Το Ένστικτο της Επιβίωσης
του Paddy Considine. Με τους Paddy Considine, Jodie Whittaker, Anthony Welsh, Paul Popplewell, Tony Pitts, Steve Bunce
Saved By The Bell
του zerVo (@moviesltd) 
Παραδοσιακή δύναμη στον χώρο της πυγμαχίας η περήφανη Ιρλανδία, χώρα της οποίας αποτελεί δίχως δεύτερη σκέψη το εθνικό σπορ. Άλλωστε πρόκειται για το άθλημα που έχει χαρίσει στην καταπράσινη γωνιά της Βρετανίας, τις σπουδαιότερες διακρίσεις, τόσο στην ερασιτεχνική του μορφή, με δεκάδες μετάλλια σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και παραπάνω από μια ντουζίνα σε Ολυμπιακούς αγώνες, μα κυρίως στην επαγγελματική του, καθώς Ιρλανδοί υπήρξαν τεράστια ονόματα του μποξ: Όπως ο θρυλικός Τζίμι Μακ Λάρνιν, δυο φορές πρωταθλητής κόσμου και μέλος του hall of fame, ο Κυκλώνας Μπάρυ Μακ Γκουίγκαν, ο Ατσάλινος Γουέιν "Πόκετ Ρόκετ" Μακ Κάλοκ και φυσικά ο τεράστιος Τζέιμς Μπράντοκ, ο διαβόητος Cinderella Man, που την δραματική ιστορία του μετέφερε στην μεγάλη οθόνη ο Ron Howard με πρωταγωνιστή τον Russell Crowe. Μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση πάνω στο δύσκολο, εντυπωσιακό αλλά και βίαιο σπορ που έχει ενθουσιάσει γενιές και γενιές Ιρλανδών, επιχειρεί η ταινία Το Ένστικτο της Επιβίωσης, η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του φημισμένου καλλιτέχνη από το νησί, Paddy Considine.
Μπορεί να έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό το όριο ηλικίας που του επιτρέπει να κάνει πρωταθλητισμό, ο διατηρημένος σε άριστη φόρμα όμως, θρύλος πραγματικός στα μέρη του, Ιρλανδός μποξέρ Μάτι Μπάρτον, ούτε καν σκέφτεται να κρεμάσει τα γάντια του. Τουλάχιστον όχι, μέχρι να δώσει τα πάντα προκειμένου να κερδίσει ακόμη έναν παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία των μεσαίων βαρών, ενάντια στον πιτσιρικά, φιλόδοξο και ασυγκράτητο πολυλογά στις προκαταρκτικές διαδικασίες, Αντρέ Μπράιτ, που με την προκλητική του μέθοδο έχει εκτοξεύσει την αδημονία στα ύψη, ενόψει του σπουδαίου ματς. Εκεί που το αγέραστο θηρίο από το Δουβλίνο θα κατακτήσει ακόμη μια ολόχρυση ζώνη τσάμπιον, έστω και στα σημεία, απέναντι στον φέρελπι πυγμάχο.
Τα κτυπήματα, όμως, που θα δεχτεί κατά την διάρκεια του νικηφόρου ντέρμπυ, θα είναι οδυνηρά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να του προκαλέσουν οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο με απρόβλεπτες συνέπειες, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο ακόμη και την ίδια του την ζωή. Ευτυχώς για εκείνον, η γερή του κράση θα τον οδηγήσει να ξεπεράσει το μοιραίο, όχι όμως και την μόνιμη νευρολογική βλάβη, που θα έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια αίσθησης, συνείδησης, μνήμης, ουσιαστικά ύπαρξης. Ανυπολόγιστο πρόβλημα που μαζί του θα κληθεί να λύσει η επί δεκαετίες λατρεμένη του σύντροφος, Έμμα, που εκτός από το νεογέννητο μωράκι που πρέπει να μεγαλώσει, πρέπει πλέον να κουράρει κι έναν ανήμπορο να πραγματοποιήσει ακόμη και τις βασικές του ανάγκες σύζυγο. Μια κατάσταση που θα οδηγηθεί στα άκρα για εκείνην, όταν ο βετεράνος μποξέρ θα επιστρατεύσει την βία, ενάντια ακόμη και στο ελάχιστων μηνών βρέφος.
Σημείο μηδέν: Εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης μια και καλή από την υπεύθυνη μητέρα, ώστε να μην την βρει καμιά συμφορά, ρισκάροντας την ακεραιότητα του παιδιού της, μαύρη πέτρα παρότι δεν το επιθυμεί πίσω της και κυρίως σε αυτόν που αγάπησε όσο κανέναν, αφού δεν είναι πλέον ο ίδιος, μετά το ανεπανόρθωτο συμβάν. Και ο σούπερ αστέρας, αναγνωρίσιμος από τους πάντες, από άκρου εις άκρο της επικράτειας, αφημένος στην τύχη του από τους πάντες, δεν έχει καμία άλλη λύση από το να θέσει από μόνος του τέρμα στο διαρκές βάσανο του. Είναι αυτό το φίνις που αξίζει σε έναν υπεραθλητή που τίμησε όσο κανείς τα χρώματα της πατρίδας του, μαχόμενος με πείσμα πάνω στα ρινγκ? Ή κάποια ανώτερη δύναμη θα στάξει δυο ρανίδες λύπησης πάνω του, μην τύχει και τον αποτρέψει από την επερχόμενη, λογική έτσι όπως έχουν φτάσει τα πράγματα, αυτοχειρία του?
Περίπου μια επταετία έχει διαβεί από τον καιρό που ο σημαντικός Εγγλέζος ερμηνευτής Paddy Considine, πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με το κοινωνικού προβληματισμού γρονθοκόπημα Τυραννόσαυρος (Tyrannosaur), μια από τις καλύτερες ταινίες προερχόμενες από την Αλβιόνα, για την σεζόν 2011. Το παράξενο είναι που ενώ ετούτη εδώ η σόφομορ δημιουργία περιστρέφεται γύρω από ένα από τα πλέον ζόρικα και επικίνδυνα σπορ, οι μπουνιές που ρίχνει στο στομάχι των θεατών του, ούτε καν πλησιάζουν τα επίπεδα εκείνης της πρωτάρικης φοράς. Και είναι πολύ λογικό, μιας και το στόρι που εδώ χειρίζεται ο 45χρονος πολυτάλαντος κινηματογραφιστής από το Ντάρμπισιρ, δεν διαθέτει ισότιμη δραματική ένταση, περιστρεφόμενη γύρω από την προσωπική τραγωδία που βιώνει κάποιος που μέχρι τα χτες το πλήθος σήκωνε στους ώμους, μα τώρα τον έχει παραπετάξει στην άκρια, θωρώντας τον ουσιαστικά νεκρό, μηδενικό, τιποτένιο. Ενδιαφέρουσα η πλοκή, αλλά στοχευμένη στην μονάδα και όχι στο κοινωνικό όλον. Ακόμη κι αν αυτό το (φημισμένο ως σελέμπριτυ) μόριο, ότι έπραξε, πιο πολύ για να δοξάσει τα χρώματα της πατρίδας του το έκανε, ούτε για τους παράδες, ούτε για τα πλούτη.
Η αφηγηματική ροή του Considine μοιάζει πιο πολύ επηρεασμένα αμερικάνικη αυτή την φορά, αφού ακόμη και από το κλίμα των σκηνικών του, απουσιάζει η γνώριμη Βρετανική μουντάδα και συννεφιά. Με την έννοια πως διαρκώς στο βάθος διαφαίνεται η αχτίδα της ελπιδοφόρας αισιοδοξίας και παρόλα όλα τα δεινά που έχουν κτυπήσει τον "όλοι πίνουν νερό στο όνομα του" τσαμπ, ένα θαύμα θα προκύψει και τα πάντα θα αποκατασταθούν στο φινάλε, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για όλους. Αξιόλογος ο Paddy ως ασθενής με αδυναμίες βάδισης, κίνησης, ομιλίας, άλλωστε ορίζει έναν από τους ποιοτικότερους Βρετανούς ερμηνευτές της γενιάς του, άσχετα αν η αξία του δεν αξιολογήθηκε σωστά στις πέραν του Ατλαντικού προσπάθειες του. Την παράσταση παρόλα αυτά κλέβει η καθηλωτική Jodie Whitaker, έστω και αν από το μέσον του φιλμ και μετά εξαφανίζεται, ως η κατακερματισμένη σύζυγος που πρέπει να απαντήσει στο συνταρακτικό δίλημμα, γνωρίζοντας καλά πως κανείς δεν θα επιθυμούσε να βρίσκεται στην θέση της. Ευτυχώς για άπαντες η αγάπη, η αλληλεγγύη και η χωρίς ανταλλάγματα ανθρωπιά, βασιλεύουν και ο Journeyman μας αποχαιρετά φορτισμένος συγκινησιακά, απλά και μόνο που στέκεται και πάλι όρθιος, έχοντας σωθεί στο δευτερόλεπτο από το καμπανάκι και θριαμβεύσει στις λεπτομέρειες στον δυσκολότερο αγώνα της καριέρας του. Αυτόν της ζωής!
Τα κτυπήματα, όμως, που θα δεχτεί κατά την διάρκεια του νικηφόρου ντέρμπυ, θα είναι οδυνηρά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να του προκαλέσουν οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο με απρόβλεπτες συνέπειες, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο ακόμη και την ίδια του την ζωή. Ευτυχώς για εκείνον, η γερή του κράση θα τον οδηγήσει να ξεπεράσει το μοιραίο, όχι όμως και την μόνιμη νευρολογική βλάβη, που θα έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια αίσθησης, συνείδησης, μνήμης, ουσιαστικά ύπαρξης. Ανυπολόγιστο πρόβλημα που μαζί του θα κληθεί να λύσει η επί δεκαετίες λατρεμένη του σύντροφος, Έμμα, που εκτός από το νεογέννητο μωράκι που πρέπει να μεγαλώσει, πρέπει πλέον να κουράρει κι έναν ανήμπορο να πραγματοποιήσει ακόμη και τις βασικές του ανάγκες σύζυγο. Μια κατάσταση που θα οδηγηθεί στα άκρα για εκείνην, όταν ο βετεράνος μποξέρ θα επιστρατεύσει την βία, ενάντια ακόμη και στο ελάχιστων μηνών βρέφος.
Σημείο μηδέν: Εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης μια και καλή από την υπεύθυνη μητέρα, ώστε να μην την βρει καμιά συμφορά, ρισκάροντας την ακεραιότητα του παιδιού της, μαύρη πέτρα παρότι δεν το επιθυμεί πίσω της και κυρίως σε αυτόν που αγάπησε όσο κανέναν, αφού δεν είναι πλέον ο ίδιος, μετά το ανεπανόρθωτο συμβάν. Και ο σούπερ αστέρας, αναγνωρίσιμος από τους πάντες, από άκρου εις άκρο της επικράτειας, αφημένος στην τύχη του από τους πάντες, δεν έχει καμία άλλη λύση από το να θέσει από μόνος του τέρμα στο διαρκές βάσανο του. Είναι αυτό το φίνις που αξίζει σε έναν υπεραθλητή που τίμησε όσο κανείς τα χρώματα της πατρίδας του, μαχόμενος με πείσμα πάνω στα ρινγκ? Ή κάποια ανώτερη δύναμη θα στάξει δυο ρανίδες λύπησης πάνω του, μην τύχει και τον αποτρέψει από την επερχόμενη, λογική έτσι όπως έχουν φτάσει τα πράγματα, αυτοχειρία του?
Περίπου μια επταετία έχει διαβεί από τον καιρό που ο σημαντικός Εγγλέζος ερμηνευτής Paddy Considine, πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με το κοινωνικού προβληματισμού γρονθοκόπημα Τυραννόσαυρος (Tyrannosaur), μια από τις καλύτερες ταινίες προερχόμενες από την Αλβιόνα, για την σεζόν 2011. Το παράξενο είναι που ενώ ετούτη εδώ η σόφομορ δημιουργία περιστρέφεται γύρω από ένα από τα πλέον ζόρικα και επικίνδυνα σπορ, οι μπουνιές που ρίχνει στο στομάχι των θεατών του, ούτε καν πλησιάζουν τα επίπεδα εκείνης της πρωτάρικης φοράς. Και είναι πολύ λογικό, μιας και το στόρι που εδώ χειρίζεται ο 45χρονος πολυτάλαντος κινηματογραφιστής από το Ντάρμπισιρ, δεν διαθέτει ισότιμη δραματική ένταση, περιστρεφόμενη γύρω από την προσωπική τραγωδία που βιώνει κάποιος που μέχρι τα χτες το πλήθος σήκωνε στους ώμους, μα τώρα τον έχει παραπετάξει στην άκρια, θωρώντας τον ουσιαστικά νεκρό, μηδενικό, τιποτένιο. Ενδιαφέρουσα η πλοκή, αλλά στοχευμένη στην μονάδα και όχι στο κοινωνικό όλον. Ακόμη κι αν αυτό το (φημισμένο ως σελέμπριτυ) μόριο, ότι έπραξε, πιο πολύ για να δοξάσει τα χρώματα της πατρίδας του το έκανε, ούτε για τους παράδες, ούτε για τα πλούτη.
Η αφηγηματική ροή του Considine μοιάζει πιο πολύ επηρεασμένα αμερικάνικη αυτή την φορά, αφού ακόμη και από το κλίμα των σκηνικών του, απουσιάζει η γνώριμη Βρετανική μουντάδα και συννεφιά. Με την έννοια πως διαρκώς στο βάθος διαφαίνεται η αχτίδα της ελπιδοφόρας αισιοδοξίας και παρόλα όλα τα δεινά που έχουν κτυπήσει τον "όλοι πίνουν νερό στο όνομα του" τσαμπ, ένα θαύμα θα προκύψει και τα πάντα θα αποκατασταθούν στο φινάλε, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για όλους. Αξιόλογος ο Paddy ως ασθενής με αδυναμίες βάδισης, κίνησης, ομιλίας, άλλωστε ορίζει έναν από τους ποιοτικότερους Βρετανούς ερμηνευτές της γενιάς του, άσχετα αν η αξία του δεν αξιολογήθηκε σωστά στις πέραν του Ατλαντικού προσπάθειες του. Την παράσταση παρόλα αυτά κλέβει η καθηλωτική Jodie Whitaker, έστω και αν από το μέσον του φιλμ και μετά εξαφανίζεται, ως η κατακερματισμένη σύζυγος που πρέπει να απαντήσει στο συνταρακτικό δίλημμα, γνωρίζοντας καλά πως κανείς δεν θα επιθυμούσε να βρίσκεται στην θέση της. Ευτυχώς για άπαντες η αγάπη, η αλληλεγγύη και η χωρίς ανταλλάγματα ανθρωπιά, βασιλεύουν και ο Journeyman μας αποχαιρετά φορτισμένος συγκινησιακά, απλά και μόνο που στέκεται και πάλι όρθιος, έχοντας σωθεί στο δευτερόλεπτο από το καμπανάκι και θριαμβεύσει στις λεπτομέρειες στον δυσκολότερο αγώνα της καριέρας του. Αυτόν της ζωής!
Στις δικές μας αίθουσες? 18 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική