Κοίτα ποιος γύρισε
του Luca Miniero. Με τους Massimo Popolizio, Frank Matano, Stefania Rocca, Gioele Dix, Eleonora Belcamino, Ariella Reggio, Massimo De Lorenzo, Giancarlo Ratti
Ωχ Τσιάνο!
του zerVo (@moviesltd) 
Ως ο αρχηγός του Ιταλικού Φασιστικού Κόμματος, ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας - ο νεότερος μάλιστα ηλικιακά που κατάφερε κάτι τέτοιο, ρεκόρ που έσπασε ο Ματέο Ρέντσι πολύ πρόσφατα - το 1922. Έκτοτε μέσα από διαρκείς μηχανορραφίες, που οδήγησαν στην εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων, σταδιακά δημιούργησε συνθήκες κυβερνητικής μοναρχίας, που έφτασαν στην κορύφωση τους με την έκρηξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όταν και η χώρα τάχθηκε στο πλευρό του Χιτλερικού Άξονα, ως ισότιμος, στην θεωρία και μόνο, συνεταίρος. Κατά την διάρκεια της εμπόλεμης ρήξης, το δικτατορικό του πλάνο επαληθεύτηκε πλήρως, καθώς το 1943 δημιούργησε ο ίδιος την πολιτική θέση του απόλυτου άρχοντα της Εθνοσοσιαλιστικής Ιταλίας, με το τέλος της να γράφεται δύο μόλις χρόνια μετά, κατόπιν της ήττας της Γερμανίας, της σύλληψης του πριν προλάβει να το σκάσει στην Ελβετία και της εκτέλεσης του από τους Παρτιζάνους, που περιέφεραν το καμένο πτώμα του στους δρόμους του Μιλάνο. Λίγο έως πολύ η διαδρομή του Μπενίτο Μουσολίνι, ειδικά από όσους θρύλους έχουν ακουστεί μετά την κήρυξη - και την επακόλουθη πανωλεθρία του - του πολέμου στην χώρα μας, είναι γνωστή στους περισσότερους. Τι θα συνέβαινε όμως σήμερα, 75 έτη μετά τον θάνατο του, αν επέστρεφε σε έναν τόπο που τελεί κάτω από κρίση πολιτικής ταυτότητας?
Ανοιξιάτικο το πρωινό στην ηλιόλουστη Ρώμη και όλοι οι πολίτες μικροί και μεγάλοι χαίρονται την καλοκαιρία έχοντας βγει για διασκέδαση στα καλντερίμια της. Εντελώς αναπάντεχα και κυριολεκτικά από το πουθενά, ένας ένστολος άντρας, φαλακρός και με περήφανη θωριά, αφού καταφέρει να λύσει από τα πόδια του τα σκοινένια δεσμά, γεμάτος απορία για το που ακριβώς βρίσκεται θα αναζητήσει την λύση στις απορίες του, ρωτώντας τους περαστικούς στα σοκάκια της Αιώνιας Πόλης. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, εξ αυτών θα γελάσουν στην όψη του προβληματισμένου κλόουν, που έχει ντυθεί την φορεσιά του αξιωματικού του περασμένου αιώνα. Ελάχιστοι θα λυπηθούν τον φουκαρά, που μέσα στην τρέλα του, τους συστήνεται ως ο ένας και μοναδικός άρχοντας του τόπου: Ο Μπενίτο Μουσολίνι!
Τραβώντας τα πλάνα για το τελευταίο του ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης τηλεοπτικού καναλιού της Ιταλικής πρωτεύουσας, Αντρέα Καναλέτι, θα αντιληφθεί στις λήψεις του την παρουσία του παράξενου τύπου και θα αναζητήσει τα ίχνη του προκειμένου να διαπιστώσει την αληθινή του ταυτότητα. Καθώς, αφού τον βρει, μέσα από επαληθεύσεις θα καταλάβει πως πρόκειται για την μετενσάρκωση του Ντούτσε, θα βρει μπροστά του μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να φτιάξει το απόλυτο φιλμ τεκμηρίωσης, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον δικτάτορα. Δεν θα είναι ο μοναδικός όμως, που στο πρόσωπο του επί 25 έτη άνευ δημοκρατικών διαδικασιών ηγέτη, θα ανακαλύψει την χρυσή ευκαιρία για εμπορική εκμετάλλευση...
Ο ρετζίστας για να πάρει με το μέρος του τον Μουσολίνι, θα τον ταξιδέψει από άκρου εις άκρο της ιταλιάνικης χερσονήσου, γνωστοποιώντας μάλιστα στο κοινό πως ο ονομαστός αρχηγός ξαναγύρισε, είναι χειροπιαστός, μπορούν όλοι να του μιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί του. Σε αυτή την βόλτα όμως, από την Ρόμα, στην Σικελία, την Νάπολη και το Μιλάνο, θα αντιληφθεί πως πίσω από το χαρισματικά λαϊκιστικό του προσωπείο, κρύβεται εκείνος που βύθισε για καιρό την πατρίδα του στο σκοτάδι. Αντιθέτως οι καναλάρχες του δεν θα το καταλάβουν αναλόγως και, άκουσον, άκουσον, θα του αποδώσουν την ολόδικη του εκπομπή λόγου. Ποιου? Του λαοπλάνου Μουσολίνι...
Για να γίνει αντιληπτή η φιλμική ετούτη προσπάθεια, προσπαθώντας να την αναγάγουμε στα καθ ημάς, συμβαίνει κάτι ανάλογο με εκείνο που οραματίζονται οι θιασώτες της Χούντας, ζητώντας με έναν μαγικό τρόπο να επιστρέψει ο "Γιώργαρος". Κι αυτό που ούτε ως σκέψη δεν διανοούμεθα, μπροστά στον τρόμο της επανάληψης του επταετούς τρόμου, το κάνει πράξη ο κινηματογράφος, για να μας βυθίσει σε μια ανατριχιαστική απόγνωση, με απαρχή το σουρεαλιστικό "what if?". Όχι, ο σινεμάς υπάρχει στην ζωή μας για ένα εκατομμύριο άλλους λόγους, όχι όμως γι αυτόν, ακόμη κι αν πρόκειται γι αστείο. Και μάλιστα αγαθό χωρατό, που δεν μπορεί να υπολογίσει πως πίσω από την έστω και ελάχιστα συμπαθή μουτσούνα του Αρχιφασίστα, κάποιοι οπαδοί του θα υποκινήσουν συλλαλητήριο επανόδου των "ορθών, αποδεκτών από την μαραζωμένη μάζα και αλάθητων" απόψεων του στην μόδα. Είναι που είναι το πράμα φιδίσιο, ανοίγουμε καινούργιο λάκκο μονάχοι...
Και μάλιστα πρόκειται και για ριμέικ, με απόδοση εις την Ιταλική, της αντίστοιχης Γερμανικής, προ πενταετίας, ταινίας - που λογικά ανασταίνει τον Χίτλερ! - Er Ist Wieder Da, βασισμένης στο ομώνυμο σύγγραμμα του Timur Vermes. Αδιανόητη αλήθεια η κίνηση, ακόμη κι αν μέσα από την πολιτική σάτιρα και τον καυτηριασμό τόσων και τόσων, δημοκρατικών, κυβερνήσεων που πέρασαν από την πολύπαθη Ιτάλια, στο φινάλε δείχνεται πως ο επανερχομός του φασισμού, θα ισοπεδώσει τα πάντα. Ο δημιουργός που υπογράφει το Sono Tornato, Luca Miniero, για να κάνει ακόμη πιο ρεαλιστικό το πόνημα του, χρησιμοποιεί και ντοκουμέντα κιόλας, από την άστατη πολιτική ζωή της χώρας το πρόσφατο μισό του αιώνα, γεγονός που ο Λάζαρος Μουσολίνι, θα εκμεταλλευτεί για να στήσει εκ νέου το γνώριμο παραμυθάκι του, με τα υπέροχα εθνικιστικά συνθήματα - Για την χώρα των σπουδαίων και των τρανών, που μπορεί να εξελιχθεί στην κορυφαία του κόσμου όλου και θα αναδείξει το (βάλτε εσείς όποιου έθνους θέλετε τον επιθετικό προσδιορισμό) αήττητο πνεύμα. Μα είμαστε σοβαροί? Παραγγελία να το έκαναν οι νεοναζί, δεν θα είχαν το αποτέλεσμα που τους προσφέρει στο πιάτο, αυτό το (παραδέχομαι αθώας σύλληψης) κωμωδιάκι.
Τεχνικά η ταινία έχει αρετές, καθώς συνδυάζει σε πολλά σημεία δίχως να κομπιάζει τις λήψεις της φορητής με την κανονική κάμερα, δίνοντας την εντύπωση του ψευδοdocumentary. Οι ερμηνείες δε, ιδιαίτερα του Massimo Popolizio που αποδίδει τον άρτι αφιχθέντα από την κόλαση δικτάτορα - και που στην δική μου εκτίμηση δεν του φέρνει και πολύ σε μόστρα - είναι αξιόλογες. Το βασικό πρόβλημα είναι και μόνο που υπάρχει ετούτο το έργο, αφού ακόμη και μέσα στην κουτή υπερβολή του να δείξει το σωστό, προσφέρει λαβές περί του αντιθέτου καταστροφικού, σε εκείνους που δεν πρέπει να δίνεις και πολύ αέρα. Σφάλμα. Θα το θεωρήσω ως μη γενόμενο...
Τραβώντας τα πλάνα για το τελευταίο του ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης τηλεοπτικού καναλιού της Ιταλικής πρωτεύουσας, Αντρέα Καναλέτι, θα αντιληφθεί στις λήψεις του την παρουσία του παράξενου τύπου και θα αναζητήσει τα ίχνη του προκειμένου να διαπιστώσει την αληθινή του ταυτότητα. Καθώς, αφού τον βρει, μέσα από επαληθεύσεις θα καταλάβει πως πρόκειται για την μετενσάρκωση του Ντούτσε, θα βρει μπροστά του μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να φτιάξει το απόλυτο φιλμ τεκμηρίωσης, με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον δικτάτορα. Δεν θα είναι ο μοναδικός όμως, που στο πρόσωπο του επί 25 έτη άνευ δημοκρατικών διαδικασιών ηγέτη, θα ανακαλύψει την χρυσή ευκαιρία για εμπορική εκμετάλλευση...
Ο ρετζίστας για να πάρει με το μέρος του τον Μουσολίνι, θα τον ταξιδέψει από άκρου εις άκρο της ιταλιάνικης χερσονήσου, γνωστοποιώντας μάλιστα στο κοινό πως ο ονομαστός αρχηγός ξαναγύρισε, είναι χειροπιαστός, μπορούν όλοι να του μιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί του. Σε αυτή την βόλτα όμως, από την Ρόμα, στην Σικελία, την Νάπολη και το Μιλάνο, θα αντιληφθεί πως πίσω από το χαρισματικά λαϊκιστικό του προσωπείο, κρύβεται εκείνος που βύθισε για καιρό την πατρίδα του στο σκοτάδι. Αντιθέτως οι καναλάρχες του δεν θα το καταλάβουν αναλόγως και, άκουσον, άκουσον, θα του αποδώσουν την ολόδικη του εκπομπή λόγου. Ποιου? Του λαοπλάνου Μουσολίνι...
Για να γίνει αντιληπτή η φιλμική ετούτη προσπάθεια, προσπαθώντας να την αναγάγουμε στα καθ ημάς, συμβαίνει κάτι ανάλογο με εκείνο που οραματίζονται οι θιασώτες της Χούντας, ζητώντας με έναν μαγικό τρόπο να επιστρέψει ο "Γιώργαρος". Κι αυτό που ούτε ως σκέψη δεν διανοούμεθα, μπροστά στον τρόμο της επανάληψης του επταετούς τρόμου, το κάνει πράξη ο κινηματογράφος, για να μας βυθίσει σε μια ανατριχιαστική απόγνωση, με απαρχή το σουρεαλιστικό "what if?". Όχι, ο σινεμάς υπάρχει στην ζωή μας για ένα εκατομμύριο άλλους λόγους, όχι όμως γι αυτόν, ακόμη κι αν πρόκειται γι αστείο. Και μάλιστα αγαθό χωρατό, που δεν μπορεί να υπολογίσει πως πίσω από την έστω και ελάχιστα συμπαθή μουτσούνα του Αρχιφασίστα, κάποιοι οπαδοί του θα υποκινήσουν συλλαλητήριο επανόδου των "ορθών, αποδεκτών από την μαραζωμένη μάζα και αλάθητων" απόψεων του στην μόδα. Είναι που είναι το πράμα φιδίσιο, ανοίγουμε καινούργιο λάκκο μονάχοι...
Και μάλιστα πρόκειται και για ριμέικ, με απόδοση εις την Ιταλική, της αντίστοιχης Γερμανικής, προ πενταετίας, ταινίας - που λογικά ανασταίνει τον Χίτλερ! - Er Ist Wieder Da, βασισμένης στο ομώνυμο σύγγραμμα του Timur Vermes. Αδιανόητη αλήθεια η κίνηση, ακόμη κι αν μέσα από την πολιτική σάτιρα και τον καυτηριασμό τόσων και τόσων, δημοκρατικών, κυβερνήσεων που πέρασαν από την πολύπαθη Ιτάλια, στο φινάλε δείχνεται πως ο επανερχομός του φασισμού, θα ισοπεδώσει τα πάντα. Ο δημιουργός που υπογράφει το Sono Tornato, Luca Miniero, για να κάνει ακόμη πιο ρεαλιστικό το πόνημα του, χρησιμοποιεί και ντοκουμέντα κιόλας, από την άστατη πολιτική ζωή της χώρας το πρόσφατο μισό του αιώνα, γεγονός που ο Λάζαρος Μουσολίνι, θα εκμεταλλευτεί για να στήσει εκ νέου το γνώριμο παραμυθάκι του, με τα υπέροχα εθνικιστικά συνθήματα - Για την χώρα των σπουδαίων και των τρανών, που μπορεί να εξελιχθεί στην κορυφαία του κόσμου όλου και θα αναδείξει το (βάλτε εσείς όποιου έθνους θέλετε τον επιθετικό προσδιορισμό) αήττητο πνεύμα. Μα είμαστε σοβαροί? Παραγγελία να το έκαναν οι νεοναζί, δεν θα είχαν το αποτέλεσμα που τους προσφέρει στο πιάτο, αυτό το (παραδέχομαι αθώας σύλληψης) κωμωδιάκι.
Τεχνικά η ταινία έχει αρετές, καθώς συνδυάζει σε πολλά σημεία δίχως να κομπιάζει τις λήψεις της φορητής με την κανονική κάμερα, δίνοντας την εντύπωση του ψευδοdocumentary. Οι ερμηνείες δε, ιδιαίτερα του Massimo Popolizio που αποδίδει τον άρτι αφιχθέντα από την κόλαση δικτάτορα - και που στην δική μου εκτίμηση δεν του φέρνει και πολύ σε μόστρα - είναι αξιόλογες. Το βασικό πρόβλημα είναι και μόνο που υπάρχει ετούτο το έργο, αφού ακόμη και μέσα στην κουτή υπερβολή του να δείξει το σωστό, προσφέρει λαβές περί του αντιθέτου καταστροφικού, σε εκείνους που δεν πρέπει να δίνεις και πολύ αέρα. Σφάλμα. Θα το θεωρήσω ως μη γενόμενο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική