The Εqualizer 2
του Antoine Fuqua. Με τους Denzel Washington, Pedro Pascal, Ashton Sanders, Bill Pullman, Melissa Leo, Sakina Jaffrey, Jonathan Scarfe
Εκδίκηση σε τρίτο χρόνο!
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι 2014 και πάνω στην ακατάπαυστη διάθεση να ντυθούν το κοστούμι του κινηματογραφικού τιμωρού, σιτεμένοι χολιγουντιανοί υπεραστέρες - Willis, Neeson, Reeves - ένας ακόμη θα πάρει το ρίσκο, να επαναλάβει την μορφή ενός επιτυχημένου τηλεοπτικού ήρωα πολλών δεκαετιών πριν. Και πραγματικά η απόπειρα του έξι φορές υποψήφιου και δις οσκαρούχου Denzel Washington να υποδυθεί τον δίκαιο Equalizer είχε τεράστια επιτυχία, προσφέροντας μια από τις κορυφαίες περιπέτειες δράσης της χρονιάς. Μια τετραετία κατοπινά, με δυο ακόμη nods στο σακούλι του ο Ντι ξαναγυρίζει για ένα σίκουελ που κινείται πάνω ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, με τις ίδιες φιλοδοξίες, στις λεπτομέρειες όμως όχι με τα ίδια ποιοτικά αποτελέσματα.
Έχοντας συνταξιοδοτηθεί εδώ και καιρό από την υπηρεσία του, ο πρώην πράκτορας Ρόμπερτ ΜακΚολ, βγάζει τα προς το ζην, ως οδηγός ταξί, κυκλοφορώντας ολημερίς στους αφιλόξενους δρόμους της Βοστόνης. Εκεί που παρακολουθώντας διαρκώς την καθημερινότητα των συμπολιτών του, έχει την δυνατότητα να μαθαίνει τυχόν περιπτώσεις αδικίας και παρανομίας που λαμβάνουν χώρα. Κι έχοντας ο ίδιος αναδείξει εαυτόν ως απονομέα δικαιοσύνης, παρεμβαίνει καίρια και αποτελεσματικά ως αόρατος equalizer, επαναφέροντας τις ισορροπίες και δίνοντας ένα καλό μάθημα στους ανήθικους παρανόμους.
Κι ενώ το έργο του καλά κρατεί, δίχως ποτέ να αποκαλύπτεται η ταυτότητα του και κάτω από την άτυπη στήριξη των παλιών του συνεργατών, τόσο στην πόλη που ζει, όσο και σε εξίσου δύσκολες αποστολές στο εξωτερικό, ο ΜακΚολ θα βρεθεί μπροστά σε μια αναπάντεχη έκπληξη, καθώς η στενή του φίλη και πρώην συνεργάτιδα του, Σούζαν Πλάμερ, θα βρεθεί βάναυσα δολοφονημένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της. Γνωρίζοντας καλά πως εκείνη βρισκόταν ένα μόλις βήμα πριν την αποκάλυψη των προσώπων που ορίζουν την παράνομη, παρακρατική, στρατιωτική οργάνωση που δρώντας υποχθόνια σκορπά ανεξέλεγκτα τον θάνατο. Ορκισμένος να τιμήσει την μνήμη της συντρόφου, ο μεσήλικας με τις επιδέξιες κινήσεις, θα βάλει σκοπό ζωής να βρει τους φονιάδες και να τους τιμωρήσει με την ίδια μέθοδο που εκείνοι χρησιμοποιούν.
Και κάπως έτσι μετά από ένα όμορφα στημένο στο βαγόνι της τουρκικής αμαξοστοιχίας ίντρο, που μας συνδέει με τα προηγούμενα, στήνεται μια καινούργια ιστορία που στο επίκεντρο της έχει τον αποτραβηγμένο από κάθετι μοναχικό άντρα, που γνωρίζει το καθετί παρατηρώντας το πίσω από το παρμπρίζ του ταξί του. Θυμίζοντας μας το αεικίνητο και αήττητο στυλ του loner, που λίγο πριν μοιράσει πόνο, πατά το κουμπάκι του χρονομέτρου του, για να δει σε πόσα δευτερόλεπτα θα εξολοθρεύσει. τους υπερόπτες αντιπάλους του. Που θωρώντας τον έτσι ηλικιωμένο και συνταξιούχο μάλλον τον έχουν για εύκολη λεία, μαζεμένοι μάλιστα και μπόλικοι μαζί για να του ορμήσουν.
Παρότι όμως στην σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε και πάλι τον ίδιο ντιρέκτορα όπως και στο πρώτο (μα όχι και ορίτζιναλ μιας και οι περιπέτειες του Equalizer έχουν τις ρίζες τους στο ομώνυμο τηλεοπτικό πρόγραμμα των μέσων των 80s, με τον ασπρομάλλη Edward Woodward στον κεντρικό ρόλο), μετρ στο είδος Antoine Fuqua, είναι προφανές πως οι παράδες στον προϋπολογισμό της συνέχειας δεν είναι ανάλογοι, ώστε να χρησιμοποιηθούν και οι ανάλογοι ειδικές εφφέδες της πρώτης φοράς. Στοιχείο που έχει σημαντική συνέπεια στην χορογραφία των σεκάνς δράσης, καθώς απουσιάζει η χρήση των ειδικών προοπτικών λήψης που στο εισαγωγικό τσάπτερ είχε κάνει την διαφορά.
Ξεπερνώντας όμως αυτό το τεχνικό μισμάτς, ούτε και στην αφήγηση ο δεύτερος τόμος μπορεί να σταθεί ισάξια με τον προκάτοχο του. Το στόρι διαθέτει αναμφίβολα μια ιδιαίτερη σασπένς δυναμική, που κρατά σε ένταση τον θεατή ίσαμε το έργο να μεσιάσει, από εκεί και πέρα όμως η προβλέψιμη ακόμη και από τους αδαείς ανατροπή, αλλά και κάποια μπερδέματα και ασυνέχειες ελλείψει σοβαρού μοντάζ, προκαλούν εμφανή κοιλιά στον ρυθμό του πολύ ενδιαφέροντος πρώτου ημιχρόνου. Όσο για την υποιστορία, που παίζει παράλληλα, στην οποία ο (κατεστραμμένος οικογενειακά) ΜακΚολ, δείχνει την πατρική του στοργή στο μαύρο ευαίσθητο και λίγο πριν κυλήσει στον βούρκο παλικαράκι, δεν θα έλεγα πως δένει και πολύ με τα υπόλοιπα, ακόμη κι αν εισέρχεται στην συνολική πλοκή λίγο πριν λάβει χώρα, το εν μέσω καταιγιστικού τυφώνα φινάλε.
Στυλιζαρισμένος, δομημένος σωστά ως χαρακτήρας, ακόμη κι αν στην θωριά της κοινής λογικής μοιάζει ως παρατραβηγμένος, συμπαθής ακόμη και στις ακρότητες του, ο Εκουαλάιζερ, με άνεση κερδίζει το στοίχημα, δίνοντας στην πλατεία που διψά για παραμυθένια περιπέτεια, εκείνο ακριβώς που ζητά: Δράση για ένα δίωρο, πάνω στο ελκυστικό πατρόν που χάραξαν τα εντυπωσιακά Taken. Το βασικό ατού του part 2, άλλωστε, ο ίδιος ο Denzel ακόμη και στα 63 του χρόνια, στην τρίτη του συνεργασία με τον Fuqua, μπορεί να μοιάζει γηρασμένος (όπως ταιριάζει βέβαια στην περσόνα του) δένει απόλυτα όμως με την απαίτηση του ρόλου, που όπως αποδεικνύεται τελικώς τον έχει για παιχνιδάκι. Επ ουδενί θα το αποκαλούσα αχρείαστο το σίκουελ, ίσως όμως ο πήχης που έθεσε το ορίτζιναλ να ήταν τόσο ψηλός, που οι ίδιοι συντελεστές, με μια τετραετία παραπάνω φορτισμένη την ράχη, να μην ήταν και τόσο εύκολο να τον ξεπεράσουν.
Κι ενώ το έργο του καλά κρατεί, δίχως ποτέ να αποκαλύπτεται η ταυτότητα του και κάτω από την άτυπη στήριξη των παλιών του συνεργατών, τόσο στην πόλη που ζει, όσο και σε εξίσου δύσκολες αποστολές στο εξωτερικό, ο ΜακΚολ θα βρεθεί μπροστά σε μια αναπάντεχη έκπληξη, καθώς η στενή του φίλη και πρώην συνεργάτιδα του, Σούζαν Πλάμερ, θα βρεθεί βάναυσα δολοφονημένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της. Γνωρίζοντας καλά πως εκείνη βρισκόταν ένα μόλις βήμα πριν την αποκάλυψη των προσώπων που ορίζουν την παράνομη, παρακρατική, στρατιωτική οργάνωση που δρώντας υποχθόνια σκορπά ανεξέλεγκτα τον θάνατο. Ορκισμένος να τιμήσει την μνήμη της συντρόφου, ο μεσήλικας με τις επιδέξιες κινήσεις, θα βάλει σκοπό ζωής να βρει τους φονιάδες και να τους τιμωρήσει με την ίδια μέθοδο που εκείνοι χρησιμοποιούν.
Και κάπως έτσι μετά από ένα όμορφα στημένο στο βαγόνι της τουρκικής αμαξοστοιχίας ίντρο, που μας συνδέει με τα προηγούμενα, στήνεται μια καινούργια ιστορία που στο επίκεντρο της έχει τον αποτραβηγμένο από κάθετι μοναχικό άντρα, που γνωρίζει το καθετί παρατηρώντας το πίσω από το παρμπρίζ του ταξί του. Θυμίζοντας μας το αεικίνητο και αήττητο στυλ του loner, που λίγο πριν μοιράσει πόνο, πατά το κουμπάκι του χρονομέτρου του, για να δει σε πόσα δευτερόλεπτα θα εξολοθρεύσει. τους υπερόπτες αντιπάλους του. Που θωρώντας τον έτσι ηλικιωμένο και συνταξιούχο μάλλον τον έχουν για εύκολη λεία, μαζεμένοι μάλιστα και μπόλικοι μαζί για να του ορμήσουν.
Παρότι όμως στην σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε και πάλι τον ίδιο ντιρέκτορα όπως και στο πρώτο (μα όχι και ορίτζιναλ μιας και οι περιπέτειες του Equalizer έχουν τις ρίζες τους στο ομώνυμο τηλεοπτικό πρόγραμμα των μέσων των 80s, με τον ασπρομάλλη Edward Woodward στον κεντρικό ρόλο), μετρ στο είδος Antoine Fuqua, είναι προφανές πως οι παράδες στον προϋπολογισμό της συνέχειας δεν είναι ανάλογοι, ώστε να χρησιμοποιηθούν και οι ανάλογοι ειδικές εφφέδες της πρώτης φοράς. Στοιχείο που έχει σημαντική συνέπεια στην χορογραφία των σεκάνς δράσης, καθώς απουσιάζει η χρήση των ειδικών προοπτικών λήψης που στο εισαγωγικό τσάπτερ είχε κάνει την διαφορά.
Ξεπερνώντας όμως αυτό το τεχνικό μισμάτς, ούτε και στην αφήγηση ο δεύτερος τόμος μπορεί να σταθεί ισάξια με τον προκάτοχο του. Το στόρι διαθέτει αναμφίβολα μια ιδιαίτερη σασπένς δυναμική, που κρατά σε ένταση τον θεατή ίσαμε το έργο να μεσιάσει, από εκεί και πέρα όμως η προβλέψιμη ακόμη και από τους αδαείς ανατροπή, αλλά και κάποια μπερδέματα και ασυνέχειες ελλείψει σοβαρού μοντάζ, προκαλούν εμφανή κοιλιά στον ρυθμό του πολύ ενδιαφέροντος πρώτου ημιχρόνου. Όσο για την υποιστορία, που παίζει παράλληλα, στην οποία ο (κατεστραμμένος οικογενειακά) ΜακΚολ, δείχνει την πατρική του στοργή στο μαύρο ευαίσθητο και λίγο πριν κυλήσει στον βούρκο παλικαράκι, δεν θα έλεγα πως δένει και πολύ με τα υπόλοιπα, ακόμη κι αν εισέρχεται στην συνολική πλοκή λίγο πριν λάβει χώρα, το εν μέσω καταιγιστικού τυφώνα φινάλε.
Στυλιζαρισμένος, δομημένος σωστά ως χαρακτήρας, ακόμη κι αν στην θωριά της κοινής λογικής μοιάζει ως παρατραβηγμένος, συμπαθής ακόμη και στις ακρότητες του, ο Εκουαλάιζερ, με άνεση κερδίζει το στοίχημα, δίνοντας στην πλατεία που διψά για παραμυθένια περιπέτεια, εκείνο ακριβώς που ζητά: Δράση για ένα δίωρο, πάνω στο ελκυστικό πατρόν που χάραξαν τα εντυπωσιακά Taken. Το βασικό ατού του part 2, άλλωστε, ο ίδιος ο Denzel ακόμη και στα 63 του χρόνια, στην τρίτη του συνεργασία με τον Fuqua, μπορεί να μοιάζει γηρασμένος (όπως ταιριάζει βέβαια στην περσόνα του) δένει απόλυτα όμως με την απαίτηση του ρόλου, που όπως αποδεικνύεται τελικώς τον έχει για παιχνιδάκι. Επ ουδενί θα το αποκαλούσα αχρείαστο το σίκουελ, ίσως όμως ο πήχης που έθεσε το ορίτζιναλ να ήταν τόσο ψηλός, που οι ίδιοι συντελεστές, με μια τετραετία παραπάνω φορτισμένη την ράχη, να μην ήταν και τόσο εύκολο να τον ξεπεράσουν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική