Πρόσκληση Σε Γάμο
του Victor Levin. Με τους Winona Ryder, Keanu Reeves
Μπρος στην εκκλησιά...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν παίζει να έχεις επισκεφθεί την οποιαδήποτε γαμήλια τελετή και να μην τους έχεις καταλάβει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Είναι εκείνοι, που οι μελλόνυμφοι τους παρέδωσαν προσκλητήριο με βαριά καρδιά και αυτοί από την μεριά τους, αποδέχονται το χαρμόσυνο μπιλιέτο, απλά και μόνο από υποχρέωση. Κατ αποκλειστικότητα είναι τοποθετημένοι από το πρωτόκολλο στις ροτόντες της γαλαρίας, αφού άλλωστε δεν θα χρειαστεί να σηκωθούν και ποτέ για να πλησιάσουν τον χαμό που λαμβάνει χώρα στην πίστα. Ελάχιστοι τους γνωρίζουν και ακόμη πιο λίγοι θα σκεφτούν να τους χαιρετήσουν. Περιθωριοποιημένοι από τον πανηγυρτζίδικο μικρόκοσμο, περνούν παντελώς απαρατήρητοι κι αν ποτέ το βλέμμα σου πέσει πάνω τους, το πιο πιθανό θα είναι να κοιτάζουν με τρόμο - για χιλιοστή φορά - το ρολόι τους, περιμένοντας με αγωνία να σημάνει ο κούκος την ώρα για να το σκάσουν. Και μέσα από τα δόντια τους, αραιώνοντας, να πετάξουν ένα μισιακό "να ζήσετε, να ζήσετε"...
Άγνωστοι μέχρι προ ολίγων λεπτών, είναι η Λίντσι και ο Φράνκ, η μοίρα τους όμως θα τους φέρει κοντά, στην ίδια γραμμή επιβίβασης του αεροδρομίου. Κουβέντα με την κουβέντα, αμφότεροι θα καταλάβουν πως ο ταξιδιωτικός προορισμός τους είναι κοινός, μιας και των δύο το τέρμα της διαδρομής θα είναι το Σαν Λουίς της Καλιφόρνια, προκειμένου να παραστούν σε έναν γάμο, που ο γαμπρός ορίζει το κοινό τους στοιχείο: Αφού από την μια είναι ο ασυμπάθιστος ετεροθαλής αδελφός εκείνου, από την άλλη είναι ο πρώην αρραβωνιαστικός εκείνης, που την έχει άπονα εγκαταλείψει εδώ και μια εξαετία.
Όχι και προς τόσο μεγάλη τους έκπληξη, οι δύο ξένοι, θα αντιληφθούν στην πορεία πως τα πάντα είναι έτσι τέλεια οργανωμένα, ώστε σε όλη την διάρκεια του τριημέρου να βρίσκονται πάντοτε ο ένας δίπλα στον άλλο, στο ξενοδοχείο, στα προεόρτια, στο γλέντι. Με προφανή αφορμή για να γνωριστούν καλύτερα, ως κοντινοί σε ηλικία και το βασικότερο εργένηδες, μα με μια πιο προσεκτική ματιά, για να παραμείνουν αφανείς και μακρινοί από τους λοιπούς καλεσμένους που το καταδιασκεδάζουν στο κτήμα καταμεσίς του αμπελώνα. Σε αντίθεση με τους δυο τους, που μάλλον πρέπει να θεωρούνται ίσαμε ανεπιθύμητοι.
Πως ξοδεύονται λοιπόν 72 ολόκληρες ώρες στην υποχρεωτική...ξενιτιά, όταν δεν υπάρχει κανένα πραγματικό ενδιαφέρον ούτε για την παντρειά, ούτε για τους συμμετέχοντες σε αυτήν? Πολύ απλά ο αποξενωμένος αδελφός και η εγκαταλειμμένη αρραβωνιάρα, θα πρέπει να ανοίξουν έστω έναν διάλογο μεταξύ τους μπας και τσουλήσει η ρημάδα η ώρα. Έλα που όμως, τόσο το γεροντοπαλίκαρο, όσο και η μεγαλοκοπέλα, για να μην έχουν βρει ακόμη στα πενήντα τους το κατάλληλο ταίρι, είναι απόλυτα βέβαιο πως ο χαρακτήρας τους δεν είναι και ο πιο ελκυστικός. Συνεπώς θα είναι τρομακτικά δύσκολο για τα ομώνυμα να νοιώσουν την παραμικρή έλξη, ειδικά από την στιγμή που σε κάθε ατάκα τους, κρύβουν και μια σπόντα για τον απέναντι.
Παράξενη περίπτωση ρομαντικής κομεντί αυτή που σερβίρει ο Victor Levin, στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μετά το πανομοιότυπου ύφους 5 To 7. Κι αυτό γιατί τοποθετώντας την κάμερα του σε ένα ειδυλλιακό τοπίο που θυμίζει έντονα την ηλιόλουστη Τοσκάνη - "σε τέτοια μέρη οργανώνουν τους γάμους τους οι φαντασμένοι" - παλεύει να φέρει κοντά δυο προσωπικότητες ιδιαίτερα έντονες με συμπεριφορές μέχρι και ακραίες, που δεν δείχνουν να γνωρίζουν ούτε από τρόπους καλής συμπεριφοράς, ούτε από κανόνες ανθρώπινης συνεννόησης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ακατάπαυστο κουβεντολόι διάρκειας ενενήντα λεπτών, να μοιάζει με κορυφαίο ματς του πινγκ πονγκ, όπου τα καρφιά εκατέρωθεν διαδέχονται καταιγιστικά το ένα το άλλο.
Η γνώμη μου είναι πως η απόπειρα του ντιρέκτορα ξεκίνησε από την φιλοδοξία του να φτιάξει κάτι σαν επεισόδιο των Befores του Linklater, σε μια πιο χιουμοριστική να πούμε φόρμα, με αφορμή ένα γεγονός αν μη τι άλλο χαρμόσυνο. Για όλους τους άλλους όμως και όχι για τους μονόχνοτους - δεν τίθεται το παραμικρό θέμα συμπάθειας του θεατή προς το πρόσωπο τους, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει - πιθανολογούμενους εραστές, που νιώθουν, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους ο καθείς, αλυσοδεμένοι σε ένα κάτεργο μισητό και γι αυτό το λόγο ξεσπούν σε κυνικές λεκτικές επιθέσεις, επί παντός επιστητού. Ούτε κατά διάνοια Βιέννη, Παρίσι ή Καρδαμύλη αποδεικνύεται τελικά η παρούσα έμπνευση, αφού μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, βάζω στοίχημα πως η πλατεία πολύ θα ήθελε να βρίσκεται στην θέση των τριγύρω αγνώστων, που έχουν γραμμένο το ντουέτο στα παλιά τους τα παπούτσια...
Κολλητάρια εδώ και αιώνες, με δυο κοινές στιγμές στο εκράν στον Dracula του F.F.C. και το ιδιόμορφο A Scanner Darkly του Linklater, έτσι για να εντοπίζουμε και την ρίζα του περιπατητικού κακού, ο Keanu και η Winona παίζουν τους ρόλους τους νεράκι, σαν να κατάπιαν λεξικό πριν αρχίσουν τον ευρηματικό σε πολλές στιγμές, διαλεκτικό τους πόλεμο. Πιο μηδενιστικός, αλλά και πιο χωστός συγκριτικά, ο Reeves, ανέκφραστος και αγέλαστος, πιάνει μάλλον καλύτερα τον σφυγμό του μεσήλικα που ξέρει πως με αυτό το φέρσιμο δεν θα βρει ποτέ του ταίρι, σε σύγκριση με την κάπως πιο υποχωρητική περσόνα της Ryder, που αν και μικρότερη του ηλικιακά, μοιάζει να του ρίχνει και μια πενταετία. Παρόλες τις αξιοπρεπείς προσπάθειες τους πάντως, εμείς ίσως και να κοιτάξαμε περισσότερες φορές το ρολόι, από όσες εκείνοι μέχρι να σημάνει το πέρας της παντρειάς. Αν ήταν μικρού μήκους, δηλαδή, το ταινιάκι, μάλλον θα μασιόταν καλύτερα, από ότι τώρα.
Όχι και προς τόσο μεγάλη τους έκπληξη, οι δύο ξένοι, θα αντιληφθούν στην πορεία πως τα πάντα είναι έτσι τέλεια οργανωμένα, ώστε σε όλη την διάρκεια του τριημέρου να βρίσκονται πάντοτε ο ένας δίπλα στον άλλο, στο ξενοδοχείο, στα προεόρτια, στο γλέντι. Με προφανή αφορμή για να γνωριστούν καλύτερα, ως κοντινοί σε ηλικία και το βασικότερο εργένηδες, μα με μια πιο προσεκτική ματιά, για να παραμείνουν αφανείς και μακρινοί από τους λοιπούς καλεσμένους που το καταδιασκεδάζουν στο κτήμα καταμεσίς του αμπελώνα. Σε αντίθεση με τους δυο τους, που μάλλον πρέπει να θεωρούνται ίσαμε ανεπιθύμητοι.
Πως ξοδεύονται λοιπόν 72 ολόκληρες ώρες στην υποχρεωτική...ξενιτιά, όταν δεν υπάρχει κανένα πραγματικό ενδιαφέρον ούτε για την παντρειά, ούτε για τους συμμετέχοντες σε αυτήν? Πολύ απλά ο αποξενωμένος αδελφός και η εγκαταλειμμένη αρραβωνιάρα, θα πρέπει να ανοίξουν έστω έναν διάλογο μεταξύ τους μπας και τσουλήσει η ρημάδα η ώρα. Έλα που όμως, τόσο το γεροντοπαλίκαρο, όσο και η μεγαλοκοπέλα, για να μην έχουν βρει ακόμη στα πενήντα τους το κατάλληλο ταίρι, είναι απόλυτα βέβαιο πως ο χαρακτήρας τους δεν είναι και ο πιο ελκυστικός. Συνεπώς θα είναι τρομακτικά δύσκολο για τα ομώνυμα να νοιώσουν την παραμικρή έλξη, ειδικά από την στιγμή που σε κάθε ατάκα τους, κρύβουν και μια σπόντα για τον απέναντι.
Παράξενη περίπτωση ρομαντικής κομεντί αυτή που σερβίρει ο Victor Levin, στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μετά το πανομοιότυπου ύφους 5 To 7. Κι αυτό γιατί τοποθετώντας την κάμερα του σε ένα ειδυλλιακό τοπίο που θυμίζει έντονα την ηλιόλουστη Τοσκάνη - "σε τέτοια μέρη οργανώνουν τους γάμους τους οι φαντασμένοι" - παλεύει να φέρει κοντά δυο προσωπικότητες ιδιαίτερα έντονες με συμπεριφορές μέχρι και ακραίες, που δεν δείχνουν να γνωρίζουν ούτε από τρόπους καλής συμπεριφοράς, ούτε από κανόνες ανθρώπινης συνεννόησης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ακατάπαυστο κουβεντολόι διάρκειας ενενήντα λεπτών, να μοιάζει με κορυφαίο ματς του πινγκ πονγκ, όπου τα καρφιά εκατέρωθεν διαδέχονται καταιγιστικά το ένα το άλλο.
Η γνώμη μου είναι πως η απόπειρα του ντιρέκτορα ξεκίνησε από την φιλοδοξία του να φτιάξει κάτι σαν επεισόδιο των Befores του Linklater, σε μια πιο χιουμοριστική να πούμε φόρμα, με αφορμή ένα γεγονός αν μη τι άλλο χαρμόσυνο. Για όλους τους άλλους όμως και όχι για τους μονόχνοτους - δεν τίθεται το παραμικρό θέμα συμπάθειας του θεατή προς το πρόσωπο τους, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει - πιθανολογούμενους εραστές, που νιώθουν, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους ο καθείς, αλυσοδεμένοι σε ένα κάτεργο μισητό και γι αυτό το λόγο ξεσπούν σε κυνικές λεκτικές επιθέσεις, επί παντός επιστητού. Ούτε κατά διάνοια Βιέννη, Παρίσι ή Καρδαμύλη αποδεικνύεται τελικά η παρούσα έμπνευση, αφού μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, βάζω στοίχημα πως η πλατεία πολύ θα ήθελε να βρίσκεται στην θέση των τριγύρω αγνώστων, που έχουν γραμμένο το ντουέτο στα παλιά τους τα παπούτσια...
Κολλητάρια εδώ και αιώνες, με δυο κοινές στιγμές στο εκράν στον Dracula του F.F.C. και το ιδιόμορφο A Scanner Darkly του Linklater, έτσι για να εντοπίζουμε και την ρίζα του περιπατητικού κακού, ο Keanu και η Winona παίζουν τους ρόλους τους νεράκι, σαν να κατάπιαν λεξικό πριν αρχίσουν τον ευρηματικό σε πολλές στιγμές, διαλεκτικό τους πόλεμο. Πιο μηδενιστικός, αλλά και πιο χωστός συγκριτικά, ο Reeves, ανέκφραστος και αγέλαστος, πιάνει μάλλον καλύτερα τον σφυγμό του μεσήλικα που ξέρει πως με αυτό το φέρσιμο δεν θα βρει ποτέ του ταίρι, σε σύγκριση με την κάπως πιο υποχωρητική περσόνα της Ryder, που αν και μικρότερη του ηλικιακά, μοιάζει να του ρίχνει και μια πενταετία. Παρόλες τις αξιοπρεπείς προσπάθειες τους πάντως, εμείς ίσως και να κοιτάξαμε περισσότερες φορές το ρολόι, από όσες εκείνοι μέχρι να σημάνει το πέρας της παντρειάς. Αν ήταν μικρού μήκους, δηλαδή, το ταινιάκι, μάλλον θα μασιόταν καλύτερα, από ότι τώρα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική