Ωραίο μου Διαζύγιο
της Michèle Laroque. Με τους Michèle Laroque, Kad Merad, Rossy de Palma, Pascal Elbé, Françoise Fabian, Oriane Deschamps, Gérard Darmon, Marthe Villalonga
Σε ελεύθερη πτώση!
του zerVo (@moviesltd) 
Το θεατρικό έργο My Brillant Divorce γράφτηκε από την Βρετανίδα συγγραφέα Geraldine Aron στις αρχές του αιώνα μας κι έκτοτε δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις, που σημαντικές ηθοποιοί πήραν το ρίσκο να το αποδώσουν, ολομόναχες κατά πως προστάζει το σενάριο, στα σανίδια του οφ Μπρόντγουει ή του Λονδίνου. Το παράδειγμα άλλωστε της Glenne Headly και της Melissa Gilbert με επιτυχία ακολούθησε και η δική μας Χρύσα Ρώπα στην διασκευή του βιβλίου, Έτσι Χώρισα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. Μια ελεύθερη κινηματογραφική απόδοση, όχι σε μοναχικό τόνο, αλλά με υπαρκτό και πλούσιο μάλιστα περίγυρο, επιχείρησε να προσφέρει η πολυτάλαντη Michèle Laroque, που και βέβαια είχε πρωταγωνιστήσει την γαλλική θεατρική εκδοχή, προ μιας δεκαετίας. Το αποτέλεσμα, ατυχώς, δεν δικαιώνει ποτέ την προσδοκία της...
Όχι μια οποιαδήποτε μέρα του χρόνου, αλλά την παραμονή των Χριστουγέννων, θα διαλέξει ο ανεύθυνος και παρτάκιας Μαξ για να ανακοινώσει στην επί είκοσι έτη σύζυγό του, Άντζελα πως την εγκαταλείπει για πάντα, για τα μάτια μιας Λατίνας, νεαρότερης της, μορφονιάς. Αδυνατώντας να πιστέψει το κακό που την βρήκε χρονιάρα μέρα και δίχως την παραμικρή στήριξη από την έφηβη θυγατέρα της, που ούτε καν θα σταθεί στο πλευρό της, φεύγοντας για γιορτινές διακοπές με το αγόρι της, ρίχνοντας της συνάμα αιχμές για την συζυγική της αφέλεια, η σαρανταπεντάχρονη θα αναγκαστεί να ευχηθεί στον εαυτό της τα χρόνια πολλά, ολομόναχη, μαγκούφα, με μοναδικό στήριγμα, σε ένα θεόρατο μα αδειανό διαμέρισμα, τον πιστό της σκύλο.
Απογοητευμένη από την αναπάντεχη τροπή που έχει πάρει η ζωή της, η Άντζελα θα αναζητήσει μεθόδους επιβίωσης από το στραπάτσο, ζητώντας την βοήθεια των πιο στενών της προσώπων, της διαρκώς μειωτικής προς το πρόσωπο της, ηλικιωμένης μητέρας και της εκωφρενικών συμπεριφορών κολλητής φιλενάδας, αλλά και του φίλου της ψυχιάτρου, με τις εκκεντρικές μεθόδους θεραπείας, που μάλλον όμως ο ίδιος αντιμετωπίζει πιότερα ζόρια από ότι οι ασθενείς του. Και έχοντας πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού της να κάνει την ύστατη προσπάθεια, μήπως και κερδίσει, έστω και τώρα που όλα μοιάζουν ραγισμένα, την καρδιά του προκομένου που την εγκατέλειψε.
Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή δίπλα στον ίδιο σύντροφο, έχεις μοιραστεί σχεδόν τα πάντα μαζί του και δέχεσαι τέτοια κεραμίδα, δεν είναι και τόσο εύκολο να σκεφτείς ορθολογικά, να βάλεις τα πράγματα κάτω και να κινηθείς με απόλυτο γνώμονα τον ρεαλισμό και όχι το έντονο συναίσθημα που σε διακατέχει. Πόσο μάλλον όταν η μεγαλοκοπέλα της ιστορίας μας βρίσκεται ολοκληρωτικά εκτός τόπου και χρόνου, έχοντας κτίσει τριγύρω της μια κάψουλα, όπως νομίζει προστατευτική, την οποία δεν γίνεται να σπάσει το παραμικρό δεινό. Η υπερβολικά όμορφη, εντυπωσιακής θωριάς για τα χρόνια της γυναίκα, δεν έχει καμία σχέση με το περιβάλλον, είναι η προσωποποίηση του "άλλα αντί άλλων", μια "αβάντα", να πετάει ο νους πάνω από το κεφάλι, που της δίνει άλλωστε το πολύ γεμάτο, καθώς δείχνει, πορτοφόλι αλλά κυρίως η ιδιοσυγκρασία της, που ξεφεύγει κατά πολύ από αυτή της κοινής λογικής.
Συνεπώς και οι αντιδράσεις της δεν είναι ούτε προβλέψιμε, ούτε όμως και απόλυτα ανθρώπινες. Όπως εννοείται πως σε κανένα σημείο, μιας και μιλάμε για κινηματογραφική ταινία, δεν είναι εφικτή η προσέγγιση από τον θεατή αυτού του χαρακτήρα, που δεν μοιάζει να έχει και πολλά κοινά στοιχεία μαζί του, δεν έχει πάνω του κάτι το ελκυστικό που να τον κάνει να ενδιαφερθεί να μάθει την ιστορία του. Σύμφωνοι σαφώς και την συλλυπάσαι την φουκαριάρα που την πέτυχε τέτοια μπιστολιά βαδίζοντας στα απόμαχα πενήντα της, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Αν το κορίτσι μας δεν ήταν αλαφρόμυαλο - όπως φαίνεται - και τον αντρούλη της μια χαρά θα είχε ακόμη στην αγκάλη της και τους πάντες γύρω της βαλμένους σε μια τάξη. Όχι κανένα ενδιαφέρον!
Και είναι κρίμα γιατί η εκρηκτική ηθοποιός / σκηνοθέτιδα Michèle Laroque, των απίστευτων 58 Μαΐων, που δεν δείχνουν ούτε για 40 - κυριολεκτικά - έχει δώσει την ψυχή της ολόκληρη στο κτίσιμο αυτού του φιλμ, έχοντας ακόμη έναν σκοπό, πέρα από το την αποτυχημένη εντέλει προσέγγιση μιας κυρίας σε περίοδο mid life crisis. Να δώσει μέσα από τις ηλιόλουστες εικόνες της μια νέα πνοή στην γενέτειρα της, Νίκαια, που στο Brillantissime παίζει ως ένα υπέροχα μεσογειακό φυσικό φόντο, μετά από το ισοπεδωτικό τρομοκρατικό κτύπημα που δέχτηκε ένα χρόνο πριν και στην ουσία κατέστρεψε το ίματζ μιας Ριβιερικής άφθαρτης πλούσιας λουτρόπολης. Και άντε ας δεχτούμε πως αυτό το κατορθώνει, άλλωστε η υπέροχη Νις, εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τον καιρό που την ίδρυσαν οι Έλληνες της Μασσαλίας, ουκ ολίγες καταστροφές μπόρεσε να ξεπεράσει. Με το ανθρώπινο ζήτημα, που είναι και το βασικό στην περίπτωση μας, δεν βλέπω να υπάρχει φως στο τούνελ, έτσι αδέξια και μπερδεμένα που μας σερβίρεται...
Απογοητευμένη από την αναπάντεχη τροπή που έχει πάρει η ζωή της, η Άντζελα θα αναζητήσει μεθόδους επιβίωσης από το στραπάτσο, ζητώντας την βοήθεια των πιο στενών της προσώπων, της διαρκώς μειωτικής προς το πρόσωπο της, ηλικιωμένης μητέρας και της εκωφρενικών συμπεριφορών κολλητής φιλενάδας, αλλά και του φίλου της ψυχιάτρου, με τις εκκεντρικές μεθόδους θεραπείας, που μάλλον όμως ο ίδιος αντιμετωπίζει πιότερα ζόρια από ότι οι ασθενείς του. Και έχοντας πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού της να κάνει την ύστατη προσπάθεια, μήπως και κερδίσει, έστω και τώρα που όλα μοιάζουν ραγισμένα, την καρδιά του προκομένου που την εγκατέλειψε.
Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή δίπλα στον ίδιο σύντροφο, έχεις μοιραστεί σχεδόν τα πάντα μαζί του και δέχεσαι τέτοια κεραμίδα, δεν είναι και τόσο εύκολο να σκεφτείς ορθολογικά, να βάλεις τα πράγματα κάτω και να κινηθείς με απόλυτο γνώμονα τον ρεαλισμό και όχι το έντονο συναίσθημα που σε διακατέχει. Πόσο μάλλον όταν η μεγαλοκοπέλα της ιστορίας μας βρίσκεται ολοκληρωτικά εκτός τόπου και χρόνου, έχοντας κτίσει τριγύρω της μια κάψουλα, όπως νομίζει προστατευτική, την οποία δεν γίνεται να σπάσει το παραμικρό δεινό. Η υπερβολικά όμορφη, εντυπωσιακής θωριάς για τα χρόνια της γυναίκα, δεν έχει καμία σχέση με το περιβάλλον, είναι η προσωποποίηση του "άλλα αντί άλλων", μια "αβάντα", να πετάει ο νους πάνω από το κεφάλι, που της δίνει άλλωστε το πολύ γεμάτο, καθώς δείχνει, πορτοφόλι αλλά κυρίως η ιδιοσυγκρασία της, που ξεφεύγει κατά πολύ από αυτή της κοινής λογικής.
Συνεπώς και οι αντιδράσεις της δεν είναι ούτε προβλέψιμε, ούτε όμως και απόλυτα ανθρώπινες. Όπως εννοείται πως σε κανένα σημείο, μιας και μιλάμε για κινηματογραφική ταινία, δεν είναι εφικτή η προσέγγιση από τον θεατή αυτού του χαρακτήρα, που δεν μοιάζει να έχει και πολλά κοινά στοιχεία μαζί του, δεν έχει πάνω του κάτι το ελκυστικό που να τον κάνει να ενδιαφερθεί να μάθει την ιστορία του. Σύμφωνοι σαφώς και την συλλυπάσαι την φουκαριάρα που την πέτυχε τέτοια μπιστολιά βαδίζοντας στα απόμαχα πενήντα της, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Αν το κορίτσι μας δεν ήταν αλαφρόμυαλο - όπως φαίνεται - και τον αντρούλη της μια χαρά θα είχε ακόμη στην αγκάλη της και τους πάντες γύρω της βαλμένους σε μια τάξη. Όχι κανένα ενδιαφέρον!
Και είναι κρίμα γιατί η εκρηκτική ηθοποιός / σκηνοθέτιδα Michèle Laroque, των απίστευτων 58 Μαΐων, που δεν δείχνουν ούτε για 40 - κυριολεκτικά - έχει δώσει την ψυχή της ολόκληρη στο κτίσιμο αυτού του φιλμ, έχοντας ακόμη έναν σκοπό, πέρα από το την αποτυχημένη εντέλει προσέγγιση μιας κυρίας σε περίοδο mid life crisis. Να δώσει μέσα από τις ηλιόλουστες εικόνες της μια νέα πνοή στην γενέτειρα της, Νίκαια, που στο Brillantissime παίζει ως ένα υπέροχα μεσογειακό φυσικό φόντο, μετά από το ισοπεδωτικό τρομοκρατικό κτύπημα που δέχτηκε ένα χρόνο πριν και στην ουσία κατέστρεψε το ίματζ μιας Ριβιερικής άφθαρτης πλούσιας λουτρόπολης. Και άντε ας δεχτούμε πως αυτό το κατορθώνει, άλλωστε η υπέροχη Νις, εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τον καιρό που την ίδρυσαν οι Έλληνες της Μασσαλίας, ουκ ολίγες καταστροφές μπόρεσε να ξεπεράσει. Με το ανθρώπινο ζήτημα, που είναι και το βασικό στην περίπτωση μας, δεν βλέπω να υπάρχει φως στο τούνελ, έτσι αδέξια και μπερδεμένα που μας σερβίρεται...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Strada Films!
