Bel Canto
του Paul Weitz. Με τους Julianne Moore, Ken Watanabe, Sebastian Koch, Christopher Lambert, Ryo Kase, Tenoch Huerta, María Mercedes Coroy, Olek Krupa, Elsa Zylberstein
Άστα - Βράστα - Ντίβα!
του zerVo (@moviesltd) 
Μια από τις πλέον ανατριχιαστικές περιπτώσεις μαζικής ομηρείας στα παγκόσμια χρονικά είναι εκείνη που έμεινε γνωστή ως η Κρίση της Γιαπωνέζικης Πρεσβείας και έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα του Περού στις 17 Δεκεμβρίου 1996, έχοντας σαν χρονική διάρκεια τις 126 ημέρες. Με αφορμή την 63η επέτειο γέννησης του αυτοκράτορα Ακιχίτο, ο διπλωμάτης από την χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου είχε εκείνο το απόγευμα διοργανώσει στην οικία του, στην περιοχή Σαν Ισίντρο της Λίμα, μια λαμπερή γιορτή, που κατέληξε σε μακελειό, κατά την είσοδο φανατικών ενόπλων του Επαναστατικού Κινήματος Τουπάκ Αμάρου, αντιδρώντων στην δράση της κυβέρνησης Φουτζιμόρι. Η αιχμαλωσία των δεκάδων Ιαπώνων επιτετραμμένων αλλά ντόπιων υψηλόβαθμων στελεχών, έληξε με την βίαιη είσοδο των κρατικών κομάντος, που εξόντωσαν εν ψυχρώ τους 19 γκουερίλας, ενώ μεταξύ των απωλειών της επέμβασης υπήρξε και ένας από τους κρατούμενους. Αυτή την συγκλονιστική στιγμή, που άνετα από μόνη της θα μπορούσε να σταθεί ως βάση ενός γεμάτου σασπένς κινηματογραφικού σεναρίου, μεταφέρεται στην ταινία Bel Canto, με έναν τρόπο κυριολεκτικά απίστευτο. Ως σινερομάντζο!
Προκειμένου να γιορτάσει με τον ιδανικό τρόπο τα γενέθλια του, ο Ιάπωνας επιχειρηματίας Κατσούμι Χοζοκάουα, θα διοργανώσει σε μεγαλούπολη της Λατινικής Αμερικής, μια κοσμοπολίτικη βραδιά, που στην κορύφωση της, θα τραγουδούσε ως επίσημη προσκεκλημένη, η κορυφαία (και λατρεμένη του) σοπράνο της όπερα, Αμερικάνιδα Ροξαν Κοςς. Εντελώς αναπάντεχα, την στιγμή που οι άριες έσκιζαν τον αέρα της κατοικίας του Αντιπροέδρου της κυβερνήσεως, μια φράξια πάνοπλων γκουερίλας θα εισβάλλει στον χώρο και θα θέσει όλους παρευρισκομένους σε κατάσταση ομηρείας, απαιτώντας σαν αντάλλαγμα την άμεση απελευθέρωση των συντρόφων τους, που σαπίζουν στις φυλακές.
Κατόπιν των πρώτων, βασικών συνομιλιών με τον μοναδικό διαπραγματευτή του Ερυθρού Σταυρού που οι αντάρτες έρχονται σε επικοινωνία, θα αφεθούν ελεύθεροι οι ιερείς, οι ανήλικοι και όλες οι γυναίκες πλην μιας: Της πασίγνωστης καλλιτέχνιδας που στα χέρια των στασιαστών, θα μπορούσε να σταθεί ως ένα πανίσχυρο ανταλλάξιμο ατού στην πορεία.
Μια πανέξυπνη απόφαση από πλευράς (απροσδιόριστης πολιτικής προέλευσης) εξτρεμιστών, που δεν θα δείξει να χαλάει και πολύ τον σχιστομάτη, μάλλον χήρο, εκατομμυριούχο, που από την πρώτη κιόλας στιγμή θα ανοίξει αγκάλη προστασίας προς το πρόσωπο της δις ζωντοχήρας αρτίστας, δείχνοντας της αισθήματα πολύ πιο προχωρημένα από του απλού μεγκα φαν! Πάρε το σακάκι μου για μαξιλαράκι, φάε το φαγητάκι σου να μην μου μείνεις νηστική, αδυνατίσεις και στενέψει η φωνούλα σου, ωσότου να φτάσουμε στο σου δίνω την καρδούλα μου χάρισε μου την αγκάλη σου. Και πάνω από τα κεφάλια του ερωτοχτυπημένου μεσηλικοπαλίκαρου και της με φλογισμένες τις ορμόνες μεγαλοκοπέλας, που ανταλλάσσουν ραβασάκια σαν σχολιαρούδια, οι κάννες - απλώς - συνεχίζουν να κινούνται απειλητικές. Πάμε καλά?
Το σενάριο βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα - Βίπερ Νόρα δηλαδή, αλλά να μην τσαλακώσουμε την αύρα της συγγραφέως - που έκανε την εμφάνιση του καιρό μετά το συμβάν, προσθέτοντας φανταστικές υποιστορίες, κάτω από εκείνη την βασική της κατάληψης από τους αντικαθεστωτικούς. Και καμία διαφωνία δεν υπάρχει επί τούτου, στο να διανθίσει κανείς το θεματικό θεμέλιο με μια, δυο, τρεις ενδιαφέρουσες πινελιές που θα γεμίσουν με σασπένς το δίωρο. Η αγωνία ας πούμε των ανήλικων ανταρτών, που ρισκάρουν τα μονάκριβα νιάτα τους στον βωμό της ιδεολογίας ή ο τρόμος των αιχμαλώτων μπροστά σε κάποια, έστω ακούσια, εκτέλεση, είναι θεμιτά ζητούμενα σε μια τέτοια εξιστόρηση. Το να πέφτουν στο κρεββάτι, χωρίς ίχνος φόβου μην τύχει και τους καταλάβουν οι θαλαμοφύλακες, για να περάσουν μια νύχτα όνειρο τα σιτεμένα πιτσουνάκια, μάλλον υποβαθμίζει γενικότερα το νόημα και την σημασία του ίδιου του κλειδιού της υπόθεσης. Της ίδιας της ομηρείας.
Περίεργο το πως αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα είδος κινηματογραφικό σημαντικά ξένο με ότι έχει ασχοληθεί μέχρι ώρας ο αξιόλογος ντιρέκτορας Chris Weitz. Ο εμπνευστής και δημιουργός του νεανικού σινε σίριαλ των American Pie, απέχοντας από την επιτυχία για παραπάνω από μια δεκαετία, από τον καιρό που δεν απέδωσε εισπρακτικά τα αναμενόμενα με το πολυδιαφημισμένο τότε Golden Compass, εδώ φανερά εκτός νερών και παντελώς αλλοπρόσαλλα, στήνει μια τυπική ρομαντζαδούρα κάτω από καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να προκαλούν σοκ και δέος! Ασούμε με πεθαμένο από αδέσποτη στο δόξα πατρί το πολυαγαπημένο της δεξί χέρι, η μορφονιά μας δεν το ρίχνει στο τρισαλί αλλά στις αγαπούλες! Ή μήπως λες να της πέρασε από τον νου, πως οι μέρες της είναι μετρημένες, οπότε ότι αρπάξει ο (τον έχουμε καμαρώσει πολλάκις στο παρελθόν της ενσαρκώτριας της) πισινός της?
Είναι απορίας άξιον αν η Julianne Moore, που ως ανέκδοτο ομοιάζει στην θωριά της μισής τούφας αχτένιστης και της μισής βλεφαρίδας τσακισμένης ταλαιπωρημένης υψιφώνου, διάβασε ποτέ της το σενάριο πριν βάλει την υπογραφή της σε ετούτη εδώ την σαχλαμάρα. Που επιθυμώντας αδέξια να φανεί ανθρωπιστική, ιδεολόγα και με βάση την μελωδία εξευγενισμένη, σίγουρα τα αντίθετα αποτελέσματα καταφέρνει. Ερωτηματικό που ισχύει και για τον Watanabe, αν και στην δική του περίπτωση η επιλογές των γνωστών Γιαπωνέζων αστέρων, προφανώς και ήταν περιορισμένες για το κάστινγκ. Πλήρως ρηχό, εξωφρενικά παρατραβηγμένο, εκτιμώ ολοκληρωτικά μακρινό από την πραγματικότητα που συνέβη 22 έτη πριν στο πανάκριβο μέγαρο, το απαίσιας μαρκίζας Bel Canto - εδώ καράβια χάνονται και η σοπράνο μας το παίζει δασκάλα φωνητικής Τζούλι Μασίνο - ενδεχόμενα και να προκαλέσει εκνευρισμό με τα όσα αφηγείται στο πιο ορθολογικό κοινό. Και όχι στους φανατικούς φίλους των γραπτών της κορυφαίας αρλεκίνας Ανν Μάθερ, που γουστάρουν γκομενιλίκια ακόμη κι όταν οι σφαίρες πέφτουν βροχηδόν και τα μυαλά τινάζονται στον αέρα. Ούτε καν απέξω!
Κατόπιν των πρώτων, βασικών συνομιλιών με τον μοναδικό διαπραγματευτή του Ερυθρού Σταυρού που οι αντάρτες έρχονται σε επικοινωνία, θα αφεθούν ελεύθεροι οι ιερείς, οι ανήλικοι και όλες οι γυναίκες πλην μιας: Της πασίγνωστης καλλιτέχνιδας που στα χέρια των στασιαστών, θα μπορούσε να σταθεί ως ένα πανίσχυρο ανταλλάξιμο ατού στην πορεία.
Μια πανέξυπνη απόφαση από πλευράς (απροσδιόριστης πολιτικής προέλευσης) εξτρεμιστών, που δεν θα δείξει να χαλάει και πολύ τον σχιστομάτη, μάλλον χήρο, εκατομμυριούχο, που από την πρώτη κιόλας στιγμή θα ανοίξει αγκάλη προστασίας προς το πρόσωπο της δις ζωντοχήρας αρτίστας, δείχνοντας της αισθήματα πολύ πιο προχωρημένα από του απλού μεγκα φαν! Πάρε το σακάκι μου για μαξιλαράκι, φάε το φαγητάκι σου να μην μου μείνεις νηστική, αδυνατίσεις και στενέψει η φωνούλα σου, ωσότου να φτάσουμε στο σου δίνω την καρδούλα μου χάρισε μου την αγκάλη σου. Και πάνω από τα κεφάλια του ερωτοχτυπημένου μεσηλικοπαλίκαρου και της με φλογισμένες τις ορμόνες μεγαλοκοπέλας, που ανταλλάσσουν ραβασάκια σαν σχολιαρούδια, οι κάννες - απλώς - συνεχίζουν να κινούνται απειλητικές. Πάμε καλά?
Το σενάριο βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα - Βίπερ Νόρα δηλαδή, αλλά να μην τσαλακώσουμε την αύρα της συγγραφέως - που έκανε την εμφάνιση του καιρό μετά το συμβάν, προσθέτοντας φανταστικές υποιστορίες, κάτω από εκείνη την βασική της κατάληψης από τους αντικαθεστωτικούς. Και καμία διαφωνία δεν υπάρχει επί τούτου, στο να διανθίσει κανείς το θεματικό θεμέλιο με μια, δυο, τρεις ενδιαφέρουσες πινελιές που θα γεμίσουν με σασπένς το δίωρο. Η αγωνία ας πούμε των ανήλικων ανταρτών, που ρισκάρουν τα μονάκριβα νιάτα τους στον βωμό της ιδεολογίας ή ο τρόμος των αιχμαλώτων μπροστά σε κάποια, έστω ακούσια, εκτέλεση, είναι θεμιτά ζητούμενα σε μια τέτοια εξιστόρηση. Το να πέφτουν στο κρεββάτι, χωρίς ίχνος φόβου μην τύχει και τους καταλάβουν οι θαλαμοφύλακες, για να περάσουν μια νύχτα όνειρο τα σιτεμένα πιτσουνάκια, μάλλον υποβαθμίζει γενικότερα το νόημα και την σημασία του ίδιου του κλειδιού της υπόθεσης. Της ίδιας της ομηρείας.
Περίεργο το πως αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα είδος κινηματογραφικό σημαντικά ξένο με ότι έχει ασχοληθεί μέχρι ώρας ο αξιόλογος ντιρέκτορας Chris Weitz. Ο εμπνευστής και δημιουργός του νεανικού σινε σίριαλ των American Pie, απέχοντας από την επιτυχία για παραπάνω από μια δεκαετία, από τον καιρό που δεν απέδωσε εισπρακτικά τα αναμενόμενα με το πολυδιαφημισμένο τότε Golden Compass, εδώ φανερά εκτός νερών και παντελώς αλλοπρόσαλλα, στήνει μια τυπική ρομαντζαδούρα κάτω από καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να προκαλούν σοκ και δέος! Ασούμε με πεθαμένο από αδέσποτη στο δόξα πατρί το πολυαγαπημένο της δεξί χέρι, η μορφονιά μας δεν το ρίχνει στο τρισαλί αλλά στις αγαπούλες! Ή μήπως λες να της πέρασε από τον νου, πως οι μέρες της είναι μετρημένες, οπότε ότι αρπάξει ο (τον έχουμε καμαρώσει πολλάκις στο παρελθόν της ενσαρκώτριας της) πισινός της?
Είναι απορίας άξιον αν η Julianne Moore, που ως ανέκδοτο ομοιάζει στην θωριά της μισής τούφας αχτένιστης και της μισής βλεφαρίδας τσακισμένης ταλαιπωρημένης υψιφώνου, διάβασε ποτέ της το σενάριο πριν βάλει την υπογραφή της σε ετούτη εδώ την σαχλαμάρα. Που επιθυμώντας αδέξια να φανεί ανθρωπιστική, ιδεολόγα και με βάση την μελωδία εξευγενισμένη, σίγουρα τα αντίθετα αποτελέσματα καταφέρνει. Ερωτηματικό που ισχύει και για τον Watanabe, αν και στην δική του περίπτωση η επιλογές των γνωστών Γιαπωνέζων αστέρων, προφανώς και ήταν περιορισμένες για το κάστινγκ. Πλήρως ρηχό, εξωφρενικά παρατραβηγμένο, εκτιμώ ολοκληρωτικά μακρινό από την πραγματικότητα που συνέβη 22 έτη πριν στο πανάκριβο μέγαρο, το απαίσιας μαρκίζας Bel Canto - εδώ καράβια χάνονται και η σοπράνο μας το παίζει δασκάλα φωνητικής Τζούλι Μασίνο - ενδεχόμενα και να προκαλέσει εκνευρισμό με τα όσα αφηγείται στο πιο ορθολογικό κοινό. Και όχι στους φανατικούς φίλους των γραπτών της κορυφαίας αρλεκίνας Ανν Μάθερ, που γουστάρουν γκομενιλίκια ακόμη κι όταν οι σφαίρες πέφτουν βροχηδόν και τα μυαλά τινάζονται στον αέρα. Ούτε καν απέξω!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική