Movies Ltd

Lacoste Από Τουρκία

του gaRis (@takisgaris)

Κινηματογραφικά υπάρχουν ουκ ολίγες φορές που νοιώθω μιαν ευρωπαϊκή ανωτερότητα όταν στη θωριά μου πέφτουν φιλμίδια που ορέγονται δάφνες του γαλλικού noir, καταλήγοντας σε ένα mash-up, μια γυροβολιά ξώφαλτση, ίντριγκας, πλεκτάνης, ανατροπών (και μπέναλτι) με αυτόν τον βουλιμικό ενθουσιασμό της ξερολούς αμερικανοσύνης. Τούτο είναι το πρώτο κρατούμενο αναφορικά με το A Simple Favor του Paul Feig (προφέρεται Φίιγκ), του παλμαρέ των Bridesmaids, The Heat, Spy αλλά και του ημιαποτυχημένου remake του Ghostbusters με all-female καστ. Το δεύτερο είναι επακριβώς δαύτο, τουτέστιν η λατρεία του δημιουργού στο γυναικείο φύλο, συνυφασμένη με female empowerment μανιφέστο σε κάθε του δουλειά. Κλειδί η παρατηρησούλα, διότι έτσι έχει κατακτήσει σχεδόν το ακαταλόγιστο στην πλειοψηφία της προοδευτικής (βλ. Λίμπεραλ) κριτικής που συμπορεύεται με το ρεύμα της εποχής μας, τα #Metooδια και τα λοιπά #TimesUpια. Όταν ο 80άρης Bill Cosby ενδέχεται να πεθάνει στην ψειρού ως serial sexual predator, η φαλλοκρατική πλάκα έχει επισήμως καταχωνιαστεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Επί της παρούσης όμως. Ο Feig παίρνει δυο αξιαγάπητες ηθοποιούς του «ελαφρού» και τους αλλάζει τα φώτα ως χαρακτήρες. Η Pitch Perfect Anna Kendrick λανσάρει μεν όπως συνηθίζει geeky χαριτωμενιά λικνιζόμενη με ναζιάρικη γαλλική ποπ του παρελθόντος αλλά κάτω από το πέπλο της χήρας μάνας vlogger κρύβει καντάρια προστυχιά και ντεντεκτιβίστικο δαιμόνιο. Η Blake Lively, fashion icon για τη γυναίκα μου και ταιριαστή ντάμα του σκανταλιάρη Ryan Reynolds, ξεπροβάλλει ως υπερμοδάτη μπίζνες γούμαν από το Μανχάταν με άντρα, για να συμπληρωθεί το τρίγωνο της αμαρτίας, τον Crazy Rich Asian Henry Golding, συγγραφέα του ενός βιβλίου και μετά νιέντε. Η απλή χαρούλα του τίτλου... απλοϊκή. Κράτα μου της λέει η αλανιάρα, θεοσκότεινη κι αδίστακτη Blake, το μοναχογιό, κολλητάρι του μοναχογιού σου Αννούλα μου ώσπου να πεταχτώ στο περίπτερο για τσιγάρα κι έφτασα. Αμ δε φτάνει. Περνάνε ημέρες. Η αστυνομία στο πόδι. Βρίσκεται κι ένα πτώμα με ταυτοπροσωπία και ίδιο τατού στον καρπό, οπότε την κλαίγαμε την Lively. Και με την ευκαιρία, να απαυτωθεί η Αννούλα με τον χήρο στον κάπακα της κηδείας, να της φορά και την γκαρνταρόμπα, βλογκάροντας ταυτόχρονα για την εξαφανισμένη (και πλέον φάντασμα;) Blake. Ή...να το πάρει το ποτάμι;

Τα χρησιδάνεια του Feig πάμπολλα, σε σημείο να κάνει θρασύ name - checking στο Diabolique (1955) του Clouzot. Όσο όμως ξέρεις εσύ από Grand Guignol Παύλε μου, άλλο τόσο το μπλουζί από το Καπαλί Τσαρσί με τον κροκόδειλα είναι αυθεντικό Λακόστ. Ως buildup, χονδρικά ως το 40’ (σε σκάρτες δυο ώρες διάρκεια) μια χαρά το πας. Δυο εκ διαμέτρου αντίθετες όψεις της καταπιεσμένης μεσοαστής μαμάς των προαστίων, στο απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα. Αιμομειξίες, λεσβιακό τζιβιτζιλίκι, χωρίς πορνό γιατί είμαστε μέηνστρημ. Ξεπατικωσά Ozon κι Almodovar χωρίς το καυτό ζουμί. Και μετά Gone Girl και απίθανες ανατροπές ώσπου στο φινάλε-φινάλε-φινάλε (τρις τουλάχιστον) θυμόμαστε ότι παρακολουθούσαμε κωμωδία με μια τεράστια παρένθεση γιαλαντζί σοκ -πουρ -λε -σοκ. Για να μην παρεξηγηθώ: Η ταινία είναι ένοχα παρακολουθήσιμη, οι κοπελιές μέσα στους ρόλους και μια δροσιά κατακρύμνισης του προφίλ γυναίκα-θύμα είναι ευπρόσδεκτη. Βουρ για το Lifetime channel περίπτωση, ικανοποιητικό ταμείο και επιτυχία του Paris Kasidokostas Latsis που είναι στην παραγωγή. Ελλάς το μεγαλείο σου!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!