Movies Ltd

Θα το πληρώσεις! Ξανά...

του zerVo (@moviesltd)

Με την ταινία Taken, που κυκλοφόρησε ακριβώς μια δεκαετία πριν, άνοιξε ένας απρόσμενης επιτυχίας κύκλος φιλμς που είχαν σαν θεματική τους βάση την γονική εκδικητικότητα, μιας και κινούμενα ακριβώς πάνω στην πιασάρικη πεπατημένη των Death Wish, έφτιαξαν μια αλυσίδα πανομοιότυπης υφής περιπετειών, που με μικρό ρίσκο, αποτέλεσαν τζακ ποτ εμπορικό για τους συντελεστές τους. Και κυρίως για την Europa Corp του Μίδα Besson, που είχε την αρχική ιδέα να επαναφέρει το εξαφανισμένο υπο-genre στην επιφάνεια, τιγκάροντας τα ταμεία του στούντιο του με μπόλικα σίκουελ και σπιν οφς της ίδιας αρχικής έμπνευσης. Ένα από τα φυντανάκια του τεράστιου Luc, ο Pierre Morel, υποθέτοντας πως με τις ολόδικες του δυνάμεις θα τα κατάφερνε ακόμη καλύτερα, με ελαφριά πηδηματάκια την έκανε από την αγκάλη του συμπατριώτη του, απλώνοντας τις φιλοδοξίες του, κοπιαρισμένες πάνω στο ίδιο πατρόν του βιτζιλάντε. Κι αν την πρώτη φορά, στον Gunman ένας Sean Penn τον γλύτωσε από την καταστροφή, δεν συνέβη το ίδιο στην (ακόμη μια) επανάληψη της Peppermint...

Σκοπός ζωής για την σκληρά εργαζόμενη υπάλληλο της τραπέζης Ράιλυ Νορθ και για τον αγαπημένο της σύζυγο, μηχανικό αυτοκινήτων Κρις, είναι να καταφέρουν να μεγαλώσουν κάτω από τις καλύτερες συνθήκες την οκτάχρονη κορούλα τους Κάρλυ. Ατυχώς για όλους, η μοίρα θα τους παίξει ένα απρόβλεπτα σκληρό παιχνίδι, καθώς οι (κρυφές από την γυναίκα του) παράνομες δραστηριότητες του γκαραζιέρη, θα προκαλέσουν την οργή του ντόπιου Μεξικάνου μαφιόζου Ντιέγκο Γκαρσία, με αποτέλεσμα στην ύπουλη ένοπλη ενέδρα που θα στήσει, να χάσουν την ζωή τους ο πατέρας και η αθώα μικρούλα. Με ελαφριά τραύματα στο σώμα, μα ανεπανόρθωτα στην ψυχή, η Ράιλυ θα ανακτήσει τις αισθήσεις της μετά από καιρό, όταν και συνειδητοποιώντας την απώλεια θα πάρει τις προσωπικές της αποφάσεις, προκειμένου να τιμωρήσει παραδειγματικά τους υπαίτιους που προκάλεσαν το φονικό.

Εξαφανισμένη για πέντε ολόκληρα χρόνια, η πονεμένη μητέρα θα επανέλθει στο προσκήνιο, με την αγριάδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της, ακριβώς την ημέρα της επετείου του τραγικού συμβάντος, εξολοθρεύοντας τους τρεις συμμορίτες που πάτησαν την σκανδάλη. Η δίψα της για εκδίκηση δεν θα σβήσει έτσι εύκολα, όμως, καθώς στο στόχαστρο της θα μπουν και οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος, το καρτέλ των ναρκωτικών που έχει σαν ορμητήριο του την χώρα των Αζτέκων και τον ίδιο τον βαρόνο της ηρωίνης Γκαρσία. Αν και γνωρίζει πως για να πετύχει το πλάνο της θα πρέπει να εξοντώσει έναν ολόκληρο στρατό πάνοπλων γκάνγκστερς!

Φαντάζομαι πως δεν πρέπει να υπάρχει έστω μισός σινεφίλ - γνώστης του συγκεκριμένου αντικειμένου, που να μην φαντάζεται την έκβαση της ιστορίας και την τελική της κατάληξη, ακόμη και αν στην εξίσωση δεν παίζουν χαρακτηρισμοί όπως "πρώην πεζοναύτης", ¨πρώην πράκτορας" ή έστω "πρώην πρωταθλητής της πυγμαχίας", που να οριοθετούν έστω μια βασική δυναμική στην ταυτότητα του εκδικητή γονιού. Αντιθέτως εδώ μιλάμε για μια πνιγμένη στο δίκιο χαροκαμένη μανούλα, που είναι σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι, παλεύει με νύχια και με δόντια να τα βγάλει πέρα οικονομικά, υπομένοντας την καταπίεση των αφεντικών της και σχεδόν δεν γνωρίζει πως να χειρίζεται το μαχαίρι της κουζίνας της, όχι δα το πριονωτό του κομάντο. Κι όμως μια πενταετία σκληρής προπόνησης και προετοιμασίας, είναι αρκετή για να μετατρέψει την υπάλληλο γραφείου σε φονικό όπλο. Σινεμά είναι αυτό και τα πάντα μπορούν να συμβούν λες? Μα και βέβαια, εννοείται και να προκαλέσουν το γέλιο της πλατείας, ειδικά όταν επιχειρούν να δείξουν πιο σοβαρά από όσο θα έπρεπε.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σενάριο του Peppermint (ο τίτλος ούτε καν δικαιολογείται, απλά και μόνο από την γεύση του ύστατου παγωτού της άτυχης μπεμπούλας) που μοιάζει απίθανα αστείο και ανά στιγμές εξωφρενικό. Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, το εισαγωγικό φονικό του στόρι είναι παρατραβηγμένο, μιας και ένα τέτοιο ξέσπασμα βίας - ειδικά ενάντια σε γυναικόπαιδα -- δεν στέκει, υποκινούμενο από μια υπόνοια ξεγελάσματος του νούμερο 1 στην ιεραρχία της Καλιφορνέζικης Μαφίας. Όπως άλλωστε οι ανατροπές και οι υποπλοκές περισσότερο για ανεκδοτικές μοιάζουν, αποτυγχάνοντας πλήρως να προσθέσουν το παραμικρό ενδιαφέρον σε μια ίντριγκα που τρέχει μανιωδώς πάνω στην ρότα των επαναλαμβανόμενων κλισέ. Όσο για την τρίτη πράξη της οριστικής κάθαρσης, αν ο θεατής έχει αντέξει και δεν κρατά το μέτωπο του από όσα πέραν πάσης λογικής εκτυλίσσονται στο εκράν, μάλλον είναι γιατί κοιτάζοντας το ρολόι του, καταλαβαίνει πως ο χρόνος κυλά υπέρ του και το περιπετειάκι όπου νάναι ολοκληρώνεται, προβλέψιμα και κοινότυπα όπως ξεκίνησε.

Για τις θηλυκού φύλου σταρς, που υποδύονται τις μαμάδες τιμωρούς, η γραμμή που χάραξε το Taken δεν μοιάζει να είναι και τόσο τυχερή όσο στάθηκε στους σερνικούς σιτεμένους γόητες σαν τον Neeson, τον Willis ή τον Reeves. Η Jennifer Garner, που τα θαλάσσωσε οικτρά όταν πήρε την μεγάλη ευκαιρία της καριέρας της, εισερχόμενη στον κόσμο της Marvel ως Elektra, πετά ακόμη έναν λαχνό στα σκουπίδια παίζοντας εδώ την 45άρα μοναχική πιστολέρο, γυμνασμένη μεν, αλλά και σαφώς χωρίς την γλύκα στην έκφραση, του πρώτου καιρού που την γνωρίσαμε. Το δεδομένο πάντως, που δεν έχει να κάνει τόσο με την γνωστή στους περισσότερους, ερμηνευτική αδυναμία της Τεξανής (πρώην πια) Κυρίας Affleck, είναι το γεγονός πως το καταιγιστικό αυτό είδος action θρίλερς, που γνώρισε πιένες στην δεκαετία μας, σταδιακά σβήνει, κλείνοντας έναν κύκλο που μας άφησε κληρονομιά, πολύ σημαντικότερα έργα, από ετούτο εδώ το πρόχειρα φτιαγμένο πίπερμαν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Tanweer!