Μενάσε Ένας Ξεχωριστός Άνθρωπος
του Joshua Z. Weinstein. Με τους Menashe Lustig, Ruben Niborski, Yoel Weisshaus, Meyer Schwartz
Εμένα πάντως κανονικός άνθρωπος μου φάνηκε...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν είναι η πρώτη φορά που η σύγχρονη κινηματογραφία, θέτει στην θεματική της βάση το αυστηρά περιοριστικό κλίμα της κοινωνίας των φανατικά προσηλωμένων στην θρησκεία τους Εβραίων, καυτηριάζοντας τις ακραία ανελεύθερες συνθήκες που ισχύουν για τα μέλη της. Και ειλικρινά αν κάτι προκαλεί τεράστια εντύπωση είναι το γιατί κανείς, επικαλούμενος την αρχή της αυτοδιάθεσης, να μην μπορεί να σπάσει τον δεσμό με την συγκεκριμένη αυταρχικών, θέσεων Εκκλησία και να ακολουθήσει τα ίδια Πιστεύω σε μια πιο χαλαρή φόρμα, άντε πληρώνοντας και σαν μικρό τίμημα, μια τάχαμου ντροπή που δεν ολοκλήρωσε δια βίου την σχέση του με το (σεβαστό, πλην εξουθενωτικών εντολών Ιερό Ταλμούδ. Και σιγά την απώλεια των συντρόφων δηλαδή, αφού η φημισμένη Εβραϊκή αλληλεγγύη, καθώς φαίνεται δεν έχει την παραμικρή ισχύ στον στενό κύκλο των Ορθοδόξων, αν και εφόσον κανείς, κάνει το λαθάκι και παρεκκλίνει ελάχιστα από την προδιαγεγραμμένη πορεία.
Με τις μνήμες νωπές ακόμη από τον πρόσφατο, αιφνίδιο χαμό της συζύγου του, ο μεσήλικας, χοντρούλης, ατσούμπαλος και επιρρεπής στα σφάλματα, Μενάσε, μέλος της Χασιδικής κοινότητας του Μπρούκλυν, παλεύει να σταθεί και πάλι στα πόδια του, χωρίς όμως οι συνθήκες να τον ευνοούν. Με τα έσοδα του από την σχεδόν ολοήμερη εργασία του ως ταμίας σε τοπικό μίνι μάρκετ, να μην του φτάνουν ούτε για τα βασικά, ο ζορισμένος χήρος έχει να αντιμετωπίσει το βασικό ζήτημα της ανατροφής του δεκάχρονου γιου του, που πολύ θα επιθυμούσε να κατοικεί μαζί του στην φτωχική του γκαρσονιέρα, μα ο Ιουδαϊκός Νόμος αμείλικτος και καίριος έχει την δική του γνώμη: Αν δεν βρει ταίρι, που θα αντικαταστήσει την μακαρίτισσα και μάλιστα πολύ σύντομα, ο μικρός θα παραμένει στην κηδεμονία του ευσεβή κουνιάδου του, γεγονός που ρίχνει ολοένα και πιο πολύ στην θλίψη τον Μενάσε.
Που δεν χαίρει ούτε του ελάχιστου σεβασμού από την μαυροφορεμένη και απόμακρη κοινότητα του, εξαιτίας της πιο φιλελεύθερης τάσης του να μην ακολουθεί πιστά τις παραδόσεις, να μην ντύνεται το βαρύ παλτό, ούτε το ψηλό καπέλο, να μην δηλώνει μόνιμα το παρόν στην Συναγωγή, να μην τηρεί τα πρωτόκολλα, να αποστασιοποιείται από το κοπάδι. Εξού και η αγέλη τον κάνει πέρα, σχεδόν τον αγνοεί, δεν τον κάνει συντροφιά, τον απορρίπτει, τον υποτιμά και τον χλευάζει. Πως με την ψυχολογία του ριγμένη στο πάτωμα, να παλέψει για να κερδίσει πάλι πίσω τον γιο του, όταν οι όλες οι συνθήκες είναι ενάντια του? Και το κυριότερο με πιο σθένος να μοχθήσει για να διοργανώσει στο μικρό σπιτικό του, το ετήσιο μνημόσυνο της κυράς του, αντί για να το στήσει ο μισητός αδελφός της στην δική του ακριβή μεζονέτα?
Κι όμως με τις αντιξοότητες, επαγγελματικές, οικονομικές, οικογενειακές, να βομβαρδίζουν ολημερίς τον καλόκαρδο όσο και γκαφατζή Εβραίο, εκείνος δεν μοιάζει να πτοείται πόντο. Γνωρίζει πολύ καλά πως όχι δεν είναι τέλειος, αλλά ούτε καν πιάνει βασικά στάνταρντς συμπεριφοράς. τα λάθη του διαδέχονται το ένα το άλλο, κυρίως από την απροσεξία, την ασυνέπεια ή την ανευθυνότητα του. Ο Μενάσε όμως αυτός είναι, δεν κρύβεται, ούτε το παίζει δήθεν, μήπως και κερδίσει ένα χιλιοστό αγάπης από τον απόμακρο περίγυρο. Μόνον ένας από όσους συναναστρέφεται είναι δίκαιος προς το πρόσωπο του, αναγνωρίζοντας πως η καρδιά του, ακόμη κι αν δεν είναι αμιγώς Ορθόδοξη, είναι χρυσή, ο Ραβίνος της πολύβουης γειτονιάς, που όπως ορίζει η Τόρα πρέπει να φέρεται και να αποφασίζει σαν μοντέρνος Σολομώντας.
Πρόκειται για το ντεμπούτο του Ισραηλινής καταγωγής Joshua Z. Weinstein στο δράμα, μετά από μια αξιόλογη πορεία στην τεκμηρίωση. Καλλιτεχνική βάση που είναι εμφανέστατη στην μέθοδο που ακολουθεί για να αναπτύξει μέσα σε 82 λεπτά το θέμα του, που εν πολλοίς και σε αρκετά του σημεία θυμίζει ντοκιμαντέρ, αναφερόμενο στις ιδιοτροπίες αυτού του περίεργου στην όψη κομματιού της Ιουδαϊκής θρησκείας. Δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης, προκειμένου να αναδείξει ακόμη ρεαλιστικότερη την ματιά του, στήνει μυστικά την κάμερα του, σε διάφορες γωνιές της Χασιδικής συνοικίας, ούτως ώστε τα εξωτερικά του πλάνα να δείχνουν βγαλμένα από την αληθινή και όχι παραποιημένη καθημερινότητα της. Εννοείται πως και αυτό το κινηματογραφικό πόνημα, δοσμένο αποκλειστικά σε Γίντις διάλεκτο, που καυτηριάζει τις δεσμευτικές συνήθειες των Ιερών Γραφών, έχει πάρει την σφραγίδα του ασεβούς και του ανάρμοστου από το κονκλάβιο των αγέλαστων Ραμπί.
Κι όμως όσο κι αν φαίνεται παράξενο, σε αυτή την κοινωνία ανήκει ο πρωταγωνιστής του γλαφυρής υφής δράματος, Menashe Lustig, στέλεχος του κωμικού εβραϊκού θιάσου, που μοιάζει να αποδίδει τον ρόλο του παραπεταμένου φουκαρά, σαν να υποδύεται τον πραγματικό του εαυτό. Ενδεχόμενα αρκετά στοιχεία της προσωπικότητας του να είναι και αυτοβιογραφικά, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια τέτοια πιθανότητα. Το βέβαιο είναι πως ο Ένας Ξεχωριστός Άνθρωπος, που στα μάτια μου κανονικότατος και μια χαρά δείχνει, άσχετα αν οι τριγύρω του ομοιάζουν με άβουλα στρατιωτάκια, μέλη μιας καθοδηγούμενης από τα Κείμενα διμοιρίας που έχουν αυτοβούλως αλυσοδεθεί υπολογίζοντας σε απελευθέρωση όταν εισέλθουν στο Βασίλειο των Ουρανών. Μακάριοι δείχνουν, ευτυχισμένοι ούτε για πλάκα.
Που δεν χαίρει ούτε του ελάχιστου σεβασμού από την μαυροφορεμένη και απόμακρη κοινότητα του, εξαιτίας της πιο φιλελεύθερης τάσης του να μην ακολουθεί πιστά τις παραδόσεις, να μην ντύνεται το βαρύ παλτό, ούτε το ψηλό καπέλο, να μην δηλώνει μόνιμα το παρόν στην Συναγωγή, να μην τηρεί τα πρωτόκολλα, να αποστασιοποιείται από το κοπάδι. Εξού και η αγέλη τον κάνει πέρα, σχεδόν τον αγνοεί, δεν τον κάνει συντροφιά, τον απορρίπτει, τον υποτιμά και τον χλευάζει. Πως με την ψυχολογία του ριγμένη στο πάτωμα, να παλέψει για να κερδίσει πάλι πίσω τον γιο του, όταν οι όλες οι συνθήκες είναι ενάντια του? Και το κυριότερο με πιο σθένος να μοχθήσει για να διοργανώσει στο μικρό σπιτικό του, το ετήσιο μνημόσυνο της κυράς του, αντί για να το στήσει ο μισητός αδελφός της στην δική του ακριβή μεζονέτα?
Κι όμως με τις αντιξοότητες, επαγγελματικές, οικονομικές, οικογενειακές, να βομβαρδίζουν ολημερίς τον καλόκαρδο όσο και γκαφατζή Εβραίο, εκείνος δεν μοιάζει να πτοείται πόντο. Γνωρίζει πολύ καλά πως όχι δεν είναι τέλειος, αλλά ούτε καν πιάνει βασικά στάνταρντς συμπεριφοράς. τα λάθη του διαδέχονται το ένα το άλλο, κυρίως από την απροσεξία, την ασυνέπεια ή την ανευθυνότητα του. Ο Μενάσε όμως αυτός είναι, δεν κρύβεται, ούτε το παίζει δήθεν, μήπως και κερδίσει ένα χιλιοστό αγάπης από τον απόμακρο περίγυρο. Μόνον ένας από όσους συναναστρέφεται είναι δίκαιος προς το πρόσωπο του, αναγνωρίζοντας πως η καρδιά του, ακόμη κι αν δεν είναι αμιγώς Ορθόδοξη, είναι χρυσή, ο Ραβίνος της πολύβουης γειτονιάς, που όπως ορίζει η Τόρα πρέπει να φέρεται και να αποφασίζει σαν μοντέρνος Σολομώντας.
Πρόκειται για το ντεμπούτο του Ισραηλινής καταγωγής Joshua Z. Weinstein στο δράμα, μετά από μια αξιόλογη πορεία στην τεκμηρίωση. Καλλιτεχνική βάση που είναι εμφανέστατη στην μέθοδο που ακολουθεί για να αναπτύξει μέσα σε 82 λεπτά το θέμα του, που εν πολλοίς και σε αρκετά του σημεία θυμίζει ντοκιμαντέρ, αναφερόμενο στις ιδιοτροπίες αυτού του περίεργου στην όψη κομματιού της Ιουδαϊκής θρησκείας. Δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης, προκειμένου να αναδείξει ακόμη ρεαλιστικότερη την ματιά του, στήνει μυστικά την κάμερα του, σε διάφορες γωνιές της Χασιδικής συνοικίας, ούτως ώστε τα εξωτερικά του πλάνα να δείχνουν βγαλμένα από την αληθινή και όχι παραποιημένη καθημερινότητα της. Εννοείται πως και αυτό το κινηματογραφικό πόνημα, δοσμένο αποκλειστικά σε Γίντις διάλεκτο, που καυτηριάζει τις δεσμευτικές συνήθειες των Ιερών Γραφών, έχει πάρει την σφραγίδα του ασεβούς και του ανάρμοστου από το κονκλάβιο των αγέλαστων Ραμπί.
Κι όμως όσο κι αν φαίνεται παράξενο, σε αυτή την κοινωνία ανήκει ο πρωταγωνιστής του γλαφυρής υφής δράματος, Menashe Lustig, στέλεχος του κωμικού εβραϊκού θιάσου, που μοιάζει να αποδίδει τον ρόλο του παραπεταμένου φουκαρά, σαν να υποδύεται τον πραγματικό του εαυτό. Ενδεχόμενα αρκετά στοιχεία της προσωπικότητας του να είναι και αυτοβιογραφικά, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια τέτοια πιθανότητα. Το βέβαιο είναι πως ο Ένας Ξεχωριστός Άνθρωπος, που στα μάτια μου κανονικότατος και μια χαρά δείχνει, άσχετα αν οι τριγύρω του ομοιάζουν με άβουλα στρατιωτάκια, μέλη μιας καθοδηγούμενης από τα Κείμενα διμοιρίας που έχουν αυτοβούλως αλυσοδεθεί υπολογίζοντας σε απελευθέρωση όταν εισέλθουν στο Βασίλειο των Ουρανών. Μακάριοι δείχνουν, ευτυχισμένοι ούτε για πλάκα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Neo Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική