by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 43 Ep.II: A STAR IS BORN IS THE FRONT RUNNER!
Είναι Σαββατόβραδο κι έχω ήδη κρεπάρει γιατί 3 μέρες = 17 ταινίες. Το σώμα αντιδρά κομμάτι παραντουρισμένα και το πνεύμα διασαλευμένο πασχίζει να ταξινομήσει μυριάδες εικόνες και λογάκια.Χρόνος περίπου ανύπαρκτος, χρωστάω μιαν επίσκεψη στα foodtracks όξω από το Lightbox καθότι τα ρολάκια αστακοουρών ...ούτε έγκυος νάμουνα. Ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση και εφορμώ με επτά (7) τεμάχια σερβιρισμένα Παρασκευή προτού μου μπαγιατέψουν στο ράφι του νου. Ευχαριστώ τους TIFFέδες για την άρτια οργάνωση, το εισιτηριάκι επιστροφής στη θέση σου που παίρνεις όταν πας προς νερού σου, τις ουρές κυρίως εντός του Scotiabank Theater για να μη ξεροσταλιάζουμε στο πεζοδρόμιο και την καινοτομία να πουλάνε (τα παιδιά του Cineplex δηλαδή) κρασί, μπύρες και νερά μέσα στην αίθουσα ως και λίγο πριν τους τίτλους έναρξης. Ως τα σήμερα μόνο στο Destroyer έμεινα απόξω που σημαίνει ότι με μια αναμονή 15’ κατά μέσο όρο είσαι σιγουράκι εντός. Εκτός αν έχεις priority pass (που το μοστράρουν όσοι εκπροσωπούν τα βαριά μηντιακά χαρτιά του χώρου, γκούχου γκουχ) οπότε μπαίνεις χαλαρουίτα.
Διόρθωση. Τα 15 λεπτά είναι για μια κάποια ταινία. Για την πρωινή όμως του A Star Is Born αυτό έγινε μια ώρα και ξέρεις κάτι; Χαλάλι γιατί η πρώτη δουλειά μπρος - πίσω από την κάμερα του Bradley Cooper ροκάρει αγρίως με μια Gaga θα - γίνω - δυναμίτης - απόψε - στο - κορμί της. Ναι το ρημέηκ των ρημέηκ με πασιγνωστότερο εκείνο με Μπάρμπ Στράισαντ και Κρις Κριστόφερσον και λίγες πινελιές στο σενάριο για απντέητ και προπαντός άπγκρεηντ. Αν και χαλαρώνει στο δεύτερο ημιχρόνιο, το πρώτο είναι λάβρα, βαρβατίλα και ηλεκτρισμός στο ζευγάρωμα Μπράντλη – Λέιντι. Τα τραγούδια τα σπάνε, νιώθεις ότι είσαι εκεί και το ζεις μαζί τους. Η χαλάρωση μετά του αφαιρεί πόντους όμως για μέηνστρημ φάση είναι καραμάστ - σή και βάλε. Σίγουρη με φόρα στα Όσκαρς, προπορευόμενη στην κούρσα για το τοροντιανό People’s Choice Awards. Όσο για το τιτλοφορούμενο The Front Runner του δικού μας πια Jason Reitman, όμφακες το κελεπούρι. Με μόνη ιδεολογική διαφορά από τις εν γένει ταινίες προεκλογικής καμπάνιας ότι τα χώνει ευθέως στον Τύπο για την κατάντια του επιπέδου των εκλογικών μαχών λόγω του ξεβρακώματος σεξουαλικών σκανδάλων στο U.S.A. Έλα, μη μου πεις! Αδυνατώ να καταλάβω, όσο κι αν η ερμηνεία του Hugh Jackman είναι φιλότιμη, για ποιο λόγο δε μπαίζει οσκαρικά με τη σαφώς ανώτερη Tully του από Sundance μεριά, που διαθέτει και Σαρλίζ σε περφόρμανς – κανόνι.
Το οποίο Sundance (IFC) μας εξήγαγε την πρώτη απόπειρα του ζουρλού Paul Dano, Wildlife όπου με περισσή σύνεση κι ωριμότητα παίρνει την οικογενειακή κρίση ενός παντρεμένου ζευγαριού με παιδί στην αμερικάνα των έρλι 60sκαι την ανατέμνει. Με κατανόηση για τα αλληλοδιαδεχόμενα λάθη τους, ζήλο για την επανένωσή της και φροντίδα στον ερμηνευτικό τομέα κι αναφέρομαι τόσο στον δουλευταρά Jake Gyllenhaal όσο κυρίως στην άπιστη σύζυγο Carey Mulligan που ίσως δεν έχει ποτέ υπάρξει καλύτερη. Η δε Keira Knightley, μπορεί να έχει άλλο career best (Anna Karenina), δεν τα πάει καθόλου άσχημα πάντως ως Colette, στο κοστουμάτο βρεταννικό (BFI) αυτοβιογραφικό δράμα εποχής, με στιλπνούς διαλόγους και σκαμπρόζο Dominic West.Αν και λείπει το stretchy στοιχείο που χαρίζει υποψηφιότητες (ευκολάκι ρόλος για το Keiraκι), θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να λάμψει, με αυτοπεποίθηση στα βραβεία κατά γηραιά Αλβιώνα μεριά.
Άφησα εξεπίτηδες έσχατο τον νέο Michael Moore του Fahrenheit 11/9 γιατί όπως κι εκείνος πιστεύω στο τσιτάτο ότι οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Η κατάσταση των πραγμάτων στη διχασμένη κι εν εξάλλω Αμερική του Donald Trump, με δημοκρατικό κόμμα, Clintons, Obama και μεγαλομηντιάρχες να τις τρώνε κατά ριπάς. Όσο για τον νέο πλανητάρχη, απλά ένας δεσποτικός νέος Χίτλερ. Ο Moore που υποστήριξε Bernie Sanders στα πράιμαριζ των δημοκρατικών βάζει στο μπλέντερ το μολυσμένο νερό της γενέτειράς του Flint, Michigan και τον αγώνα των μαθητών από το τελευταίο mass shooting στη Florida για gun control (τα οποία παιδιά ανέβηκαν μαζί του στη σκηνή μετά το τέλος της πρεμιέρας στο TIFFεν μέσω θερμού οβέησον του κοινού). Το γνώριμο, ισοπεδωτικά διασκεδαστικό ρητόρευμα, εκτεταμένη αυτο - αναφορικότητα, σε κάθε περίπτωση σαφώς η καλύτερη ταινία του μετά το Sicko.
Γυναικεία υπόθεση και το καναδέζικο Mouthpiece, της βετεράνου Patricia Rozema (Into the Forest) που έχει αποφοιτήσει απεδώ παραδίπλα στο σπίτι μου στη Mississauga το 1981 (είδες trivia;), βασισμένο στην ομώνυμη βραβευμένη θεατρική επιτυχία (2015) για την ψυχολογική πάλη στο μυαλό της millennial Cassandra, τις διαψεύσεις και ενοχές ενόψει της επικείμενης κηδείας της μητέρας της μέσα από μια σχέση αγάπης/απόρριψης. Το εντυπωσιακό εύρημα να βρίσκονται ταυτόχρονα στο πλάνο δυο ηθοποιοί ενσαρκώνοντας την Cass σε τωρινή και νεότερη ηλικία αποδίδει άριστα, ενώ οι ψυχαδελικές εικόνες με τις μελιστάλαχτες αρμονικές φωνές χρήζουν το εγχείρημα άξιο μιας ευκαιρίας θέασης, όχι πάντως ως feelgood movie.
Τούτος ο Πολωνός ο Pawel Pawlikowski, οσκαροστεφανωθείς για την Ida (2015), επιμένει ασπρόμαυρα στο Cold War με παραδοσιακές χορωδίες και τζάζ μουσικάρες, πήρε και βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες φέτο με ένα μοιραίο love story, καμωμένο με ανεκπλήρωτο πόθο και ένα καντάρι προδοσία. Σιδηρούν παραπέτασμα, ο πατερούλης Στάλιν, από τα καμπαρέ του Βερολίνου στα όζοντα έρωτα καμπαρέ του Παρισιού. Καθαρό φιλέτο, βλέπεται και ακούγεται με λιγωμάρα στην καρδιά και δικαίως θα καταταχθεί στα κάλλιστα της χρονιάς που διανύουμε.
Άφησα εξεπίτηδες έσχατο τον νέο Michael Moore του Fahrenheit 11/9 γιατί όπως κι εκείνος πιστεύω στο τσιτάτο ότι οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Η κατάσταση των πραγμάτων στη διχασμένη κι εν εξάλλω Αμερική του Donald Trump, με δημοκρατικό κόμμα, Clintons, Obama και μεγαλομηντιάρχες να τις τρώνε κατά ριπάς. Όσο για τον νέο πλανητάρχη, απλά ένας δεσποτικός νέος Χίτλερ. Ο Moore που υποστήριξε Bernie Sanders στα πράιμαριζ των δημοκρατικών βάζει στο μπλέντερ το μολυσμένο νερό της γενέτειράς του Flint, Michigan και τον αγώνα των μαθητών από το τελευταίο mass shooting στη Florida για gun control (τα οποία παιδιά ανέβηκαν μαζί του στη σκηνή μετά το τέλος της πρεμιέρας στο TIFFεν μέσω θερμού οβέησον του κοινού). Το γνώριμο, ισοπεδωτικά διασκεδαστικό ρητόρευμα, εκτεταμένη αυτο - αναφορικότητα, σε κάθε περίπτωση σαφώς η καλύτερη ταινία του μετά το Sicko.
Έγκωσες, έι; Θα σε πάρω φαλάγγι και αύριο ενώ μετά θα ρηλαξάρω ως το επόμενο Σάββατο που παίζω τα βαριά χαρτιά (ξέρεις εσύ), στιγμές πριχού τη λήξη της Κυριακής με τα σχετικά βραβεία που ζμπρώχνουν παραδοσιακά σε οσκαρική ατραπό. Είπαμε, @TakisGaris και Moviesltd. Τέλος.
gaRis
