Movies Ltd

Forza Cavaliere

του gaRis (@takisgaris)

Να στοιχηθώ πίσω από το ταλέντο του Ναπολιτάνου Paolo Sorrentino. Breakthrough με το Il Divo (2008), στο κατόπι This Must Be The Place (2011, αλησμόνητα cult o Sean Penn), The Great Beauty (2013), Youth (2015). Ρωμαϊκή αρχοντιά, εκστατικά πλάνα, πορνογραφική αντίληψη του χώρου, παγανιστικό χιούμορ. Το ευρωπαϊκό σινεμά της λάμψης, του εθισμού στην καλλονή, της διελκυστίνδας χρόνου και θανάτου. Ένας νεο-φελινικός θιασώτης, με τρομερή αυτοπεποίθηση πίσω από το φακό κι ας μην έχει βγάλει κινηματογραφική σχολή. Στα 48 του έχει συνολικά 26 credits και ήδη από το Il Divo (βιογραφία του Gioulio Andreotti, επτάκις Ιταλού πρωθυπουργού) έχει εκδηλώσει ενεργό ενδιαφέρον για την πολιτική κατάσταση στη χώρα του. Μια Ιταλία που βρίσκεται στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, απέχοντας όχι μακράν της χρεωκοπίας, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για το Ευρώ, όσο και την πολιτική συνοχή της Ένωσης. Διόλου τυχαία, όσο και περίπου διαχρονικά, οι ατζούρι μαστίζονται από κυβερνητική κρίση, με τελευταία εξέλιξη τον από 1ης Ιουνίου συνασπισμό υπό τη Λέγκα του Βορρά, με κορυφαίο εκφραστή τον υπουργό εσωτερικών Matteo Salvini, ευρωσκεπτικιστή και κατά του μεταναστευτικού ρεύματος που πλήττει (και) τη γείτονα χώρα.

Κι όλα αυτά όταν πλανητάρχης είναι ο 45ος αμερικανός πρόεδρος, μεγιστάνας Donald Trump. Κατηγορίες για σωρεία φοροδιαφυγών, σεξουαλικών σκανδάλων και προώθηση ιδίων συμφερόντων με κατάχρηση εξουσίας. Θυμίζει έντονα κάποιον γνωστό; Διόλου τυχαία, ο πρώτος διδάξας, ιδιοκτήτης της Μίλαν για τρεις 10ετίες, πρωθυπουργός τεσσάρων κυβερνήσεων επί συνολικά εννιά έτη, μόνιμος στη λίστα του Forbes για τους πλουσιότερους στον κόσμο (8 δις δολάρια), τιμωρημένος με 6ετή αποκλεισμό από το πολιτικό παλκοσένικο, πρωταγωνιστής του Rubygate σκανδάλου με τα barely legal λαγουδάκια, είναι ο il Cavaliere, ο ηγέτης της Forza Italia, ιδιοκτήτης της Mediaset, o 82χρονος βαψομαλλιάς με τα βιάγκρα και τα πάρτι κόκας Sylvio Belusconi. Έμπνευση για τρία ντοκιμαντέρ και επτά μεγάλου μήκους ταινίες (μούρχεται στο νου το ημιεπιτυχημένο Il Caimano, 2006 του Nanni Moretti), o αειθαλής Sylvio που σκανδάλισε τον παγκόσμιο τύπο με τις σκανταλιές και αμετροέπειές του, κέντρισε το ενδιαφέρον του Sorrentino που βλέπει τα πολιτικά του τέκνα να οδηγούν τις τύχες του ιταλικού λαού και εφορμά εις διπλούν με τα Loro 1 και Loro 2 τα οποία, συνολικής διάρκειας άνω των 3,5 ωρών, βγήκαν στις αίθουσες με διαφορά λίγων εβδομάδων τον τελευταίο Απρίλιο. Κάτι σαν το Fahrenheit 11/9 του Michael Moore ας πούμε, που βρήκε ημερομηνία το Σεπτέμβρη για να επηρρεάσει τα mid term elections της Αμερικής του Νοεμβρίου 2018.

Εντέλει αυτό που βλέπουμε είναι η ενιαία βερζιόν των 150 λεπτών που καλύπτει την τελευταία και κρισιμότερη για τον Berlusconi περίοδο από το 2006 έως το 2011, όπου, έχοντας να αντιμετωπίσει σωρεία σκανδάλων και ποινικών διώξεων αλλά κι ένα κακό διαζύγιο με τη δεύτερη σύζυγό του (1990-2010) Veronica Lario, βρίσκεται απομονωμένος στη βίλα του στη Σαρδηνία, με το γείτονά του μαστροπό Sergio να γεμίζει τα κενά και τις ανασφάλειες του ιταλού κροίσου με τρυφερές ανηψούδες και τσουβάλια άσπρης σκόνης. Πισίνες, χλιδές ακόμη κι ένα φτιαχτό ηφαίστειο να φτύνει μουσαντένια λάβα διακόπτονται, καθώς μέγας σεισμός πλήττει τη L’Aquila, δίνοντας χρυσή ευκαιρία στον Cavaliere να δείξει έλεος περιδιαβαίνοντας τα χαλάσματα, δεσμευόμενος σε μια αποκαμωμένη γριούλα που έχασε τα δόντια της ότι πρώτη του προτεραιότητα είναι να της πάρει καινούργια μασέλα.

Ιλαροτραγικές καταστάσεις και τραβηγμένα σοβαροφανείς διάλογοι που έχουν αναφορές στον Neil Simon (η σκηνή ανακοίνωσης του χωρισμού από τη σύζυγό του Veronica) μέχρι τελενοβέλες μεξικάνικων μεσημεριανών σήριαλ (η αποτυχημένη απόπειρα του Berlusconi να δελεάσει τη μικρούλα να του κάτσει με εκείνη να τον αποφεύγει κλαίγοντας και λέγοντας ότι η αναπνοή του της θυμίζει τον παππού της). Η προίκα του Sorrentino, δηλαδή ο μοναδικός Toni Servillo (εξίσου πειστικός ως Sylvio όσο και στο παρελθόν ως Andreotti) και o διευθυντής φωτογραφίας Luca Bigazzi, τον κρατούν για άλλη μια φορά στον αφρό, ακόμη κι όταν ο ρυθμός είναι ενοχλητικά αργόσυρτος και εμμονικά παραδομένος σε μουσικά ιντερλούδια που ταιριάζουν σε βιντεοκλίπ αισθητική. Αποτέλεσμα; Ούτε τολμηρή σάτιρα (με τα γνωστά disclaimers για πιθανή ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις – εδώ γελάμε), ούτε και σκληρή κοινωνική καταγγελία εξόν από τη χαρακτηριστική περιδιάβαση στα χαλάσματα του επιλόγου. Εγώ πάντως αν ήμουν Berlusconi θα του έστελνα του Paolo και μια αγκαλιά ορχιδέες έτσι για να γουστάρουμε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!