Καλοκαιρινές νύχτες
του Elijah Bynum. Με τους Timothée Chalamet, Alex Roe, Maika Monroe, Maia Mitchell, Emory Cohen, Thomas Jane, William Fichtner
Ένα καλοκαίρι μπορεί να αλλάξει τα πάντα...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μαριχουάνα αγάπη μου και επικίνδυνες σχέσεις
Αυτή είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθετεί ο Elijah Bynum. Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο ίδιος. Αρχικά το σενάριο είχε δοθεί σε διάφορους υποψήφιους σκηνοθέτες για να το μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη, κανενός όμως η προσέγγιση στο πρωτογενές υλικό δεν άρεσε στον Bynum. Έτσι, αποφάσισε να τη σκηνοθετήσει ο ίδιος, χωρίς να έχει κανενός είδους κινηματογραφικές σπουδές και χωρίς να έχει σκηνοθετήσει τίποτε στο παρελθόν: ούτε βιντεοκλίπ, ούτε μικρού μήκους ταινία, ούτε διαφήμιση.
Η ταινία Καλοκαιρινές νύχτες (Hot Summer Nights) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ South by Southwest τον Μάρτιο του 2017. Τα δικαιώματά της όμως τα αγόρασε η Α24 μετά την προβολή της ταινίας στο φεστιβάλ του Τορόντο της ίδιας χρονιάς. Χρειάστηκε πάνω από ένας χρόνος από την πρώτη της προβολή για να βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στην Ελλάδα βγαίνει με μια βδομάδα διαφορά από την επίσημη πρεμιέρα της στις ΗΠΑ.
Η υπόθεση: Καλοκαίρι του 1991. Ο Ντάνιελ Μίντλετον είναι ένας συμπαθέστατος αλλά αδέξιος κοινωνικά έφηβος, που μόλις έχει τελειώσει το λύκειο. Η μητέρα του τον στέλνει να περάσει το καλοκαίρι του στη θεία του, στο Κέιπ Κοντ, μια παραθαλάσσια τουριστική περιοχή στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Απώτερος στόχος της είναι να χαλαρώσει ο γιος της, να κοινωνικοποιηθεί, να συνέλθει από την απώλεια του πατέρα του και να «ανδρωθεί» πριν πάει στο κολέγιο. Ο Ντάνιελ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην ανθρωπογεωγραφία της περιοχής έως ότου συναντά τον Χάντερ Στρόμπερι. Ο Χάντερ είναι το τοπικό «κακό παιδί».
Βγάζει φράγκα πουλώντας μαριχουάνα σε ευκατάστατους παραθεριστές ενώ λειτουργεί ως κέρβερος απέναντι σε πλημμυρισμένους με ορμόνες νεαρούς, που βάζουν στο μάτι την μικρότερη αδελφή του, την ΜακΚέιλα. Διαισθανόμενος ότι μπροστά του ανοίγεται μια σπουδαία ευκαιρία, ο Ντάνιελ πείθει τον Χάντερ να συνεργαστούν, διακινώντας «χόρτο» σε όλον τον Κόλπο, καθώς η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού εντείνεται. Η δουλειά πηγαίνει εξαιρετικά καλά και ο Ντάνιελ αποκτά αυτοπεποίθηση τόση ώστε να εξομολογηθεί στην ΜακΚέιλα τον έρωτά του για εκείνην, κρατώντας τη σχέση τους κρυφή, ιδίως από τον Χάντερ. Πόσο, όμως, μπορεί να κρατήσει αυτή η περίοδος ευφορίας για τον Ντάνιελ; Είναι και μια γιγαντιαία καταιγίδα που πλησιάζει την περιοχή...
Η άποψή μας: Θα μιλήσω λίγο επί του προσωπικού. Πολύ θα ήθελα να είμαι σκηνοθέτης αντί να γράφω για ταινίες. Να μπω στην πράξη αντί να ασχολούμαι με τη θεωρία. Να είμαι αυτός που παράγει κι όχι αυτός που κρίνει. Χωρίς να έχω κανενός είδους κινηματογραφικές σπουδές, θα ήθελα να γυρίσω αυτήν την ταινία! Και να τα καταφέρω όπως τα κατάφερε και ο Bynum τελικά! Να φτιάξω μια ταινία ατελή αλλά γεμάτη από πάθος. Να μαζέψω σε μια ταινία όλες μου τις κινηματογραφικές αναφορές, να ετοιμάσω μια σινεματζίδικη ερωτική επιστολή στην εποχή της δικής μου αθωότητας, να βάλω όλα τα τραγούδια που αγάπησα, τέτοια. Εννοείται ότι άλλα θα ήταν τα τραγούδια – κι ας είναι μια χαρά το σάουντρακ.
Εννοείται ότι θα διάλεγα μιαν άλλη ηθοποιό ως πρωταγωνίστρια: ναι, τον τσαμπουκά της Maika Monroe θα τον επιζητούσα, αλλά θα ήθελα μια κοπέλα πιο όμορφη, πιο πειστική, πιο ελκυστική, πιο καλή ηθοποιό. Την δικιά μας, την Πατακιά πχ! Τον Alex Roe θα τον κρατούσα: πολύ όμορφο παλικάρι, με μια παλιοκαιρίσια γοητεία, όντως ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσα να βρω σε σύγχρονο James Dean, όπως το ζητάει ο ρόλος. Για τον Chalamet θα το σκεφτόμουν να τον χρίσω πρωταγωνιστή. Η αδεξιότητα και η αθωότητα και η αγυμνασιά του μου κάνει και είναι καλός ηθοποιός αλλά θα τον ήθελα κομμάτι πιο αρρενωπό, πιο αρσενικό τον ηθοποιό που θα έπαιζε τον Ντάνιελ. Να είναι πιστευτός ως geek αλλά να είναι πιστευτός και ως ο ασχημούλης τύπος που αποκτά αυτοπεποίθηση και που μπορεί εντέλει να σαγηνεύσει την ωραία της πόλης. Κάτι σαν τον Patrick Dempsey ή τον John Cusack στα νιάτα τους, τότε που έπαιζαν σε (δεν λέω ανάλογες) νεανικές κωμωδίες.
Σίγουρα πάντως δεν θα χρησιμοποιούσα την αφήγηση off που επέλεξε ο σκηνοθέτης. Όλη η ταινία παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια ενός άσχετου με την υπόθεση πιτσιρίκου, που απλώς ζει στην πόλη! Αυτός είναι ο αφηγητής μας. Άστοχο! Καμιά φορά είναι διαφωτιστικό να διαβάζουμε εμείς οι επαγγελματίες του χώρου τα δελτία τύπου που στέλνουν οι εταιρίες διανομής κάθε ταινίας. Στην περίπτωση τούτης της ταινίας διαβάζουμε πως ο σκηνοθέτης επέλεξε την αφήγηση off καθώς στην εποχή που είναι τοποθετημένα τα γεγονότα δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια. Διάβολε, ούτε κινητό υπήρχε. Οπότε, ήθελε να δείξει το πώς διογκώνονταν τα γεγονότα, πως δημιουργούνταν τοπικοί μύθοι, πως στα μάτια ενός παιδιού όλα αυτά που συμβαίνουν στην ταινία εξιδανικεύονται, παραμορφώνονται, μεγεθύνονται και ουσιαστικά τον βοηθούν να περάσει τη διαδικασία της ενηλικίωσης με τους δικούς του ήρωες. Στο χαρτί όλο αυτό μπορεί να φαντάζει εξαιρετική ιδέα, στην ταινία, όμως, δεν λειτουργεί καθόλου – άσε που αποπροσανατολίζει και κόβει το ρυθμό! Περνώντας πάλι στη θέση του (υποκειμενικού) κριτή έχω να πω πως αυτή είναι μια ωραιότατη και εμπορικότατη ταινία. Έχει τα θεματάκια της και τα ψεγάδια της αλλά τον στόχο της τον πετυχαίνει.
Είναι μια ταινία που ξεκινάει σαν τις κωμωδίες του John Hughes, τις παλιές, εκείνες της δεκαετίας του '80 και του '90, στη συνέχεια γίνεται «coming of age», αλλά δεν σταματάει να εκπλήσσει και να μεταλλάσσεται καθώς προχωράει. Ο σκηνοθέτης περνάει από όλα τα κινηματογραφικά είδη που κάνουν γκελ στην πιτσιρικαρία, χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ και τη βγάζει καθαρή! Η ταινία είναι απολαυστική και θα μπορούσε (λίγο τραβηγμένα) να χαρακτηριστεί ως το Baby Driver του φετινού καλοκαιριού. Οι ηθοποιοί είναι καλοί στους ρόλους τους, η ιστορία ενδιαφέρουσα, η σκηνοθεσία σούπερ (εντάξει, επιδεικτική και φαντεζί αλλά δεν «καπακώνει» το στόρι), να ήταν και πιο όμορφη η βασική πρωταγωνίστρια, θα μιλούσαμε για την πιο καβλιάρικη ταινία του φετινού καλοκαιριού. Αν έλειπε δε η συγκεκριμένη αφήγηση off και δεν «ξέφευγε» ο σκηνοθέτης προς την αμετροέπεια, αποτέλεσμα του ενθουσιασμού του, θα μιλούσαμε για ένα μικρό διαμαντάκι. Αλλά κι έτσι, μια χαρά είναι η ταινία.
Τα κοριτσάκια θα τη βρουν (παραδόξως…) με τον Chalamet και τον τύπο που κάνει τον όμορφο (ο οποίος έχει πολύ μέλλον), τα αγοράκια θα γουστάρουν με την πώρωση, τα γρήγορα αμάξια, τις καφρίλες, την μπόλικη βία, τα ναρκωτικά. Και το σάουντρακ είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον… Ένας ανασφαλής πιτσιρίκος εθίζεται στο εύκολο χρήμα και καταλήγει να προδώσει τους δύο ανθρώπους που τον βοήθησαν περισσότερο από όλους να ωριμάσει. Και η προδοσία μέσα στο παιχνίδι είναι. Κι ένας ακόμα λόγος που η συγκεκριμένη ταινία, μου είναι συμπαθής, είναι ακριβώς αυτός: ο βασικός πρωταγωνιστής δεν είναι εντέλει ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Δεν είναι αψεγάδιαστο role model. Θα μπορούσε να ζει στη γειτονιά μας. Τα αψεγάδιαστα role models δεν ζουν πουθενά...
Η υπόθεση: Καλοκαίρι του 1991. Ο Ντάνιελ Μίντλετον είναι ένας συμπαθέστατος αλλά αδέξιος κοινωνικά έφηβος, που μόλις έχει τελειώσει το λύκειο. Η μητέρα του τον στέλνει να περάσει το καλοκαίρι του στη θεία του, στο Κέιπ Κοντ, μια παραθαλάσσια τουριστική περιοχή στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Απώτερος στόχος της είναι να χαλαρώσει ο γιος της, να κοινωνικοποιηθεί, να συνέλθει από την απώλεια του πατέρα του και να «ανδρωθεί» πριν πάει στο κολέγιο. Ο Ντάνιελ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην ανθρωπογεωγραφία της περιοχής έως ότου συναντά τον Χάντερ Στρόμπερι. Ο Χάντερ είναι το τοπικό «κακό παιδί».
Βγάζει φράγκα πουλώντας μαριχουάνα σε ευκατάστατους παραθεριστές ενώ λειτουργεί ως κέρβερος απέναντι σε πλημμυρισμένους με ορμόνες νεαρούς, που βάζουν στο μάτι την μικρότερη αδελφή του, την ΜακΚέιλα. Διαισθανόμενος ότι μπροστά του ανοίγεται μια σπουδαία ευκαιρία, ο Ντάνιελ πείθει τον Χάντερ να συνεργαστούν, διακινώντας «χόρτο» σε όλον τον Κόλπο, καθώς η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού εντείνεται. Η δουλειά πηγαίνει εξαιρετικά καλά και ο Ντάνιελ αποκτά αυτοπεποίθηση τόση ώστε να εξομολογηθεί στην ΜακΚέιλα τον έρωτά του για εκείνην, κρατώντας τη σχέση τους κρυφή, ιδίως από τον Χάντερ. Πόσο, όμως, μπορεί να κρατήσει αυτή η περίοδος ευφορίας για τον Ντάνιελ; Είναι και μια γιγαντιαία καταιγίδα που πλησιάζει την περιοχή...
Η άποψή μας: Θα μιλήσω λίγο επί του προσωπικού. Πολύ θα ήθελα να είμαι σκηνοθέτης αντί να γράφω για ταινίες. Να μπω στην πράξη αντί να ασχολούμαι με τη θεωρία. Να είμαι αυτός που παράγει κι όχι αυτός που κρίνει. Χωρίς να έχω κανενός είδους κινηματογραφικές σπουδές, θα ήθελα να γυρίσω αυτήν την ταινία! Και να τα καταφέρω όπως τα κατάφερε και ο Bynum τελικά! Να φτιάξω μια ταινία ατελή αλλά γεμάτη από πάθος. Να μαζέψω σε μια ταινία όλες μου τις κινηματογραφικές αναφορές, να ετοιμάσω μια σινεματζίδικη ερωτική επιστολή στην εποχή της δικής μου αθωότητας, να βάλω όλα τα τραγούδια που αγάπησα, τέτοια. Εννοείται ότι άλλα θα ήταν τα τραγούδια – κι ας είναι μια χαρά το σάουντρακ.
Εννοείται ότι θα διάλεγα μιαν άλλη ηθοποιό ως πρωταγωνίστρια: ναι, τον τσαμπουκά της Maika Monroe θα τον επιζητούσα, αλλά θα ήθελα μια κοπέλα πιο όμορφη, πιο πειστική, πιο ελκυστική, πιο καλή ηθοποιό. Την δικιά μας, την Πατακιά πχ! Τον Alex Roe θα τον κρατούσα: πολύ όμορφο παλικάρι, με μια παλιοκαιρίσια γοητεία, όντως ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσα να βρω σε σύγχρονο James Dean, όπως το ζητάει ο ρόλος. Για τον Chalamet θα το σκεφτόμουν να τον χρίσω πρωταγωνιστή. Η αδεξιότητα και η αθωότητα και η αγυμνασιά του μου κάνει και είναι καλός ηθοποιός αλλά θα τον ήθελα κομμάτι πιο αρρενωπό, πιο αρσενικό τον ηθοποιό που θα έπαιζε τον Ντάνιελ. Να είναι πιστευτός ως geek αλλά να είναι πιστευτός και ως ο ασχημούλης τύπος που αποκτά αυτοπεποίθηση και που μπορεί εντέλει να σαγηνεύσει την ωραία της πόλης. Κάτι σαν τον Patrick Dempsey ή τον John Cusack στα νιάτα τους, τότε που έπαιζαν σε (δεν λέω ανάλογες) νεανικές κωμωδίες.
Σίγουρα πάντως δεν θα χρησιμοποιούσα την αφήγηση off που επέλεξε ο σκηνοθέτης. Όλη η ταινία παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια ενός άσχετου με την υπόθεση πιτσιρίκου, που απλώς ζει στην πόλη! Αυτός είναι ο αφηγητής μας. Άστοχο! Καμιά φορά είναι διαφωτιστικό να διαβάζουμε εμείς οι επαγγελματίες του χώρου τα δελτία τύπου που στέλνουν οι εταιρίες διανομής κάθε ταινίας. Στην περίπτωση τούτης της ταινίας διαβάζουμε πως ο σκηνοθέτης επέλεξε την αφήγηση off καθώς στην εποχή που είναι τοποθετημένα τα γεγονότα δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια. Διάβολε, ούτε κινητό υπήρχε. Οπότε, ήθελε να δείξει το πώς διογκώνονταν τα γεγονότα, πως δημιουργούνταν τοπικοί μύθοι, πως στα μάτια ενός παιδιού όλα αυτά που συμβαίνουν στην ταινία εξιδανικεύονται, παραμορφώνονται, μεγεθύνονται και ουσιαστικά τον βοηθούν να περάσει τη διαδικασία της ενηλικίωσης με τους δικούς του ήρωες. Στο χαρτί όλο αυτό μπορεί να φαντάζει εξαιρετική ιδέα, στην ταινία, όμως, δεν λειτουργεί καθόλου – άσε που αποπροσανατολίζει και κόβει το ρυθμό! Περνώντας πάλι στη θέση του (υποκειμενικού) κριτή έχω να πω πως αυτή είναι μια ωραιότατη και εμπορικότατη ταινία. Έχει τα θεματάκια της και τα ψεγάδια της αλλά τον στόχο της τον πετυχαίνει.
Είναι μια ταινία που ξεκινάει σαν τις κωμωδίες του John Hughes, τις παλιές, εκείνες της δεκαετίας του '80 και του '90, στη συνέχεια γίνεται «coming of age», αλλά δεν σταματάει να εκπλήσσει και να μεταλλάσσεται καθώς προχωράει. Ο σκηνοθέτης περνάει από όλα τα κινηματογραφικά είδη που κάνουν γκελ στην πιτσιρικαρία, χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ και τη βγάζει καθαρή! Η ταινία είναι απολαυστική και θα μπορούσε (λίγο τραβηγμένα) να χαρακτηριστεί ως το Baby Driver του φετινού καλοκαιριού. Οι ηθοποιοί είναι καλοί στους ρόλους τους, η ιστορία ενδιαφέρουσα, η σκηνοθεσία σούπερ (εντάξει, επιδεικτική και φαντεζί αλλά δεν «καπακώνει» το στόρι), να ήταν και πιο όμορφη η βασική πρωταγωνίστρια, θα μιλούσαμε για την πιο καβλιάρικη ταινία του φετινού καλοκαιριού. Αν έλειπε δε η συγκεκριμένη αφήγηση off και δεν «ξέφευγε» ο σκηνοθέτης προς την αμετροέπεια, αποτέλεσμα του ενθουσιασμού του, θα μιλούσαμε για ένα μικρό διαμαντάκι. Αλλά κι έτσι, μια χαρά είναι η ταινία.
Τα κοριτσάκια θα τη βρουν (παραδόξως…) με τον Chalamet και τον τύπο που κάνει τον όμορφο (ο οποίος έχει πολύ μέλλον), τα αγοράκια θα γουστάρουν με την πώρωση, τα γρήγορα αμάξια, τις καφρίλες, την μπόλικη βία, τα ναρκωτικά. Και το σάουντρακ είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον… Ένας ανασφαλής πιτσιρίκος εθίζεται στο εύκολο χρήμα και καταλήγει να προδώσει τους δύο ανθρώπους που τον βοήθησαν περισσότερο από όλους να ωριμάσει. Και η προδοσία μέσα στο παιχνίδι είναι. Κι ένας ακόμα λόγος που η συγκεκριμένη ταινία, μου είναι συμπαθής, είναι ακριβώς αυτός: ο βασικός πρωταγωνιστής δεν είναι εντέλει ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Δεν είναι αψεγάδιαστο role model. Θα μπορούσε να ζει στη γειτονιά μας. Τα αψεγάδιαστα role models δεν ζουν πουθενά...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική