Colette
του Wash Westmoreland. Με τους Keira Knightley, Dominic West, Eleanor Tomlinson, Aiysha Hart, Fiona Shaw, Denise Gough, Robert Pugh, Rebecca Root, Julian Wadham
Claudine, La Libertine
του gaRis (@takisgaris) 
Τας προάλλας ξηγήθηκα εντέλει το πολυκαιρισμένο (στα 2017 βγήκε στη ζούλα στο TIFF) The Wife, το 7ο (και πιθανόν το τυχερό) οσκαρικό όχημα της μεγίστης Glenn Close. Στωική, με πινελιές στιγμιαίας μετατροπής σε... εν εξάλλω, ερμηνεία της βετεράνας, δομημένη στο story περιορισμένης κατ’οίκον γυναικείας καλλιτεχνικής χειραφέτησης. Κι αν κείνο ήταν φιξιόν, υπάρχουν αρκετές θλιβερές αληθινές κατάστασες όπως της Margaret Kean (Big Eyes) ή ακόμη πιο πίσω στα ελευθερίων ηθών χρόνια της Μπελ Επόκ η περίπτωση της Sidonie - Gabrielle Colette (1873 - 1954), διασημότατης γαλλίδας μυθιστορηματογράφου (προτάθηκε για Νόμπελ στα 1948), γραφίδα που συνέγραψε την τετράτευχο της ημι - αυτοβιογραφικής Claudine (1900 - 1904) και έμεινε στη φιλμική ιστορία για την περίφημη Gigi (1948) με τα γνωστά οσκαρικά επακόλουθα. Η κοπέλα ήταν ρέμπελη, πέρασε από τρεις συζύγους, εντρύφησε στον σαπφικό έρωτα, μέχρι πουτάμπλεξε ακόμη και με τον 16άρη θετό της γιο, ενώ διεκδικούσε για μεγάλη περίοδο τα προς το ζην ως μίμος, ηθοποιός και χορεύτρια. Βίος και πολιτεία.
Ο Wash Westmoreland, τιμονιέρος του Κάθε Στιγμή Μετράει (Still Alice) (2014) που χάρισε το καθυστερούμενο αγαλματάκι στην Julianne Moore (βλέπεις που το πάω;) κυνηγούσε το πρότζεκτ από το 2001 ενώ είχε συγγράψει το σενάριο με τη Rebecca Lenkewicz και τον μακαρίτη σύζυγό του (2015) Richard Glatzer. Οφθαλμοφανές το γιατί. Στην εποχή του θεσμοθετημένου πανσεξουαλισμού και του γκρεμίσματος κάθε αναχρονιστικού μισογυνικού και πατριαρχικού προτύπου, η Colette φοριέται γάντι στο χέρι της δις οσκαροκυνηγού Keira Knightley (Pride and Prejudice, Το Παιχνίδι της Μίμησης (The Imitation Game)) η οποία έχει παρά τα μόλις 33 της χρόνια λαμπρά πείρα στα έργα εποχής (για να προσθέσω στα προαναφερθέντα και τα αγαπημένα Atonement, Άννα Καρένινα (Anna Karenina) και το A Dangerous Method). H Βρετανή θέσπιδα με την εμβληματικά τοξωτή κάτω γνάθο είναι μανούλα στην απόδοση θυμωμένα δυναμικών χαρακτήρων, αυτών που απαιτούν αναγνώριση και δε συμβιβάζονται στη σκιά της φαλλοκρατικής επιβολής. Ο σύζυγος - καλλιτεχνικός μαστροπός της Colette, ο λιμπερτίνος «Willy», θα την μπουντρουμιάσει σε ένα δωμάτιο για να αρμέξει τους διανοητικούς της καρπούς αλλά η Keira δε μασάει. Θα επαναστατήσει.
Η ταινία είναι τύπου BFI, κοστουμάτη με λουξ production design να γουλάρει ο αμφιβληστροειδής. Ο υποτιμημένος Dominic West (της ελαχίστου τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας των The Wire και The Affair) διαπρέπει ως Willy, παίζοντας με σεξπηρικό στόμφο και γοητευτική ραδιουργία τον κυανοπώγωνα σύζυγο που επιβιώνει και ηδονίζεται διακορεύοντας τις χαρές των γυναικών. Το υπερδραστήριο μουσικό χαλί και η στακάτη, μανιχαϊστική αποτύπωση της πάλης των φύλων, αφαιρούν πόντους από μια προσπάθεια συμβολοποίησης της Colette που όμως μόνο στο κιούπι δεν έμπαινε στον πολυτάραχο βίο της. Το μηδαμηνό ταμείο (με ζόρισμα το $1M) δεν είναι καλός βραβευτικός οιωνός, τουλάχιστον για το πρωταγωνιστικό ζεύγος, με μόνη ελπίδα πλέον τα screeners, γεγονός που συμβαίνει κατά κόρον σε τοιαύτας περιπτώσεις. Φαντάζομαι το φιλμ να κάνει γκελ στον κολωνακιώτικο κινηματογράφο Έμπασσυ, κει κάπου στα μακρινά σαββατόβραδα της νιότης των early 90s, κυριλέ 40+ crowd κι έτσι, με πούρο και ουισκάκι στο διάλειμμα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!
