Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ
της Desiree Akhavan. Με τους Chloë Grace Moretz, John Gallagher, Jr., Sasha Lane, Forrest Goodluck, Marin Ireland, Owen Campbell, Kerry Butler, Quinn Shephard, Emily Skeggs, Melanie Ehrlich, Jennifer Ehle
Είναι αρρώστια λες?
του zerVo (@moviesltd) 
Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρα μια δεκαετία περίπου πριν την επίσημη κυκλοφορία του στα βιβλιοπωλεία το 2012, την περιπέτεια του ανήλικου, με ομοφυλοφιλικές τάσεις Ζακ Σταρκ, είναι το μυθιστόρημα The Miseducation Of Cameron Post της συγγραφέως Emily M. Danford. Το οποίο μέσα από τις 460 σελίδες του, καυτηριάζει τις απαρχαιωμένες μεθόδους που χρησιμοποιούσε το ντι-γκέι και επαναφοράς στον ίσιο σεξουαλικά δρόμο ίδρυμα, Love In Action (μετέπειτα Restoration Path) που ιδρύθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια το 1973. Και η αλήθεια είναι πως μια τέτοια δυνατή δραματουργικά υπόθεση, θα μπορούσε να εμπνεύσει μια εξίσου σημαντική κινηματογραφική ταινία, ίσαμε το να εξελιχθεί στο Boys Don't Cry της δεκαετίας μας. Πράγμα που το ομώνυμο φιλμ, παρότι αξιοπρεπές στην υλοποίηση του, ουδέποτε καταφέρνει.
Διανύοντας το τελευταίο διάστημα της εφηβείας της, η τραυματισμένη ψυχικά από την απρόσμενη απώλεια των γονιών της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα Κάμερον Ποστ, θα βρεθεί σε δεινη θέση από την στιγμή που θα αποκαλυφθεί στους κηδεμόνες της, η σεξουαλική της έφεση στα κορίτσια. Έχοντας μόλις συλληφθεί από τον πατριό της στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, παρέα με την κολλητή - ερωμένη της, η 17χρονη θα οδηγηθεί προς θεραπεία στην χριστιανικής βάσης κοινότητα Η Υπόσχεση του Θεού, εκεί που ακολουθώντας εσώκλειστη το αυστηρά δογματικό πρόγραμμα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα αποτινάξει μέσα σε σύντομο χρονικό την ερωτική της έφεση προς τα κορίτσια.
Άλλωστε τα στατιστικά στοιχεία που κρατά η κοινότητα, μιλούν για πλήρη γιατρειά των νεαρών ασθενών από ομοφυλοφιλία και απειροελάχιστοι είναι εκείνοι που παρακολουθώντας συγκεντρωμένοι το πρόγραμμα, δεν έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους υγιείς και απελευθερωμένοι από τις ανεπίδεκτες ορμές τους. Η Κάμερον από τον πρώτο κιόλας καιρό στην ακραία συντηρητικών αρχών κοινότητα, θα νιώσει άβολα, αιχμάλωτη των κανόνων μελέτης και συμπεριφοράς που πρέπει να ακολουθήσει. Και παρότι όλοι οι εσώκλειστοι συνομήλικοι της, με τα ίδια περίπου ζητήματα, δείχνουν σταδιακά ολοένα και πιο ευτυχισμένοι στο καμπ, η πραγματικότητα μέρα με την ημέρα θα δείχνει πως μέσα τους δεν έχουν αλλάξει και πολλά, αφού η ευδιαθεσία τους πιο πολύ προϊόν βάναυσης καταπίεσης μοιάζει.
Το βασικό ζήτημα όμως είναι πως μολονότι ο στενός της οικογενειακός (ας τον αποκαλέσουμε) περίγυρος, που ενδιαφέρεται για την ψυχική υγεία και την ομαλή αποκατάσταση της Κάμερον, μοιάζει να αδιαφορεί παντελώς για τα θέλω της, εκτιμώντας τα σαν μέρος της αρρώστιας που κουβαλά, εκείνη απόλυτα συνειδητοποιημένη, έχει αποφασίσει πως η μοίρα της έχει γραφεί και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι κοπέλες θα την έλκουν ερωτικά αυτό είναι δεδομένο στο υποσυνείδητο της. Κι έτσι το στενών περιοριστικών γραμμών γκέτο ανηλίκων, μέρα με την ημέρα θα παίρνει την μορφή βασανιστικού κάτεργου, μιας φυλακής που οι τρόφιμοι της μοιάζουν σαν λοβοτομημένα, πειθήνια ρομπότ, που έχουν πειστεί από τους ύπουλα χαμογελαστούς θεραπευτές, πως είναι άλλο αυτό που φαίνεται και άλλο αυτό που στην παραποιημένη αλήθεια νιώθουν. Η ψυχολογική προπαγάνδα δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο, αρκεί να πειστεί ο αυτής έστω της φυσιολογίας άνθρωπος, πως όποια σαχλαμάρα του μπολιάζουν το μυαλουδάκι είναι η σωστή. Και όχι η δική τους η ανάρμοστη και παθογόνος.
Άρα ο στόχος είναι μέσα από μια επαναλαμβανόμενη καθημερινή ρουτίνα, που περιέχει τραγούδι, χειρονακτικές εργασίες, ανάγνωση, γυμναστική και οικοκυρική, να διαλυθούν όσο ο καιρός περνά τα μικρόβια που δημιουργούν τις συνθήκες του γκεισμού. Της παλιαρρώστιας της καταστροφικής, που καταδυναστεύει τα παιδιά μας. Το βασικότερο θετικό στοιχείο της νέας, δεύτερης χρονικά, σκηνοθετικής απόπειρας της Ιρανικής καταγωγής, Αμερικανίδας Desiree Akhavan, είναι που πετυχαίνει να αναδείξει τον φονταμενταλιστικής βάσης μικρόκοσμο, μέσα από ένα αλληγορικό πρίσμα, σε όλο αυτό το διαρκούς πλυσίματος εγκεφάλου υπαρκτό γίγνεσθαι, που ισχύει - και παραισχύει - σε διάφορες μορφές και μεγέθη σχεδόν σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Να γίνεις πολίτης ενάρετος, σωστός, καλός κι αγαθός, αποστειρωμένος από σιχαμερούς ιούς σαν αυτόν της πουστείας. Στην θέση του ύστατου ορισμού, βάλε εσύ από μόνος σου, όποια άλλη τάση, περνιέται για αρνητική στις μοντέρνες, τάχαμου, σοσιετέ.
Η δημιουργός, ενδεχομένως χρησιμοποιώντας και προσωπικές εμπειρίες στην στον σχηματισμό του σεναρίου, τοποθετεί την δράση στην περιφέρεια της Μοντάνα,, του πατρικού τόπου που μεγάλωσε κι η ίδια και που γνωρίζει πολύ καλά τις σημαίνει για τον κονσερβαρισμένο περίγυρο μια τέτοιου είδους διαφορετικότητα. Κλειστοφοβική η ατμόσφαιρα, που φέρνει σε ουκ ολίγες στιγμές στον νου το απάνθρωπο περιβάλλον της ψυχιατρικής Φωλιάς του Κούκου, με κυρίαρχη την εικόνα της φυσικής σαδίστριας ηγέτιδας (μια εξαίρετη όπως πάντα Jennifer Ehle) που από τα χείλη της δεν απουσιάζει ποτέ το ντεμέκ καλοσυνάτο σμαιλάκι: Ότι πω εγώ θα γίνει! Θες δεν θες θα γιατρευτείς!
Εννοείται πως δεν πρόκειται για ασθένεια και μάλιστα θρησκευτικά αμαρτωλή και τιμωρήσιμη. Το φυσικό ριζικό του καθενός είναι που κάποια στιγμή θα οδηγήσει στο προσωπικό outing και στον λυτρωμό. Όμως, για να ανοίγω μια παρένθεση. Η αξιόλογη αυτή ταινία, με τις έντονα, έως και αχρείαστα πιπεράτες σεκάνς, The Miseducation Of Cameron Post, που τιμήθηκε με σημαντικούς επαίνους στην πρώτη της παρουσίαση στο ανεξάρτητης φιλμικής αρέσκειας Sundance, αποτέλεσε και μια από τις πιο ονομαστές α' προβολές του πρόσφατου Αθηναϊκού φεστιβάλ. Εκεί που η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών μιλούσαν σχεδόν για το ίδιο πράγμα, τον κοινωνικό εγκλωβισμό του υποκειμένου που δεν μπορεί να δημοσιοποιήσει την ξέχωρη (ας την πω, που εμένα δεν μου μοιάζει) ερωτική του προτίμηση. Όχι, δεν είναι τόσο μονοδιάστατο αυτό το ζόρι που απασχολεί τους νέους - μεσήλικες ή γέρους, σήμερα, όπως επιθυμεί να προτάξει ο αρτχάουζ σινεμάς. Και μάλιστα ο σημαιοφόρος του κινήματος, ο indie Αμερικάνικος. Και συνοψίζω.
Η Chloe Grace Moretz, με τα όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου, είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις νεαρών πρωταγωνιστριών, που ποτέ δεν θα πάρουν την σφραγίδα της ενζενί. Κι ο λόγος είναι πως δεν δείχνει και πολύ να νοιάζεται για να φορέσει όμορφα φορεματάκια και στρασάτα κοστουμάκια παριστάνοντας την πριγκιπέσσα σε ρηχές rom com. Και αυτό είναι υπέρ της, αφού υποκριτικά έχει ωριμάσει σε μικρή ηλικία και παρότι δεν πιάνεται για πρώτο βιολί από τα στούντιο, καταφέρνει να σηκώσει στις νεαρές εκφραστικές της πλάτες, δύσκολες δραματικά ερμηνείες όπως ετούτη εδώ της Κάμερον Ποστ. Μιας ιστορίας που μέσα από την εξαναγκαστική της μελαγχολία, καταλήγει στο δεδομένο συμπέρασμα πως η νεανική καρδιά είναι οδοστρωτήρας και ουδείς μπορεί να την βάλει σε καλούπι. Και αυτό ισχύει για τα πάντα - άσχετα αν το σύνολο σχεδόν της κινηματογραφίας, έχει περιορίσει το ενδιαφέρον της, σχεδόν μόνο στο καταπιεσμένο homosexuality.
Άλλωστε τα στατιστικά στοιχεία που κρατά η κοινότητα, μιλούν για πλήρη γιατρειά των νεαρών ασθενών από ομοφυλοφιλία και απειροελάχιστοι είναι εκείνοι που παρακολουθώντας συγκεντρωμένοι το πρόγραμμα, δεν έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους υγιείς και απελευθερωμένοι από τις ανεπίδεκτες ορμές τους. Η Κάμερον από τον πρώτο κιόλας καιρό στην ακραία συντηρητικών αρχών κοινότητα, θα νιώσει άβολα, αιχμάλωτη των κανόνων μελέτης και συμπεριφοράς που πρέπει να ακολουθήσει. Και παρότι όλοι οι εσώκλειστοι συνομήλικοι της, με τα ίδια περίπου ζητήματα, δείχνουν σταδιακά ολοένα και πιο ευτυχισμένοι στο καμπ, η πραγματικότητα μέρα με την ημέρα θα δείχνει πως μέσα τους δεν έχουν αλλάξει και πολλά, αφού η ευδιαθεσία τους πιο πολύ προϊόν βάναυσης καταπίεσης μοιάζει.
Το βασικό ζήτημα όμως είναι πως μολονότι ο στενός της οικογενειακός (ας τον αποκαλέσουμε) περίγυρος, που ενδιαφέρεται για την ψυχική υγεία και την ομαλή αποκατάσταση της Κάμερον, μοιάζει να αδιαφορεί παντελώς για τα θέλω της, εκτιμώντας τα σαν μέρος της αρρώστιας που κουβαλά, εκείνη απόλυτα συνειδητοποιημένη, έχει αποφασίσει πως η μοίρα της έχει γραφεί και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι κοπέλες θα την έλκουν ερωτικά αυτό είναι δεδομένο στο υποσυνείδητο της. Κι έτσι το στενών περιοριστικών γραμμών γκέτο ανηλίκων, μέρα με την ημέρα θα παίρνει την μορφή βασανιστικού κάτεργου, μιας φυλακής που οι τρόφιμοι της μοιάζουν σαν λοβοτομημένα, πειθήνια ρομπότ, που έχουν πειστεί από τους ύπουλα χαμογελαστούς θεραπευτές, πως είναι άλλο αυτό που φαίνεται και άλλο αυτό που στην παραποιημένη αλήθεια νιώθουν. Η ψυχολογική προπαγάνδα δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο, αρκεί να πειστεί ο αυτής έστω της φυσιολογίας άνθρωπος, πως όποια σαχλαμάρα του μπολιάζουν το μυαλουδάκι είναι η σωστή. Και όχι η δική τους η ανάρμοστη και παθογόνος.
Άρα ο στόχος είναι μέσα από μια επαναλαμβανόμενη καθημερινή ρουτίνα, που περιέχει τραγούδι, χειρονακτικές εργασίες, ανάγνωση, γυμναστική και οικοκυρική, να διαλυθούν όσο ο καιρός περνά τα μικρόβια που δημιουργούν τις συνθήκες του γκεισμού. Της παλιαρρώστιας της καταστροφικής, που καταδυναστεύει τα παιδιά μας. Το βασικότερο θετικό στοιχείο της νέας, δεύτερης χρονικά, σκηνοθετικής απόπειρας της Ιρανικής καταγωγής, Αμερικανίδας Desiree Akhavan, είναι που πετυχαίνει να αναδείξει τον φονταμενταλιστικής βάσης μικρόκοσμο, μέσα από ένα αλληγορικό πρίσμα, σε όλο αυτό το διαρκούς πλυσίματος εγκεφάλου υπαρκτό γίγνεσθαι, που ισχύει - και παραισχύει - σε διάφορες μορφές και μεγέθη σχεδόν σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Να γίνεις πολίτης ενάρετος, σωστός, καλός κι αγαθός, αποστειρωμένος από σιχαμερούς ιούς σαν αυτόν της πουστείας. Στην θέση του ύστατου ορισμού, βάλε εσύ από μόνος σου, όποια άλλη τάση, περνιέται για αρνητική στις μοντέρνες, τάχαμου, σοσιετέ.
Η δημιουργός, ενδεχομένως χρησιμοποιώντας και προσωπικές εμπειρίες στην στον σχηματισμό του σεναρίου, τοποθετεί την δράση στην περιφέρεια της Μοντάνα,, του πατρικού τόπου που μεγάλωσε κι η ίδια και που γνωρίζει πολύ καλά τις σημαίνει για τον κονσερβαρισμένο περίγυρο μια τέτοιου είδους διαφορετικότητα. Κλειστοφοβική η ατμόσφαιρα, που φέρνει σε ουκ ολίγες στιγμές στον νου το απάνθρωπο περιβάλλον της ψυχιατρικής Φωλιάς του Κούκου, με κυρίαρχη την εικόνα της φυσικής σαδίστριας ηγέτιδας (μια εξαίρετη όπως πάντα Jennifer Ehle) που από τα χείλη της δεν απουσιάζει ποτέ το ντεμέκ καλοσυνάτο σμαιλάκι: Ότι πω εγώ θα γίνει! Θες δεν θες θα γιατρευτείς!
Εννοείται πως δεν πρόκειται για ασθένεια και μάλιστα θρησκευτικά αμαρτωλή και τιμωρήσιμη. Το φυσικό ριζικό του καθενός είναι που κάποια στιγμή θα οδηγήσει στο προσωπικό outing και στον λυτρωμό. Όμως, για να ανοίγω μια παρένθεση. Η αξιόλογη αυτή ταινία, με τις έντονα, έως και αχρείαστα πιπεράτες σεκάνς, The Miseducation Of Cameron Post, που τιμήθηκε με σημαντικούς επαίνους στην πρώτη της παρουσίαση στο ανεξάρτητης φιλμικής αρέσκειας Sundance, αποτέλεσε και μια από τις πιο ονομαστές α' προβολές του πρόσφατου Αθηναϊκού φεστιβάλ. Εκεί που η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών μιλούσαν σχεδόν για το ίδιο πράγμα, τον κοινωνικό εγκλωβισμό του υποκειμένου που δεν μπορεί να δημοσιοποιήσει την ξέχωρη (ας την πω, που εμένα δεν μου μοιάζει) ερωτική του προτίμηση. Όχι, δεν είναι τόσο μονοδιάστατο αυτό το ζόρι που απασχολεί τους νέους - μεσήλικες ή γέρους, σήμερα, όπως επιθυμεί να προτάξει ο αρτχάουζ σινεμάς. Και μάλιστα ο σημαιοφόρος του κινήματος, ο indie Αμερικάνικος. Και συνοψίζω.
Η Chloe Grace Moretz, με τα όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου, είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις νεαρών πρωταγωνιστριών, που ποτέ δεν θα πάρουν την σφραγίδα της ενζενί. Κι ο λόγος είναι πως δεν δείχνει και πολύ να νοιάζεται για να φορέσει όμορφα φορεματάκια και στρασάτα κοστουμάκια παριστάνοντας την πριγκιπέσσα σε ρηχές rom com. Και αυτό είναι υπέρ της, αφού υποκριτικά έχει ωριμάσει σε μικρή ηλικία και παρότι δεν πιάνεται για πρώτο βιολί από τα στούντιο, καταφέρνει να σηκώσει στις νεαρές εκφραστικές της πλάτες, δύσκολες δραματικά ερμηνείες όπως ετούτη εδώ της Κάμερον Ποστ. Μιας ιστορίας που μέσα από την εξαναγκαστική της μελαγχολία, καταλήγει στο δεδομένο συμπέρασμα πως η νεανική καρδιά είναι οδοστρωτήρας και ουδείς μπορεί να την βάλει σε καλούπι. Και αυτό ισχύει για τα πάντα - άσχετα αν το σύνολο σχεδόν της κινηματογραφίας, έχει περιορίσει το ενδιαφέρον της, σχεδόν μόνο στο καταπιεσμένο homosexuality.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική