by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 43 Ep.III: OH BOY!
Του «κάνε αγόρι να δεις καλό» γίνεται στο TIFF18. Ποιοί είναι οι δυο παραδοσιακοί τρόμοι (sic) του μικροαστικού καλοκάγαθου ζευγαριού αναντάμ-παπαντάμ για τον γιόκα; Να μη γίνει γκέη και να μη μπλέξει με ναρκωτικά. Και στα εδώτα μέρη το πρώτο έχει προ πολλού ξεπεραστεί με το να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά. Διότι το κοινωνικό αίτημα είναι να δουλεύει το σύστημα αφομοιώνοντας όσες ομάδες αποτελούν παρίες. Ο καπιταλισμός μας αγαπά όλους όσο στηρίζουμε το οικονομικό εποικοδόμημα. Όσο για τα ντραγκς, εδώ 22 Οκτώβρη έχουμε δημοτικές εκλογές και 17 η κάνναβη θα πωλείται στους πάγκους, διότι τζόγος, τσιγάρα, αλκοόλ και χασισάκι είναι στανταράκια στη δημιουργία μαζικών εσόδων που ως τώρα ευημερούν στην παροικονομία. Άντε και στην πορνεία βρε παιδιά, Ολλανδία ζεις, εσύ μας οδηγείς. Κινηματογραφικά τώρα, ο Ολλαδός Felix Van Groeningen μετά το υποψήφιο οσκαροξενόγλωσσο The Broken Circle Breakdown (2013) γυρίζει αγγλόφωνα το Beautiful Boy με πατέρα-γιο Carell και Chalamet σε μια εξοργιστικά μπάι δη μπούκ ανάγνωση της αγαπητικής σχέσης στοργικού πατρός-άσωτου υιού τυλιγμένων στη μέγγενη των σκληρών ναρκωτικών. Ο Steve πατάει σωστά στο μοντέλο ιώβιας υπομονής ενώ ο Timmy με τη φόρα του περσινού Call Me By Your Name βάζει πλώρη για υποψηφιότητα αν στρατηγικά παίξει στην κούρσα του supporting actor.
O Joel Edgerton δείχνει έτι μεγαλύτερο τάλαντο πίσω από την κάμερα καταθέτοντας το Boy Erased, ευθυτενή, συμπονιάρα, straight white male οπτική στο απαίσιο gay conversion therapy φαινόμενο που στο ημίκρυφο συνεχίζεται στις μέρες μας σε ορισμένες συντηρητικές αμερικανικές πολιτείες. 700.000 συνάθρωποί μας πέρασαν του λιναριού τα πάθη για να αποταχθούν το σατανά της ομοφυλοφιλίας υπό τη στοργική έγκριση και μέριμνα των γκαγκά πατερομανάδων τους. Αν και ο Lucas Hedges είναι λάθος κασταρισμένος (ακριβώς όπως και στο Ladybird), προσπαθεί τα μάλα, ενώ οι γονείς Nicol Kidman – Russell Crowe ενσαρκώνουν στο ακέραιο το γονεϊκό αδιέξοδο της μη λύσης του ζητήματος. Πιθανότητες για συμμετοχή στο οσκαρικό γαϊτανάκι αρκετές λόγω οσκαρίλας αντικειμένου και αφήγησης.
Για να περάσω σε ένα άλλο αγόρι, ινδικής καταγωγής, τον Dev Patel που συνάντησα εις διπλούν στην καταιγιστική περιπέτεια τρομοκρατίας Hotel Mumbai του καινουργή ελληνοαυστραλού Antony Maras (από Μαματάς, εξάδελφος της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, trivia έτσι;) και στην ταξιδιωτική περίπετεια Wedding Guest του ουμανιστή δημιουργού Michael Winterbottom. Στη μεν, κάνει τον ήρωα – γκαρσόνι στο ομώνυμο ξενοδοχείο όπου οι τρομοκράτες μουσουλμάνοι σκορπούν τον όλεθρο στην προ 10ετίας Βομβάη (true story). Ένταση, ρυθμός, μέλλον για τον Αντώνη, παίζει και ο μορφονιός Armie Hammer ως ανυποψίαστος αμερικανός τουρίστ. Στη δε, με το ίδιο μούσι, χωρίς τουρμπάνι και πιο κόντρα ερμηνεία ο Dev παίρνει πάνω του το πράμα, κλέβοντας τη νύφη από Πακιστάν διασχίζοντας την Ινδία, σε άλλη μια αξιοπρεπή μα ανάλατη δουλειά του εγγλέζου σκηνοθέτη.
Κοίτα, ξέρεις ότι του έχω μια «αδυναμία» του JLG, ιδιαίτερα μετά το εξοργιστικό 3D Goodbye to Language και ίσως αδικώ αυτόν τον ΜΥΘΟ του παγκόσμιου σινεμά γιατί το εξωφρενικό είναι πως όσο περισσότερο επιτίθεται στον δύσμοιρο κασίδη θεατή τόσο η κριτική διαννόηση αλλαλάζει ηδονικά μπροστά σε ένα θέαμα-ακρόαμα που σε αφήνει άναυδο. Αδολεσχία, ασυναρτησία, κακοτεχνία μοντάζ-ήχου-εικόνας, δήθε μου-τάχα μου και κουλτούρα-να-φύγουμε άμα λάχει ναούμ. Το πολύ αστείο στην προβολή του The Image Book ότι το Press & Industry κοινό δε μπορούσε να διακρίνει πότε προέκυπταν τεχνικά προβλήματα (εξαφάνιση εικόνας/ήχου/υποτίτλων) λόγω του φύσει (και δυστυχώς θέσει) του ανερμάτιστου ποταμού φιλολογικής κλανιάς του Godard. Στο τέλος χειροκρότησαν κιόλας. Εγώ μεγάλε όχι. ΣΕ ΦΙΝΙ ΖΑΝ ΛΥΚ.
Ο George Tillman Jr (Men of Honor) υπογράφει το The Hate You Give, ταινία που θα μπορoύσε να είναι το φετινό Straight Outta Compton. Αληθινό τραγικό γεγονός δολοφονίας μαύρου από αστυνομικό που ταράζει επανειλλημένα τη φυλετικά μονίμως αναστατωμένη αμερική. Η Starr (η αξιαγάπητη Amandla Stenberg) είναι μια μαύρη μαθήτρια που πηγαίνει σε σχολείο με λευκά πλουσιόπαιδα, όμως η καρδιά της είναι στο γκέτο. Ο θάνατος του ερωτευμένου μαζί της παιδικού φίλου την τοποθετεί στο μέσο πιέσεων όπου πρέπει να πάρει θέση για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Εμπορικό σινεμά με καρδιά και ευγενείς προθέσεις, δυνατή μουσική ραπ (παραγωγός ο δικός μας Drake) και κυρίως ρεαλιστική προσέγγιση, πιάνοντας την καυτή πατάτα και κερνώντας μαθήματα κοινωνικής συνοχής.
Can You Ever Forgive Me αναρωτιέται η Melissa McCarthy βιογραφώντας την κάποτε επιτυχημένη συγγραφέα Lee Israel που εξαιτίας του κακότροπου χαρακτήρα και του προβλήματος αλκοολισμού της, μένει άνεργη και μόνη με τη γάτα της, ώσπου βάζει μπρος την ιδέα παραχάραξης γραμμάτων-μεμοραμπίλια δημοφιλών συγγραφέων του παρελθόντος που στη συνέχεια πουλά για να επιβιώσει, συνεπικουρούμενη από τον μποέμ ηλικιωμένο επίσης γκέη Jack (Richard E. Grant) τον οποίο και βάζει στη ζωή της δημιουργώντας μια σχέση αλάτι και πιπέρι. Η νεοϋορκέζικη ντράμεντι της Marielle Heller (Confessions of a Teenage Girl) κυλά νωχελικά αγκαλιάζοντας σφιχτά την πρώτη τρισδιάστατη ερμηνεία της εγνωσμένης κομεντιέν σε κόντρα ρόλο. Ο δε Grant είναι χάρμα, που σημαίνει ότι μάλλον θα πρέπει αμφότεροι να προβάρουν ρούχα για την παρουσία τους επόμενη οσκαρική Απονομή.
Κοίτα, ξέρεις ότι του έχω μια «αδυναμία» του JLG, ιδιαίτερα μετά το εξοργιστικό 3D Goodbye to Language και ίσως αδικώ αυτόν τον ΜΥΘΟ του παγκόσμιου σινεμά γιατί το εξωφρενικό είναι πως όσο περισσότερο επιτίθεται στον δύσμοιρο κασίδη θεατή τόσο η κριτική διαννόηση αλλαλάζει ηδονικά μπροστά σε ένα θέαμα-ακρόαμα που σε αφήνει άναυδο. Αδολεσχία, ασυναρτησία, κακοτεχνία μοντάζ-ήχου-εικόνας, δήθε μου-τάχα μου και κουλτούρα-να-φύγουμε άμα λάχει ναούμ. Το πολύ αστείο στην προβολή του The Image Book ότι το Press & Industry κοινό δε μπορούσε να διακρίνει πότε προέκυπταν τεχνικά προβλήματα (εξαφάνιση εικόνας/ήχου/υποτίτλων) λόγω του φύσει (και δυστυχώς θέσει) του ανερμάτιστου ποταμού φιλολογικής κλανιάς του Godard. Στο τέλος χειροκρότησαν κιόλας. Εγώ μεγάλε όχι. ΣΕ ΦΙΝΙ ΖΑΝ ΛΥΚ.
Και εντέλει, επειδή έχω αρχίσει να σπάω αυγά, κάνω παραπέρα τα γλυψίματα του film twitter για το καλωσόρισμα του Steve McQueen στη ομήγυρη του ποπ-κορν heist movie με το Widows που θέλουν να το σπρώξουν μέχρι τα όσκαρ, λέει, διότι, λέει αναποδογυρίζει τις συμβάσεις του άξιονερ και δίνει empowerment στις badass αντι-ηρωίδες του με πλαναρίσματα εξόχως καλλιτεχνικά. Σόρρυ κιόλας αλλά τον σημαντικό δημιουργό της τριλογίας Hunger-Shame-12 Years A Slave τον ψάχνω στα αζήτητα. Αυτό δεν είναι καμπάκ, ούτε επίσης το καφέ πασπαλιστό μους βαρύγδουπης πρόζας και ταξικού-φυλετικού σχολίου είναι σοκολάτα. Εξόν της δίμετρης Elizabeth Debicki που σαρώνει την οθόνη, το υπόλοιπο επιβλητικό ενσάμπλ απλώς εξαργυρώνει το απήλ του σε ατάκες και κακογυρισμένα τουίστς που αν κάποιος δεν είναι στάρστρακ μένει με το στόμα κρεμασμένο. Viola Davis, Liam Neeson, Michelle Rodriguez, Colin Farrell, Robert Duval παίζουν μανιέρα ενώ ο McQueen ταλαντεύεται μεταξύ Inside Job και The Departed αλλά περνά και δεν ακουμπά. Σα heist το Widows είναι μέτριο και ως παρουσίαση πομπώδες με ένα στρογγυλεμένο φινάλε που μόνο δεν κλείνει και το μάτι ότι το καλό θριάμβευσε. Θέλουμε τον παλιό Steve πίσω.
Αφήνω την αεροπορία για την τελική ανταπόκριση από το TIFF18: Τα Βενετσιάνικα First Man (Damien Chazelle) και Roma (Alfonso Quaron). Το Τορόντο καθώς φαίνεται θα προσθέσει το A Star Is Born για να επικυρώσει το NYFF την τελευταία ταινία του Big4 οσκαρικού καρέ, το The Favourite του Yorgos Lanthimos (haters θα σέβεστε). Υπομονή μέχρι την επόμενη Κυριακή όπου επανακάμπτω με άφτερμαθ και φυσικά τις συνολικές βραβεύσεις. Βρες με στο twitter @TakisGaris. Cineτονίσου στο MovieLtd. Όλα τα ανάμεσο στις φεστιβαλικές γραμμές μόνο εδώ. Κι αυτό είναι υπόσχεσα μεγαλύτερη κι από αυτές της ΔΕΘ.
Αφήνω την αεροπορία για την τελική ανταπόκριση από το TIFF18: Τα Βενετσιάνικα First Man (Damien Chazelle) και Roma (Alfonso Quaron). Το Τορόντο καθώς φαίνεται θα προσθέσει το A Star Is Born για να επικυρώσει το NYFF την τελευταία ταινία του Big4 οσκαρικού καρέ, το The Favourite του Yorgos Lanthimos (haters θα σέβεστε). Υπομονή μέχρι την επόμενη Κυριακή όπου επανακάμπτω με άφτερμαθ και φυσικά τις συνολικές βραβεύσεις. Βρες με στο twitter @TakisGaris. Cineτονίσου στο MovieLtd. Όλα τα ανάμεσο στις φεστιβαλικές γραμμές μόνο εδώ. Κι αυτό είναι υπόσχεσα μεγαλύτερη κι από αυτές της ΔΕΘ.
gaRis
