Movies Ltd

Ένα πάρτι που αρχίζει ωραία και τελειώνει... μοιραία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν η κάθοδος στην κόλαση έχει... οργασμό!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στο Μπουένος Άιρες Αργεντίνος σκηνοθέτης, ο οποίος όμως ζει και εργάζεται στη Γαλλία. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Μόνος εναντίον όλων» (Seul contre tous, 1998), πρώτη του συμμετοχή στο φεστιβάλ Καννών, ταινία που έμεινε διάσημη για τη φράση «Έχετε 30 δευτερόλεπτα για να εγκαταλείψετε την προβολή αυτού του φιλμ», «Μη αναστρέψιμος» (Irréversible, 2002), πρώτη συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Καννών, ταινία που έμεινε γνωστή για την περίφημη σχεδόν 11λεπτη σκηνή του βιασμού, «Enter the Void» (2009), και πάλι με συμμετοχή στο διαγωνιστικό των Καννών, η μόνη ταινία του Noé που δεν είχε διανομή στις ελληνικές αίθουσες και «Love» (2015), με παρουσία στο φεστιβάλ των Καννών αλλά εκτός συναγωνισμού, ταινία που γύρισε σε 3D, ήταν αρκούντως αυτοβιογραφική και διέθετε πραγματικές σκηνές σεξ!

Η ταινία Climax του Noé συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του περασμένου φεστιβάλ των Καννών και τιμήθηκε με το Βραβείο C.I.C.A.E. που πως να σας το εξηγήσω τώρα, είναι ένα βραβείο Art! Το σενάριο της ταινίας ήταν μόλις πέντε σελίδες, τα γυρίσματα κράτησαν μόλις 15 ημέρες κι έγιναν με χρονολογική σειρά, και από την σύλληψή της ταινίας μέχρι την παράδοσή της, έτοιμη και μονταρισμένη, χρειάστηκαν μόλις τέσσερις μήνες!

Η υπόθεση: Μέσα της δεκαετίας του '90. 20 χορευτές, Γάλλοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ολοκληρώνουν τις πρόβες τους για τη μεγάλη περιοδεία που ετοιμάζουν σε Γαλλία και ΗΠΑ. Για να το γιορτάσουν, οργανώνουν ένα πάρτι, εκεί όπου είχαν μαζευτεί. Σε ένα άδειο, τεράστιο κτίριο, στη μέση του πουθενά. Είναι χειμώνας, τα πάντα είναι σκεπασμένα από χιόνι, κάνει κρύο, αλλά μέσα στο κτίριο η ατμόσφαιρα είναι καυτή. Μπόλικη μουσική και σανγκρία τους οδηγούν όλους στο τσακίρ κέφι. Ναι, αλλά κάποιος έχει ρίξει ναρκωτικά μέσα στην σανγκρία. Acid. LSD. Αρχικά, το πράγμα εκτονώνεται με περισσότερο χορό. Όμως, σιγά σιγά η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Σταδιακά, κανένας δεν μπορεί να ελέγξει και να αντισταθεί στις νευρώσεις και τις ψυχώσεις του – όλοι είναι μουδιασμένοι από τον υπνωτικό και μονίμως αυξανόμενο ηλεκτρικό ρυθμό της μουσικής. Όλοι τριπάρουν. Για κάποιους, έτσι είναι ο παράδεισος. Οι περισσότεροι, όμως, βυθίζονται στην κόλαση...

Η άποψή μας: Έναρξη. Η κάμερα ψηλά. Στον ουρανό. Φρεμάρει κάθετα. Το μάτι του δημιουργού. Το μάτι του Θεού; Μια κοπέλα σέρνεται πάνω στο χιόνι. Πονάει. Αγκομαχά. Αφήνει κηλίδες αίματος. Οι κινήσεις της θυμίζουν εκείνες παιδιού, που κουνάει χέρια και πόδια ρυθμικά, δημιουργώντας αγγελάκια στο χιόνι. Δεν είναι όμως παιχνίδι. Αυτή δεν είναι μια ευτυχισμένη στιγμή. Είναι στιγμή θανάτου. Πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Κλασικός Noé. Είμαστε στην αρχή της ταινίας κι όμως βλέπουμε τους τίτλους τέλους. Εντάξει, έχει τραβήξει την προσοχή μας. Πάμε παρακάτω. Οθόνη τηλεόρασης. Μια σειρά από χορευτές, εξομολογούνται διάφορα σε έναν αόρατο τύπο, που προφανώς τους παίρνει συνέντευξη. Αδιαφορούμε γι' αυτά που λένε. Μαλακίες λένε.

Την προσοχή μας την τραβάει η στοίβα με τα βιβλία αριστερά όπως βλέπουμε την οθόνη και η στοίβα με τις βιντεοκασέτες (ναι, ο αθεόφοβος), δεξιά της οθόνης. Στα βιβλία βλέπουμε τίτλους γραμμένους από συγγραφείς όπως ο Νίτσε και ο Σιοράν. Το μεγάλο πανηγύρι γίνεται δεξιά. Τι ταινιάρες είναι αυτές; Από τη «Σουσπίρια» του Αρτζέντο μέχρι το «Χαρακίρι» του Κομπαγιάσι. Και από το «Μια γυναίκα δαιμονισμένη» του Ζουλάφσκι μέχρι τον «Καβγατζή» του Φασμπίντερ. Όσοι νεόκοποι στο «σπορ» δείτε την ταινία, κάντε τον κόπο κι αν δεν έχετε δει κάποια-ες από τις ταινίες δεξιά, αντέστε να τις δείτε. Πραγματικά μαθήματα σινεμά. Να είναι οι επιρροές του Noé; Να κάνει κλείσιμο ματιού στους ψαγμένους; Μέχρι εδώ πάμε καλά. Όχι μόνο έχει τραβήξει την προσοχή μας, μας έχει «φτιάξει» κιόλας. Πάμε παρακάτω.

Αυτό που ακολουθεί είναι ένα πεντάλεπτο χορευτικό, από τις πιο όμορφες χορευτικές σκηνές που έχουμε δει ever! Είναι η μόνη σκηνή για την οποία έγινε χορογραφία και είναι τέλεια! Υπέροχα κορμιά, δυνατή μουσική, άψογος συντονισμός, τρομερή αισθητική. In retrospective, αυτή η σκηνή θα αποτελέσει το ανάλογο της σκηνής με το χορό, το τραγούδι και το αρμόνιο στο μέσον μιας άλλης ταινίας ενός ακόμα τρομερού παιδιού του γαλλικού σινεμά: ομιλώ για το «Holy Motors» του Leos Carax. Εκείνη η σκηνή ήταν η μοναδική «ζωντανή» και αληθινή σε έναν κυκεώνα δηθενιάς και ντεμεκοσύνης. Η σκηνή του χορού θα αποτελέσει το... climax της ταινίας αυτής! Κι έρχεται τόσο μα τόσο νωρίς! Πάμε παρακάτω.

Διάλογοι στη σάλα, λίγα μπιτάκια, λίγη σανγκρία, η Sofia Boutella να είναι (μάλλον) η μοναδική ηθοποιός σε ένα καστ γεμάτο χορευτές (σημείωση: έτσι όπως εμφανίζεται σε τούτη την ταινία, δεν θα μπορούσε να υποδυθεί την γκαβλιάρα, μεγάλη αδελφή της Emma Watson; Ε; Τι λέτε κι εσείς;). Το πράγμα ακόμα τσουλάει μια χαρά. Σκάει μύτη κι άλλο ένα από τα κόλπα – σήματα κατατεθέντα του σκηνοθέτη: τα ζενερίκ εμφανίζονται στο μέσον σχεδόν της ταινίας. Και μετά... Και μετά μας πήρε η κατηφόρα. Το παραισθησιογόνο αρχίζει να λειτουργεί. Οι κομιλφό συμπεριφορές παύουν να υφίστανται. Αρχικά, αναζητείται ο ένοχος. Ποιος έριξε ρε παιδιά το ντραγκ στη σανγκρία; Α, αυτός δεν ήπιε – αυτός θα είναι, ο μαύρος. Τον πετάνε έξω από το κτίριο. Α, τελικά, τούτη είναι, η μη μου άπτου. Γιατί δεν ήπιες μαρή; Γιατί είσαι έγκυος; Ψέματα! Πάρε μερικές κλωτσιές στο στομάχι. Ναι, ναι, καλά καταλάβατε.

Αρχίζει πλέον η κόλαση. Μια βλαμμένη που έφερε και το παιδί της στο πάρτι, το κλειδώνει στο λεβητοστάσιο για να το προστατέψει. Έχει πιει κι εκείνη και ο πιτσιρίκος σανγκρία. Και μετά χάνει τα κλειδιά! Ε, ναι, να μην υπάρχει κι ένα παιδί για να τσιγκλίσουμε τους πιο μικροαστούς από το κοινό; Βεβαίως! Να βάλουμε και μία να κατουριέται μόνη της πάνω στην πίστα; Γιατί όχι; Ουπς, να κι ένα μαχαίρι, δια πάσαν νόσον και πάσα μαλακία. Η κάμερα κάποια στιγμή αναστρέφεται. Είναι στο ταβάνι και τραβάει ανάποδα. Κάτω, στην κόλαση, να γίνεται της πουτάνας. Κόλαση σε λέω ψηλέ, κόλαση! Σκοτάδια, ξερατά, γαμήσια, τέτοια. Διέξοδος πουθενά. Μια ρουφιάνα που έχει κόκα – το καλύτερο αντίδοτο για το LSD όπως καταλαβαίνω ο αδαής – δεν το μοιράζεται με κανέναν: το κρατάει για τον εαυτό της. Πότε θα τελειώσει ο εφιάλτης;

Και γιατί ρε μάγκα να δω εγώ αυτόν τον εφιάλτη; Αχ, ναι, το ναρκωτικό καταργεί τις συμβάσεις και βγάζει στη φόρα τον... καλύτερο εαυτό μας. Σκατένιοι, τιποτένιοι άνθρωποι. Έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον, όπως συμβαίνει στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι». Αλλά ρε φίλε Noé, μας πήραν χαμπάρι ρε μαν. Όχι άλλα σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές. Μπορεί να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό – όχι όμως πολλούς για πολύ καιρό! Οπότε, ντιπ διχασμένη η ταινία. Μέχρι περίπου τη μέση κούκλα, μετά τη μέση, πανούκλα και... ντραγκαρισμένη. Τι να σου κάνει το έρημο το «Angie» ρε φίλε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!