Ανυπακοή
του Sebastián Lelio. Με τους Rachel Weisz, Rachel McAdams, Alessandro Nivola, Cara Horgan, Mark Stobbart
However far away, I will always love you...
του zerVo (@moviesltd) 
Μια ζωή είναι, διάολε. Δεύτερη δεν υπάρχει. Πόσα χρόνια χωράει του καθενός το γραμμένο? Πέντε, έξι, οκτώ δεκαετίες? Οι διαφορές είναι μικρές μεταξύ των μεγεθών, μια ανάσα, ένα ξημέρωμα. Για ποιον ακριβώς λόγο αυτό το πέρασμα από ετούτη την μικροσκοπική κουκκίδα του σύμπαντος, να μην συμβαδίζει πάντοτε με την προσωπική ευτυχία, με την ατομική ελευθερία, με τον αναλογικό στην ματιά του εκάστοτε όντος, μεγαλειώδη θρίαμβο? Έτσι, πες! Γιατί ακόμη και στον πιο ιδεατό κόσμο, η ανθρώπινη φιλοδοξία για εξέλιξη θα έσπαζε και πάλι τα όρια και θα επικρατούσαν ξανά συνθήκες δυστυχίας. Μιας και όλα αυτά τα εξευγενισμένα borders αρχής, κάποια ανώτερη δύναμη θα τα έθετε και πάλι. Το ζήτημα είναι αν και κατά πόσο το κάθε περιορισμένο μόριο του όλου, θα επέμενε στην απόφαση να δείξει Ανυπακοή...
Από τις πλέον αναγνωρισμένες και με σημαντική καριέρα στον χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας στις γκαλερί της Νέας Υόρκης, η Ρόνιτ Κέρτις, εντελώς αναπάντεχα θα πληροφορηθεί τον θάνατο του πατέρα της, εξέχοντος στελέχους της Εβραϊκής παροικίας του Βόρειου Λονδίνου, Ραβίνου Κρούσκα. Παρότι έχει εγκαταλείψει τον τόπο της για κοντά δυο δεκαετίες, αναζητώντας την τύχη της στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, γεγονός που την αποξένωσε ολοκληρωτικά από τον αυστηρών αρχών και μεθόδων γονιό της, εκείνη θα πάρει την απόφαση να μεταβεί στην Αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί, έστω και με χρονική καθυστέρηση, στον ύστατο αποχαιρετισμό του. Αλλά και να παρακολουθήσει τις διεργασίες διαδοχής του στην ιεραρχία της Χασιδικής κοινότητας, όπως προστάζει η Τορα.
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς, που έχουν να την συναντήσουν για καιρό, η Ρόνιτ θα νιώσει πως είναι ανεπιθύμητη, καθώς άπαντες εξακολουθούν να συμπεριφέρονται κατά την προσταγή του πατρός της, που ουσιαστικά, με την οριστική φυγή της, την αποκλήρωσε. Μοναδικοί που θα της ανοίξουν το σπιτικό τους, για να την φιλοξενήσουν τις ελάχιστες ημέρες της επίσκεψης της, θα είναι οι παλιοί της, οι καλύτεροι της φίλοι, ο καλοσυνάτος ιερωμένος Ντόβιντ, ταχύτατα εξελισσόμενος Ραβίνος, που προορίζεται για διάδοχος του πατέρα της και η μελαγχολική Έστι, που εδώ και ελάχιστο καιρό έχει ανταλλάξει μαζί του όρκους αιώνιας συζυγικής πίστης, καθώς προστάζουν οι ιεροί κανόνες.
Μια τεράστια έκπληξη που δεν θα καταφέρει να κρύψει από την ματιά της η σε μόνιμα δύσκολη θέση, καθώς νιώθει πλήρως αποξενωμένη από τις ρίζες της, Ρόνιτ, γνωρίζοντας καλά, από τα παλιά, τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της Έστι και τις δυσκολίες που θα χρειαστεί για να μπει στο καλούπι της παπαδιάς. Οι μνήμες της νιότης δεν θα αργήσουν να ξυπνήσουν όμως τα θαμμένα συναισθήματα των δύο γυναικών, ακόμη κι αν οι θρησκευτικής βάσης συνθήκες που τις περιβάλλουν είναι απόλυτα περιοριστικές για να τα εκδηλώσουν, με τον τρόπο που εκείνες επιθυμούν.
Θα ήταν και κουτό στην αναφορά μου στο φιλμ Disobedience, μιας και τόσο τα προωθητικά κλιπς όσο και τα πόστερς το διακοινώνουν χωρίς υπεκφυγές, να θεωρήσω το ερωτικό σμίξιμο, που αργά ή γρήγορα θα συμβεί ανάμεσα στις δύο ψυχικά ζορισμένες κοπέλες, ως ανατροπή στην υπόθεση. Μετά βεβαιότητος θα έδινε στο αγκάλιασμα τους, την έννοια του καταλύτη, που η (επανα?)γέννηση του θα οδηγήσει το βραδυφλεγές δράμα στην κορύφωση. Στιγμή αφετηριακή, που σχεδόν άμεσα δίνει και τις απαντήσεις για όσα συνέβησαν στον φονταμενταλιστικά πατριαρχικό μικρόκοσμο τους, είκοσι σχεδόν χρόνια πριν, που είχαν σαν αποτέλεσμα την φυγή της Ρόνιτ στην ξενιτειά. Ίσως ρεζιλεμένη στην ματιά των γονιών της, ενδεχόμενα εξευτελισμένη για τις ανάρμοστες των κειμένων, σεξουαλικές επιλογές της, πιθανότατα υπεύθυνη για το αν κάτι παρόμοιο συμβεί και στην μεγάλη αγάπη της ζωής της. Που ουδέποτε λησμόνησε. Αμφίδρομο το φίλινγκ. Η Έστι και ουδείς άλλος, μιας και η διαγραφή από τα κοινωνικά κατάστιχα της φυγάδας είναι ολοκληρωτική, είναι άλλωστε η μοναδική που με πλάγιο τρόπο, φρόντισε να της στείλει το μήνυμα του θανάτου του σεβάσμιου πατέρα.
Και τι ολοκληρωτικές αλλαγές θα προκαλέσει το ντόμινο των εξελίξεων με την άφιξη της στο Λονδίνο! Κύρια για την αδύναμη πλέον να αντιδράσει στα δεσμά που έχει δεθεί - ίσως και χωρίς την θέληση της, ως εξιλέωση για τις "κακοήθειες" της εφηβείας της - ερωμένη. Μια δασκαλίτσα στο τοπικό Εβραϊκό σχολειό θηλέων, που σκορπά την καθημερινότητα της μέσα στην ανείπωτη ρουτίνα. Από τους τέσσερις τοίχους του νοικοκυριού της, στην δυσμενών συνθηκών, ελέω ύπαρξης απαράβατων κανόνων κι εκεί, εργασία, που ούτε καν την συγκινεί, άσχετα αν έχει πείσει τον εαυτό της για το αντίθετο. Η σκέψη της, η καρδιά της, η ύπαρξη της ολόκληρη είναι ταγμένη χιλιάδες μίλια μακρυά, στην αμερικάνικη μητρόπολη, εκεί που ζει το άλλο της μισό. Και ο χαμός του Ραβίνου θα είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να την ξαναδεί, γι αυτό και θα κάνει ότι περνά από το χέρι της να επιτύχει μια τέτοια επανένωση. Ο δρόμος που θα ανοίξει το ερωτικό, παράνομο και βδελυρό στην όψη του περίγυρου σκίρτημα, δεν θα έχει όπως πάντα μάκρος ούτε λίγα μέτρα. Και στο τέρμα του, η μάντρα θα ορίσει το μισητό αδιέξοδο. Δεν έχει παραπέρα, ως εδώ. Εξόν και στασιάσεις, σπάσεις τις αλυσίδες. Εσύ που κάποτε πίστευες στον εαυτό σου, μα τώρα σερβίρεις ως υπηρέτρια τον λιγομίλητο Κύρη και του κάθεσαι δουλικά, μια φορά την εβδομάδα, το βράδυ της Παρασκευής, ξημέρωμα της Σαββατιανής αργίας...
Είναι η έκτη φορά που ο γεννημένος στην Αργεντίνα, μα μεγαλωμένος στο Τσίλι, σκηνοθέτης Sebastian Lelio βάζει την υπογραφή του σε μεγάλου μήκους πόνημα. Η τρίτη από τον καιρό που φεστιβαλικά εξελίχθηκε σε σπουδαίο και τρανό ντιρέκτορα και τα έργα του έφτασαν και στις δικές μας αίθουσες και η πρώτη του αγγλόφωνη, αυτή δηλαδή που γκρεμίζει τα στενά λατινοαμερικάνικα σύνορα, για να τον κάμει διάσημο και στην Μέκκα του Βορρά. Τα θεμέλια της ιστορίας που επεξεργάζεται ο ρετζίστας από την Βίνια Ντελ Μαρ, φωτογραφίζουν ξανά ένα ερωτικό πάθος, από αυτά που στήνονται ταμάμ στην ιδέα του "τι θα πει η γειτονιά". Ομοίως δηλαδή με την περίπτωση της καλοβαλμένης εξηντάρας Gloria, που ποτέ της δεν διάβηκε το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, ακόμη κοντύτερα σε αυτή της τρανς Mujer Fantastica, που ουδείς από το περιβάλλον του εύπορου καλού της, μπορούσε να πιστέψει πως την είχε αγαπήσει. Έτσι συμβαίνει κι εδώ στην φλιπσάιντ φύλου, ρομαντζάδα του Brokeback, με σεναριακά ψήγματα παρμένα από το δράμα Fill The Void. Ίδιο, ελάχιστου κόσμου που λατρεύει να παιδεύει, περιβάλλον, όμοια εξαναγκαστική γαμήλια συνθήκη, εφάμιλλα δεσμά ηθικής ζώνουν το πολυπόθητο outing!
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Lelio, ξανά, υπέροχη, με καδραρίσματα κοντινά πάνω στα πρόσωπα των ηθοποιών του, ώστε οι καίριες εκφράσεις τους να μεταφέρουν στην πλατεία τον βουβό τους πόνο για τον καημό που τσακίζει τα σπλάχνα. Σε ένα σκηνικό βυθισμένο στην μουντάδα και την συννεφιά, όπως βοηθά στον σχηματισμό του το όμορφο μα τόσο άρρυθμο προάστιο του Γκόλντερς Γκριν, ο Χιλιάνος δείχνει τις πιθανές διεξόδους προς το χρώμα, την βοή και την τελική απελευθέρωση, φροντίζοντας πάντα να καλύπτει την κάθε κίνηση των δύο γυναικών με το απροσπέλαστο ελλενίτ της αιχμαλωσίας που έχουν περιέλθει. Μια απόφαση είναι λες? Πόσοι θα γκρεμοτσακιστούν από δαύτην συλλογάται το μισοπεθαμένο, κατακερματισμένο πνεύμα, που έστω και δυο ώρες εξιλέωσης στον μίζερο ξενώνα ημιδιαμονής, του είναι υπέρ αρκετές για να ανασάνει. Τι εξάλεπτη μεγαλοφυής ερωτική ελεγεία!
Την Ρόνιτ υποδύεται η Rachel Weisz. Είκοσι σιμά χρόνια από την εποχή που μας συστήθηκε μέσω του σκονισμένου adventure της Μούμιας, στο ειδυλλιακό πρόσωπο της Λονδρέζας δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Σκαλισμένη σαν από γλύπτη της Αναγέννησης, η υπέροχη μορφή της οσκαρούχου σταρ, σκορπά ένθεν κακείθεν ερωτικά καλέσματα, που ζαλίζουν την πλατεία, όπως και την σύντροφο της στην πλοκή. Που την ερμηνεύει η Rachel McAdams, ενδεχόμενα στην πιο πειστική μέχρι ώρας εμφάνιση της στο εκράν. Θλιμμένη όσο πρέπει, ουδέποτε υπέρ εκτεθειμένη, ώριμη πια υποκριτικά και όχι η πριγκίπισσα των rom com που πρωτογνωρίσαμε, καθηλώνει υποστηρικτικά, ως το σκέλος του ντουέτου που έχει υποστεί (και θα συνεχίσει μήπως?) το περισσότερο βάσανο. Εκείνη έμεινε πίσω, εκείνη ποτέ δεν άνοιξε φτερά, εκείνη άλλαξε στέφανα με τον Ραμπί Κούπερμαν (δεν έχει υπάρξει ποτέ πειστικότερος στην καριέρα του ο Alessandro Nivola), μπας και συγκαλύψει το σκάνδαλο που δεν διαγράφηκε, όπως φαίνεται ποτέ!
Ανατριχιαστικές εικόνες πάθους, ενόσω η πενιές της κιθάρας του Lovesong στριφογυρνούν στο μυαλό διαρκώς από το πρώτο δευτερόλεπτο, στήνουν τον καμβά μιας από τις ποιοτικότερες αισθηματικές δημιουργίες της δεκαετίας. Ανάσα πρόσκαιρη στο αντάμωμα, μα και απόγνωση στην ραγισμένη πορεία, καθώς αντιλαμβάνεσαι όσο περνά η ώρα πως οι ερωτευμένες ψυχές είναι αλυτρωτικά παγιδευμένες σε μια αδηφάγα κινούμενη άμμο. Ποια αρχή της αυτοδιάθεσης? Περαστικοί είμαστε από ετούτη τη γη, μα το διάβα όλων είναι, καθώς φαίνεται, αναντίρρητα προδιαγεγραμμένο.
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς, που έχουν να την συναντήσουν για καιρό, η Ρόνιτ θα νιώσει πως είναι ανεπιθύμητη, καθώς άπαντες εξακολουθούν να συμπεριφέρονται κατά την προσταγή του πατρός της, που ουσιαστικά, με την οριστική φυγή της, την αποκλήρωσε. Μοναδικοί που θα της ανοίξουν το σπιτικό τους, για να την φιλοξενήσουν τις ελάχιστες ημέρες της επίσκεψης της, θα είναι οι παλιοί της, οι καλύτεροι της φίλοι, ο καλοσυνάτος ιερωμένος Ντόβιντ, ταχύτατα εξελισσόμενος Ραβίνος, που προορίζεται για διάδοχος του πατέρα της και η μελαγχολική Έστι, που εδώ και ελάχιστο καιρό έχει ανταλλάξει μαζί του όρκους αιώνιας συζυγικής πίστης, καθώς προστάζουν οι ιεροί κανόνες.
Μια τεράστια έκπληξη που δεν θα καταφέρει να κρύψει από την ματιά της η σε μόνιμα δύσκολη θέση, καθώς νιώθει πλήρως αποξενωμένη από τις ρίζες της, Ρόνιτ, γνωρίζοντας καλά, από τα παλιά, τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της Έστι και τις δυσκολίες που θα χρειαστεί για να μπει στο καλούπι της παπαδιάς. Οι μνήμες της νιότης δεν θα αργήσουν να ξυπνήσουν όμως τα θαμμένα συναισθήματα των δύο γυναικών, ακόμη κι αν οι θρησκευτικής βάσης συνθήκες που τις περιβάλλουν είναι απόλυτα περιοριστικές για να τα εκδηλώσουν, με τον τρόπο που εκείνες επιθυμούν.
Θα ήταν και κουτό στην αναφορά μου στο φιλμ Disobedience, μιας και τόσο τα προωθητικά κλιπς όσο και τα πόστερς το διακοινώνουν χωρίς υπεκφυγές, να θεωρήσω το ερωτικό σμίξιμο, που αργά ή γρήγορα θα συμβεί ανάμεσα στις δύο ψυχικά ζορισμένες κοπέλες, ως ανατροπή στην υπόθεση. Μετά βεβαιότητος θα έδινε στο αγκάλιασμα τους, την έννοια του καταλύτη, που η (επανα?)γέννηση του θα οδηγήσει το βραδυφλεγές δράμα στην κορύφωση. Στιγμή αφετηριακή, που σχεδόν άμεσα δίνει και τις απαντήσεις για όσα συνέβησαν στον φονταμενταλιστικά πατριαρχικό μικρόκοσμο τους, είκοσι σχεδόν χρόνια πριν, που είχαν σαν αποτέλεσμα την φυγή της Ρόνιτ στην ξενιτειά. Ίσως ρεζιλεμένη στην ματιά των γονιών της, ενδεχόμενα εξευτελισμένη για τις ανάρμοστες των κειμένων, σεξουαλικές επιλογές της, πιθανότατα υπεύθυνη για το αν κάτι παρόμοιο συμβεί και στην μεγάλη αγάπη της ζωής της. Που ουδέποτε λησμόνησε. Αμφίδρομο το φίλινγκ. Η Έστι και ουδείς άλλος, μιας και η διαγραφή από τα κοινωνικά κατάστιχα της φυγάδας είναι ολοκληρωτική, είναι άλλωστε η μοναδική που με πλάγιο τρόπο, φρόντισε να της στείλει το μήνυμα του θανάτου του σεβάσμιου πατέρα.
Και τι ολοκληρωτικές αλλαγές θα προκαλέσει το ντόμινο των εξελίξεων με την άφιξη της στο Λονδίνο! Κύρια για την αδύναμη πλέον να αντιδράσει στα δεσμά που έχει δεθεί - ίσως και χωρίς την θέληση της, ως εξιλέωση για τις "κακοήθειες" της εφηβείας της - ερωμένη. Μια δασκαλίτσα στο τοπικό Εβραϊκό σχολειό θηλέων, που σκορπά την καθημερινότητα της μέσα στην ανείπωτη ρουτίνα. Από τους τέσσερις τοίχους του νοικοκυριού της, στην δυσμενών συνθηκών, ελέω ύπαρξης απαράβατων κανόνων κι εκεί, εργασία, που ούτε καν την συγκινεί, άσχετα αν έχει πείσει τον εαυτό της για το αντίθετο. Η σκέψη της, η καρδιά της, η ύπαρξη της ολόκληρη είναι ταγμένη χιλιάδες μίλια μακρυά, στην αμερικάνικη μητρόπολη, εκεί που ζει το άλλο της μισό. Και ο χαμός του Ραβίνου θα είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να την ξαναδεί, γι αυτό και θα κάνει ότι περνά από το χέρι της να επιτύχει μια τέτοια επανένωση. Ο δρόμος που θα ανοίξει το ερωτικό, παράνομο και βδελυρό στην όψη του περίγυρου σκίρτημα, δεν θα έχει όπως πάντα μάκρος ούτε λίγα μέτρα. Και στο τέρμα του, η μάντρα θα ορίσει το μισητό αδιέξοδο. Δεν έχει παραπέρα, ως εδώ. Εξόν και στασιάσεις, σπάσεις τις αλυσίδες. Εσύ που κάποτε πίστευες στον εαυτό σου, μα τώρα σερβίρεις ως υπηρέτρια τον λιγομίλητο Κύρη και του κάθεσαι δουλικά, μια φορά την εβδομάδα, το βράδυ της Παρασκευής, ξημέρωμα της Σαββατιανής αργίας...
Είναι η έκτη φορά που ο γεννημένος στην Αργεντίνα, μα μεγαλωμένος στο Τσίλι, σκηνοθέτης Sebastian Lelio βάζει την υπογραφή του σε μεγάλου μήκους πόνημα. Η τρίτη από τον καιρό που φεστιβαλικά εξελίχθηκε σε σπουδαίο και τρανό ντιρέκτορα και τα έργα του έφτασαν και στις δικές μας αίθουσες και η πρώτη του αγγλόφωνη, αυτή δηλαδή που γκρεμίζει τα στενά λατινοαμερικάνικα σύνορα, για να τον κάμει διάσημο και στην Μέκκα του Βορρά. Τα θεμέλια της ιστορίας που επεξεργάζεται ο ρετζίστας από την Βίνια Ντελ Μαρ, φωτογραφίζουν ξανά ένα ερωτικό πάθος, από αυτά που στήνονται ταμάμ στην ιδέα του "τι θα πει η γειτονιά". Ομοίως δηλαδή με την περίπτωση της καλοβαλμένης εξηντάρας Gloria, που ποτέ της δεν διάβηκε το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, ακόμη κοντύτερα σε αυτή της τρανς Mujer Fantastica, που ουδείς από το περιβάλλον του εύπορου καλού της, μπορούσε να πιστέψει πως την είχε αγαπήσει. Έτσι συμβαίνει κι εδώ στην φλιπσάιντ φύλου, ρομαντζάδα του Brokeback, με σεναριακά ψήγματα παρμένα από το δράμα Fill The Void. Ίδιο, ελάχιστου κόσμου που λατρεύει να παιδεύει, περιβάλλον, όμοια εξαναγκαστική γαμήλια συνθήκη, εφάμιλλα δεσμά ηθικής ζώνουν το πολυπόθητο outing!
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Lelio, ξανά, υπέροχη, με καδραρίσματα κοντινά πάνω στα πρόσωπα των ηθοποιών του, ώστε οι καίριες εκφράσεις τους να μεταφέρουν στην πλατεία τον βουβό τους πόνο για τον καημό που τσακίζει τα σπλάχνα. Σε ένα σκηνικό βυθισμένο στην μουντάδα και την συννεφιά, όπως βοηθά στον σχηματισμό του το όμορφο μα τόσο άρρυθμο προάστιο του Γκόλντερς Γκριν, ο Χιλιάνος δείχνει τις πιθανές διεξόδους προς το χρώμα, την βοή και την τελική απελευθέρωση, φροντίζοντας πάντα να καλύπτει την κάθε κίνηση των δύο γυναικών με το απροσπέλαστο ελλενίτ της αιχμαλωσίας που έχουν περιέλθει. Μια απόφαση είναι λες? Πόσοι θα γκρεμοτσακιστούν από δαύτην συλλογάται το μισοπεθαμένο, κατακερματισμένο πνεύμα, που έστω και δυο ώρες εξιλέωσης στον μίζερο ξενώνα ημιδιαμονής, του είναι υπέρ αρκετές για να ανασάνει. Τι εξάλεπτη μεγαλοφυής ερωτική ελεγεία!
Την Ρόνιτ υποδύεται η Rachel Weisz. Είκοσι σιμά χρόνια από την εποχή που μας συστήθηκε μέσω του σκονισμένου adventure της Μούμιας, στο ειδυλλιακό πρόσωπο της Λονδρέζας δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Σκαλισμένη σαν από γλύπτη της Αναγέννησης, η υπέροχη μορφή της οσκαρούχου σταρ, σκορπά ένθεν κακείθεν ερωτικά καλέσματα, που ζαλίζουν την πλατεία, όπως και την σύντροφο της στην πλοκή. Που την ερμηνεύει η Rachel McAdams, ενδεχόμενα στην πιο πειστική μέχρι ώρας εμφάνιση της στο εκράν. Θλιμμένη όσο πρέπει, ουδέποτε υπέρ εκτεθειμένη, ώριμη πια υποκριτικά και όχι η πριγκίπισσα των rom com που πρωτογνωρίσαμε, καθηλώνει υποστηρικτικά, ως το σκέλος του ντουέτου που έχει υποστεί (και θα συνεχίσει μήπως?) το περισσότερο βάσανο. Εκείνη έμεινε πίσω, εκείνη ποτέ δεν άνοιξε φτερά, εκείνη άλλαξε στέφανα με τον Ραμπί Κούπερμαν (δεν έχει υπάρξει ποτέ πειστικότερος στην καριέρα του ο Alessandro Nivola), μπας και συγκαλύψει το σκάνδαλο που δεν διαγράφηκε, όπως φαίνεται ποτέ!
Ανατριχιαστικές εικόνες πάθους, ενόσω η πενιές της κιθάρας του Lovesong στριφογυρνούν στο μυαλό διαρκώς από το πρώτο δευτερόλεπτο, στήνουν τον καμβά μιας από τις ποιοτικότερες αισθηματικές δημιουργίες της δεκαετίας. Ανάσα πρόσκαιρη στο αντάμωμα, μα και απόγνωση στην ραγισμένη πορεία, καθώς αντιλαμβάνεσαι όσο περνά η ώρα πως οι ερωτευμένες ψυχές είναι αλυτρωτικά παγιδευμένες σε μια αδηφάγα κινούμενη άμμο. Ποια αρχή της αυτοδιάθεσης? Περαστικοί είμαστε από ετούτη τη γη, μα το διάβα όλων είναι, καθώς φαίνεται, αναντίρρητα προδιαγεγραμμένο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική