Μη Με Αγγίζεις
της Adina Pintilie. Με τους Laura Benson, Tómas Lemarquis, Christian Bayerlein, Grit Uhlemann, Adina Pintilie
Μη μου άπτου και... όπου φύγει, φύγει
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση»
Αυτή η ταινία της Adina Pintilie από τη Ρουμανία είναι αυτή που κέρδισε την Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας στην περασμένη Berlinale! Μιλάμε για την πιο «γεια σου» Χρυσή Άρκτο των τελευταίων χρόνων! Στη φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού. Όσο και να έψαξα, δεν βρήκα να αναφέρεται πουθενά η πιθανότητα συγγένειας της σκηνοθέτιδας με τον σπουδαίο Ρουμάνο σκηνοθέτη Lucian Pintilie. Απλή συνωνυμία, που λένε. Όπως απλή «συνωνυμία» θα πρέπει να θεωρήσουμε το γεγονός ότι και οι δυο δηλώνουν σκηνοθέτες!!! Έλεος!
Αυτή είναι μία από τις αρκετές ταινίες είναι η αλήθεια, που με εκνεύρισαν περισσότερο στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου. Γενικά, είδαμε πολλές παπαριές στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale φέτος, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω παρά μόνον με την απλή σκέψη πως μεγάλοι σκηνοθέτες δεν έχουν έτοιμες τις ταινίες τους τον Φεβρουάριο (οπότε λαμβάνει χώρα το συγκεκριμένο φεστιβάλ) και πολλοί είναι εκείνοι που προτιμούν να διαγωνιστούν στις Κάννες ή τη Βενετία. Τέλος πάντων, το Μη Με Αγγίζεις (Dokunma Bana / Touch Me Not) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (!!!!!) της σκηνοθέτιδας. Κι αφού την επιβράβευσαν με ένα από τα τρία κορυφαία φεστιβαλικά βραβεία ανά τον κόσμο, πολύ φοβάμαι πως έχουν πολλά να δουν ακόμα τα καημένα τα ματάκια μας...
Η υπόθεση: «Πες μου πώς με αγαπάς, για να καταλάβω πώς να αγαπήσω»... Μια σκηνοθέτιδα και μερικοί άνθρωποι τους οποίους έχει επιλέξει, αφιερώνονται σε ένα σχέδιο προσωπικής αναζήτησης σχετικά με την οικειότητα. Στο ρευστό μεταίχμιο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, η ταινία ακολουθεί τα συναισθηματικά ταξίδια της Λάουρα, του Τόμας και του Κρίστιαν, προσφέροντας μια βαθιά και εμφατική ματιά στις ζωές τους. Λαχταρώντας την οικειότητα αλλά ταυτόχρονα τρέμοντας στην ιδέα της, οι παραπάνω χαρακτήρες παλεύουν να ξεπεράσουν παλιές συμπεριφορές, αμυντικούς μηχανισμούς και ταμπού, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να είναι επιτέλους ελεύθεροι... (σημείωση: το παραπάνω αποτελεί την ακριβή – θέλω να πιστεύω – μετάφραση της υπόθεσης της ταινίας, έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο επίσημο site της Berlinale).
Η άποψή μας: «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Τι να σου πω ρε φιλενάδα, εγώ ένα γαμησάκι ήθελα να ρίξω, αυτά με τα «τι αισθάνθηκες» και τέτοια, εγώ δεν τα καταλαβαίνω! Ναι παιδιά, ετοιμαστείτε, αυτήν τη φορά θα γίνω κακός, πολύ κακός, τόσο κακός, μέχρι παρεξηγήσεως. Και ίσως, ίσως λέω, να ακούσω τα σκολιανά μου. Και να με στολίσουν. Και να με κατηγορήσουν. Αλλά ήμαρτον κάπου, δεν μας λυπάται κανείς εμάς τους ταπεινούς σκαπανείς της 7ης Τέχνης; Δεν θυμάμαι τη διάρκεια τούτης της ταινίας (εντάξει, στο imdb λέει πως είναι 123 λεπτά) αλλά μου φάνηκε αιώνας, πραγματικά! Η σκηνοθέτιδα βάζει πολύ τον εαυτό της μέσα σε όλο αυτό. Η παρουσία της αποτυπώνεται στα πλάνα, κάνει ερωτήσεις που ακούγονται, φαίνεται το συνεργείο της, οι κάμερες, τα πάντα.
«Α, κάτι μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας», θα σκεφτεί κάποιος καλοπροαίρετα. Ε, και; Ποιο είναι το πόιντ ρε φίλη, τι θέλεις να μας πεις, γιατί μας ζαλίζεις τον έρωτα; Μιλάμε, όλα όσα λέγονται στην ταινία δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέμα συζήτησης ούτε για 15χρονα παιδιά. Ευαισθησία του κώλου! Και επιτήδευση του κερατά. Μια γυναίκα (ε, δεν μπορώ, θα ξεφύγω κι άλλο, κι ας με πούνε σεξιστή, το δέχομαι, καταδικάστε με), άσχημο πρόσωπο, κοντά στα 50 της αλλά με... βυζάρες, δεν αντέχει να την αγγίζουν! Της γυρίζουν τα άντερα ρε παιδί μου, δεν αντέχει, έχει ψυχολογικό! Νοικιάζει αγόρια, τα βάζει να αυνανίζονται μπροστά της και μετά μυρίζει τα σεντόνια! Τι γλυκό! Τι τρυφερό! Αχ μωλέ, γούτσου γούτσου. Ναι ρε, κορόιδευε εσύ, αλλά η γυναίκα έχει πρόβλημα. Σοβαρό πρόβλημα. Χοντρό πρόβλημα, όχι αστεία.
Τόσο πολύ έχουμε εκφυλιστεί πλέον που έχομε χάσει ακόμα κι αυτήν την πολύ σοβαρή έννοια του προβλήματος. Ας μην είχε να φάει, ναι, θα είχε πρόβλημα. Ας μην είχε δουλειά, ναι, θα είχε πρόβλημα. Ας είχε σοβαρό πρόβλημα σωματικής υγείας, ναι, θα είχε πρόβλημα. Τώρα, το πρόβλημα είναι πως... δεν έχει πρόβλημα. Οπότε, ας κάνουμε μια ψυχανάλυση on camera. «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Τζίζας, όταν ακούω κάτι τέτοια (όχι μόνον στις ταινίες, είναι new age σκατά όλο αυτό) αισθάνομαι ότι μόλις έχω κατέβει από τον πλανήτη Ποσειδώνα στη Γη και ότι δεν ανήκω στο ανθρώπινο είδος, ότι είμαι εξωγήινος. Να αναλύσουμε, να υπεραναλύσουμε, να το πιάσουμε το θέμα από όλες τις πλευρές, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων! Κι όλο αυτό για μια ταινία που χρειάστηκε επτά ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί, πέρασε από εργαστήρια στα σπάργανά της και πέρασε από 40 κύματα και την τσέκαραν δεκάδες ειδικοί πριν γυριστεί, πριν καν δοθεί το πράσινο φως για να γυριστεί, πριν βρεθεί τελικά στη μεγάλη οθόνη! Έλεος κάπου!
Κάποτε υπήρχε ως κινηματογραφική έκφραση το «σινεμά του δημιουργού», αυτό όμως είναι σκέτος αυνανισμός. Μια σοβαροφάνεια σκεπάζει τα πάντα, ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων, αλλά και μια στειρότητα, μια αποστασιοποίηση, ένα χειρουργικό πράγμα, ενώ υποτίθεται πως η ταινία ενδιαφέρεται πέρα και πάνω από όλα για... συναισθήματα! Αν η κυρία γύρισε την ταινία για να μας δείξει πως στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν πλέον συναισθήματα, και πάλι δεν έπιασα το αστείο, δεν κατάλαβα τις προθέσεις της ή πολύ απλά διάλεξε λάθος τρόπο για να μας τις δείξει! Βεβαίως έχουμε και σκηνές σεξ και παρτούζες και τέτοια στην ταινία, ε, πως θα ψαχθείς για τα συναισθήματά σου αν δεν γαμηθείς, έτσι, χωρίς... συναισθήματα. Και τι ένιωσες που έλαβες μέρος σε παρτούζα; Ξέρω 'γω, ωραία ήταν. Να το ξανακάνουμε μωρέ, να γνωρίσουμε και καναν άνθρωπο! Α, υπάρχει κι ένας άνθρωπος με ειδικές ικανότητες στην ταινία (πολιτική ορθότητα παιδιά), έτσι, για να είναι όλοι μέσα! Επιτήδευση και άγιος ο Θεός! Να, δείτε τι καλά κάνω σινεμά, εσείς δεν ξέρετε. Είναι πολύ meta όλο αυτό, τόσο προχώ που δεν το καταλαβαίνετε ρε βλαχάρες!
Κανένα ενδιαφέρον για τον θεατή, καμιά συμπάθεια για τον διάβολο, κανένα ίχνος ταπεινότητας και σεμνότητας. Μετά από μένα, το χάος. Συγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι ταινία. Αυτό το πράγμα δεν είναι σινεμά! «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Μια τάση προς έμετο την αισθάνθηκα τελικά.
ΥΓ: Τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα βγει κάποτε σε λίγα χρόνια, όταν η ταινία (ε, χμ) θα είναι κλασική, το director's cut! 250 ώρες υλικού μάζεψε η κοπέλα!!!!!!!! Κι έχει δηλώσει έτσι κι αλλιώς πως το όλον είναι ένα καλλιτεχνικό project, που θα παρουσιαστεί υπό διάφορες μορφές και σε διάφορες πλατφόρμες. Ρε τι πάθαμε...
Η υπόθεση: «Πες μου πώς με αγαπάς, για να καταλάβω πώς να αγαπήσω»... Μια σκηνοθέτιδα και μερικοί άνθρωποι τους οποίους έχει επιλέξει, αφιερώνονται σε ένα σχέδιο προσωπικής αναζήτησης σχετικά με την οικειότητα. Στο ρευστό μεταίχμιο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, η ταινία ακολουθεί τα συναισθηματικά ταξίδια της Λάουρα, του Τόμας και του Κρίστιαν, προσφέροντας μια βαθιά και εμφατική ματιά στις ζωές τους. Λαχταρώντας την οικειότητα αλλά ταυτόχρονα τρέμοντας στην ιδέα της, οι παραπάνω χαρακτήρες παλεύουν να ξεπεράσουν παλιές συμπεριφορές, αμυντικούς μηχανισμούς και ταμπού, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να είναι επιτέλους ελεύθεροι... (σημείωση: το παραπάνω αποτελεί την ακριβή – θέλω να πιστεύω – μετάφραση της υπόθεσης της ταινίας, έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο επίσημο site της Berlinale).
Η άποψή μας: «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Τι να σου πω ρε φιλενάδα, εγώ ένα γαμησάκι ήθελα να ρίξω, αυτά με τα «τι αισθάνθηκες» και τέτοια, εγώ δεν τα καταλαβαίνω! Ναι παιδιά, ετοιμαστείτε, αυτήν τη φορά θα γίνω κακός, πολύ κακός, τόσο κακός, μέχρι παρεξηγήσεως. Και ίσως, ίσως λέω, να ακούσω τα σκολιανά μου. Και να με στολίσουν. Και να με κατηγορήσουν. Αλλά ήμαρτον κάπου, δεν μας λυπάται κανείς εμάς τους ταπεινούς σκαπανείς της 7ης Τέχνης; Δεν θυμάμαι τη διάρκεια τούτης της ταινίας (εντάξει, στο imdb λέει πως είναι 123 λεπτά) αλλά μου φάνηκε αιώνας, πραγματικά! Η σκηνοθέτιδα βάζει πολύ τον εαυτό της μέσα σε όλο αυτό. Η παρουσία της αποτυπώνεται στα πλάνα, κάνει ερωτήσεις που ακούγονται, φαίνεται το συνεργείο της, οι κάμερες, τα πάντα.
«Α, κάτι μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας», θα σκεφτεί κάποιος καλοπροαίρετα. Ε, και; Ποιο είναι το πόιντ ρε φίλη, τι θέλεις να μας πεις, γιατί μας ζαλίζεις τον έρωτα; Μιλάμε, όλα όσα λέγονται στην ταινία δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέμα συζήτησης ούτε για 15χρονα παιδιά. Ευαισθησία του κώλου! Και επιτήδευση του κερατά. Μια γυναίκα (ε, δεν μπορώ, θα ξεφύγω κι άλλο, κι ας με πούνε σεξιστή, το δέχομαι, καταδικάστε με), άσχημο πρόσωπο, κοντά στα 50 της αλλά με... βυζάρες, δεν αντέχει να την αγγίζουν! Της γυρίζουν τα άντερα ρε παιδί μου, δεν αντέχει, έχει ψυχολογικό! Νοικιάζει αγόρια, τα βάζει να αυνανίζονται μπροστά της και μετά μυρίζει τα σεντόνια! Τι γλυκό! Τι τρυφερό! Αχ μωλέ, γούτσου γούτσου. Ναι ρε, κορόιδευε εσύ, αλλά η γυναίκα έχει πρόβλημα. Σοβαρό πρόβλημα. Χοντρό πρόβλημα, όχι αστεία.
Τόσο πολύ έχουμε εκφυλιστεί πλέον που έχομε χάσει ακόμα κι αυτήν την πολύ σοβαρή έννοια του προβλήματος. Ας μην είχε να φάει, ναι, θα είχε πρόβλημα. Ας μην είχε δουλειά, ναι, θα είχε πρόβλημα. Ας είχε σοβαρό πρόβλημα σωματικής υγείας, ναι, θα είχε πρόβλημα. Τώρα, το πρόβλημα είναι πως... δεν έχει πρόβλημα. Οπότε, ας κάνουμε μια ψυχανάλυση on camera. «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Τζίζας, όταν ακούω κάτι τέτοια (όχι μόνον στις ταινίες, είναι new age σκατά όλο αυτό) αισθάνομαι ότι μόλις έχω κατέβει από τον πλανήτη Ποσειδώνα στη Γη και ότι δεν ανήκω στο ανθρώπινο είδος, ότι είμαι εξωγήινος. Να αναλύσουμε, να υπεραναλύσουμε, να το πιάσουμε το θέμα από όλες τις πλευρές, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων! Κι όλο αυτό για μια ταινία που χρειάστηκε επτά ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί, πέρασε από εργαστήρια στα σπάργανά της και πέρασε από 40 κύματα και την τσέκαραν δεκάδες ειδικοί πριν γυριστεί, πριν καν δοθεί το πράσινο φως για να γυριστεί, πριν βρεθεί τελικά στη μεγάλη οθόνη! Έλεος κάπου!
Κάποτε υπήρχε ως κινηματογραφική έκφραση το «σινεμά του δημιουργού», αυτό όμως είναι σκέτος αυνανισμός. Μια σοβαροφάνεια σκεπάζει τα πάντα, ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων, αλλά και μια στειρότητα, μια αποστασιοποίηση, ένα χειρουργικό πράγμα, ενώ υποτίθεται πως η ταινία ενδιαφέρεται πέρα και πάνω από όλα για... συναισθήματα! Αν η κυρία γύρισε την ταινία για να μας δείξει πως στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν πλέον συναισθήματα, και πάλι δεν έπιασα το αστείο, δεν κατάλαβα τις προθέσεις της ή πολύ απλά διάλεξε λάθος τρόπο για να μας τις δείξει! Βεβαίως έχουμε και σκηνές σεξ και παρτούζες και τέτοια στην ταινία, ε, πως θα ψαχθείς για τα συναισθήματά σου αν δεν γαμηθείς, έτσι, χωρίς... συναισθήματα. Και τι ένιωσες που έλαβες μέρος σε παρτούζα; Ξέρω 'γω, ωραία ήταν. Να το ξανακάνουμε μωρέ, να γνωρίσουμε και καναν άνθρωπο! Α, υπάρχει κι ένας άνθρωπος με ειδικές ικανότητες στην ταινία (πολιτική ορθότητα παιδιά), έτσι, για να είναι όλοι μέσα! Επιτήδευση και άγιος ο Θεός! Να, δείτε τι καλά κάνω σινεμά, εσείς δεν ξέρετε. Είναι πολύ meta όλο αυτό, τόσο προχώ που δεν το καταλαβαίνετε ρε βλαχάρες!
Κανένα ενδιαφέρον για τον θεατή, καμιά συμπάθεια για τον διάβολο, κανένα ίχνος ταπεινότητας και σεμνότητας. Μετά από μένα, το χάος. Συγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι ταινία. Αυτό το πράγμα δεν είναι σινεμά! «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Μια τάση προς έμετο την αισθάνθηκα τελικά.
ΥΓ: Τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα βγει κάποτε σε λίγα χρόνια, όταν η ταινία (ε, χμ) θα είναι κλασική, το director's cut! 250 ώρες υλικού μάζεψε η κοπέλα!!!!!!!! Κι έχει δηλώσει έτσι κι αλλιώς πως το όλον είναι ένα καλλιτεχνικό project, που θα παρουσιαστεί υπό διάφορες μορφές και σε διάφορες πλατφόρμες. Ρε τι πάθαμε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική