Θα Έρθω Κοντά Σου Σιγά-Σιγά
του Franck Dubosc. Με τους Franck Dubosc, Alexandra Lamy, Gérard Darmon, Elsa Zylberstein, Caroline Anglade, Laurent Bateau, Claude Brasseur, François-Xavier Demaison
Αναπηρία Ψυχής...
του zerVo (@moviesltd) 
Η αλήθεια είναι πως τα κινηματογραφικά θέματα, που χρησιμοποιούν στην βάση τους μια πάσης φύσεως ανθρώπινη αναπηρία, ειδικά όταν προσεγγίζουν την κατάσταση με γλαφυρότητα και χιούμορ, πως ισορροπούν σε ολόκληρο το χρονικό τους εύρος σε ένα τεντωμένο σκοινί, με την πιθανότητα της πτώσης και της συντριβής πάνω στην ίδια τους την ματαιοδοξία να είναι σημαντικά υψηλή. Οι φίλοι μας οι Φραντσέζοι, με την πιο βαριά φιλμική βιομηχανία της ηπείρου μας, έχουν αποδείξει πως τέτοιου είδους ταμμπού δεν τους ζορίζουν ιδιαίτερα. Βαδίζοντας μάλιστα μισό βήμα παραπέρα, μέσα από την καταιγιστική επιτυχία των Les Intouchables, σχημάτισαν και το διάβα που πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να τα καταφέρει καλά, ακόμη κι αν μπερδεύεται στο σενάριο του, σε καταστάσεις στενάχωρες. Δρόμο που ακολουθεί πιστά η δραμεντί Θα Έρθω Κοντά Σου Σιγά-Σιγά (Tout Le Monde Debout), που μια όμορφη ντρίμπλα μεταφέρει το χάντικαπ από το οποιοδήποτε κορμί, εκεί που αν παίζει θέμα, υπάρχει πραγματικό ζήτημα: Στην ψυχή!
Αυτοδημιούργητος και απόλυτα επιτυχημένος στον επαγγελματικό του τομέα, ο Ζοσλέν, ένας δεδηλωμένος Παριζιάνος εργένης, έχοντας όλα του τα προβλήματα λυμένα, αρέσκεται στο να στήνει διαρκώς φάρσες και στιγμιαίες πλάκες, με θύματα συνήθως όμορφες γυναίκες, που περιφρονητικά ο ίδιος τις θεωρεί χαμηλότερου από εκείνου, επιπέδου ευφυίας. Έχοντας μόλις αποχαιρετήσει για πάντα την αγαπημένη του μητέρα, επισκεπτόμενος μετά από χρόνια το πατρικό του σπίτι, θα γνωρίσει την εντυπωσιακή γειτόνισσα που της παρείχε βοήθεια και προκειμένου να της κεντρίσει το ενδιαφέρον, θα υποδυθεί τον, κατόπιν μοιραίου τροχαίου ατυχήματος, παραπληγικό. Καθισμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, για να προκαλέσει την λύπηση της σέξι Ζουλί, θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς εκείνη θα του συστήσει της εξίσου όμορφη αδελφή της, που μια προσωπική ατυχία την έχει καθηλώσει εδώ και καιρό, στο καροτσάκι.
Ο φαντασμένος, πομπώδης και υπερφίαλος πλέιμπόυ, θα βρει πολλά κοινά στοιχεία επαφής με την επίμονη και πεισματώδη να καταφέρει πράγματα, ακόμη κι αν η δυσχερή της θέση δεν την βοηθά, Φλοράνς. Και όσο ο καιρός κυλά και οι δυο τους έρχονται ολοένα και κοντύτερα, εκείνος θα νιώσει άβολα, που έχει στήσει τριγύρω της ένα τόσο κακόγουστο παραμύθι. Και θα αναζητήσει, σε πρώτη ευκαιρία, τον τρόπο για να της αποκαλύψει την αλήθεια. Με τα βέλη του φτερωτού θεού να εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν, ο δαιμόνιος φαρσέρ, θα καταλάβει πως οποιαδήποτε κίνηση να μαρτυρήσει την πραγματικότητα, θα καταστρέψει το καθετί ρομαντικό έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους. Πρόβλημα...
Για να λέμε του στραβού το δίκιο, το θέμα προϋπάρχει εξαρχής, στην διανόηση ετούτου του στυγερού σαχλαμαριστή, που δεν δείχνει το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς και θεωρεί τους πάντες, ακόμη και τον μοναδικό κολλητό που του έχει απομείνει, υποδεέστερους ως αξία. Εγωιστής, φαφλατάς, ένας κυνικός παλιοχαρακτήρας, που εκμεταλλεύεται στις φάρσες του από τους υπαλλήλους του, ίσαμε κοριτσάκια που παλεύουν για το μεροκάματο, είναι ο αδιόρθωτος παλαιμπαιδιστής Ζοσλέν. Που ικανοποιεί όπως φαίνεται το κέφι του για χοντράδες, γελώντας με τον κοσμάκη, την ίδια στιγμή που εκείνος ταλαιπωρείται από την ανάρμοστη (κυρίως και για την μεσηλικία του) συμπεριφορά του. Υπάρχει άραγε κανένας τρόπος αυτός ο αχώνευτος κανάγιας, που σε φέρνει στα όρια σου να μπεις μέσα στο κάδρο και να χειροδικήσεις, να μπει σε ένα καλούπι σοβαρότητας και να βγει σωστός, αγαθός, τίμιος χαρακτήρας.
Κι όμως ακόμη και τέτοιοι ανήθικοι τύποι, βρίσκουν τον δάσκαλο τους, μας μαρτυρά η προσεγμένα δεμένη ιστορία, που συνδυάζει με έξυπνη μέθοδο τόσο τις χιουμοριστικές, όσο και τις πιο δραματικές τις πινελιές. Με θεμέλια που ανήκουν στο genre της ρομαντζαδούρας, όπως κτίζεται ανάμεσα σε δύο πρόσωπα που η μοίρα έχει καθίσει στο καρότσι, το φιλμ ακολουθώντας το μονοπάτι της ευκολίας στις λύσεις του, σερβίρει με εύπεπτο τρόπο στον θεατή του την κεντρική ιδέα. Καμία αδυναμία βάδισης, μηδεμιά απώλεια άκρων, καμιά παραπληγία, δεν προϋποθέτει μισμάτς ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, αν και εφόσον το δεύτερο χαίρει άκρας υγείας. Θα ήταν και κουτή απανθρωπιά να εκτιμήσει κανείς το αντίθετο, όπως καλή ώρα ο (άντι)ήρωας μας, που νομίζει πως παίζει ολάκερο τον κόσμο στα δάχτυλα. Σημαίνει όμως τεράστιο σχίσμα και απόκλιση, αν αυτή η παράλυση έχει σημαδέψει την καρδιά, αν η αρρώστια έχει βάλει στόχο την ψυχή, αν ο ακρωτηριασμός έχει κόψει σε κομμάτια συναισθήματα όπως η αγάπη, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη.
Μάθημα συντροφικής συμπεριφοράς, που δεν αποφεύγει πάντως τις ακρότητες και τις υπερβολές για να εξελίξει την αφήγηση του, μας χαρίζει η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του λατρεμένου του Γαλλικού κοινού (και όχι τόσο γνωστού στο εγχώριο), αστέρα, Franck Dubosc. Έχοντας πλέον 55αρήσει και με καταγεγραμμένες περισσότερες από εξήντα πρωταγωνιστικές στιγμές στο ενεργητικό του, ο γκριζομάλλης, γοητευτικός σταρ, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα περνούσε κάποια στιγμή πίσω από τις κάμερες. Και αυτό το έπραξε με σεβασμό πάνω σε ένα ζήτημα ευαίσθητο, όπως το ανέδειξε με τρόπο μαραθώνια ευρηματικό ο επίλογος του, επιμένοντας σε πλάνα κατά κύριο λόγο φωτεινά και αισιόδοξα, παρμένα σε μεγάλο τους μέρος στην παραμυθένια Πράγα, τονισμένα από ένα μελετημένο σάουντρακ, όπου ακούγονται φωνές αγαπημένες σαν του Aznavour, του Orbison, αλλά και του άσημου Brice Davoli, που άδει μια υπέροχη, ιταλιάνικη, νοσταλγική και πιασάρικη, τύπου 60s μελωδία.
Η γνώριμη άνεση που βγάζει στο εκράν ο Dubosc [Disco, Δύο Σεφ για μία γυναίκα (Pension Complete)], έχει την ευτυχία να συνοδεύεται από την αέρινη θωριά, αν και μόνιμα καθήμενης, ένεκα ρόλου, κατάξανθης και ώριμης γυναικάρας Alexandra Lamy [Μαμά, Γύρισα! (Retour Chez ma Mere), Εσύ Διαλέγεις (L' Embarras du Choix)] που δένει άψογα στο πλευρό του, ως η απρόβλεπτη δαμαστής του μπάτσελορ θεριού, χάρη στο ατέρμονο εσωτερικό της σθένος. Αν σε όλο το πακέτο προσθέσουμε τις ενδιαφέρουσες σεναριακές παρεμβολές των περιφερειακών χαρακτήρων, που ερμηνεύουν εξαίρετοι ρολίστες σαν την γραμματέα Zylberstein και τον φιλαράκο δόκτορα Darmon, τότε έχουμε εμπρός μας ένα δροσερό, χαλαρών διαθέσεων και όχι ακραίων συγκινήσεων φιλμ. Που δικαιολογημένα τα πήγε περίφημα στα box office της πατρίδας του και που προσωπικά τοποθετώ στην κορυφή όλου αυτού του τρικολόρ συρφετού που διανεμήθηκε στα μέρη μας ετούτο το καλοκαίρι.
Ο φαντασμένος, πομπώδης και υπερφίαλος πλέιμπόυ, θα βρει πολλά κοινά στοιχεία επαφής με την επίμονη και πεισματώδη να καταφέρει πράγματα, ακόμη κι αν η δυσχερή της θέση δεν την βοηθά, Φλοράνς. Και όσο ο καιρός κυλά και οι δυο τους έρχονται ολοένα και κοντύτερα, εκείνος θα νιώσει άβολα, που έχει στήσει τριγύρω της ένα τόσο κακόγουστο παραμύθι. Και θα αναζητήσει, σε πρώτη ευκαιρία, τον τρόπο για να της αποκαλύψει την αλήθεια. Με τα βέλη του φτερωτού θεού να εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν, ο δαιμόνιος φαρσέρ, θα καταλάβει πως οποιαδήποτε κίνηση να μαρτυρήσει την πραγματικότητα, θα καταστρέψει το καθετί ρομαντικό έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους. Πρόβλημα...
Για να λέμε του στραβού το δίκιο, το θέμα προϋπάρχει εξαρχής, στην διανόηση ετούτου του στυγερού σαχλαμαριστή, που δεν δείχνει το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς και θεωρεί τους πάντες, ακόμη και τον μοναδικό κολλητό που του έχει απομείνει, υποδεέστερους ως αξία. Εγωιστής, φαφλατάς, ένας κυνικός παλιοχαρακτήρας, που εκμεταλλεύεται στις φάρσες του από τους υπαλλήλους του, ίσαμε κοριτσάκια που παλεύουν για το μεροκάματο, είναι ο αδιόρθωτος παλαιμπαιδιστής Ζοσλέν. Που ικανοποιεί όπως φαίνεται το κέφι του για χοντράδες, γελώντας με τον κοσμάκη, την ίδια στιγμή που εκείνος ταλαιπωρείται από την ανάρμοστη (κυρίως και για την μεσηλικία του) συμπεριφορά του. Υπάρχει άραγε κανένας τρόπος αυτός ο αχώνευτος κανάγιας, που σε φέρνει στα όρια σου να μπεις μέσα στο κάδρο και να χειροδικήσεις, να μπει σε ένα καλούπι σοβαρότητας και να βγει σωστός, αγαθός, τίμιος χαρακτήρας.
Κι όμως ακόμη και τέτοιοι ανήθικοι τύποι, βρίσκουν τον δάσκαλο τους, μας μαρτυρά η προσεγμένα δεμένη ιστορία, που συνδυάζει με έξυπνη μέθοδο τόσο τις χιουμοριστικές, όσο και τις πιο δραματικές τις πινελιές. Με θεμέλια που ανήκουν στο genre της ρομαντζαδούρας, όπως κτίζεται ανάμεσα σε δύο πρόσωπα που η μοίρα έχει καθίσει στο καρότσι, το φιλμ ακολουθώντας το μονοπάτι της ευκολίας στις λύσεις του, σερβίρει με εύπεπτο τρόπο στον θεατή του την κεντρική ιδέα. Καμία αδυναμία βάδισης, μηδεμιά απώλεια άκρων, καμιά παραπληγία, δεν προϋποθέτει μισμάτς ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, αν και εφόσον το δεύτερο χαίρει άκρας υγείας. Θα ήταν και κουτή απανθρωπιά να εκτιμήσει κανείς το αντίθετο, όπως καλή ώρα ο (άντι)ήρωας μας, που νομίζει πως παίζει ολάκερο τον κόσμο στα δάχτυλα. Σημαίνει όμως τεράστιο σχίσμα και απόκλιση, αν αυτή η παράλυση έχει σημαδέψει την καρδιά, αν η αρρώστια έχει βάλει στόχο την ψυχή, αν ο ακρωτηριασμός έχει κόψει σε κομμάτια συναισθήματα όπως η αγάπη, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη.
Μάθημα συντροφικής συμπεριφοράς, που δεν αποφεύγει πάντως τις ακρότητες και τις υπερβολές για να εξελίξει την αφήγηση του, μας χαρίζει η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του λατρεμένου του Γαλλικού κοινού (και όχι τόσο γνωστού στο εγχώριο), αστέρα, Franck Dubosc. Έχοντας πλέον 55αρήσει και με καταγεγραμμένες περισσότερες από εξήντα πρωταγωνιστικές στιγμές στο ενεργητικό του, ο γκριζομάλλης, γοητευτικός σταρ, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα περνούσε κάποια στιγμή πίσω από τις κάμερες. Και αυτό το έπραξε με σεβασμό πάνω σε ένα ζήτημα ευαίσθητο, όπως το ανέδειξε με τρόπο μαραθώνια ευρηματικό ο επίλογος του, επιμένοντας σε πλάνα κατά κύριο λόγο φωτεινά και αισιόδοξα, παρμένα σε μεγάλο τους μέρος στην παραμυθένια Πράγα, τονισμένα από ένα μελετημένο σάουντρακ, όπου ακούγονται φωνές αγαπημένες σαν του Aznavour, του Orbison, αλλά και του άσημου Brice Davoli, που άδει μια υπέροχη, ιταλιάνικη, νοσταλγική και πιασάρικη, τύπου 60s μελωδία.
Η γνώριμη άνεση που βγάζει στο εκράν ο Dubosc [Disco, Δύο Σεφ για μία γυναίκα (Pension Complete)], έχει την ευτυχία να συνοδεύεται από την αέρινη θωριά, αν και μόνιμα καθήμενης, ένεκα ρόλου, κατάξανθης και ώριμης γυναικάρας Alexandra Lamy [Μαμά, Γύρισα! (Retour Chez ma Mere), Εσύ Διαλέγεις (L' Embarras du Choix)] που δένει άψογα στο πλευρό του, ως η απρόβλεπτη δαμαστής του μπάτσελορ θεριού, χάρη στο ατέρμονο εσωτερικό της σθένος. Αν σε όλο το πακέτο προσθέσουμε τις ενδιαφέρουσες σεναριακές παρεμβολές των περιφερειακών χαρακτήρων, που ερμηνεύουν εξαίρετοι ρολίστες σαν την γραμματέα Zylberstein και τον φιλαράκο δόκτορα Darmon, τότε έχουμε εμπρός μας ένα δροσερό, χαλαρών διαθέσεων και όχι ακραίων συγκινήσεων φιλμ. Που δικαιολογημένα τα πήγε περίφημα στα box office της πατρίδας του και που προσωπικά τοποθετώ στην κορυφή όλου αυτού του τρικολόρ συρφετού που διανεμήθηκε στα μέρη μας ετούτο το καλοκαίρι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική