Μη φέρνεις λουλούδια
του Michaël R. Roskam. Με τους Matthias Schoenaerts, Adèle Exarchopoulos, Nathalie Van Tongelen, Kerem Can, Sam Louwyck, Jean-Benoît Ugeux, Igor Van Dessel, Stefaan Degand
Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά...
του zerVo (@moviesltd) 
Ετούτες προσωπικά τις αποκαλώ ανακατωσούρικες ταινίες. Ο λόγος είναι πολύ απλός, διότι ενώ εκεί που βαδίζουν μια χαρά, κανονικά για να πω την σωστή κουβέντα, έχουν κτίσει μια μελετημένη πλοκή, μια δραματουργία, έχουν αποκτήσει ύφος και ταυτότητα, μονομιάς αλλάζουν ρότα προς κάτι διαφορετικό, ξεχωριστό ίσως από εκείνο που υπόσχονταν μέχρι ώρας. Η ανακατωσούρα έχει να κάνει με το ότι κάποιοι πιθανόν να ενθουσιαστούν από αυτή την ανατροπή δεδομένων, κάποιοι άλλοι ενδεχόμενα να δυσανασχετήσουν με την καινούργια πορεία του έργου, οπότε αυτόματα θα επέλθει διάσταση απόψεων μεταξύ των θεατών του, μολονότι άπαντες θα είχαν κοινή άποψη, ίσαμε την ώρα του διχασμού. Η οποία στην περίπτωση του Le Fidèle ορίζεται από την στιγμή της έναρξης της τρίτης πράξης, με τον τίτλο Μην Φέρεις Λουλούδια. Κανείς δεν θα μπορούσε σε αυτό το σημείο να φανταστεί, που εκείνα τα άνθη δεν θα ήσαν απαιτητά. Anyway...
Από τις καλύτερες και πλέον ελπιδοφόρες οδηγούς αγώνων ταχύτητας, η νεαρή και κούκλα Μπίμπι, έχοντας την αμέριστη στήριξη της εύπορης οικογένειας της, αποσπά τον ένα τίτλο μετά τον άλλο στα πιο ονομαστά γκραν πρι της χώρας. Στα παρασκήνια των ραλί, θα γνωρίσει τον γοητευτικό και κοσμοπολίτη επιχειρηματία, έμπορο αυτοκινήτων, όπως θα της συστηθεί, Τζίνο και η ερωτική σπίθα ανάμεσα τους θα ανάψει μονομιάς! Με την μόνη διαφορά πως στην πραγματικότητα ο ερωτοχτυπημένος Τζίτζι, δεν είναι ο πλούσιος διακινητής πολυτελών Φεράρι, όπως υπερηφανεύεται, αλλά βασικό στέλεχος της πενταμελούς σπείρας, που δεν έχει αφήσει ούτε μια τράπεζα της Βέλγικης περιφέρειας, να μην της έχει αδειάσει τα ταμεία.
Κρύβοντας ο μεγαλωμένος μέσα στην κλεψιά και την ανηθικότητα, λωποδύτης, επιμελώς την αληθινή του ταυτότητα από την αγαπημένη του άσο του βολάν, θα επιμείνει σε μια σχέση φλογερή μεν, αλλά βασισμένη στο ψέμα. Και όταν το πιο καλά οργανωμένο σχέδιο της συμμορίας, να αποσπάσει το υπέρογκο ποσό που κουβαλά μια χρηματαποστολή, αποτύχει και η αλήθεια έλθει στην επιφάνεια, θα φτάσει η ώρα που θα δοκιμαστεί η πίστη και η λατρεία της Μπίμπι προς το πρόσωπο του. Και που πλήρως απρόσμενα για εκείνον, τσιμπημένου πια από τις δαγκάνες του Νόμου, δεν θα έχει απογοητευτική τροπή. Το αντίθετο μάλιστα…
Πως θα το φανταζόμουν αυτό το υπέροχα δομημένο μέχρι λίγο μετά το ημιχρόνιο του δράμα? Να βαδίζει την πορεία ενός σκοτεινά φυλακόβιου Une Prophete ας πούμε, έτσι για να δικαιολογήσει και την μαρκίζα του, την διεθνή δηλαδή, που λειτουργεί σχετικώς αποπροσανατολιστικά με την ορίτζιναλ, μιλώντας για Racer και Jailbird. Γραμμικά και χωρίς σκαμπανεβάσματα σε αυτή την εκδοχή, όπως επιτάσσει το δημιουργικό εγχειρίδιο, το κακό παιδί θα περνούσε δύσκολες ώρες πίσω από τα κάγκελα, η καλόβολη κορασίδα θα έκαμε το παν για να τον βοηθήσει, κάπου στο φινάλε θα εμφανιζόταν ένας αόρατος απροσπέλαστος εχθρός (που πραγματικά εμφανίζεται) και το νέο νουάρ θα κατέληγε σε ένα λουτρό αίματος, εν μέσω εκδικητικών μαχαιρωμάτων και κλαυθμών της νέας Mouton, που πλέον θα οδηγούσε τις ταχύτατες Πόρσε της με την ανάμνηση του καλού της. Αμ δε! Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού της dark συλλογιστικής, υπερισχύει μια άλλη, όσο κι αν δεν το πιστεύουν τα μάτια κανενός, darker, χαλώντας την δική μου προσδοκία, ίσως πάντως φτιάχνοντας κάποιου άλλου, που γουστάρει την πειραγμένη φάση σινερομάντζου. Pas De Fleurs που προείπα, ε, κάτι τέτοιο…
Και για να λέμε του στραβού το δίκαιο, προς το δικό μου σιγουράκι βάδιζε επί μιάμιση ώρα η δράση, έχοντας στήσει με όμορφο τρόπο ένα πιασάρικο Άρλεκιν, ανάμεσα στην Fast και στον Furious, με την αγωνία να κλείνει το δικό της ραντεβού κάθε τρεις και λίγο στο εκράν, καθώς ο κλοιός έσφιγγε διαρκώς γύρω από τον λαιμό του μορφονιού Gigi D’Amoroso. Σκηνοθετικά δε, ο δοκιμασμένος στο genre, χάρη στον αγριεμένο Bullhead του 2011 που όρισε και το ντεμπούτο του στην καρέκλα του ντιρέκτορα, Michael R. Roskam, πέτυχε να τσουλήσει μια ιστορία αμέτρητων προσώπων προς την εξόδιο ακολουθία της, χωρίς ποτέ να αποσπάσει από την ματιά του κοινού το, βελιασμένο από το τόξο του φτερωτού Θεού, ντουετάκι, θέλοντας καλά και σώνει να δώσει το στίγμα του τι αναπάντεχο θα προκύψει στο φινάλε. Που νομίζω πως δεν θα γινόταν να καταστήσω πιο σαφές, πως εμένα με απογοήτευσε…
Ακόμη και αν σχεδόν τα πάντα μέχρι την στιγμή της σύλληψης, κινούνταν σε μια αρκετά προβλέψιμη ράγα, το γκαζιάρικο τέμπο, δια μέσου της ρεαλιστικότατης μεσαίας πράξης, σου έδινε την εντύπωση πως οδεύουμε προς ένα συγκινητικά μελοδραματικό επίλογο - παλιά μου τέχνη κόσκινο για τους Γαλλόφωνους - εντούτοις η έκπληξη του τουίστ, έδωσε στην ταινία μια μάλλον αταίριαστα και βεβιασμένα τραγική υφή, καταλήγοντας την από προσδοκώμενο Προφήτη, σε μετά μοντέρνο Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Σηκώνει πολύ κουβέντα η τελική act και μάλιστα σε συνάρτηση με όσα έχουν προηγηθεί, ειδικά λόγω της παρουσίας της διττής περσόνας εκείνης που από αριστοκρατικός συνεταίρος, προκύπτει ο βαρόνος του υποκόσμου ολάκερων των Βρυξελλών και των περιχώρων…
Ο Matthias Schoenaerts είναι ένας υπέροχος ηθοποιός! Και πόσο ταιριάζει η εικόνα του με το συγκεκριμένο crime είδος, σε σημείο που να παρακαλάς να μην μεγαλώσει ηλικιακά και δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε ρόλους όπως ο παρόντας ή ακόμη καλύτερα αυτός του Rust And Bone. Όχι ο πανέμορφος, ούτε καν ο πιο λαμπερός από τους Ευρωπαίους ζεν πρεμιέ – εντάξει για Βέλγους δεν παίζει θέμα καν, δεν θυμάμαι να γνωρίζω και άλλον – όμως με τόσο καταλυτικό και διεισδυτικό βλέμμα, που σε ακινητοποιεί, σε καθηλώνει, σε αφήνει σύξυλο να παρακολουθείς τον ερμηνευτικό χορό του. Εννοείται πως αν και τόσο σέξι, ελκυστική, με πρόσωπο που υπόσχεται τα πάντα, η Adele με ευκολία πέφτει στην παγίδα του και δεν συνέρχεται ποτές! Παρότι τους οδηγούς αγώνων, η στατιστική τους εμφανίζει ως πανύψηλου IQ και πιθανόν το παραμύθι που της σέρβιρε ο κλεφταράς, να γίνεται υπερβολικά εύκολα πιστευτό από εκείνην. Ως ηθοποιός δεν είναι τίποτα το ξεχωριστό η Exarchopoulos. Έτσι όπως γράφουν τα χείλη της στο πανί, όμως…
Μου μοιάζει ακόμη πιο παράξενο που με τέτοια χημεία noir αντρόγυνου, ο Πιστός (ακριβής μετάφραση του πρωτότυπου, σε αντιδιαστολή με την άνιση και άδικη - και - εγχώρια τιτλέζα) δεν πραγματοποίησε τις φιλοδοξίες μου. Όλες τις φιλοδοξίες μου, παρά διάλεξε μονοπάτι περίεργο, που εμένα δεν μου ταίριαξε διόλου. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την βαριά κουβέντα, περί χαλασμού, δεν είναι τίμιο και για την συνολική προσπάθεια του Roskam, ο οποίος ίσαμε την κόκκινη γραμμή της σεναριακής μετάλλαξης ήταν εξαιρετικός στις καλλιτεχνικές κινήσεις του.
Κρύβοντας ο μεγαλωμένος μέσα στην κλεψιά και την ανηθικότητα, λωποδύτης, επιμελώς την αληθινή του ταυτότητα από την αγαπημένη του άσο του βολάν, θα επιμείνει σε μια σχέση φλογερή μεν, αλλά βασισμένη στο ψέμα. Και όταν το πιο καλά οργανωμένο σχέδιο της συμμορίας, να αποσπάσει το υπέρογκο ποσό που κουβαλά μια χρηματαποστολή, αποτύχει και η αλήθεια έλθει στην επιφάνεια, θα φτάσει η ώρα που θα δοκιμαστεί η πίστη και η λατρεία της Μπίμπι προς το πρόσωπο του. Και που πλήρως απρόσμενα για εκείνον, τσιμπημένου πια από τις δαγκάνες του Νόμου, δεν θα έχει απογοητευτική τροπή. Το αντίθετο μάλιστα…
Πως θα το φανταζόμουν αυτό το υπέροχα δομημένο μέχρι λίγο μετά το ημιχρόνιο του δράμα? Να βαδίζει την πορεία ενός σκοτεινά φυλακόβιου Une Prophete ας πούμε, έτσι για να δικαιολογήσει και την μαρκίζα του, την διεθνή δηλαδή, που λειτουργεί σχετικώς αποπροσανατολιστικά με την ορίτζιναλ, μιλώντας για Racer και Jailbird. Γραμμικά και χωρίς σκαμπανεβάσματα σε αυτή την εκδοχή, όπως επιτάσσει το δημιουργικό εγχειρίδιο, το κακό παιδί θα περνούσε δύσκολες ώρες πίσω από τα κάγκελα, η καλόβολη κορασίδα θα έκαμε το παν για να τον βοηθήσει, κάπου στο φινάλε θα εμφανιζόταν ένας αόρατος απροσπέλαστος εχθρός (που πραγματικά εμφανίζεται) και το νέο νουάρ θα κατέληγε σε ένα λουτρό αίματος, εν μέσω εκδικητικών μαχαιρωμάτων και κλαυθμών της νέας Mouton, που πλέον θα οδηγούσε τις ταχύτατες Πόρσε της με την ανάμνηση του καλού της. Αμ δε! Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού της dark συλλογιστικής, υπερισχύει μια άλλη, όσο κι αν δεν το πιστεύουν τα μάτια κανενός, darker, χαλώντας την δική μου προσδοκία, ίσως πάντως φτιάχνοντας κάποιου άλλου, που γουστάρει την πειραγμένη φάση σινερομάντζου. Pas De Fleurs που προείπα, ε, κάτι τέτοιο…
Και για να λέμε του στραβού το δίκαιο, προς το δικό μου σιγουράκι βάδιζε επί μιάμιση ώρα η δράση, έχοντας στήσει με όμορφο τρόπο ένα πιασάρικο Άρλεκιν, ανάμεσα στην Fast και στον Furious, με την αγωνία να κλείνει το δικό της ραντεβού κάθε τρεις και λίγο στο εκράν, καθώς ο κλοιός έσφιγγε διαρκώς γύρω από τον λαιμό του μορφονιού Gigi D’Amoroso. Σκηνοθετικά δε, ο δοκιμασμένος στο genre, χάρη στον αγριεμένο Bullhead του 2011 που όρισε και το ντεμπούτο του στην καρέκλα του ντιρέκτορα, Michael R. Roskam, πέτυχε να τσουλήσει μια ιστορία αμέτρητων προσώπων προς την εξόδιο ακολουθία της, χωρίς ποτέ να αποσπάσει από την ματιά του κοινού το, βελιασμένο από το τόξο του φτερωτού Θεού, ντουετάκι, θέλοντας καλά και σώνει να δώσει το στίγμα του τι αναπάντεχο θα προκύψει στο φινάλε. Που νομίζω πως δεν θα γινόταν να καταστήσω πιο σαφές, πως εμένα με απογοήτευσε…
Ακόμη και αν σχεδόν τα πάντα μέχρι την στιγμή της σύλληψης, κινούνταν σε μια αρκετά προβλέψιμη ράγα, το γκαζιάρικο τέμπο, δια μέσου της ρεαλιστικότατης μεσαίας πράξης, σου έδινε την εντύπωση πως οδεύουμε προς ένα συγκινητικά μελοδραματικό επίλογο - παλιά μου τέχνη κόσκινο για τους Γαλλόφωνους - εντούτοις η έκπληξη του τουίστ, έδωσε στην ταινία μια μάλλον αταίριαστα και βεβιασμένα τραγική υφή, καταλήγοντας την από προσδοκώμενο Προφήτη, σε μετά μοντέρνο Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Σηκώνει πολύ κουβέντα η τελική act και μάλιστα σε συνάρτηση με όσα έχουν προηγηθεί, ειδικά λόγω της παρουσίας της διττής περσόνας εκείνης που από αριστοκρατικός συνεταίρος, προκύπτει ο βαρόνος του υποκόσμου ολάκερων των Βρυξελλών και των περιχώρων…
Ο Matthias Schoenaerts είναι ένας υπέροχος ηθοποιός! Και πόσο ταιριάζει η εικόνα του με το συγκεκριμένο crime είδος, σε σημείο που να παρακαλάς να μην μεγαλώσει ηλικιακά και δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε ρόλους όπως ο παρόντας ή ακόμη καλύτερα αυτός του Rust And Bone. Όχι ο πανέμορφος, ούτε καν ο πιο λαμπερός από τους Ευρωπαίους ζεν πρεμιέ – εντάξει για Βέλγους δεν παίζει θέμα καν, δεν θυμάμαι να γνωρίζω και άλλον – όμως με τόσο καταλυτικό και διεισδυτικό βλέμμα, που σε ακινητοποιεί, σε καθηλώνει, σε αφήνει σύξυλο να παρακολουθείς τον ερμηνευτικό χορό του. Εννοείται πως αν και τόσο σέξι, ελκυστική, με πρόσωπο που υπόσχεται τα πάντα, η Adele με ευκολία πέφτει στην παγίδα του και δεν συνέρχεται ποτές! Παρότι τους οδηγούς αγώνων, η στατιστική τους εμφανίζει ως πανύψηλου IQ και πιθανόν το παραμύθι που της σέρβιρε ο κλεφταράς, να γίνεται υπερβολικά εύκολα πιστευτό από εκείνην. Ως ηθοποιός δεν είναι τίποτα το ξεχωριστό η Exarchopoulos. Έτσι όπως γράφουν τα χείλη της στο πανί, όμως…
Μου μοιάζει ακόμη πιο παράξενο που με τέτοια χημεία noir αντρόγυνου, ο Πιστός (ακριβής μετάφραση του πρωτότυπου, σε αντιδιαστολή με την άνιση και άδικη - και - εγχώρια τιτλέζα) δεν πραγματοποίησε τις φιλοδοξίες μου. Όλες τις φιλοδοξίες μου, παρά διάλεξε μονοπάτι περίεργο, που εμένα δεν μου ταίριαξε διόλου. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την βαριά κουβέντα, περί χαλασμού, δεν είναι τίμιο και για την συνολική προσπάθεια του Roskam, ο οποίος ίσαμε την κόκκινη γραμμή της σεναριακής μετάλλαξης ήταν εξαιρετικός στις καλλιτεχνικές κινήσεις του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική