Suspiria
του Luca Guadagnino. Με τους Dakota Johnson, Tilda Swinton, Mia Goth, Angela Winkler, Ingrid Caven, Elena Fokina, Sylvie Testud, Renée Soutendijk, Christine LeBoutte, Fabrizia Sacchi, Małgosia Bela, Jessica Harper, Chloë Grace Moretz
Soup-iria
του zerVo (@moviesltd) 
Ριμέικ. Δύσκολη περίπτωση κινηματογραφική, που συνήθως δεν προκαλεί και την θετικότερη προδιάθεση παρακολούθησης στο κοινό, ιδιαίτερα, αν το πρωτότυπο για τους χ - ψ λόγους έχει γράψει την δική του, μυθική, ιστορία. Κι όμως στο παρελθόν έχουν υπάρξει κόπιες που έχουν ξεπεράσει σε ποιότητα με χαρακτηριστική άνεση τα προηγούμενα τους, καταγράφοντας στιγμές επικές, με πολύ πρόχειρες να μου έρχονται στο μυαλό το The Thing του Carpenter, το The Fly του Cronenberg, το Little Shop Of Horrors του Oz. Στα χρονικά του σινεμά πάντως έχουν καταγραφεί ριμέικς πολλαπλά (A Star Is Born), ριμέικς διαφορετικού genre (A Fistfull Of Dollars), ριμέικς από τον ίδιο σκηνοθέτη (A Man Who Knew Too Much) και μάλιστα σε διαφορετική γλώσσα (Funny Games), ριμέικς τηλεταινιών (Heat), ριμέικς χάσματος γενεών (Ocean's 11), ριμέικς πλάνο πλάνο (Psycho), ριμέικς που γυρίστηκαν για πλάκα και χωρίς σοβαρό λόγο (Footloose, Pink Panther, Ben Hur, Arthur), ριμέικς που άλλαξαν φύλο οι ήρωες τόσο ατομικά (His Girl Friday) όσο και ομαδικά (Ghostbusters), μέχρι και ριμέικς που ο κόσμος δεν ξέρει πως είναι ριμέικς γιατί έχουν άλλο τίτλο (The Departed). Από απόψε υπάρχει και η κατηγορία των ριμέικς εκνευρισμού, που φτιάχτηκαν μόνο και μόνο για να ξεσηκώσουν την οργή των φανς του ορίτζιναλ, που θα έκοβαν χέρι πως ουδέποτε θα επιχειρούνταν από κάποιον, η διαπόμπευση του θρυλικού εισαγωγικού!
Δυτικό Βερολίνο 1977. Η διχοτομημένη μεγαλούπολη, ζει και αναπνέει εν μέσω πολιτικο-κοινωνικών αναταραχών, που έχουν προκαλέσει οι απρόβλεπτες κινήσεις των εξτρεμιστικών οργανώσεων κατά στόχων άκρατης καπιταλιστικής δράσης, σε στιγμές που και ο ψυχρός πόλεμος με τους Κόκκινους απέναντι έχει φτάσει στο απόγειο του. Μέσα σε αυτό το εκρηκτικό κλίμα, η εξαφάνιση μιας νεαρής σπουδάστριας της φημισμένης,, αυστηρών αρχών Ακαδημίας Χορού Μάρκος που εδρεύει στο ιδιόρρυθμο προάστιο του Κρόιτσμπεργκ, θα προκαλέσει απρόβλεπτα χαλαρές αντιδράσεις στα στελέχη της σχολής, στις καθηγήτριες, αλλά και στις λοιπές νεαρές μαθητευόμενες χορεύτριες, που συνεχίζουν με τον ίδιο εντατικό ρυθμό την καθημερινή τους ρουτίνα, προπονούμενες σκληρά για να αποδώσουν τα μέγιστα στην παράσταση που ετοιμάζουν.
Μια θέση στο ακριβοθώρητο ίδρυμα που δεν θα παραμείνει για καιρό κενή, καθώς σχεδόν άμεσα θα καλυφθεί από την φιλόδοξη Αμερικανίδα Σούζι Μπάνιον, που θα πραγματοποιήσει το όνειρο της να διαβεί ως μαθήτρια το κατώφλι της Σχολής και να τεθεί άμεσα κάτω από την καθοδήγηση της σπουδαίας χορογράφου και καλλιτεχνικής διευθύντριας Μαντάμ Μπλάν. Το επεισόδιο με την χαμένη κοπέλα, θα σημάνει συναγερμό μόνο στον ηλικιωμένο ψυχαναλυτή της, Καθηγητή Γιόσεφ Κλέμπερερ, που στηριγμένος στις κάτω από απίστευτη φόρτιση αποκαλύψεις της, στις συνεδρίες, μοιάζει πεπεισμένος πως κάτι μυστηριώδες κρύβουν οι μουντοί τοίχοι του Tanz. Και που ενδεχόμενα να έχει σχέση με μυστικές αποκρυφιστικές τελετές που λαμβάνουν χώρα από το αμιγώς γυναικείο προσωπικό, με θύματα των ανθρωποθυσιών, τα ανήμπορα και αδύναμα, εσώκλειστα κορίτσια.
Κι ενόσω έχουν πάρει για τα καλά φωτιά οι πρόβες ενόψει της μεγάλης πρεμιέρας του μοντέρνου μπαλέτου Volk (=Λαός), για το οποίο η Διευθύντρια προορίζει για πρωθιέρεια την ικανότατη στην εκτέλεση του προγράμματος, νεοεισελθούσα στο σπίτι, πιτσιρίκα από το Οχάιο, ακόμη πιο ανεξήγητα φαινόμενα θα κάνουν την εμφάνιση τους στους διαδρόμους του μόνιμα ημιφωτισμένου κτιρίου. Κάνοντας πλέον τις μέχρι τα χθες ανυποψίαστες τροφίμους, να εκτιμούν πως ο ξαφνικός χαμός της συμμαθήτριας τους, έχει άμεση σχέση με τον τρόπο λειτουργίας του χοροδιδασκαλείου.
Η λίγων σειρών αναφορά μου, στο αξεπέραστης έμπνευσης πόνημα που έγραψε την πιο χρυσή σελίδα στο βιβλίο του φοβιστικού τζάλο σινεμά, πριν από σαράντα χρόνια, δια χειρός του μέγιστου Argento, με την αρωγή της καλής του Daria στην παραγωγή και την συγγραφή του σεναρίου, έχει να κάνει με το γεγονός πως από το πρώτο μέχρι το ύστατο δευτερόλεπτο της διάρκειας της πρώτης Suspiria, με μέθοδο φαντασμαγορική, οι ανατριχίλες κτυπούν κόκκινο. Λες και ο συνδυασμός ύφους, εικόνας, μουσικής επένδυσης, φωτισμών, σκιών, χωρίς να παίζουν στα πλάνα τρομακτικά μπου και στιγμιαία ξεσπάσματα, έχει στηθεί κατά τέτοιο τρόπο, που ο θεατής να νιώθει πως τον χαϊδεύει για 90 λεπτά (πρόσεξε την την διάρκεια, υπάρχει λόγος) ένα ανάλαφρο, ψυχρό αγεράκι. Μία η άλλη με εδώ δηλαδή, που από το αρχικό σήκωμα της αυλαίας, ίσαμε την πτώση της, τα άβολα πινεζόκαρφα στο κάθισμα, με παρακινούσαν να εγκαταλείψω την αίθουσα και να τρέξω να βρω το βίντεο μου, για να του ρίξω για πολλοστή φορά στο συρτάρι το χιλιοπαιγμένο (μετριότατων τεχνικών χαρακτηριστικών) δισκάκι της πρώτης Σουσπίριας. Γολγοθάς! Πόσω μάλλον όταν από την συμπλήρωση του προκαθορισμένου (από τον Dario) χρόνου, υπολείπεται ακόμη μια ώρα επιπλέον φάλαγγας, χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει τον λόγο!
Ή μάλλον τον αποκαλύπτει στο εισαγωγικό πλάνο, αναφέροντας πως πρόκειται για ένα στόρι που ξετυλίγεται σε έξι (ΕΞΙ!!!!) πράξεις και έναν επίλογο. Μα τον Θεό, ανατρέχοντας στο παλιό η μνήμη, μετά βίας θα μπορούσε να σχεδιάσει τρίπρακτο, άρα που στον Βελζεβούλη, θα έβρισκε το υλικό ο σκηνοθέτης (?) για να αφηγηθεί κατιτίς αποτελούμενο από μισή ντουζίνα βινιέτες, συν μία την εξόδιο, επτά? Η απάντηση δίνεται υπερβολικά γρήγορα στον θεατή - με τα καρφιά στον πισινό, που σταδιακά μεταλλάσσονται σε αναμμένα κάρβουνα - καθώς η πλοκή κυλά απελπιστικά αργά, μέσα σε αναφορές πλήρους ανώφελης λεπτομέρειας για το πως και το γιατί των συμμετεχόντων στην ίντριγκα, επικεντρώνοντας έτσι όχι σε δύο, τρία, σημαντικά πρόσωπα που θα τσουλήσουν το ταινιάκι στις ράχες, αλλά σε ολάκερη κουστωδία περσόνων, που καλά και σώνει θα πρέπει να ενδιαφέρουν το κοινό. Εκεί που το ζήτημα όχι απλώς κομπλάρει, αλλά ξεχειλώνει ανεπανόρθωτα, είναι που στο κάδρο επιβάλλεται να εισέλθει η φιγούρα της χαμένης Κυράς του ψυχιάτρου - να μην πραγματοποιήσουμε και το τιμής ένεκεν καμέο στην, γηραιά πια, σταρ του τότε Jessica Harper? αμ πως? - σε μια υποιστορία που δεν δένει ποτέ με το υπόλοιπο, έτσι κι αλλιώς ασύνταχτο κομφούζιο που σερβίρει ο υπερεκτιμημένος ντιρέκτωρ του Call Me By Your Name.
Ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω τι όνειρο είδε ο Παλερμίνος στοιχειοθετώντας την αναγέννηση στο εκράν ενός από τους θρυλικότερους τίτλους στα χρονικά του σινεμά τρόμου. Με κινήσεις που δεν τρέφουν κανέναν σεβασμό στο έργο του Argento, φτιάχνει ένα κλίμα κλειστοανεκδοτικό - μιας και κλειστοφοβικό ούτε καν σκέφτεσαι να το πεις - με την κάμερα του να μεταπηδά από τα, δέκα αναμμένων κηρίων, δωμάτια με τα ντεμέκ Cubrickού συμβολισμού, γεωμετρικά πάτερνς στα πατώματα, σε υπόγειες στοές και αφανείς κρύπτες, που τρέχουν οι so you think tyou can dance τελετές, υπό το βλέμμα των διαβολικών διοικούντων το καμπ. Όπου ηγέτιδα βγαλμένη από τα πιο μυστικιστικά βιβλία μαγίστρων, τοποθέτα έναν γυναικείου φύλου, με μπρούτζινα ξεφλουδί δερματικά ζόρια, εμετικά παχύσαρκο αντίγραφο του Τζάμπα Δι Χατ, στην σεκάνς που υποτίθεται ο τρόμος πιάνει το ζενίθ του. Οκ, ο γέλωτας ακούγεται ίσαμε τα ουράνια, καθώς στο εκράν εκτυλίσσονται στιγμές απείρου κάλου(ς) σε βαθμό που να πιστεύει κανείς πως άπαντες οι εργαζόμενοι στο πρότζεκτ της Amazon Studios του κάνουν χοντρή πλάκα! Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως στο πίσω μέρος του μυαλού σου φίλε, πάντα να σκέφτεσαι την σύζυγο του Δόχτορα και ότι της έχει προκύψει κάποτε, μπας και την δεις την νέα τη Suspiria σαν αστυνομική ταινία, γιατί κάτι άλλο, πέρα από επεισόδιο του Σεφερλή δεν μοιάζει να είναι.
Το μιξάζ που παλεύει ο Guadagnino ανάμεσα στο γνώριμο πλοτ και την διαχρονική πολιτική κρίση - σε ολάκερο το εύρος του φιλμ, τρέχουν οι εξελίξεις της αιματηρής πειρατείας του ά/φους της Lufthansa από τους Μπάαντερ Μάινχοφ, άκου να δεις τώρα τι του σφηνώθηκε στο νου - αποτυγχάνει παταγωδώς, καθώς δεν κολλάει πουθενά κάτι τέτοιο, ούτε καν ως αλληγορία που λέμε. Η αίσθηση δε πως κάποιος φίλμαρε τις έξι πράξεις και τις πέταξε στο μίξερ εν είδι μοντάζ, είναι διάχυτη, αφού δεν χτίζεται ποτέ σοβαρή χρονική συνέχεια, ειδικά όταν αραιά και που, το πράγμα φεύγει από το Μπερλίν για να διαβεί τον Ατλαντικό και να μας δείξει όσα στενάχωρα τρισαλίδικα συμβαίνουν στην Μορμόνικη οικία της εικοσάχρονης μπαλαρίνας, που από πρωτάρα εξελίσσεται σε Πλισέσκαγια.
Η Dakota, θυγατέρα Don Johnson - πασιφανές, φτυστή - μπορεί και όχι της Melanie Griffith - ούτε μισό χαρακτηριστικό δεν κληρονόμησε από την Holly Body Double που στοίχειωσε την εφηβεία μας - έχει την εντύπωση πως ακόμη βρίσκεται στο πλατώ των Αποχρώσεων, καρτερώντας τον Μίστερ Γκρέι να εμφανιστεί από μια γωνιά με τα μαστίγια. Αόρατος ο χαρακτήρας της, όπως άλλωστε και των υπόλοιπων κορασίδων σιμά της, παρόλο που το σενάριο ξοδεύει τέταρτα ολάκερα στην παρουσίαση τους. Συνεπώς του διαφαινόμενου ναυαγίου του Σουσπιρικού δεν διασώζεται ούτε και η Tilda, που σε τριπλό ρόλο (τον δεύτερο ούτε που θα τον αντιληφθείς, στον τρίτο έτσι κι αλλιώς θα κυλιέσαι στα πατώματα από τα γέλια) κάνει ότι περνά από το σκιαχτρώδες ανάστημα της για να γαντζωθεί από κάποιο σωσίβιο. Εντέλει, δεν... Και είναι κρίμα.
Η μαρκίζα που στο άκουσμα της και μόνο σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο αμαυρώθηκε. Και αυτό είναι το πιο δυσάρεστο, σε αυτό εδώ το ιταλιάνικα και φανφαρόνικα στυλιζαρισμένο, δίχως αρχή και τέλος, με έξι τιτλισμένες ρουμπρίκες διαλαλούμενες πάντως στο κυρίως σώμα, έκτρωμα. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία η χειρότερη κινηματογραφική στιγμή της χρονιάς και μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της μετά μιλένιουμ εποχής.
Μια θέση στο ακριβοθώρητο ίδρυμα που δεν θα παραμείνει για καιρό κενή, καθώς σχεδόν άμεσα θα καλυφθεί από την φιλόδοξη Αμερικανίδα Σούζι Μπάνιον, που θα πραγματοποιήσει το όνειρο της να διαβεί ως μαθήτρια το κατώφλι της Σχολής και να τεθεί άμεσα κάτω από την καθοδήγηση της σπουδαίας χορογράφου και καλλιτεχνικής διευθύντριας Μαντάμ Μπλάν. Το επεισόδιο με την χαμένη κοπέλα, θα σημάνει συναγερμό μόνο στον ηλικιωμένο ψυχαναλυτή της, Καθηγητή Γιόσεφ Κλέμπερερ, που στηριγμένος στις κάτω από απίστευτη φόρτιση αποκαλύψεις της, στις συνεδρίες, μοιάζει πεπεισμένος πως κάτι μυστηριώδες κρύβουν οι μουντοί τοίχοι του Tanz. Και που ενδεχόμενα να έχει σχέση με μυστικές αποκρυφιστικές τελετές που λαμβάνουν χώρα από το αμιγώς γυναικείο προσωπικό, με θύματα των ανθρωποθυσιών, τα ανήμπορα και αδύναμα, εσώκλειστα κορίτσια.
Κι ενόσω έχουν πάρει για τα καλά φωτιά οι πρόβες ενόψει της μεγάλης πρεμιέρας του μοντέρνου μπαλέτου Volk (=Λαός), για το οποίο η Διευθύντρια προορίζει για πρωθιέρεια την ικανότατη στην εκτέλεση του προγράμματος, νεοεισελθούσα στο σπίτι, πιτσιρίκα από το Οχάιο, ακόμη πιο ανεξήγητα φαινόμενα θα κάνουν την εμφάνιση τους στους διαδρόμους του μόνιμα ημιφωτισμένου κτιρίου. Κάνοντας πλέον τις μέχρι τα χθες ανυποψίαστες τροφίμους, να εκτιμούν πως ο ξαφνικός χαμός της συμμαθήτριας τους, έχει άμεση σχέση με τον τρόπο λειτουργίας του χοροδιδασκαλείου.
Η λίγων σειρών αναφορά μου, στο αξεπέραστης έμπνευσης πόνημα που έγραψε την πιο χρυσή σελίδα στο βιβλίο του φοβιστικού τζάλο σινεμά, πριν από σαράντα χρόνια, δια χειρός του μέγιστου Argento, με την αρωγή της καλής του Daria στην παραγωγή και την συγγραφή του σεναρίου, έχει να κάνει με το γεγονός πως από το πρώτο μέχρι το ύστατο δευτερόλεπτο της διάρκειας της πρώτης Suspiria, με μέθοδο φαντασμαγορική, οι ανατριχίλες κτυπούν κόκκινο. Λες και ο συνδυασμός ύφους, εικόνας, μουσικής επένδυσης, φωτισμών, σκιών, χωρίς να παίζουν στα πλάνα τρομακτικά μπου και στιγμιαία ξεσπάσματα, έχει στηθεί κατά τέτοιο τρόπο, που ο θεατής να νιώθει πως τον χαϊδεύει για 90 λεπτά (πρόσεξε την την διάρκεια, υπάρχει λόγος) ένα ανάλαφρο, ψυχρό αγεράκι. Μία η άλλη με εδώ δηλαδή, που από το αρχικό σήκωμα της αυλαίας, ίσαμε την πτώση της, τα άβολα πινεζόκαρφα στο κάθισμα, με παρακινούσαν να εγκαταλείψω την αίθουσα και να τρέξω να βρω το βίντεο μου, για να του ρίξω για πολλοστή φορά στο συρτάρι το χιλιοπαιγμένο (μετριότατων τεχνικών χαρακτηριστικών) δισκάκι της πρώτης Σουσπίριας. Γολγοθάς! Πόσω μάλλον όταν από την συμπλήρωση του προκαθορισμένου (από τον Dario) χρόνου, υπολείπεται ακόμη μια ώρα επιπλέον φάλαγγας, χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει τον λόγο!
Ή μάλλον τον αποκαλύπτει στο εισαγωγικό πλάνο, αναφέροντας πως πρόκειται για ένα στόρι που ξετυλίγεται σε έξι (ΕΞΙ!!!!) πράξεις και έναν επίλογο. Μα τον Θεό, ανατρέχοντας στο παλιό η μνήμη, μετά βίας θα μπορούσε να σχεδιάσει τρίπρακτο, άρα που στον Βελζεβούλη, θα έβρισκε το υλικό ο σκηνοθέτης (?) για να αφηγηθεί κατιτίς αποτελούμενο από μισή ντουζίνα βινιέτες, συν μία την εξόδιο, επτά? Η απάντηση δίνεται υπερβολικά γρήγορα στον θεατή - με τα καρφιά στον πισινό, που σταδιακά μεταλλάσσονται σε αναμμένα κάρβουνα - καθώς η πλοκή κυλά απελπιστικά αργά, μέσα σε αναφορές πλήρους ανώφελης λεπτομέρειας για το πως και το γιατί των συμμετεχόντων στην ίντριγκα, επικεντρώνοντας έτσι όχι σε δύο, τρία, σημαντικά πρόσωπα που θα τσουλήσουν το ταινιάκι στις ράχες, αλλά σε ολάκερη κουστωδία περσόνων, που καλά και σώνει θα πρέπει να ενδιαφέρουν το κοινό. Εκεί που το ζήτημα όχι απλώς κομπλάρει, αλλά ξεχειλώνει ανεπανόρθωτα, είναι που στο κάδρο επιβάλλεται να εισέλθει η φιγούρα της χαμένης Κυράς του ψυχιάτρου - να μην πραγματοποιήσουμε και το τιμής ένεκεν καμέο στην, γηραιά πια, σταρ του τότε Jessica Harper? αμ πως? - σε μια υποιστορία που δεν δένει ποτέ με το υπόλοιπο, έτσι κι αλλιώς ασύνταχτο κομφούζιο που σερβίρει ο υπερεκτιμημένος ντιρέκτωρ του Call Me By Your Name.
Ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω τι όνειρο είδε ο Παλερμίνος στοιχειοθετώντας την αναγέννηση στο εκράν ενός από τους θρυλικότερους τίτλους στα χρονικά του σινεμά τρόμου. Με κινήσεις που δεν τρέφουν κανέναν σεβασμό στο έργο του Argento, φτιάχνει ένα κλίμα κλειστοανεκδοτικό - μιας και κλειστοφοβικό ούτε καν σκέφτεσαι να το πεις - με την κάμερα του να μεταπηδά από τα, δέκα αναμμένων κηρίων, δωμάτια με τα ντεμέκ Cubrickού συμβολισμού, γεωμετρικά πάτερνς στα πατώματα, σε υπόγειες στοές και αφανείς κρύπτες, που τρέχουν οι so you think tyou can dance τελετές, υπό το βλέμμα των διαβολικών διοικούντων το καμπ. Όπου ηγέτιδα βγαλμένη από τα πιο μυστικιστικά βιβλία μαγίστρων, τοποθέτα έναν γυναικείου φύλου, με μπρούτζινα ξεφλουδί δερματικά ζόρια, εμετικά παχύσαρκο αντίγραφο του Τζάμπα Δι Χατ, στην σεκάνς που υποτίθεται ο τρόμος πιάνει το ζενίθ του. Οκ, ο γέλωτας ακούγεται ίσαμε τα ουράνια, καθώς στο εκράν εκτυλίσσονται στιγμές απείρου κάλου(ς) σε βαθμό που να πιστεύει κανείς πως άπαντες οι εργαζόμενοι στο πρότζεκτ της Amazon Studios του κάνουν χοντρή πλάκα! Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως στο πίσω μέρος του μυαλού σου φίλε, πάντα να σκέφτεσαι την σύζυγο του Δόχτορα και ότι της έχει προκύψει κάποτε, μπας και την δεις την νέα τη Suspiria σαν αστυνομική ταινία, γιατί κάτι άλλο, πέρα από επεισόδιο του Σεφερλή δεν μοιάζει να είναι.
Το μιξάζ που παλεύει ο Guadagnino ανάμεσα στο γνώριμο πλοτ και την διαχρονική πολιτική κρίση - σε ολάκερο το εύρος του φιλμ, τρέχουν οι εξελίξεις της αιματηρής πειρατείας του ά/φους της Lufthansa από τους Μπάαντερ Μάινχοφ, άκου να δεις τώρα τι του σφηνώθηκε στο νου - αποτυγχάνει παταγωδώς, καθώς δεν κολλάει πουθενά κάτι τέτοιο, ούτε καν ως αλληγορία που λέμε. Η αίσθηση δε πως κάποιος φίλμαρε τις έξι πράξεις και τις πέταξε στο μίξερ εν είδι μοντάζ, είναι διάχυτη, αφού δεν χτίζεται ποτέ σοβαρή χρονική συνέχεια, ειδικά όταν αραιά και που, το πράγμα φεύγει από το Μπερλίν για να διαβεί τον Ατλαντικό και να μας δείξει όσα στενάχωρα τρισαλίδικα συμβαίνουν στην Μορμόνικη οικία της εικοσάχρονης μπαλαρίνας, που από πρωτάρα εξελίσσεται σε Πλισέσκαγια.
Η Dakota, θυγατέρα Don Johnson - πασιφανές, φτυστή - μπορεί και όχι της Melanie Griffith - ούτε μισό χαρακτηριστικό δεν κληρονόμησε από την Holly Body Double που στοίχειωσε την εφηβεία μας - έχει την εντύπωση πως ακόμη βρίσκεται στο πλατώ των Αποχρώσεων, καρτερώντας τον Μίστερ Γκρέι να εμφανιστεί από μια γωνιά με τα μαστίγια. Αόρατος ο χαρακτήρας της, όπως άλλωστε και των υπόλοιπων κορασίδων σιμά της, παρόλο που το σενάριο ξοδεύει τέταρτα ολάκερα στην παρουσίαση τους. Συνεπώς του διαφαινόμενου ναυαγίου του Σουσπιρικού δεν διασώζεται ούτε και η Tilda, που σε τριπλό ρόλο (τον δεύτερο ούτε που θα τον αντιληφθείς, στον τρίτο έτσι κι αλλιώς θα κυλιέσαι στα πατώματα από τα γέλια) κάνει ότι περνά από το σκιαχτρώδες ανάστημα της για να γαντζωθεί από κάποιο σωσίβιο. Εντέλει, δεν... Και είναι κρίμα.
Η μαρκίζα που στο άκουσμα της και μόνο σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο αμαυρώθηκε. Και αυτό είναι το πιο δυσάρεστο, σε αυτό εδώ το ιταλιάνικα και φανφαρόνικα στυλιζαρισμένο, δίχως αρχή και τέλος, με έξι τιτλισμένες ρουμπρίκες διαλαλούμενες πάντως στο κυρίως σώμα, έκτρωμα. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία η χειρότερη κινηματογραφική στιγμή της χρονιάς και μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της μετά μιλένιουμ εποχής.
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική