Ερωτευμένος με τη γυναίκα μου
του Daniel Auteuil. Με τους Daniel Auteuil, Gérard Depardieu, Sandrine Kiberlain, Adriana Ugarte, Brigitte Aubry
Φαντασία μου πλανεύτρα...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Το – όχι και τόσο σκοτεινό – αντικείμενο του πόθου
Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο αγαπημένος Γάλλος ηθοποιός Daniel Auteuil. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «La fille du puisatier» (2011), «Marius» (2013) και «Fanny» (2013). Και οι τρεις αυτές ταινίες αποτέλεσαν διασκευές για το σινεμά θεατρικών έργων του Marcel Pagnol. Για τη νέα του ταινία κατέφυγε σε άλλον θεατρικό συγγραφέα: τον Florian Zeller. Μάλιστα, πρωταγωνιστούσε στη θεατρική παράσταση του έργου του Zeller πριν τη μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Άλλαξε και τον ρόλο της κοπέλας, κάνοντάς την ισπανικής καταγωγής, ειδικά για να παίξει το ρόλο η Adriana Ugarte. Ο Auteuil πρωταγωνιστεί και στις τέσσερις ταινίες που σκηνοθέτησε. Και θα πρωταγωνιστεί και στην πέμπτη, την οποία ετοιμάζει. Η ταινία θα έχει τίτλο «La trilogie marseillaise: César» και βασίζεται σε σενάριο και πάλι του Pagnol, το οποίο είχε γυρίσει ο ίδιος σε ταινία το 1936!
Ο 58χρονος Auteuil στην ταινία Ερωτευμένος με τη γυναίκα μου (Amoureux de ma femme) συμπρωταγωνιστεί για έκτη φορά με τον 60χρονο Depardieu, για δεύτερη φορά με την 50χρονη Kiberlain και για πρώτη φορά με την 33χρονη Ugarte. Την Ugarte την έχουμε δει να πρωταγωνιστεί στην Julieta (2016) του Pedro Almodovar.
Η υπόθεση: Ο Ντανιέλ είναι ένας καλοταϊσμένος μεσήλικας μεγαλοαστός, που ζει μια άνετη ζωή δίπλα στη σύζυγό του, την Ιζαμπέλ. Μια μέρα βλέπει στο δρόμο τον κολλητό του φίλο, Πατρίκ, με τον οποίο είχαν καιρό να βρεθούν. Κι είχαν καιρό να βρεθούν επειδή ο Πατρίκ μετά από πάρα πολλά χρόνια γάμου, χώρισε με τη γυναίκα του, η οποία ήταν κολλητή φίλη της Ιζαμπέλ. Ο Ντανιέλ δεν το σκέφτεται και πολύ και καλεί τον φίλο του στο σπίτι του για δείπνο. Ο Πατρίκ ενθουσιάζεται, καθώς έτσι θα έχει την ευκαιρία να συστήσει στον φίλο του και την Ιζαμπέλ, τη γυναίκα που του πήρε τα μυαλά, τη γυναίκα με την οποία είναι έτοιμος να παντρευτεί.
Η Ιζαμπέλ δεν τρελαίνεται με την ιδέα: ίσα – ίσα θέλει να ακυρωθεί το γεύμα πάση θυσία. Εντέλει, το γεύμα δεν ακυρώνεται. Και ο Πατρίκ εμφανίζεται στο σπίτι του φίλου του με την κατά πολλές δεκαετίες νεώτερή του Έμα, η οποία είναι μια πανέμορφη γυναίκα, wannabe ηθοποιός, ισπανικής καταγωγής. Ο Ντανιέλ παθαίνει την πλάκα της ζωής του! Γοητεύεται υπέρ του δέοντος από τη νεαρή γυναίκα σε σημείο να φαντασιώνεται διαρκώς πως ζει μια ονειρεμένη ζωή δίπλα στη γοητευτική νεαρή. Πώς θα εξελιχθεί το συγκεκριμένο γεύμα;
Η άποψή μας: Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και των κανονιστικών στοιχείων που τη διέπουν, το να είσαι άντρας και να σου αρέσει αυτή η ταινία, σε κατατάσσει απευθείας στην κατηγορία «μισογύνικο μόγγολο». Ok, μιλάμε για άντρες κάποιας ηλικίας (ε, χμ), και λοιπόν; Είναι έγκλημα κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικασταί, να φαντασιωνόμαστε καλλίπυγες, νεαρές, αιθέριες υπάρξεις; Όχι τώρα, αλήθεια φίλοι μου: είστε στα -άντα σας, μην πω στα -ήντα σας κι ένας από τους κολλητούς σας χωρίζει και νταλαβερίζεται με αιθέριο μωρό, εκπάγλου καλλονής. Δεν θα το θαυμάσετε; Δεν θα τον ζηλέψετε; Δεν θα σκεφτείτε: «ε, τον μπαγάσα»; Δεν θα φαντασιωθείτε τι θα κάνατε αν ήσασταν στη θέση του;
Ε, αυτό κάνει και ο ήρωας που υποδύεται ο Daniel Auteuil στην ταινία. Είναι κακό και να φαντασιωνόμαστε ακόμα; Ήμαρτον και έλεος! Ας παστεριωθούμε, να φύγουν όλες οι κακές σκέψεις, να είμαστε μονογαμικοί και να μην θαυμάζουμε πλέον το ωραίο, σε όλες του τις εκφάνσεις! Πάτε καλά μωρέ; Εδώ, στη Γαλλία (!!!), χώρα παραγωγής της ταινίας, θα πλερώνεις πρόστιμο αν κάνεις καμάκι στο δρόμο! Πάει το φλερτ, πάει το κυνήγι, πάνε όλα. Τώρα μόνο dick pic και καρδουλώματα στα σόσιαλ. Πού πάμε κύριοι; Μια κοινωνία ευνούχων γινήκαμε, που πρέπει να σκέφτεσαι 18 φορές τι θα πεις, μην παρεξηγηθούν οι ευαισθησίες μη χέσω των υποστηρικτών των γαιοσκωλήκων ξερωγώ. Φτάνει πχια, αυτό καταντάει φασισμός! Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα. Ναι, αλλά αυτή είναι μια καλή ταινία; Όχι!
Μουάχαχαχαχα, σίγουρα δεν είναι καλή ταινία. Κυρίως επειδή ο Auteuil δεν καταφέρνει (ίσως να μην το προσπαθεί καν) να κρύψει τη θεατρική καταγωγή του φιλμ του. Το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των δρώμενων της ταινίας λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα διαμέρισμα. Τα υπόλοιπα συμβαίνουν στο… μυαλό του πρωταγωνιστή! Που με την θεά Ισπανίδα φτάνει μέχρι τη Βενετία η χάρη του! Φοβερό κορμί η Ugarte, εννοείται ότι μας τη δείχνει ο σκηνοθέτης γυμνή (να μην τη φαντασιώνεται μόνον αυτός), εννοείται ότι ο ρόλος της δεν είναι τίποτε άλλο από το υγρό όνειρο ενός φαλλοκράτη του κερατά! Ο Depardieu είναι παραδόξως χαμηλών τόνων εδώ, η Kiberlain δεν τα πάει άσχημα ως η σύζυγος, όλα τα φώτα όμως πέφτουν πάνω στον σαλιάρη Ντανιέλ.
Εντέλει και το μήνυμα της ταινίας είναι συντηρητικό, δεν λέω, και η λογική των αστείων είναι κάπως παλιομοδίτικη, αλλά εδώ διακυβεύονται πολλά περισσότερα από το πόσα αστεράκια θα πάρει η ταινία. Μια κακή ταινία την οποία έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε. Εντάξει;
Η υπόθεση: Ο Ντανιέλ είναι ένας καλοταϊσμένος μεσήλικας μεγαλοαστός, που ζει μια άνετη ζωή δίπλα στη σύζυγό του, την Ιζαμπέλ. Μια μέρα βλέπει στο δρόμο τον κολλητό του φίλο, Πατρίκ, με τον οποίο είχαν καιρό να βρεθούν. Κι είχαν καιρό να βρεθούν επειδή ο Πατρίκ μετά από πάρα πολλά χρόνια γάμου, χώρισε με τη γυναίκα του, η οποία ήταν κολλητή φίλη της Ιζαμπέλ. Ο Ντανιέλ δεν το σκέφτεται και πολύ και καλεί τον φίλο του στο σπίτι του για δείπνο. Ο Πατρίκ ενθουσιάζεται, καθώς έτσι θα έχει την ευκαιρία να συστήσει στον φίλο του και την Ιζαμπέλ, τη γυναίκα που του πήρε τα μυαλά, τη γυναίκα με την οποία είναι έτοιμος να παντρευτεί.
Η Ιζαμπέλ δεν τρελαίνεται με την ιδέα: ίσα – ίσα θέλει να ακυρωθεί το γεύμα πάση θυσία. Εντέλει, το γεύμα δεν ακυρώνεται. Και ο Πατρίκ εμφανίζεται στο σπίτι του φίλου του με την κατά πολλές δεκαετίες νεώτερή του Έμα, η οποία είναι μια πανέμορφη γυναίκα, wannabe ηθοποιός, ισπανικής καταγωγής. Ο Ντανιέλ παθαίνει την πλάκα της ζωής του! Γοητεύεται υπέρ του δέοντος από τη νεαρή γυναίκα σε σημείο να φαντασιώνεται διαρκώς πως ζει μια ονειρεμένη ζωή δίπλα στη γοητευτική νεαρή. Πώς θα εξελιχθεί το συγκεκριμένο γεύμα;
Η άποψή μας: Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και των κανονιστικών στοιχείων που τη διέπουν, το να είσαι άντρας και να σου αρέσει αυτή η ταινία, σε κατατάσσει απευθείας στην κατηγορία «μισογύνικο μόγγολο». Ok, μιλάμε για άντρες κάποιας ηλικίας (ε, χμ), και λοιπόν; Είναι έγκλημα κύριε Πρόεδρε, κύριοι Δικασταί, να φαντασιωνόμαστε καλλίπυγες, νεαρές, αιθέριες υπάρξεις; Όχι τώρα, αλήθεια φίλοι μου: είστε στα -άντα σας, μην πω στα -ήντα σας κι ένας από τους κολλητούς σας χωρίζει και νταλαβερίζεται με αιθέριο μωρό, εκπάγλου καλλονής. Δεν θα το θαυμάσετε; Δεν θα τον ζηλέψετε; Δεν θα σκεφτείτε: «ε, τον μπαγάσα»; Δεν θα φαντασιωθείτε τι θα κάνατε αν ήσασταν στη θέση του;
Ε, αυτό κάνει και ο ήρωας που υποδύεται ο Daniel Auteuil στην ταινία. Είναι κακό και να φαντασιωνόμαστε ακόμα; Ήμαρτον και έλεος! Ας παστεριωθούμε, να φύγουν όλες οι κακές σκέψεις, να είμαστε μονογαμικοί και να μην θαυμάζουμε πλέον το ωραίο, σε όλες του τις εκφάνσεις! Πάτε καλά μωρέ; Εδώ, στη Γαλλία (!!!), χώρα παραγωγής της ταινίας, θα πλερώνεις πρόστιμο αν κάνεις καμάκι στο δρόμο! Πάει το φλερτ, πάει το κυνήγι, πάνε όλα. Τώρα μόνο dick pic και καρδουλώματα στα σόσιαλ. Πού πάμε κύριοι; Μια κοινωνία ευνούχων γινήκαμε, που πρέπει να σκέφτεσαι 18 φορές τι θα πεις, μην παρεξηγηθούν οι ευαισθησίες μη χέσω των υποστηρικτών των γαιοσκωλήκων ξερωγώ. Φτάνει πχια, αυτό καταντάει φασισμός! Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα. Ναι, αλλά αυτή είναι μια καλή ταινία; Όχι!
Μουάχαχαχαχα, σίγουρα δεν είναι καλή ταινία. Κυρίως επειδή ο Auteuil δεν καταφέρνει (ίσως να μην το προσπαθεί καν) να κρύψει τη θεατρική καταγωγή του φιλμ του. Το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των δρώμενων της ταινίας λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα διαμέρισμα. Τα υπόλοιπα συμβαίνουν στο… μυαλό του πρωταγωνιστή! Που με την θεά Ισπανίδα φτάνει μέχρι τη Βενετία η χάρη του! Φοβερό κορμί η Ugarte, εννοείται ότι μας τη δείχνει ο σκηνοθέτης γυμνή (να μην τη φαντασιώνεται μόνον αυτός), εννοείται ότι ο ρόλος της δεν είναι τίποτε άλλο από το υγρό όνειρο ενός φαλλοκράτη του κερατά! Ο Depardieu είναι παραδόξως χαμηλών τόνων εδώ, η Kiberlain δεν τα πάει άσχημα ως η σύζυγος, όλα τα φώτα όμως πέφτουν πάνω στον σαλιάρη Ντανιέλ.
Εντέλει και το μήνυμα της ταινίας είναι συντηρητικό, δεν λέω, και η λογική των αστείων είναι κάπως παλιομοδίτικη, αλλά εδώ διακυβεύονται πολλά περισσότερα από το πόσα αστεράκια θα πάρει η ταινία. Μια κακή ταινία την οποία έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε. Εντάξει;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Tanweer.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική