Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών
του Stefano Sollima. Με τους Benicio del Toro, Josh Brolin, Isabela Moner, Jeffrey Donovan, Manuel Garcia-Rulfo, Catherine Keener, Matthew Modine, Shea Whigham
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν
του zerVo (@moviesltd) 
Μια πραγματικά εξαιρετική ταινία. Υπογεγραμμένη από το πλέον ανερχόμενο golden boy του (βορειο)αμερικάνικου σινεμά, με τους ποιοτικότερους στο είδος τους συντελεστές, με ερμηνευτικό καστ που τσακίζει κόκαλα, με στόρι που συνδυάζει άριστα το σασπένς με την κοινωνική κραυγή αγωνίας, γύρω από ένα φλέγον για την υπερδύναμη ζήτημα, το μεταναστευτικό. Αποτέλεσμα τούτου, ήταν το Sicario να αποσπάσει (μόνο) τρεις τιμητικές οσκαρικές υποψηφιότητες, να τα πάει περίφημα στα απανταχού box offices, να ανεβάσει ακόμη πιο πολύ τις μετοχές του γαλλόφωνου Καναδέζου Denis Villeneuve και να δημιουργήσει έναν κουρνιαχτό γύρω από το όνομα του, που δεν καταλάγιασε ούτε καν τρία χρόνια μετά την επίσημη έξοδο τους στις αίθουσες. Η απόφαση για κινηματογραφική συνέχεια, δεν είχε καμία ιδιαίτερη λογική την εποχή που κτιζόταν το πρωτότυπο, σήμερα όμως, οφείλει κανείς να ομολογήσει πως το δεύτερο μέρος Day Of The Soldado στέκεται επάξια στο πλευρό του. Και είμαι απόλυτα σίγουρος πως και το τρίτο τεύχος, θα κλείσει εξίσου όμορφα, μια τριλογία που δεν γεννήθηκε, αλλά στήθηκε στην πορεία.
Μια σειρά από βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας που θα πλήξουν τις μεγαλουπόλεις της αμερικάνικης μεσοδύσης, με αποτέλεσμα δεκάδες αθώους πολίτες νεκρούς, θα θορυβήσει τις υπηρεσίες ασφαλείας τόσο του Πεντάγωνου όσο και της CIA, ώστε να κατευθύνουν τα βέλη τους προς πάσα κατεύθυνση, πιθανώς υπαίτια για το μακελειό. Με τις αρχικές ενδείξεις να στρέφονται κατά των καρτέλ ναρκωτικών του γειτονικού Μεξικό, που στα πλαίσια των παράνομων δραστηριοτήτων τους, έχουν προσθέσει και την αρωγή προς τους φανατικούς τζιχαντιστές προκειμένου να διαβούν τα σύνορα με τις ΗΠΑ, τα γεράκια δεν θα αργήσουν να κηρύξουν τον αόρατο πόλεμο εναντίον τους. Και οποία καλύτερη μέθοδος από την ήδη δοκιμασμένη, από το να ακολουθήσουν πιστά το γνώριμα ύπουλο πλάνο του διαίρει και βασίλευε...
Έχοντας λάβει ρητή εντολή για άμεση δράση από τους στυγνούς και ανελέητους ανωτέρους του, ο μυστικός πράκτορας Ματ Γκρέιβερ, θα κληθεί να εκπονήσει σχέδιο αρπαγής της ανήλικης θυγατέρας του διαβόητου βαρόνου του μεξικάνικου υποκόσμου Ρέγιες, ρίχνοντας εντέχνως την ευθύνη στην αντίπαλη συμμορία, ώστε να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο στις τάξεις των γκάνγκστερς στα νότια του Ρϊο Γκράντε. Κι ενώ τα πάντα κυλούν βάση της άριστα οργανωμένης τακτικής, οι καθόλου βέβαιοι για τον διευκολυντικό ρόλο των γειτόνων τους στην παράνομη μεταφορά στον τόπο τους των φανατισμένων καμικάζι ισλαμιστών, δεν θα υπολογίσουν τον ανθρώπινο παράγοντα που θα κάνει την εμφάνιση του στις ελάχιστα συναισθηματικά φορτισμένες τάξεις τους. Καθώς το πρωτοπαλίκαρο της παραστρατιωτικής διμοιρίας του Λάνγκλευ και κορυφαίος εκτελεστής, Αλεχάντρο Γκίλικ, θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το μικρό κορίτσι και δεν θα το αφήσει ολομόναχο να θυσιαστεί, προκειμένου να καρπωθούν διπλωματικά οφέλη τα κοστουμαρισμένα και ανήθικα αφεντικά του...
Συνεπώς η διαίρεση αυτή την φορά λαμβάνει χώρα εντός των κλιμακίων δράσης της ίδιας της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής, που πάνοπλη εκστρατεύει στα γειτονικά της χωράφια, επιδιώκοντας να ισοπεδώσει ολόκληρο το σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα που προστατεύει ολάκερο τον μεξικάνικο υπόκοσμο. Άλλες θα είναι οι αποφάσεις των υψηλόβαθμων, διαφορετικά θα κινηθούν οι αρματωμένοι σαν αστακοί πεζοναύτες, άλλη ρότα, μοναχική μα παρακινούμενη από τις προσωπικές ηθικές του αξίες θα διαβεί ο πιστολέρο, που γουστάρει να αμφισβητεί το κύρος και την ορθολογική κρίση των πολεμοχαρών χαρτογιακάδων. Και θα σηκώσει το δικό του επαναστατικό μπαϊράκι ενάντια στους κομπανιέρους του, γνωρίζοντας από πριν πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, ειδικά όταν έχει αναλάβει και το έργο της προστασίας της μικρούλας κόρης του ναρκέμπορα.
Σε συνέχεια ενός ανατριχιαστικά ρεαλιστικού ίντρο, όταν οι βόμβες δίπλα σε γυναίκες και παιδιά σκάνε η μία μετά την άλλη μέσα στα πολύβουα εμπορικά κέντρα, έρχεται στο στήσιμο της πλοκής, που βασίζεται όπως συνήθως στην διαρκή και αναγκαία συνθήκη για κάθε γιάνκη επιτετραμμένο που σέβεται τον εαυτό του, φορώντας το καπέλο και την κονκάρδα του παγκόσμιου σερίφη και στέλνοντας ένθεν κακείθεν τα άψυχα τσιράκια του για να καθαρίσουν. Το πρώτο μέρος κλείνει σχεδόν θριαμβευτικά για το παρακράτος της Αστερόεσσας, έχοντας επιτύχει διάνα στον σκοπό του, να προκαλέσει τριγμούς στο οργανωμένο έγκλημα των περιχώρων του Μέξικο Σίτι. Με την έναρξη της επανάληψης, το θρίλερ που εξελίσσεται στις απέραντες ερημιές της Ατακάμα, ανεβάζει σταδιακά στροφές, ενόσω το δίδυμο των φυγάδων του έμπειρου χίτμαν και της κορασίδας, κυνηγιέται τόσο από τα φίλια, όσο και από τα εχθρικά πυρά των ορκισμένων και δίχως την παραμικρή αξία για την ανθρώπινη ζωή, Σικάριο. Ας ξεκινήσουμε όμως με μια αναφορά στο τι λείπει από το σίκουελ...
Πέραν του Villeneuve, απουσιάζει και η καθηλωτική φωτογραφία του μαέστρου Roger Deakins που στο πρώτο επεισόδιο έκανε την μεγάλη διαφορά. Η μουσική επένδυση δε, που στα 2015 είχε επιμεληθεί ο προσφάτως μακαρίτης Jóhann Jóhannsson, εδώ δίνει την σκυτάλη της σε ένα κάπως πιο τρομακτικού ύφους σάουντρακ, με μακρόσυρτες συριστικές τσελιστικές ιαχές, έμπνευσης του Ισλανδού μουσικού Hildur Guðnadóttir, που ταιριάζουν απόλυτα με το εκρηκτικό ύφος της αφήγησης. Πέραν των τρανταχτών απουσιών, πάντως, η πιο θετική επιστροφή στην (τρίπτυχη, όπως όλα δείχνουν) σινε σειρά, ακούει στο όνομα του σεναρίστα Taylor Sheridan, που δεν αφήνει το παραμικρό στην τύχη, φροντίζοντας μέσα από κάθε κροτάλισμα των πολυβόλων, να καυτηριάσει συνάμα και την στάση των κυρίαρχων μιλιταριστών του αμερικάνικου βορρά, που δρουν ανεξέλεγκτα και μόνο με ενδείξεις, ως ισοπεδωτές τιμωροί προς πάσα κατεύθυνση.
Δεν είναι τυχαίο που χάρη στον Ιρλανδό γραφιά, οι ανατροπές των δεδομένων, όσο πλησιάζουμε στο αγωνιώδες φινάλε, κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση, αδυνατώντας να τον βοηθήσουν να προβλέψει τι πρόκειται να συμβεί στην επόμενη σεκάνς. Και παρότι οι παράδες στον δεύτερο αυτό μέρος, είναι εμφανώς περιορισμένοι (όπως άλλωστε και στο πρώτο Sicario) εντούτοις ο δοκιμασμένος στο γκανγκστερικό είδος, τόσο στην μικρή (Gomorrah) όσο και στην μεγάλη οθόνη (με το συγκλονιστικό Suburra) ντιρέκτορας Stefano Sollima, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και οδηγεί με τρόπο γοητευτικά ελκυστικό το πόνημα του σε μια έξοδο - γέφυρα προς το τελικό τσάπτερ, όπου κανείς δεν μπορεί από τώρα να προβλέψει ποια θα είναι η διάταξη των αντιμαχόμενων στρατοπέδων,
Το γεγονός πως από τις εικόνες του Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών λείπει η φιγούρα της πολύπλευρης υποκριτικά Emily Blunt, δίνει στους δύο επιστρέψαντες πρωταγωνιστές Benicio Del Toro και Josh Brolin, την ευκαιρία να κινηθούν με μεγαλύτερη (χρονική βασικά) άνεση σε ένα πεδίο που αμφότεροι παίζουν για πλάκα στα δάκτυλα τους. Κι επειδή ο δεύτερος, είναι συνηθισμένος να ισορροπεί, με τους διπρόσωπους χαρακτήρες που υποδύεται, σε ένα λεπτό σκοινί που τον οδηγεί στο κατώφλι του ασυμπάθιστου, το περισσότερο κλάκο της πλατείας αποσπά ο χαρισματικός Πουερτορικάνος, ο οποίος σε πείθει, πως είναι φτιαγμένος για να παίζει τον τσαλακωμένο, αγέλαστο, λιγομίλητο και αγνώριστο από τα τραύματα, λατίνο σούτερ, ακόμη κι αν την ίδια μανιέρα προβάλλει εδώ και δεκαετίες, από την εποχή των απίθανων Usual Suspects.
Με τέτοιο γνώστη του genre σκηνοθέτη, που εκμεταλλεύεται πλήρως ένα όχι αναμενόμενα πλούσιο σε μάχες και πανζουρλισμό, αλλά σφαιρικώς σοσιολογικά σκεπτόμενο σενάριο και με σταρικές παρουσίες υψηλού επιπέδου στο καστ, δεν είναι τυχαίο που το δεύτερο μέρος του Sicario, δείχνει με ακρίβεια το πως θα έπρεπε να είναι οργανωμένες και συντεταγμένες οι μοντέρνες κινηματογραφικές περιπέτειες δράσης. Αν θέλουν να πάρουν πίσω, το πάνω χέρι της άτυπης κόντρας τους, με τις αντίστοιχα σαρωτικές, σε κάθε τομέα, ιδίως εμπορικό, της TV.
Έχοντας λάβει ρητή εντολή για άμεση δράση από τους στυγνούς και ανελέητους ανωτέρους του, ο μυστικός πράκτορας Ματ Γκρέιβερ, θα κληθεί να εκπονήσει σχέδιο αρπαγής της ανήλικης θυγατέρας του διαβόητου βαρόνου του μεξικάνικου υποκόσμου Ρέγιες, ρίχνοντας εντέχνως την ευθύνη στην αντίπαλη συμμορία, ώστε να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο στις τάξεις των γκάνγκστερς στα νότια του Ρϊο Γκράντε. Κι ενώ τα πάντα κυλούν βάση της άριστα οργανωμένης τακτικής, οι καθόλου βέβαιοι για τον διευκολυντικό ρόλο των γειτόνων τους στην παράνομη μεταφορά στον τόπο τους των φανατισμένων καμικάζι ισλαμιστών, δεν θα υπολογίσουν τον ανθρώπινο παράγοντα που θα κάνει την εμφάνιση του στις ελάχιστα συναισθηματικά φορτισμένες τάξεις τους. Καθώς το πρωτοπαλίκαρο της παραστρατιωτικής διμοιρίας του Λάνγκλευ και κορυφαίος εκτελεστής, Αλεχάντρο Γκίλικ, θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το μικρό κορίτσι και δεν θα το αφήσει ολομόναχο να θυσιαστεί, προκειμένου να καρπωθούν διπλωματικά οφέλη τα κοστουμαρισμένα και ανήθικα αφεντικά του...
Συνεπώς η διαίρεση αυτή την φορά λαμβάνει χώρα εντός των κλιμακίων δράσης της ίδιας της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής, που πάνοπλη εκστρατεύει στα γειτονικά της χωράφια, επιδιώκοντας να ισοπεδώσει ολόκληρο το σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα που προστατεύει ολάκερο τον μεξικάνικο υπόκοσμο. Άλλες θα είναι οι αποφάσεις των υψηλόβαθμων, διαφορετικά θα κινηθούν οι αρματωμένοι σαν αστακοί πεζοναύτες, άλλη ρότα, μοναχική μα παρακινούμενη από τις προσωπικές ηθικές του αξίες θα διαβεί ο πιστολέρο, που γουστάρει να αμφισβητεί το κύρος και την ορθολογική κρίση των πολεμοχαρών χαρτογιακάδων. Και θα σηκώσει το δικό του επαναστατικό μπαϊράκι ενάντια στους κομπανιέρους του, γνωρίζοντας από πριν πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, ειδικά όταν έχει αναλάβει και το έργο της προστασίας της μικρούλας κόρης του ναρκέμπορα.
Σε συνέχεια ενός ανατριχιαστικά ρεαλιστικού ίντρο, όταν οι βόμβες δίπλα σε γυναίκες και παιδιά σκάνε η μία μετά την άλλη μέσα στα πολύβουα εμπορικά κέντρα, έρχεται στο στήσιμο της πλοκής, που βασίζεται όπως συνήθως στην διαρκή και αναγκαία συνθήκη για κάθε γιάνκη επιτετραμμένο που σέβεται τον εαυτό του, φορώντας το καπέλο και την κονκάρδα του παγκόσμιου σερίφη και στέλνοντας ένθεν κακείθεν τα άψυχα τσιράκια του για να καθαρίσουν. Το πρώτο μέρος κλείνει σχεδόν θριαμβευτικά για το παρακράτος της Αστερόεσσας, έχοντας επιτύχει διάνα στον σκοπό του, να προκαλέσει τριγμούς στο οργανωμένο έγκλημα των περιχώρων του Μέξικο Σίτι. Με την έναρξη της επανάληψης, το θρίλερ που εξελίσσεται στις απέραντες ερημιές της Ατακάμα, ανεβάζει σταδιακά στροφές, ενόσω το δίδυμο των φυγάδων του έμπειρου χίτμαν και της κορασίδας, κυνηγιέται τόσο από τα φίλια, όσο και από τα εχθρικά πυρά των ορκισμένων και δίχως την παραμικρή αξία για την ανθρώπινη ζωή, Σικάριο. Ας ξεκινήσουμε όμως με μια αναφορά στο τι λείπει από το σίκουελ...
Πέραν του Villeneuve, απουσιάζει και η καθηλωτική φωτογραφία του μαέστρου Roger Deakins που στο πρώτο επεισόδιο έκανε την μεγάλη διαφορά. Η μουσική επένδυση δε, που στα 2015 είχε επιμεληθεί ο προσφάτως μακαρίτης Jóhann Jóhannsson, εδώ δίνει την σκυτάλη της σε ένα κάπως πιο τρομακτικού ύφους σάουντρακ, με μακρόσυρτες συριστικές τσελιστικές ιαχές, έμπνευσης του Ισλανδού μουσικού Hildur Guðnadóttir, που ταιριάζουν απόλυτα με το εκρηκτικό ύφος της αφήγησης. Πέραν των τρανταχτών απουσιών, πάντως, η πιο θετική επιστροφή στην (τρίπτυχη, όπως όλα δείχνουν) σινε σειρά, ακούει στο όνομα του σεναρίστα Taylor Sheridan, που δεν αφήνει το παραμικρό στην τύχη, φροντίζοντας μέσα από κάθε κροτάλισμα των πολυβόλων, να καυτηριάσει συνάμα και την στάση των κυρίαρχων μιλιταριστών του αμερικάνικου βορρά, που δρουν ανεξέλεγκτα και μόνο με ενδείξεις, ως ισοπεδωτές τιμωροί προς πάσα κατεύθυνση.
Δεν είναι τυχαίο που χάρη στον Ιρλανδό γραφιά, οι ανατροπές των δεδομένων, όσο πλησιάζουμε στο αγωνιώδες φινάλε, κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση, αδυνατώντας να τον βοηθήσουν να προβλέψει τι πρόκειται να συμβεί στην επόμενη σεκάνς. Και παρότι οι παράδες στον δεύτερο αυτό μέρος, είναι εμφανώς περιορισμένοι (όπως άλλωστε και στο πρώτο Sicario) εντούτοις ο δοκιμασμένος στο γκανγκστερικό είδος, τόσο στην μικρή (Gomorrah) όσο και στην μεγάλη οθόνη (με το συγκλονιστικό Suburra) ντιρέκτορας Stefano Sollima, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και οδηγεί με τρόπο γοητευτικά ελκυστικό το πόνημα του σε μια έξοδο - γέφυρα προς το τελικό τσάπτερ, όπου κανείς δεν μπορεί από τώρα να προβλέψει ποια θα είναι η διάταξη των αντιμαχόμενων στρατοπέδων,
Το γεγονός πως από τις εικόνες του Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών λείπει η φιγούρα της πολύπλευρης υποκριτικά Emily Blunt, δίνει στους δύο επιστρέψαντες πρωταγωνιστές Benicio Del Toro και Josh Brolin, την ευκαιρία να κινηθούν με μεγαλύτερη (χρονική βασικά) άνεση σε ένα πεδίο που αμφότεροι παίζουν για πλάκα στα δάκτυλα τους. Κι επειδή ο δεύτερος, είναι συνηθισμένος να ισορροπεί, με τους διπρόσωπους χαρακτήρες που υποδύεται, σε ένα λεπτό σκοινί που τον οδηγεί στο κατώφλι του ασυμπάθιστου, το περισσότερο κλάκο της πλατείας αποσπά ο χαρισματικός Πουερτορικάνος, ο οποίος σε πείθει, πως είναι φτιαγμένος για να παίζει τον τσαλακωμένο, αγέλαστο, λιγομίλητο και αγνώριστο από τα τραύματα, λατίνο σούτερ, ακόμη κι αν την ίδια μανιέρα προβάλλει εδώ και δεκαετίες, από την εποχή των απίθανων Usual Suspects.
Με τέτοιο γνώστη του genre σκηνοθέτη, που εκμεταλλεύεται πλήρως ένα όχι αναμενόμενα πλούσιο σε μάχες και πανζουρλισμό, αλλά σφαιρικώς σοσιολογικά σκεπτόμενο σενάριο και με σταρικές παρουσίες υψηλού επιπέδου στο καστ, δεν είναι τυχαίο που το δεύτερο μέρος του Sicario, δείχνει με ακρίβεια το πως θα έπρεπε να είναι οργανωμένες και συντεταγμένες οι μοντέρνες κινηματογραφικές περιπέτειες δράσης. Αν θέλουν να πάρουν πίσω, το πάνω χέρι της άτυπης κόντρας τους, με τις αντίστοιχα σαρωτικές, σε κάθε τομέα, ιδίως εμπορικό, της TV.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική