by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 43 Ep.IV: ALL WAYS LEAD TO ROMA!
Στάσου λιγουλάκι αδερφέ αλλά απορία τόχω: Μια ημέρα πριν τη λήξη του TIFF43 και δε με ρώτησες ακόμη για την ελληνική παρουσία στο Τορόντο. Κι απαντώ: Από ποσότητα οι εξής δύο, δηλαδή το Hector Malot: The Last Day of the Year της Ζακλίν Λέντζου (των φεστιβαλικών μικρομηκάδηκων Αλεπού και Hiwa) 24λεπτο φιλμ όπου εδώ προβάλλεται στα Short Cuts, έχοντας πρωθύστερα δρέψει δάφνες εις τις Κάννες (ριμάρω) στην Εβδομάδα Κριτικής και το Her Job, που το τσεκάρησα στο Discovery, καθότι πρώτη μεγαλομήκης δουλειά του Νίκου Λαμπότ (Χαραλαμπόπουλου) μετά τον Σκύλο και το ντόκου Αθάνατοι στο Νοτιότερο άκρο της Ευρώπης. Ο Νίκος μας λοιπόν μπορεί να φέρνει σε Γάλλο ονομαστικώς, ή ταινία του όμως είναι σκέτο μεδούλι μέσα από το κουφάρι της διαβόητης ελληνικής οικονομικής κρίσης που εκτός μνημονίων παραμένει διασωληνωμένη άγνωστο για πόσες δεκαετίες ακόμη.
Η Παναγιώτα (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδη) είναι μια 37χρονη χωριάτα που δε μπορεί να γράψει το όνομά της, κατά τα λεγόμενα του ανέργου κουραδονταή άντρα της. Με δυο μικρά σχολιαρόπαιδα, χωρίς ενδιαφέροντα και δραστηριότητες εκτός οικοκυρικών, σχεδόν τυχαία πιάνει δουλειά σε εμπορικό κέντρο ως καθαρίστρια. Εκεί θα δώσει ψυχή και σώμα με την ελπίδα να παραμείνει ως τη σύνταξη. Αμ δε. Η στυγνή επιχειρηματική εκμετάλλευση του πλέον αδικημένου κλάδου απασχόλησης εργατικού δυναμικού θα τη βάζει να υπογράφει απνευστί διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου έως την ίδια την απόλυσή της.Η Τριανταφιλλίδη, ομογενής από Τασκένδη με καριέρα στο πανί (Ξενία, Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι, Wasted Youth) είναι συγκλονιστική με τα ανήσυχα, φοβισμένα της βλέμματα και τη σεμνότητα του ολιγαρκούς ταπεινού και καταφρονεμένου. Ο Λαμπότ εξίσου αξιέπαινος στην καλοδουλεμένη σκιαγράφηση του υπαρξιακού της αδιεξόδου, των βλοσυρών κοινωνικών πιέσεων και της λύτρωσης που χαρίζει στην ηρωίδα του μέσα από ό,τι φαινομενικά θα τη διέλυε, κάνοντάς την απλά πιο δυνατή, αληθινά χειραφετημένη.
Πετάγομαι τώρα στο Destroyer, δεύτερη, πρωταγωνιστική αυτή τη φορά παρουσία της Nicole Kidman στο φετινό TIFF μετά το Boy Erased. Νεο - νουάρ, ταινία εκδίκησης ή μάλλον τα - πίσω -μπρος στην θανατερή αφήγηση με τη φαταλιστική ματιά της Karyn Cusama (The Invitation). Οι ugly μπερούκες, το απρόσμενα καθηλωτικό τέλος, οι διχασμένες κριτικές και οι εικασίες ότι ίσως έρχεται ξανά η χρονιά της Nicole είναι το κάτι - που - μένει. Λιγότερο αντιφατικές αλλά όχι εντελώς εγκωμιαστικές σίγουρα είναι οι αντιδράσεις για το First Man, προσωπική ιστορία του Neil Armstrong, πρώτου αστροναύτη που πάτησε στη Σελήνη πριν από μισόν αιώνα.Η μαγική τριάδα του La La Land, Chazelle - ;Gosling - Horowitz προβλέπεται να ξαναβρεθoύν στην επόμενη Απονομή, μαζί με την εξέχουσα Claire Foy που παίζει τη σύζυγο. Οι Εφφέδες, ιδιαίτερα οι ηχητικοί είναι άνω ποταμών ενώ το shaky camera κολπάκι σε κομβικές σκηνές σε αρκετούς δεν έκατσε καλά στο στομάχι. Στην πεντάδα των ισχυροτέρων για Καλύτερη Ταινία σύμφωνα με τα παρόντα δεδομένα, μολαταύτα δεν έκανε το γκελ της Βενετιάς ή του Τέλαράιντ σε μας δώ.
Ες αύριον τα σπουδαία. Με βραβεία και - τι άλλο; - πρόγνωσες για τα επερχόμενα Academy Awards γιατί (τάπαμε) στο TIFF διαχρονικά πλέον η κούρσα παίρνει την πρώτη της μορφή. Στοιχήματα παρακαλώ. Εγώ εμμένω στο A Star Is Born!
Κι από τον σκηνοθέτη του La La Land περνώ φυσιολογικά σε εκείνον του Moonlight, Barry Jenkins, στο If Beale Street Could Talk, διασκευή του ομώνυμου έργου του εμβληματικού μαύρου διαννοητή της εποχής των civil rights movement, James Baldwin.Νεαρό μαύρο ζευγάρι ερωτεύεται, Χάρλεμ, αστυνομική βία, σε λουσάτο χρωματικό καμβά, υπερθετική Regina King σε υποστηρικτικό ρόλο, λιγότερo κρυστάλλινη αμεσότητα από ότι στο Moonlight και αισθητική του αγαπημένου Γουόνγκ Καρ Βάι. Ο Jenkins, είδωλο του filmtwitter, παίρνει ξανά φόρα για οσκαρικά πράγματα αλλά κι από σεμνότητα σκίζει. Αντί να γιορτάσει την επιτυχημένη παρουσία της ταινίας του προτίμησε να τιτιβίσει διθυράμβους για την Roma, επιστροφή στις ρίζες του Αλφόνσο Κουαρόν, μετά το κλασικού διαστημικού ρεπερτορίου Gravity.Ασπρόμαυρο Μέχικο Σίτι, κόπια της Ρώμης σε οικιστική ανάπτυξη, μια κάποια χρονιά στα 70s. Ο εκ των three amigos (Innaritu - DelToro οι άλλοι δυο όμπρες), αποδίδει φόρο τιμής στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν, με την παγκοσμίως άγνωστη Yalitza Aparitzio να προβάρει επίσημο ένδυμα για επικείμενες βραβεύσεις. Νεορεαλισμός και ανόθευτη κινηματογραφική μαγεία που θα σαρώσει διακρίσεις είτε στην τελική εννιάδα είτε ως ισπανόφωνη πρόταση στα ξενόγλωσσα με τη σημαία του Μέχικο.
Οπότε τελειώσαμε τώρα; Όχι κύριος, εδώ υπάρχει έκπληξις και ίσως επικείμενη ανατροπή στην αυριανή απονομή των People Choice Awards, σήμα-κατατεθέν του TIFF, καθότι εννέα στις δέκα τελευταίες νικήτριες κέρδισαν οσκαρική υποψηφιότητα. Με τον πάταγο του A Star Is Born (που αν έχεις περιέργεια τι διαισθάνομαι πρόκειται για τη μοναδική ισχυρή απειλή έναντι του Roma ως Best Picture το Μάρτη) τα σοσιαλμήδεια εφρούμαξαν για το ζεύγος - καραφωτιά Cooper – Gaga. Ώσπου σκάει μύτη το Green Book του Peter Farrelly (ΝΑΙ, των Dumb and Dumber και There’s Something About Mary) και κατά τα φαινόμενα η Universal χτύπησε χρυσάφι. Θυμάσαι το Driving Miss Daisy; (από τις μελανότερες ιστορίες τις οσκαρικής ιστορίας βραβεύσεων μαζί με το Rocky και το Crash). Σωφέρ ο Viggo Mortensen, οδηγεί με μπούσουλα το πράσινο βιβλίο τον μαύρο πιανίστα Mahershala Ali (όσκαρ υποστηρικτικού ρόλου για το Moonlight) μέσα στις αφιλόξενες πολιτείες του αμερικανικού νότου σε ασφαλή καταλύματα μέσα από βαθιά ανθρώπινες, χιουμοριστικές καταστάσεις. Ρεσιτάλ ντουέτου και η οσκαρίλα(ς) να χτυπά λιμιτάπια.
Ες αύριον τα σπουδαία. Με βραβεία και - τι άλλο; - πρόγνωσες για τα επερχόμενα Academy Awards γιατί (τάπαμε) στο TIFF διαχρονικά πλέον η κούρσα παίρνει την πρώτη της μορφή. Στοιχήματα παρακαλώ. Εγώ εμμένω στο A Star Is Born!
gaRis
