Χάσαμε το δρόμο...στοπ!
του Antonio Albanese. Με τους Antonio Albanese, Alex Fondja, Aude Legastelois, Daniela Piperno, David Anzalone
Μιλάνο - Ντακάρ
του zerVo (@moviesltd) 
Ναι, αλλά εγώ έχω έξοδα λειτουργικά, πληρώνω ρεύματα, ενοίκια, νερά, τηλέφωνα, κοινόχρηστα. Ναι, αλλά εγώ κόβω αποδείξεις, μου βγαίνει το λάδι για να μαζέψω τον ΦΠΑ, να καταθέσω την εφορία, να μην βγω εκπρόθεσμος και επιβαρυνθώ με πρόστιμα, αφού δεν υπάρχει ενδεχόμενο να με δεχτούν σε ρύθμιση. Ναι, αλλά εγώ έχω να καταθέσω τοις μετρητοίς τα λεφτά της παραγγελίας στον προμηθευτή για να μου φέρει εμπόρευμα και δεν το φέρνω παράνομα και πλαγίως, αφού είμαι νομοταγής και δεν θέλω μπλεξίματα με το κράτος. Ναι, αλλά εσύ, είσαι εκείνος που διάλεξες την χωρίς ίχνος ελέους πολιτική που ακολουθεί η πατρίδα σου η Ευρώπη αρχηγέ μου, τόσο στα ζητήματα εντός των συνόρων της, διαχωρίζοντας τους πολίτες της σε προνομιούχων και υποβαθμισμένων κατηγοριών, όσο κυρίως στα εκτός αυτής, συμμετέχοντας στα εγκλήματα πολέμων σε ολάκερη την υφήλιο, που έχει σαν αποτέλεσμα ένα τσουνάμι πάμφτωχης μετανάστευσης προς τα δώθε. Λες και όλοι αυτοί οι ανθρώποι, στο Μιλάνο ονειρεύονταν να ξενιτευτούν και όχι να μείνουν στα μέρη τους, στα σπίτια τους, στον παράδεισο τους.
Μοναχικός και απόμακρος, ο μεσήλικας Μιλανέζος Μάριο, μοιάζει να ακολουθεί μια ζωή σε έναν καθημερινό κύκλο, σε μια ρουτίνα, που φαινομενικά και μόνο δείχνει να τον ικανοποιεί. Κάθε πρωί θα πιει τον ίδιο αράμπικα καπουτσίνο του στο καφέ της γειτονιάς, θα περάσει ολάκερη την ημέρα του στο κατάστημα με τις κορυφαίας ποιότητας κάλτσες που εδώ και δεκαετίες διατηρεί, θα επιστρέψει στο άδειο σπίτι ανταλλάσσοντας μια δυο κουβέντες με την εξίσου παράξενη γειτόνισσα, πριν ασχοληθεί για λίγες ώρες με την κηπουρική του στο μικρό αυτοσχέδιο μποστανάκι που έχει φτιάξει στην ταράτσα. Και την επομένη, φτου κι από την αρχή, μια από τα ίδια. Περασμένα πενήντα ο κακομοίρης και δείχνει παγιδευμένος σε μια ανακύκλωση που του χαλάει, αν και δεν το κατανοεί, τον ψυχισμό.
Την ασφαλή του νηνεμία θα ανατρέψει μονομιάς η παρουσία ενός μαύρου πρόσφυγα από την Σενεγάλη, του Όμπα, που αποφασισμένος να βγάλει το δικό του μεροκάματο, θα ξεκινήσει να πουλά τις λαθραίας εισαγωγής κάλτσες του, έξω από το κατάστημα του Μάριο και μάλιστα προσφέροντας τις, λιγότερο και από την μισή τιμή! Το σολντ άουτ που θα καταφέρει, ο μετανάστης, επί καθημερινής βάσης, θα στοιχίσει στον κοτσονάτο επιχειρηματία, που εδώ και μια βδομάδα δεν έχει κάνει ούτε σεφτέ. Είναι η στιγμή που στο μυαλό του θα σκιτσάρει πλάνο εκδίκησης, απαγάγοντας τον ενοχλητικό αφρικάνο και δεμένο χειροπόδαρα να τον επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του, διώχνοντας τον από την δική του μια για πάντα!
Δεν θα το σκεφτόταν κανείς, ούτε ο πιο ακραίος ρατσιστής αυτό το εκδικητικό σχέδιο! Μέσα σε ένα αμαξάκι, να βουτήξεις έναν άνθρωπο ξένο και να πάρεις τον μακρύ δρόμο να τον γυρίσεις αναγκαστικά στα μέρη του, ξεκινώντας από την Λομβαρδία κι έχοντας σαν τελικό προορισμό το φημισμένο από το ράλι του, Ντακάρ! Την αντιλαμβάνεσαι την διαδρομή? Πέρα από τα χιλιάδες οδικά μίλια, υπάρχουν άλλα τόσα ναυτικά. Ποιος αλήθεια δύναται να σκαρφιστεί τέτοια ιδέα, όταν μάλιστα ο φουκαράς του στόρυ, δεν είναι δα και ο πιο ακραίος πατριώτης. Απλά ο χοντρούλης Όμπα του τσάκισε την βολή κι αυτό θα το πληρώσει. Και στον καταναγκαστικό γυρισμό ετούτο, η μόνη χάρη που θα του κάνει ο...απαγωγέας, θα είναι να πάρει μαζί του, την πραγματικά εξωτικής ομορφιάς αδελφούλα του, Νταλιντά, που δεν θα αργήσει να κάνει τα γλυκά μάτια στον αποφασισμένο να επαναφέρει την τάξη Ιταλιάνο!
Κοινωνικός είναι ο χαρακτήρας της made in Italy κομεντί που επιχειρεί να προσεγγίσει ένα κυριολεκτικά φλέγον ζήτημα για την γείτονα χώρα, που επίσης έχει τιγκάρει από τα μαζικά κύματα των κακομοίρηδων, που η μοίρα τους οδήγησε να εγκαταλείψουν τα χωριά τους. Και προσπαθεί να δώσει μια απάντηση σε βασικά ερωτήματα που απασχολούν τους νόμιμους ντόπιους, σε σχέση με τους πεινασμένους μουσαφίρηδες, που βρίσκουν μια πανεύκολη λύση στην παρανομία προκειμένου να βγάλουν το ψωμί της ημέρας. Σύμφωνοι, η σκέψη του πακεταρίσματος και πίσω σπίτι είναι τρομακτικά υπερβολική για να αντέξει ως θεμέλια ιδέα μιας κομεντί, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ταινία που επιμελείται πλήρως και μας σερβίρει με γούστο και κέφι για περαιτέρω κουβέντα, ο αξιόλογος κωμικός Antonio Albanese.
Που η αισθητική του δεν είναι του σλάπστικ και της χοντράδας αλλά του πιο σοβαρού, του φιλοσοφημένου αστείου, όπως το καταλάβαμε άλλωστε πολύ πρόσφατα από από μια ακόμη σοσιολογικού ενδιαφέροντος δημιουργία, όπως το Δεν Θα Συμπεθεριάσουμε Ποτέ! (Come un gatto in Tangenziale). Η ματιά του σχεδιαστικά είναι ρεαλιστική στο κτίσιμο της πραγματικότητας που ζορίζει μέρα με την ημέρα ολοένα και πιο πολύ τον απλό κοσμάκη, τον μικρομεσαίο που παλεύει για το μεροκάματο, πριν διαβεί στην ακρότητα της συνέχειας.
Σεναριακός συνοδός σε όλη την πορεία της αφήγησης, η ανθρωπιά, δημιουργεί έναν συγκινητικό κλωβό, μέσα στον οποίο βολτάρει η πλοκή, ορίζοντας εντέλει όσο εξελίσσεται η δράση, ως εκείνον που ζητάει λίγη αγάπη παραπάνω, τον κακόμοιρο άντρα. Που περήφανος και ψηλομύτης, κοκορεύεται πως δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη, πριν η καρδούλα του λυγίσει για τα μάτια της μαύρης γαζέλας, μέχρι να σκάσει η προβλέψιμη ανατροπή που θα τον σμπαραλιάσει και θα του αποδώσει ακόμη πιότερο τον οίκτο της πλατείας. Εννοείται πως το αισιόδοξο και ηλιόλουστο φινάλε, είναι ο ορισμός του ιδεατού τέλος καλό - όλα καλά, φτιάχνοντας την διάθεση του θεατή του, ώστε να μείνει εντέλει ικανοποιημένος, από μια αξιοπρεπή, σε καμία περίπτωση όμως, ξεχωριστή και αλέγκρα κομεντί.
Την ασφαλή του νηνεμία θα ανατρέψει μονομιάς η παρουσία ενός μαύρου πρόσφυγα από την Σενεγάλη, του Όμπα, που αποφασισμένος να βγάλει το δικό του μεροκάματο, θα ξεκινήσει να πουλά τις λαθραίας εισαγωγής κάλτσες του, έξω από το κατάστημα του Μάριο και μάλιστα προσφέροντας τις, λιγότερο και από την μισή τιμή! Το σολντ άουτ που θα καταφέρει, ο μετανάστης, επί καθημερινής βάσης, θα στοιχίσει στον κοτσονάτο επιχειρηματία, που εδώ και μια βδομάδα δεν έχει κάνει ούτε σεφτέ. Είναι η στιγμή που στο μυαλό του θα σκιτσάρει πλάνο εκδίκησης, απαγάγοντας τον ενοχλητικό αφρικάνο και δεμένο χειροπόδαρα να τον επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του, διώχνοντας τον από την δική του μια για πάντα!
Δεν θα το σκεφτόταν κανείς, ούτε ο πιο ακραίος ρατσιστής αυτό το εκδικητικό σχέδιο! Μέσα σε ένα αμαξάκι, να βουτήξεις έναν άνθρωπο ξένο και να πάρεις τον μακρύ δρόμο να τον γυρίσεις αναγκαστικά στα μέρη του, ξεκινώντας από την Λομβαρδία κι έχοντας σαν τελικό προορισμό το φημισμένο από το ράλι του, Ντακάρ! Την αντιλαμβάνεσαι την διαδρομή? Πέρα από τα χιλιάδες οδικά μίλια, υπάρχουν άλλα τόσα ναυτικά. Ποιος αλήθεια δύναται να σκαρφιστεί τέτοια ιδέα, όταν μάλιστα ο φουκαράς του στόρυ, δεν είναι δα και ο πιο ακραίος πατριώτης. Απλά ο χοντρούλης Όμπα του τσάκισε την βολή κι αυτό θα το πληρώσει. Και στον καταναγκαστικό γυρισμό ετούτο, η μόνη χάρη που θα του κάνει ο...απαγωγέας, θα είναι να πάρει μαζί του, την πραγματικά εξωτικής ομορφιάς αδελφούλα του, Νταλιντά, που δεν θα αργήσει να κάνει τα γλυκά μάτια στον αποφασισμένο να επαναφέρει την τάξη Ιταλιάνο!
Κοινωνικός είναι ο χαρακτήρας της made in Italy κομεντί που επιχειρεί να προσεγγίσει ένα κυριολεκτικά φλέγον ζήτημα για την γείτονα χώρα, που επίσης έχει τιγκάρει από τα μαζικά κύματα των κακομοίρηδων, που η μοίρα τους οδήγησε να εγκαταλείψουν τα χωριά τους. Και προσπαθεί να δώσει μια απάντηση σε βασικά ερωτήματα που απασχολούν τους νόμιμους ντόπιους, σε σχέση με τους πεινασμένους μουσαφίρηδες, που βρίσκουν μια πανεύκολη λύση στην παρανομία προκειμένου να βγάλουν το ψωμί της ημέρας. Σύμφωνοι, η σκέψη του πακεταρίσματος και πίσω σπίτι είναι τρομακτικά υπερβολική για να αντέξει ως θεμέλια ιδέα μιας κομεντί, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ταινία που επιμελείται πλήρως και μας σερβίρει με γούστο και κέφι για περαιτέρω κουβέντα, ο αξιόλογος κωμικός Antonio Albanese.
Που η αισθητική του δεν είναι του σλάπστικ και της χοντράδας αλλά του πιο σοβαρού, του φιλοσοφημένου αστείου, όπως το καταλάβαμε άλλωστε πολύ πρόσφατα από από μια ακόμη σοσιολογικού ενδιαφέροντος δημιουργία, όπως το Δεν Θα Συμπεθεριάσουμε Ποτέ! (Come un gatto in Tangenziale). Η ματιά του σχεδιαστικά είναι ρεαλιστική στο κτίσιμο της πραγματικότητας που ζορίζει μέρα με την ημέρα ολοένα και πιο πολύ τον απλό κοσμάκη, τον μικρομεσαίο που παλεύει για το μεροκάματο, πριν διαβεί στην ακρότητα της συνέχειας.
Σεναριακός συνοδός σε όλη την πορεία της αφήγησης, η ανθρωπιά, δημιουργεί έναν συγκινητικό κλωβό, μέσα στον οποίο βολτάρει η πλοκή, ορίζοντας εντέλει όσο εξελίσσεται η δράση, ως εκείνον που ζητάει λίγη αγάπη παραπάνω, τον κακόμοιρο άντρα. Που περήφανος και ψηλομύτης, κοκορεύεται πως δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη, πριν η καρδούλα του λυγίσει για τα μάτια της μαύρης γαζέλας, μέχρι να σκάσει η προβλέψιμη ανατροπή που θα τον σμπαραλιάσει και θα του αποδώσει ακόμη πιότερο τον οίκτο της πλατείας. Εννοείται πως το αισιόδοξο και ηλιόλουστο φινάλε, είναι ο ορισμός του ιδεατού τέλος καλό - όλα καλά, φτιάχνοντας την διάθεση του θεατή του, ώστε να μείνει εντέλει ικανοποιημένος, από μια αξιοπρεπή, σε καμία περίπτωση όμως, ξεχωριστή και αλέγκρα κομεντί.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την Rosebud 21!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική