Hunter Killer
του Donovan Marsh. Με τους Gerard Butler, Gary Oldman, Common, Zane Holtz, Caroline Goodall, Alexander Diachenko, Michael Nyqvist, Ilia Volok, Mikhail Gorevoy, Igor Jijikine
Βούλιαγμα...
του zerVo (@moviesltd) 
Είδος που υπήρξε της μόδας, εκεί στο πρώτο περίπου μισό της δεκαετίας του 90, ήταν το περιπετειώδους δράσης και αγωνιώδους υποθαλάσσιας πλοκής, που εξελισσόταν εντός των θεόστενων διαδρόμων των πυρηνοκίνητων υποβρυχίων. Υποκινούσε άλλωστε και το απόγειο της ψυχροπολεμικής σχέσης ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις για να γραφούν σενάρια ενδιαφέροντα, που βοήθησαν φιλμς όπως τα The Hunt For Red October, Crimson Tide, Hostile Waters, να καταγράψουν το καθένα από την μεριά του, την δική του επιτυχία. Και κάπως έτσι, ζηλεύοντας κομματάκι από την δόξα του παλιού καλού καιρού, επανέρχεται κατά κάποιο τρόπο στο ίδιο θέμα το φιλμ Hunter Killer, που όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αγγίξει στοιχεία ποιότητας των προαναφερόμενων adventures.
Η μονομιάς εξαφάνιση από τα δίκτυα παρακολούθησης ενός ανιχνευτικού υποβρυχίου του Αμερικάνικου στόλου, στην θάλασσα του Μπάρεντς, ενόσω βρισκόταν στο κατόπι ενός Ρώσικου σκάφους, θα σημάνει συναγερμό στις τάξεις του Πενταγώνου, που άμεσα θα θελήσει να εξηγήσει το τι ακριβώς συνέβη στα παγωμένα νερά του Αρκτικού Κύκλου. Την αποστολή θα αναλάβει ο μπαρουτοκαπνισμένος σε επικίνδυνες αποστολές, έμπειρος από τέτοιου είδους μυστηριώδεις καταστάσεις, μα για πρώτη φορά καπετάνιος, Τζο Γκλας, που θα κληθεί να οδηγήσει το USS Αρκάνσας στην διακεκαυμένη ζώνη, εντοπίζοντας στοιχεία που θα βοηθήσουν στην επίλυση του γρίφου.
Σχεδόν ταυτόχρονα μια καλά οπλισμένη ομάδα κομάντο, καλούμενη να κατασκοπεύσει όλα όσα συμβαίνουν σε καίρια ναυτική βάση των Ρώσων, θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς οι πεζοναύτες θα αντιληφθούν πως βρίσκεται στα σκαριά πραξικόπημα των στρατιωτικών κατά του Προέδρου της χώρας Ζακάριν. Κίνημα που κάτω από τις εντολές του στασιαστή Ναυάρχου Ντμίτρι Ντουρόφ, στοχεύει στην κλιμάκωση της πολεμικής αντιπαλότητας με την Δύση, έχοντας ήδη προκαλέσει τεχνητή ρήξη με την βύθιση ενός δικού του υποβρυχίου. Του οποίου, τα σε άθλια κατάσταση μέλη του πληρώματος, θα διασωθούν από τους άντρες του Γκλας, δίχως να γνωρίζουν πως βρίσκονται στο μέσον μιας πολεμικής ίντριγκας που στόχο της έχει να οδηγήσει σε γενίκευση των εχθροπραξιών.
Τι σημαίνει δηλαδή αυτό? Ότι εχθρό δεν έχουμε - καλά σχεδόν ούτε και τότε, τις ημέρες της αφθονίας είχαμε, καθώς ο φημισμένος Cold War βάδιζε προς το οριστικό του φινάλε - και εχθρό επιβάλλεται να αποκτήσουμε. Και αφού οι άχρωμοι Ρώσοι, που στοχεύουν να πετύχουν νίκες μόνο στο διπλωματικό πεδίο, δεν πατούν το κουμπάκι, είναι υποχρεωτικό να φτιάξουμε παρανοϊκούς πολεμοχαρείς παραστρατιωτικούς, που μοιάζουν πανέτοιμοι να κηρύξουν τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, δια ασήμαντον αφορμήν. Για ψύλλου πήδημα δηλαδή, μιας και τίποτα το σοβαρό δεν επεξηγεί την αντίδραση τους στην πολιτική του Προέδρου του τόπου, που έχει πλέον αδρανοποιηθεί, όντας αιχμάλωτος σε βρωμερό κελί της παραθαλάσσιας βάσης. Όχι δηλαδή πως και οι απέναντι δεν έχουν τους δικούς τους στρατόκαβλους, ένας από δαύτους για παράδειγμα είναι ο υπερπαρασημοφορημένος Άντμιραλ Τσαρλς Ντόνεγκαν - κρίμα κι άδικο μίστερ Gary Oldman - που δεν ακούει καμία φωνή σύνεσης και λογικής και επιμένει να ισοπεδώσει το ναυτικό της Αστερόεσσας την μισή Ρωσία. Φυσικά εκεί εμφανίζεται το καλό το παλικάρι, που μπορεί να μην έχει σπουδάσει στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, αλλά ξέρει πολύ καλά το πως να βρει το άλλο μονοπάτι...
Μπερδεμένο όμως είναι στην ουσία το σενάριο που παρακολουθούμε και καθώς κινείται σε δύο παράλληλες ράγες, με δυο ταυτόχρονες mission impossible, μια κάτω από το νερό και μια σιμά του, δυσκολεύει και τον θεατή του να κατανοήσει έστω τους βασικούς λόγους, που ενδεχόμενα θα οδηγούσαν στον όλεθρο. Ένθεν κακείθεν καρικατούρες βγαλμένες από τις χειρότερες ψυχροπολεμικές β' εθνικής βιντεοκασέτες των 80s, ορίζουν τους τάχαμου επαναστάτες, τους αόρατους κυβερνώντες, τους ηρωικούς ναύτες, τους εκ του ασφαλούς και μπροστά σε μια γιγάντια οθόνες εντολείς. Συνέπεια τούτου του πέρα δώθε, μέσα κι έξω από το μεταλλικό κονσερβοκούτι που κινείται στο βυθό του ωκεανού, είναι να χάνεται πλήρως και το όποιο κλειστοφοβικό κλίμα θα μπορούσε να κτίσει μια έστω αμυδρή υποψία κινηματογραφικού κουάλιτυ.
Κάτι που η έμπειρη ματιά του θεατή αντιλαμβάνεται από τα πρώτα κιόλας πλάνα του Hunter Killer, με τα ειδικά εφέ να μοιάζουν σαν να έχουν γεννηθεί σε κομπιούτερς φτωχών δυνατοτήτων, προδιαθέτοντας έτσι αρνητικά για μια συνέχεια που ουδέποτε καταφέρνει να μεταστρέψει το αρχικό φίλινγκ. Άλλωστε μιλάμε και για ένα πρότζεκτ φιλμαρισμένο πολύ καιρό πριν - χαρακτηριστικό είναι πως ο αξιόλογος Σκανδιναβός ηθοποιός Michael Nyqvist, που υποδύεται τον προβληματισμένο (καλό) Ρώσο αξιωματικό, έχει αποβιώσει εδώ και ενάμισι περίπου έτος - που παρέμενε ξεχασμένο στις αποθήκες των στούντιο, καρτερώντας κάποια στιγμή να αποφασιστεί το άδειασμα της σκαρταδούρας. Όπερ και εγένετο μέσα στον πιασάρικο Οκτώβρη μήνα, με αποτελέσματα κάκιστα βέβαια, αφού το έργο του άσημου σκηνοθέτη Donovan Marsh στο άνοιγμα του δεν επέστρεψε στην Millenium ούτε το ένα τέταρτο του κόστους των 40 εκατομμυρίων...
Σε γενικές γραμμές πάντως, γίνεται σαφές πως ο Gerard Butler, που πρωταγωνιστεί, χάνει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην ανάδειξη του σε αστέρα κορυφαίου βεληνεκούς, καθώς από την τελευταία του επιτυχία Olympus Has Fallen, έχει διαβεί μια εξαετία, αλλά και μισή ντουζίνα όχι και τόσο αξέχαστων εμφανίσεων του (Den Of Thieves, A Family Man, London Has Fallen, Gods Of Egypt. Geostorm). Και καλώς η κακώς για τον ίδιο, η παρούσα, περιορισμένης διασκεδαστικής ικανότητας, περίπτωση δεν βάζει φρένο στην καθοδική πορεία του Λεωνίδα...
Σχεδόν ταυτόχρονα μια καλά οπλισμένη ομάδα κομάντο, καλούμενη να κατασκοπεύσει όλα όσα συμβαίνουν σε καίρια ναυτική βάση των Ρώσων, θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς οι πεζοναύτες θα αντιληφθούν πως βρίσκεται στα σκαριά πραξικόπημα των στρατιωτικών κατά του Προέδρου της χώρας Ζακάριν. Κίνημα που κάτω από τις εντολές του στασιαστή Ναυάρχου Ντμίτρι Ντουρόφ, στοχεύει στην κλιμάκωση της πολεμικής αντιπαλότητας με την Δύση, έχοντας ήδη προκαλέσει τεχνητή ρήξη με την βύθιση ενός δικού του υποβρυχίου. Του οποίου, τα σε άθλια κατάσταση μέλη του πληρώματος, θα διασωθούν από τους άντρες του Γκλας, δίχως να γνωρίζουν πως βρίσκονται στο μέσον μιας πολεμικής ίντριγκας που στόχο της έχει να οδηγήσει σε γενίκευση των εχθροπραξιών.
Τι σημαίνει δηλαδή αυτό? Ότι εχθρό δεν έχουμε - καλά σχεδόν ούτε και τότε, τις ημέρες της αφθονίας είχαμε, καθώς ο φημισμένος Cold War βάδιζε προς το οριστικό του φινάλε - και εχθρό επιβάλλεται να αποκτήσουμε. Και αφού οι άχρωμοι Ρώσοι, που στοχεύουν να πετύχουν νίκες μόνο στο διπλωματικό πεδίο, δεν πατούν το κουμπάκι, είναι υποχρεωτικό να φτιάξουμε παρανοϊκούς πολεμοχαρείς παραστρατιωτικούς, που μοιάζουν πανέτοιμοι να κηρύξουν τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, δια ασήμαντον αφορμήν. Για ψύλλου πήδημα δηλαδή, μιας και τίποτα το σοβαρό δεν επεξηγεί την αντίδραση τους στην πολιτική του Προέδρου του τόπου, που έχει πλέον αδρανοποιηθεί, όντας αιχμάλωτος σε βρωμερό κελί της παραθαλάσσιας βάσης. Όχι δηλαδή πως και οι απέναντι δεν έχουν τους δικούς τους στρατόκαβλους, ένας από δαύτους για παράδειγμα είναι ο υπερπαρασημοφορημένος Άντμιραλ Τσαρλς Ντόνεγκαν - κρίμα κι άδικο μίστερ Gary Oldman - που δεν ακούει καμία φωνή σύνεσης και λογικής και επιμένει να ισοπεδώσει το ναυτικό της Αστερόεσσας την μισή Ρωσία. Φυσικά εκεί εμφανίζεται το καλό το παλικάρι, που μπορεί να μην έχει σπουδάσει στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, αλλά ξέρει πολύ καλά το πως να βρει το άλλο μονοπάτι...
Μπερδεμένο όμως είναι στην ουσία το σενάριο που παρακολουθούμε και καθώς κινείται σε δύο παράλληλες ράγες, με δυο ταυτόχρονες mission impossible, μια κάτω από το νερό και μια σιμά του, δυσκολεύει και τον θεατή του να κατανοήσει έστω τους βασικούς λόγους, που ενδεχόμενα θα οδηγούσαν στον όλεθρο. Ένθεν κακείθεν καρικατούρες βγαλμένες από τις χειρότερες ψυχροπολεμικές β' εθνικής βιντεοκασέτες των 80s, ορίζουν τους τάχαμου επαναστάτες, τους αόρατους κυβερνώντες, τους ηρωικούς ναύτες, τους εκ του ασφαλούς και μπροστά σε μια γιγάντια οθόνες εντολείς. Συνέπεια τούτου του πέρα δώθε, μέσα κι έξω από το μεταλλικό κονσερβοκούτι που κινείται στο βυθό του ωκεανού, είναι να χάνεται πλήρως και το όποιο κλειστοφοβικό κλίμα θα μπορούσε να κτίσει μια έστω αμυδρή υποψία κινηματογραφικού κουάλιτυ.
Κάτι που η έμπειρη ματιά του θεατή αντιλαμβάνεται από τα πρώτα κιόλας πλάνα του Hunter Killer, με τα ειδικά εφέ να μοιάζουν σαν να έχουν γεννηθεί σε κομπιούτερς φτωχών δυνατοτήτων, προδιαθέτοντας έτσι αρνητικά για μια συνέχεια που ουδέποτε καταφέρνει να μεταστρέψει το αρχικό φίλινγκ. Άλλωστε μιλάμε και για ένα πρότζεκτ φιλμαρισμένο πολύ καιρό πριν - χαρακτηριστικό είναι πως ο αξιόλογος Σκανδιναβός ηθοποιός Michael Nyqvist, που υποδύεται τον προβληματισμένο (καλό) Ρώσο αξιωματικό, έχει αποβιώσει εδώ και ενάμισι περίπου έτος - που παρέμενε ξεχασμένο στις αποθήκες των στούντιο, καρτερώντας κάποια στιγμή να αποφασιστεί το άδειασμα της σκαρταδούρας. Όπερ και εγένετο μέσα στον πιασάρικο Οκτώβρη μήνα, με αποτελέσματα κάκιστα βέβαια, αφού το έργο του άσημου σκηνοθέτη Donovan Marsh στο άνοιγμα του δεν επέστρεψε στην Millenium ούτε το ένα τέταρτο του κόστους των 40 εκατομμυρίων...
Σε γενικές γραμμές πάντως, γίνεται σαφές πως ο Gerard Butler, που πρωταγωνιστεί, χάνει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην ανάδειξη του σε αστέρα κορυφαίου βεληνεκούς, καθώς από την τελευταία του επιτυχία Olympus Has Fallen, έχει διαβεί μια εξαετία, αλλά και μισή ντουζίνα όχι και τόσο αξέχαστων εμφανίσεων του (Den Of Thieves, A Family Man, London Has Fallen, Gods Of Egypt. Geostorm). Και καλώς η κακώς για τον ίδιο, η παρούσα, περιορισμένης διασκεδαστικής ικανότητας, περίπτωση δεν βάζει φρένο στην καθοδική πορεία του Λεωνίδα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική