Ληστεία στο Μουσείο
του Alonso Ruizpalacios. Με τους Gael García Bernal, Leonardo Ortizgris, Simon Russell, Lynn Gilmartin, Alfredo Castro, Leticia Brédice
Μπάτε Σκύλοι...
του zerVo (@moviesltd) 
Από τις χώρες που διακρίνονται ιδιαίτερα για τον αρχαίο πολιτισμό τους είναι το Μεξικό, καθώς οι ρίζες των σύγχρονων παροικούντων στα νότια του Ρίο Γκράντε, χάνονται στα βάθη των αιώνων, προερχόμενες από τις διάσπαρτες φυλές που ζούσαν στον καταπράσινο, παρθένο αυτό τόπο. Ρίζες που έχουν αφετηρία το 1500 προ του Άνο Ντόμινι, από τους Ολμέκους, που έκτισαν τους πρώτους συνοικισμούς, τους Ζαποτέκους, που δημιούργησαν τις αρχικές πολιτείες της Μεσαμερικής, τους Τεοτιχουακάν που έδρευαν πολύ κοντά στην σημερινή πρωτεύουσα Μέξικο Σϊτι, τους Μάγια που ανέπτυξαν και το μεγαλύτερο εύρος επιστημονικών θεωριών από όλους, τους Τολτέκους που αναπτύχθηκαν περίπου τον έβδομο αιώνα και φυσικά τους Αζτέκους, που θεωρούνται και είναι οι πατέρες των μεχικάνων (από την εναλλακτική ονομασία τους meh-shee-kah / Mexica, προήλθαν τα βαφτίσια του κεντροαμερικάνικου λαού) που μεσουράνησαν ίσαμε και την άφιξη των Σπανιόλων στα 1490. Με περισσότερους από 30 αρχαιολογικούς χώρους ανακηρυγμένους από την UNESCO ως παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, το Μεξικό μπορεί να είναι υπερήφανο για την παράδοση που του κληροδότησαν οι πρόγονοι του. Διαδικασία που τέθηκε σε αμφιβολία, κοντά τρεις δεκαετίες πριν, όταν κάποιοι υπερβολικά φιλόδοξοι μακρυχέρηδες έβαλαν στο μάτι τα κειμήλια του εθνικού παρελθόντος. Αυτή εδώ είναι η ιστορία τους...
Η ιδέα είχε μπει στο μυαλό του σπουδαστή ακόμα Χουάν Νούνιεζ, από εκείνα τα καλοκαίρια που ως βοηθός φωτογράφου, περιεργαζόταν τους ανεκτίμητους θησαυρούς των Μάγιας και των Αζτέκων, ενόσω ακόμη χτιζόταν το μεγαλοπρεπές κτίριο που θα τους στεγάσει. Και διαρκώς, για έξι ολόκληρους μήνες, στροβιλιζόταν στο μυαλό του, περιμένοντας την στιγμή που θα θέσει σε εφαρμογή του τελικό του πλάνο: Να ξαφρίσει το υπερσύγχρονο και ολοκαίνουργο Μουσείο Ανθρωπολογίας της πρωτεύουσας, μαζί με τον κολλητό, συμφοιτητή και συνεργό του Μπέντζαμιν Γουίλσον. Και ποια ιδανικότερη ώρα για να βάλει σε εφαρμογή την ληστεία, από τα ξημερώματα των Χριστουγέννων του 1985, περίοδο που το ίδρυμα βρισκόταν κλειστό λόγω εορτών και η φύλαξη του ήταν από ελλιπής μέχρι μηδενική.
Και πραγματικά, ο Κοντός, όπως τον φωνάζουν όλοι στην φασαριόζα φαμίλια του, με το που σηκώθηκε από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ντύθηκε το μαύρο εφαρμοστό κολάν του λωποδύτη και με εργαλεία κοινής χρήσης, από αυτά που πωλούν σε όλα τα χρωματοπωλεία, αφαίρεσε από το Μουσείο πιο πολλά από 130 εκθέματα, από ολόχρυσα κοσμήματα μέχρι μπρούτζινα κτερίσματα, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων στην μαύρη αγορά. Και πλέον ο σκοπός του είναι να τα διοχετεύσει στον υπόκοσμο του Ακαπούλκο, εκεί που οι γκάνγκστερς γνωρίζουν καλά ποιοι ζάπλουτοι συλλέκτες, μπορούν να δώσουν μια ολόκληρη περιουσία για να τα αποκτήσουν.
Η 25η Δεκεμβρίου εκείνης της περίεργης για την συμπαθέστατη χώρα των Μαριάτσι, αλλά και απεναντίας, των ονομαστών εγκληματιών των Νάρκος του Κόλπου - μην λησμονούμε πως ούτε εκατό ημέρες πριν, ένας Οκτάρης σεισμός είχε ισοπεδώσει τον τόπο, αφήνοντας πίσω του πιο πολλούς από 50 χιλιάδες νεκρούς - είναι και εκείνη που στιγμάτισε όσο καμία άλλη την υπερηφάνεια της σύγχρονης ιστορίας της. Με δέκα ντουζίνες κλεμμένα αντικείμενα από το κάκιστης φρούρησης πολυτελές κατά τα άλλα ίδρυμα, οι αστυνομικές αρχές βρίσκονται μπροστά σε απόγνωση, καθώς δεν υπάρχει ούτε μισό στοιχείο που να μπορεί να οδηγήσει στα χνάρια των δραστών. Και όλα αυτά ενώ έχουν για εβδομάδες σφραγιστεί τα σύνορα και είναι σχεδόν αδύνατον - ακόμη και για τα γνωστά τρύπια μέτρα του Μεξικό - να βγει το παραμικρό στο εξωτερικό. Που να φανταζόταν κανείς πως όλο αυτό το σκηνικό, το είχαν στήσει δύο παιδαρέλια κάτω των τριάντα χρόνων, με ολόλευκο ποινικό μητρώο, που ουδέποτε στο παρελθόν είχαν δώσει δείγματα λωποδυτικής ικανότητας...
Αυτή ακριβώς την υπόθεση που συγκλόνισε συθέμελα, πιότερο και από τον Εγκέλαδο, την κοινή γνώμη της χώρας, μεταφέρει με έναν σχετικά εκκεντρικό τρόπο στην μεγάλη οθόνη, ο γνωστός για την ιδιόμορφη γραφή του σκηνοθέτης Alonso Ruizpalacios. Η προσέγγιση του άλλωστε στο θέμα, μέσω της μακράς γιορτινής εισαγωγής / ενδεχόμενου άλλοθι για τους κλέφτες, της μεσαίας πράξης που λαμβάνει χώρα το ξάφρισμα και η φυγή στην επαρχία και του επίσης μακροσκελούς επιλόγου, όπου συμβαίνουν διάφορα φαιδρά σουρεαλιστικά, πραγματοποιείται με τρόπο γλαφυρό και ενίοτε αστείο, σαν να επιθυμεί να δείξει την διαχρονικά ανεκδοτική διαστρωμάτωση που χαρακτηρίζει τους απογόνους των Αζτέκα. Καιροσκόποι, τυχοδιώκτες, σπιούνοι, κανάγιες, παρτάκηδες, παπατζήδες, ανακατωσούρηδες γενικά, χαρακτηρίζονται από το σενάριο οι Ρα Ρα Ρα. Και μήπως δεν είναι η αλήθεια, άσχετα αν στο ονειρικό βιβλίο του world travel μόνο καντάδες και υπέροχες παραλίες θα συναντήσει κανείς δίπλα στο λήμμα Μεξικό! Το πρόβλημα θα εκκινήσει από την στιγμή που θα θιγεί η εθνική συνείδηση και άπαντες θα θεωρήσουν την απώλεια ως εσχάτη προδοσία. τα πλάνα που επακολουθούν της κλοπής στο σπιτικό του Νούνιεζ, είναι άκρως χιουμοριστικά καθώς όλοι βρίζουν θεούς και δαίμονες, εις βάρος του ληστή που τον έχουν ακριβώς δίπλα τους! Τι ειρωνεία ε? Και τι όμορφη αλληγορία για το τώρα αυτού του φτωχού και βασανισμένου τόπου.
Η συνέχεια όμως δεν χαρακτηρίζεται από εφάμιλλη έμπνευση, μιας και του σχεδόν ημιώρου (σε πραγματικό χρόνο σύμφωνα με τις πληροφορίες) που το ένα μετά το άλλο τα εκθέματα αφαιρούνται από το πόστο τους, προκαλώντας αν μη τι άλλο και μια απορία για την απουσία ακόμη και ενός στοιχειώδους συναγερμού βρε αδελφέ, δεν ακολουθούν παρά συμπληρωματικής πλοκής σεκάνς, βουτηγμένες σε σημαντικό βαθμό στις ναρκωτικές ουσίες και τα ποτά, που με ασύντακτο τρόπο ρίχνονται στο τραπέζι, έτσι απλώς για να γεμίσουν τα 120 λεπτά της χρονικής διάρκειας. Εν ολίγοις για να κατηγοριοποιήσει κανείς το Museo θα φάει πάρα πολύ χρόνο και η προσπάθεια του, σίγουρα θα αποβεί άκαρπη, μιας και δεν μιλάμε ούτε για Italian Job, ούτε για Ocean's 11, αλλά για ένα ακριβό για τα χαμηλότονα μεξικάνικα σταθμά φιλμ, που μάλλον οδηγείται προς το κοινωνικό δράμα με έκδηλες διασκεδαστικές πινελιές.
Χωστός για πολλοστή φορά ο Garcia Bernal, με το μπέιμπι φέις διαρκείας που τον καθιστά ικανό να υποδύεται ρόλους ακόμη και 15 χρόνια ηλικιακά μικρότερους του, όπως αξιόλογος υποστηρικτικά είναι και ο Leonardo Ortizgris, που ενσαρκώνει τον υπαρχηγό του ντουέτου, με αρκετή αφέλεια και αθωότητα στο βλέμμα. Ερμηνείες όμορφες που αντάμα με την ιδιαίτερη μέθοδο κινηματογράφησης των σπαστών καρέ ή των ανάποδων λήψεων, φτιάχνουν το κατάλληλο κλίμα για να αναπτυχθεί η διαφορετική, κυνική και ασυμβίβαστη φιλοσοφία του δημιουργού, πάνω στο πατρόν της τυπικής, ρυθμικής και αγωνιώδους heist movie.
Και πραγματικά, ο Κοντός, όπως τον φωνάζουν όλοι στην φασαριόζα φαμίλια του, με το που σηκώθηκε από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ντύθηκε το μαύρο εφαρμοστό κολάν του λωποδύτη και με εργαλεία κοινής χρήσης, από αυτά που πωλούν σε όλα τα χρωματοπωλεία, αφαίρεσε από το Μουσείο πιο πολλά από 130 εκθέματα, από ολόχρυσα κοσμήματα μέχρι μπρούτζινα κτερίσματα, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων στην μαύρη αγορά. Και πλέον ο σκοπός του είναι να τα διοχετεύσει στον υπόκοσμο του Ακαπούλκο, εκεί που οι γκάνγκστερς γνωρίζουν καλά ποιοι ζάπλουτοι συλλέκτες, μπορούν να δώσουν μια ολόκληρη περιουσία για να τα αποκτήσουν.
Η 25η Δεκεμβρίου εκείνης της περίεργης για την συμπαθέστατη χώρα των Μαριάτσι, αλλά και απεναντίας, των ονομαστών εγκληματιών των Νάρκος του Κόλπου - μην λησμονούμε πως ούτε εκατό ημέρες πριν, ένας Οκτάρης σεισμός είχε ισοπεδώσει τον τόπο, αφήνοντας πίσω του πιο πολλούς από 50 χιλιάδες νεκρούς - είναι και εκείνη που στιγμάτισε όσο καμία άλλη την υπερηφάνεια της σύγχρονης ιστορίας της. Με δέκα ντουζίνες κλεμμένα αντικείμενα από το κάκιστης φρούρησης πολυτελές κατά τα άλλα ίδρυμα, οι αστυνομικές αρχές βρίσκονται μπροστά σε απόγνωση, καθώς δεν υπάρχει ούτε μισό στοιχείο που να μπορεί να οδηγήσει στα χνάρια των δραστών. Και όλα αυτά ενώ έχουν για εβδομάδες σφραγιστεί τα σύνορα και είναι σχεδόν αδύνατον - ακόμη και για τα γνωστά τρύπια μέτρα του Μεξικό - να βγει το παραμικρό στο εξωτερικό. Που να φανταζόταν κανείς πως όλο αυτό το σκηνικό, το είχαν στήσει δύο παιδαρέλια κάτω των τριάντα χρόνων, με ολόλευκο ποινικό μητρώο, που ουδέποτε στο παρελθόν είχαν δώσει δείγματα λωποδυτικής ικανότητας...
Αυτή ακριβώς την υπόθεση που συγκλόνισε συθέμελα, πιότερο και από τον Εγκέλαδο, την κοινή γνώμη της χώρας, μεταφέρει με έναν σχετικά εκκεντρικό τρόπο στην μεγάλη οθόνη, ο γνωστός για την ιδιόμορφη γραφή του σκηνοθέτης Alonso Ruizpalacios. Η προσέγγιση του άλλωστε στο θέμα, μέσω της μακράς γιορτινής εισαγωγής / ενδεχόμενου άλλοθι για τους κλέφτες, της μεσαίας πράξης που λαμβάνει χώρα το ξάφρισμα και η φυγή στην επαρχία και του επίσης μακροσκελούς επιλόγου, όπου συμβαίνουν διάφορα φαιδρά σουρεαλιστικά, πραγματοποιείται με τρόπο γλαφυρό και ενίοτε αστείο, σαν να επιθυμεί να δείξει την διαχρονικά ανεκδοτική διαστρωμάτωση που χαρακτηρίζει τους απογόνους των Αζτέκα. Καιροσκόποι, τυχοδιώκτες, σπιούνοι, κανάγιες, παρτάκηδες, παπατζήδες, ανακατωσούρηδες γενικά, χαρακτηρίζονται από το σενάριο οι Ρα Ρα Ρα. Και μήπως δεν είναι η αλήθεια, άσχετα αν στο ονειρικό βιβλίο του world travel μόνο καντάδες και υπέροχες παραλίες θα συναντήσει κανείς δίπλα στο λήμμα Μεξικό! Το πρόβλημα θα εκκινήσει από την στιγμή που θα θιγεί η εθνική συνείδηση και άπαντες θα θεωρήσουν την απώλεια ως εσχάτη προδοσία. τα πλάνα που επακολουθούν της κλοπής στο σπιτικό του Νούνιεζ, είναι άκρως χιουμοριστικά καθώς όλοι βρίζουν θεούς και δαίμονες, εις βάρος του ληστή που τον έχουν ακριβώς δίπλα τους! Τι ειρωνεία ε? Και τι όμορφη αλληγορία για το τώρα αυτού του φτωχού και βασανισμένου τόπου.
Η συνέχεια όμως δεν χαρακτηρίζεται από εφάμιλλη έμπνευση, μιας και του σχεδόν ημιώρου (σε πραγματικό χρόνο σύμφωνα με τις πληροφορίες) που το ένα μετά το άλλο τα εκθέματα αφαιρούνται από το πόστο τους, προκαλώντας αν μη τι άλλο και μια απορία για την απουσία ακόμη και ενός στοιχειώδους συναγερμού βρε αδελφέ, δεν ακολουθούν παρά συμπληρωματικής πλοκής σεκάνς, βουτηγμένες σε σημαντικό βαθμό στις ναρκωτικές ουσίες και τα ποτά, που με ασύντακτο τρόπο ρίχνονται στο τραπέζι, έτσι απλώς για να γεμίσουν τα 120 λεπτά της χρονικής διάρκειας. Εν ολίγοις για να κατηγοριοποιήσει κανείς το Museo θα φάει πάρα πολύ χρόνο και η προσπάθεια του, σίγουρα θα αποβεί άκαρπη, μιας και δεν μιλάμε ούτε για Italian Job, ούτε για Ocean's 11, αλλά για ένα ακριβό για τα χαμηλότονα μεξικάνικα σταθμά φιλμ, που μάλλον οδηγείται προς το κοινωνικό δράμα με έκδηλες διασκεδαστικές πινελιές.
Χωστός για πολλοστή φορά ο Garcia Bernal, με το μπέιμπι φέις διαρκείας που τον καθιστά ικανό να υποδύεται ρόλους ακόμη και 15 χρόνια ηλικιακά μικρότερους του, όπως αξιόλογος υποστηρικτικά είναι και ο Leonardo Ortizgris, που ενσαρκώνει τον υπαρχηγό του ντουέτου, με αρκετή αφέλεια και αθωότητα στο βλέμμα. Ερμηνείες όμορφες που αντάμα με την ιδιαίτερη μέθοδο κινηματογράφησης των σπαστών καρέ ή των ανάποδων λήψεων, φτιάχνουν το κατάλληλο κλίμα για να αναπτυχθεί η διαφορετική, κυνική και ασυμβίβαστη φιλοσοφία του δημιουργού, πάνω στο πατρόν της τυπικής, ρυθμικής και αγωνιώδους heist movie.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Νοεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική