Ανεκπλήρωτος Γάμος
του Dominic Cooke. Με τους Billy Howle, Saoirse Ronan, Emily Watson, Anne-Marie Duff, Bebe Cave, Adrian Scarborough, Samuel West
It's a nice day for a white wedding...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Κι έτσι αλλάζει πορεία μια ολόκληρη ζωή: μη κάνοντας τίποτα...
Η ταινία είναι βασισμένη στη νουβέλα του Ian McEwan, η οποία κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τον τίτλο «Στην Ακτή» (Εκδ. Πατάκη). Μάλιστα, είναι η πρώτη φορά που ο Βρετανός συγγραφέας υπογράφει ο ίδιος τη σεναριακή διασκευή βιβλίου του. Κι όχι μόνον αυτό: αυτό που βλέπουμε ως σενάριο στην ταινία έχει αρκετές διαφορές σε σχέση με το βιβλίο. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2007 και ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker. Το 2007 βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες μια ταινία που βασίζονταν σε άλλο βιβλίο του McEwan. Μιλάμε για την «Εξιλέωση» (Atonement). Σε εκείνη την ταινία βασικό ρόλο στα πρώτα της κινηματογραφικά βήματα κρατούσε η Saoirse Ronan, όντας τότε 13 μόλις ετών. Το 2010, όταν ο Sam Mendes ήταν να γυρίσει το βιβλίο σε ταινία, για το ρόλο της Φλόρενς είχε επιλεγεί η Carey Mulligan. Η ταινία δεν προχώρησε τότε. Ούτε το 2011, όταν ήταν να τη σκηνοθετήσει ο Mike Newell, με τον Mendes σε ρόλο παραγωγού. Το 2014 ο McEwan δήλωσε πως θέλει την Ronan να υποδυθεί το ρόλο της Φλόρενς. Έπρεπε να περιμένει λίγα χρόνια ακόμα, να μεγαλώσει λίγο η Ronan, για να γίνει η επιθυμία του πραγματικότητα...
Η ταινία Ανεκπλήρωτος Γάμος (On Chesil Beach) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο. Αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο για τον Dominic Cooke, ο οποίος είναι γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης.
Η υπόθεση: Ιούλιος 1962, Αγγλία. Η Φλόρενς έχει γεννηθεί σε μια ευκατάστατη και συντηρητική οικογένεια ενώ ο Έντουαρντ προέρχεται από μια εντελώς διαφορετική οικογένεια και κατοικεί σε ένα ακατάστατο σπίτι κοντά στη φύση. Εκείνη είναι βιολίστρια κι εκείνος, έχοντας σπουδάσει Ιστορία, θέλει να γράφει βιβλία. Οι δυο τους, νιόπαντροι και… παρθένοι ελπίζουν πως ο γάμος μπορεί να τους προσφέρει ένα ευτυχισμένο μέλλον και μια διέξοδο από την αυστηρότητα της εποχής. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, που τους ενώνει όμως ένας παράφορος έρωτας.
Λίγες ώρες μετά τον γάμο τους βρίσκονται σε ένα αποστειρωμένο ξενοδοχείο στην ακτή του Ντορσέτ και η κουβέντα τους παίρνει μια έντονη τροπή όταν η ολοκλήρωση της σχέσης τους μπαίνει στο προσκήνιο. Ο Έντουαρντ ανυπομονεί για τη στιγμή αυτή, ενώ η Φλόρενς κυριεύεται από τον φόβο της πρώτης φοράς, κουβαλώντας κι ένα μυστικό. Όταν τα πράγματα… τελειώσουν πριν καν ξεκινήσουν στο κρεβάτι, η Φλόρενς θα φύγει από το δωμάτιο, αηδιασμένη και πανικοβλημένη. Στην παραλία οι δύο νέοι θα έχουν μια έντονη λογομαχία. Μέσα από τον καβγά τους θα φανεί πλέον ξεκάθαρα πως οι διαφορές τους είναι τόσο μεγάλες, που δεν μπορούν να τις αγνοήσουν άλλο. Ένας από τους δύο θα πάρει μια ξαφνική και δραστική απόφαση, που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή τους για πάντα...
Η άποψή μας: Παρακολουθούσα την ταινία και οι σκέψεις άλλαζαν ταχύτατα μέσα στο κεφάλι μου. Αρχική, εν βρασμώ, αντίδραση: «Δεν μπορεί να γίνονταν τότε τέτοια πράγματα». Πιο ψύχραιμη, δεύτερη αντίδραση: «Ok, τότε μπορεί να γίνονταν τέτοια πράγματα, σήμερα πάντως αποκλείεται». Κυνική, τρίτη αντίδραση: «Κι όμως, ακόμα και σήμερα γίνονται τέτοια πράγματα». Δεν μιλάω για το ρομάντζο του πράγματος, για το οποίο εννοείται ότι θα μιλήσουμε. Όχι. Μιλάω για τη σχέση μας με το σεξ. Για το πόσο απαίδευτοι είμαστε εν έτη 2018 – κι ας πιάσουμε μόνο το σύγχρονο δυτικό κόσμο, έτσι; Σε μια εποχή όπου το σεξ είναι παντού υπάρχει πολύ… αρρώστια. Μην παρεξηγείτε τη λέξη. Ας το κάνω πιο λιανά: οι περισσότεροι νέοι (απ’ ότι μπορώ να ψυλλιαστώ, δεν έχω εντρυφήσει και στο θέμα, αλλά μια τέτοια αίσθηση αποκομίζω) μπαίνουν στο σεξ παράξενα. Με πληροφορίες από φίλους, ταινίες, βιβλία, περιοδικά και το… pornhub. Στην Ελλάδα πχ δεν υπάρχει μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Και για τους γονείς το θέμα εξακολουθεί να είναι ταμπού. Οπότε, βουρ κι όποιον πάρει ο χάρος.
Κάποια παιδιά ξεκινούν από πολύ μικρά την ενασχόλησή τους με το σπορ. Άλλα, μεγαλώνουν, μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και δεν ασχολούνται καθόλου μ’ αυτό! Ναι, βάζω το χέρι μου στη φωτιά: στην Ελλάδα του 2018, έχοντας βγει και από το Μνημόνιο πχια (μουάχαχαχαχαχα) υπάρχουν ενήλικοι άνδρες και ενήλικες γυναίκες, που είναι παρθένοι! Κι εντάξει, αν είναι από επιλογή τους, ok, σεβαστό κι από εδώ πάνε και οι άλλοι. Αν όμως δεν είναι επιλογή; Αν είναι φόβος; Φόβος της απόρριψης; Φόβος της αποτυχίας; Φόβος της… πρώτης φοράς; Μπορεί να διανοηθείτε τις νευρώσεις; Την αντικοινωνικότητα; Την μοναξιά; Αλί και τρισαλί! Σαν να λέμε, άλλοι γαμούν σε βαθμό κακουργήματος, κορεσμού και βαρεμάρας (εμ, άμα είναι τόσο εύκολο…) κι άλλοι δεν γαμούν ποτέ! Δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ ενεργά με ένα άλλο σώμα. Ίσως μόνον με το δικό τους… Για να μην προχωρήσουμε σε άλλα προβλήματα: πρόωρη εκσπερμάτιση, μαλακή στύση στους άνδρες, ανηδονία, γυναίκες που δεν έχουν βιώσει ποτέ οργασμό, τέτοια. Θα είχε ενδιαφέρον πιστεύω να μαθαίναμε την άποψη κάποιου σεξολόγου – θα αναφέρω τον Ασκιτή γιατί έχει ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα – μετά τη θέαση της ταινίας.
Τι μας δείχνει η ταινία; Δύο νέους, που αγαπιούνται πολύ αλλά δεν μπορούν να κάνουν σεξ. Δεν ξέρουν πως. Εκείνη, διαβάζει βιβλίο για το τι πρέπει να κάνει: όχι και ο χειρότερος τρόπος μάθησης των βασικών αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχη συναισθηματική εκπαίδευση. Νιώθει ντροπή γι’ αυτό. Δεν μπορεί να ρωτήσει κάποιον άλλον γι’ αυτό. Όταν λοιπόν έρχεται η στραβή, οι δύο νέοι δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση. Εκείνη φτάνει στο σημείο να του προτείνει να ζήσουν μαζί, ερωτευμένοι πλατωνικά, δίνοντάς του την άδεια να κοιμάται με άλλες γυναίκες!!! Τόσο αποτρόπαιο μοιάζει το σεξ μέσα στο κεφάλι της! Είναι να σε πιάνει τρέλα. Ο σκηνοθέτης στις αρχικές σκηνές επιλέγει έναν περιπαικτικό τόνο, που όμως ταιριάζει γάντι στην κατάσταση. Πχ σε μια από τις αρχικές σκηνές (δεν είναι σπόιλερ ρε παιδιά!) οι δύο σερβιτόροι που έχουν κληθεί να περιποιηθούν το νιόπαντρο ζευγάρι, χύνουν λίγο από το κρασί που συνοδεύει το γεύμα, στο πάτωμα. Δεν τρέχει τίποτα: αντικαθιστούν το χυμένο με νερό. Όταν βάζουν στον Έντουαρντ να δοκιμάσει, εκείνος, μη γνωρίζοντας προφανώς τίποτε για το κρασί, λέει: «μμμ, είναι πολύ καλό εντέλει»! Δεν μπαίνει τυχαία η σκηνή: την ίδια ακριβώς άγνοια έχει και για το σεξ. Και για να μην αποκαλύψει την άγνοιά του, το παίζει και γνώστης…
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ταινία τούτη εδώ. Έχουμε έτσι κι αλλιώς την αξιόλογη πρώτη ύλη, που είναι το σενάριο και μετά όλα τα υπόλοιπα βοηθούν στο να αναδειχθεί το σενάριο κατά πως πρέπει. Η σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Dominic Cooke είναι εύστοχη τόσο σε ότι αφορά την διεύθυνση των ηθοποιών όσο και σε ότι αφορά το μη καπέλωμα του σεναρίου από μια επιδεικτική βιρτουοζιτέ. Το μοντάζ βοηθάει έτσι ώστε η ένθεση των flashbacks να γίνεται λειτουργικά. Μαθαίνουμε πράγματα για το παρελθόν των ηρώων χωρίς να ακολουθείται γραμμική σειρά, βοηθώντας να αποφευχθεί ο ελλοχεύον ακαδημαϊσμός και η συνεπακόλουθη βαρεμάρα. Η μουσική είναι επίσης ένα από τα δυνατά σημεία της ταινίας – με τον Chuck Berry να έχει κομβικό ρόλο και στην πλοκή. Ευπρόσωπη παραγωγή, που αναδίδει μια καλώς εννοούμενη βρετανίλα, πολύ καλή η Saoirse Ronan στον κεντρικό ρόλο, όσα λέγονται κατά τη διάρκεια της αντιπαλότητας των δύο νέων στην ακτή είναι ενδεικτικά όλων όσων θέλει να πει ο συγγραφέας. Και την συγκίνηση στο φινάλε, την έχει κερδίσει με το σπαθί της η ταινία, όλα καλά.
Αλλά να, εδώ θα ήθελα λίγη παραπάνω τρέλα για να απογειωθεί το όλον. Λίγη παραπάνω τρέλα. Έναν Ozon στη σκηνοθετική καρέκλα. Να μας δείχνει περισσότερα πράγματα παρά να τα υπονοεί. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, πάντως, πως αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία, που ασχολείται με ένα θέμα άβολο με… βολική και φιλική προς τον θεατή φόρμα και αισθητική. Όλα καλά.
Η υπόθεση: Ιούλιος 1962, Αγγλία. Η Φλόρενς έχει γεννηθεί σε μια ευκατάστατη και συντηρητική οικογένεια ενώ ο Έντουαρντ προέρχεται από μια εντελώς διαφορετική οικογένεια και κατοικεί σε ένα ακατάστατο σπίτι κοντά στη φύση. Εκείνη είναι βιολίστρια κι εκείνος, έχοντας σπουδάσει Ιστορία, θέλει να γράφει βιβλία. Οι δυο τους, νιόπαντροι και… παρθένοι ελπίζουν πως ο γάμος μπορεί να τους προσφέρει ένα ευτυχισμένο μέλλον και μια διέξοδο από την αυστηρότητα της εποχής. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, που τους ενώνει όμως ένας παράφορος έρωτας.
Λίγες ώρες μετά τον γάμο τους βρίσκονται σε ένα αποστειρωμένο ξενοδοχείο στην ακτή του Ντορσέτ και η κουβέντα τους παίρνει μια έντονη τροπή όταν η ολοκλήρωση της σχέσης τους μπαίνει στο προσκήνιο. Ο Έντουαρντ ανυπομονεί για τη στιγμή αυτή, ενώ η Φλόρενς κυριεύεται από τον φόβο της πρώτης φοράς, κουβαλώντας κι ένα μυστικό. Όταν τα πράγματα… τελειώσουν πριν καν ξεκινήσουν στο κρεβάτι, η Φλόρενς θα φύγει από το δωμάτιο, αηδιασμένη και πανικοβλημένη. Στην παραλία οι δύο νέοι θα έχουν μια έντονη λογομαχία. Μέσα από τον καβγά τους θα φανεί πλέον ξεκάθαρα πως οι διαφορές τους είναι τόσο μεγάλες, που δεν μπορούν να τις αγνοήσουν άλλο. Ένας από τους δύο θα πάρει μια ξαφνική και δραστική απόφαση, που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή τους για πάντα...
Η άποψή μας: Παρακολουθούσα την ταινία και οι σκέψεις άλλαζαν ταχύτατα μέσα στο κεφάλι μου. Αρχική, εν βρασμώ, αντίδραση: «Δεν μπορεί να γίνονταν τότε τέτοια πράγματα». Πιο ψύχραιμη, δεύτερη αντίδραση: «Ok, τότε μπορεί να γίνονταν τέτοια πράγματα, σήμερα πάντως αποκλείεται». Κυνική, τρίτη αντίδραση: «Κι όμως, ακόμα και σήμερα γίνονται τέτοια πράγματα». Δεν μιλάω για το ρομάντζο του πράγματος, για το οποίο εννοείται ότι θα μιλήσουμε. Όχι. Μιλάω για τη σχέση μας με το σεξ. Για το πόσο απαίδευτοι είμαστε εν έτη 2018 – κι ας πιάσουμε μόνο το σύγχρονο δυτικό κόσμο, έτσι; Σε μια εποχή όπου το σεξ είναι παντού υπάρχει πολύ… αρρώστια. Μην παρεξηγείτε τη λέξη. Ας το κάνω πιο λιανά: οι περισσότεροι νέοι (απ’ ότι μπορώ να ψυλλιαστώ, δεν έχω εντρυφήσει και στο θέμα, αλλά μια τέτοια αίσθηση αποκομίζω) μπαίνουν στο σεξ παράξενα. Με πληροφορίες από φίλους, ταινίες, βιβλία, περιοδικά και το… pornhub. Στην Ελλάδα πχ δεν υπάρχει μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Και για τους γονείς το θέμα εξακολουθεί να είναι ταμπού. Οπότε, βουρ κι όποιον πάρει ο χάρος.
Κάποια παιδιά ξεκινούν από πολύ μικρά την ενασχόλησή τους με το σπορ. Άλλα, μεγαλώνουν, μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και δεν ασχολούνται καθόλου μ’ αυτό! Ναι, βάζω το χέρι μου στη φωτιά: στην Ελλάδα του 2018, έχοντας βγει και από το Μνημόνιο πχια (μουάχαχαχαχαχα) υπάρχουν ενήλικοι άνδρες και ενήλικες γυναίκες, που είναι παρθένοι! Κι εντάξει, αν είναι από επιλογή τους, ok, σεβαστό κι από εδώ πάνε και οι άλλοι. Αν όμως δεν είναι επιλογή; Αν είναι φόβος; Φόβος της απόρριψης; Φόβος της αποτυχίας; Φόβος της… πρώτης φοράς; Μπορεί να διανοηθείτε τις νευρώσεις; Την αντικοινωνικότητα; Την μοναξιά; Αλί και τρισαλί! Σαν να λέμε, άλλοι γαμούν σε βαθμό κακουργήματος, κορεσμού και βαρεμάρας (εμ, άμα είναι τόσο εύκολο…) κι άλλοι δεν γαμούν ποτέ! Δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ ενεργά με ένα άλλο σώμα. Ίσως μόνον με το δικό τους… Για να μην προχωρήσουμε σε άλλα προβλήματα: πρόωρη εκσπερμάτιση, μαλακή στύση στους άνδρες, ανηδονία, γυναίκες που δεν έχουν βιώσει ποτέ οργασμό, τέτοια. Θα είχε ενδιαφέρον πιστεύω να μαθαίναμε την άποψη κάποιου σεξολόγου – θα αναφέρω τον Ασκιτή γιατί έχει ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα – μετά τη θέαση της ταινίας.
Τι μας δείχνει η ταινία; Δύο νέους, που αγαπιούνται πολύ αλλά δεν μπορούν να κάνουν σεξ. Δεν ξέρουν πως. Εκείνη, διαβάζει βιβλίο για το τι πρέπει να κάνει: όχι και ο χειρότερος τρόπος μάθησης των βασικών αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχη συναισθηματική εκπαίδευση. Νιώθει ντροπή γι’ αυτό. Δεν μπορεί να ρωτήσει κάποιον άλλον γι’ αυτό. Όταν λοιπόν έρχεται η στραβή, οι δύο νέοι δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση. Εκείνη φτάνει στο σημείο να του προτείνει να ζήσουν μαζί, ερωτευμένοι πλατωνικά, δίνοντάς του την άδεια να κοιμάται με άλλες γυναίκες!!! Τόσο αποτρόπαιο μοιάζει το σεξ μέσα στο κεφάλι της! Είναι να σε πιάνει τρέλα. Ο σκηνοθέτης στις αρχικές σκηνές επιλέγει έναν περιπαικτικό τόνο, που όμως ταιριάζει γάντι στην κατάσταση. Πχ σε μια από τις αρχικές σκηνές (δεν είναι σπόιλερ ρε παιδιά!) οι δύο σερβιτόροι που έχουν κληθεί να περιποιηθούν το νιόπαντρο ζευγάρι, χύνουν λίγο από το κρασί που συνοδεύει το γεύμα, στο πάτωμα. Δεν τρέχει τίποτα: αντικαθιστούν το χυμένο με νερό. Όταν βάζουν στον Έντουαρντ να δοκιμάσει, εκείνος, μη γνωρίζοντας προφανώς τίποτε για το κρασί, λέει: «μμμ, είναι πολύ καλό εντέλει»! Δεν μπαίνει τυχαία η σκηνή: την ίδια ακριβώς άγνοια έχει και για το σεξ. Και για να μην αποκαλύψει την άγνοιά του, το παίζει και γνώστης…
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ταινία τούτη εδώ. Έχουμε έτσι κι αλλιώς την αξιόλογη πρώτη ύλη, που είναι το σενάριο και μετά όλα τα υπόλοιπα βοηθούν στο να αναδειχθεί το σενάριο κατά πως πρέπει. Η σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Dominic Cooke είναι εύστοχη τόσο σε ότι αφορά την διεύθυνση των ηθοποιών όσο και σε ότι αφορά το μη καπέλωμα του σεναρίου από μια επιδεικτική βιρτουοζιτέ. Το μοντάζ βοηθάει έτσι ώστε η ένθεση των flashbacks να γίνεται λειτουργικά. Μαθαίνουμε πράγματα για το παρελθόν των ηρώων χωρίς να ακολουθείται γραμμική σειρά, βοηθώντας να αποφευχθεί ο ελλοχεύον ακαδημαϊσμός και η συνεπακόλουθη βαρεμάρα. Η μουσική είναι επίσης ένα από τα δυνατά σημεία της ταινίας – με τον Chuck Berry να έχει κομβικό ρόλο και στην πλοκή. Ευπρόσωπη παραγωγή, που αναδίδει μια καλώς εννοούμενη βρετανίλα, πολύ καλή η Saoirse Ronan στον κεντρικό ρόλο, όσα λέγονται κατά τη διάρκεια της αντιπαλότητας των δύο νέων στην ακτή είναι ενδεικτικά όλων όσων θέλει να πει ο συγγραφέας. Και την συγκίνηση στο φινάλε, την έχει κερδίσει με το σπαθί της η ταινία, όλα καλά.
Αλλά να, εδώ θα ήθελα λίγη παραπάνω τρέλα για να απογειωθεί το όλον. Λίγη παραπάνω τρέλα. Έναν Ozon στη σκηνοθετική καρέκλα. Να μας δείχνει περισσότερα πράγματα παρά να τα υπονοεί. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, πάντως, πως αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία, που ασχολείται με ένα θέμα άβολο με… βολική και φιλική προς τον θεατή φόρμα και αισθητική. Όλα καλά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική