Κηδεία Είναι, θα Περάσει
του Álvaro Díaz Lorenzo. Με τους Jordi Sánchez, Megan Montaner, Eduardo Casanova, Silvia Alonso, David Guapo, Salva Reina, Boré Buika, Andrés Velencoso, Paco Tous, Rossy de Palma
Από τον Μον Ντιέ στον Σενιόρ! Ω, Θε μου...
του zerVo (@moviesltd) 
Αρχίζει και μοιάζει εκνευριστικό, στα όρια του γελοίου, αυτό που προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω οι Ισπανοί, σε ότι έχει να κάνει με τις διαφοροποιήσεις των εθνοτήτων που ορίζουν το ομόσπονδο κράτος τους. Μια σάχλα που και βέβαια γεννιέται μέσα από την υπαρκτή - και ο Θεός να φυλάξει να μην οδηγηθεί και ετούτη σε εμφύλιο σπαραγμό - ρήξη ανάμεσα στους, διαφορετικής κουλτούρας, γλώσσας, πολλές φορές και αντίληψης, κόσμους που ορίζουν την σε κατάσταση αμφίβολης ισορροπίας, αγαπημένη και πανέμορφη Εσπάνια. Σε τελική ανάλυση αν δεν γίνεται να συμβιώσουν όπως κάνουν τόσες δεκαετίες, αντάμα, ας πάρει μπροστά η αρχή της αυτοδιάθεσης, με δημοκρατικό και διάφανο τρόπο. Όλα τα άλλα, με την ποδοσφαιροποίηση του αθώου λαουτζίκου, μάλλον κακό κάνουν, στην απόπειρα συμφιλίωσης, ακόμη κι αν οι καλλιτεχνική τάση, όπως στην παρούσα - ας την αποκαλέσουμε - κωμωδία, μοιάζει αθώα και αφελής.
Μουρτζούφλης, σκυθρωπός, αγέλαστος και διαρκώς συννεφιασμένος, με οποιονδήποτε κι αν συναναστραφεί στην καθημερινότητα του, είτε στο ίδιο του το σπίτι, είτε στην τράπεζα που εργάζεται ως στέλεχος, είναι ο συντηρητικός Καστιγιάνος Γκρεγκόριο. Αρκεί μόνο μια φράση να ακούσει πάντως, για να αλλάξει μονομιάς πρόσωπο και να δείξει ευδιάθετος και χαρούμενος: Ρεάλ Μαδρίτης! Φανατικός υποστηρικτής της 12 φορές τροπαιούχας Ευρώπης βασίλισσας και προσωπικός φίλος - στα όνειρα του - του προέδρου της Φλορεντίνο Πέρεθ, ο μεσήλικας μαδριλένος, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αν ακούσει και μόνο την ύπαρξη άλλου ποδοσφαιρικού συλλόγου. Για εκείνον υπάρχουν μόνον οι Μερένχες. Και δεν τον νοιάζει και τίποτα άλλο, αφού τα τρία παιδιά του, ούτε καν άκουσαν τις παραινέσεις τους και το καθένα έχει τραβήξει τον δικό του δρόμο...
Μια κατάσταση που θα αλλάξει άρδην, την ημέρα που θα χάσει εντελώς αναπάντεχα σε τροχαίο, την σύζυγό του Μαρία και θα κληθεί να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία. Να μεταφέρει τις στάχτες της καύσης της, στο Ανδαλουσιανό χωριουδάκι Σανλουκάρ, προκειμένου να τις σκορπίσει στις όχθες του χιλιοτραγουδισμένου Γουαδαλκιβίρ! Μια εκδρομή διάρκειας τριών ημερών, που υποχρεωτικά θα πρέπει να πραγματοποιήσει συνοδεία των απομακρυσμένων τέκνων του. Της μεγάλης του κόρης Σάντρα, που του κρύβει επιμελώς την εγκυμοσύνη της, αλλά και το ότι σύντομα θα μετακομίσει στην (μισητή) Βαρκελώνη, μαζί με τον Καταλανό σύζυγό της Ζόρντι, βαμμένο μπλαουγκράνα και φανατικό οπαδό της (αχώνευτης) Μπάρτσα. Του γιου του Κάρλος, που έχει να του μιλήσει για έξι μήνες, από τον καιρό δηλαδή που δημοσιοποίησε τις σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες, αλλά και τον δεσμό του με τον Βάσκο και μαύρο με Σενεγαλέζικες ρίζες Ενέκο. Και της αναποφάσιστης μικρής του θυγατέρας Αλίσια, που διατηρεί σχέση (δεν την λες κιόλας) με τον Λέο, έναν αναρχοαυτόνομο χίπη, που ούτε θέλει να τον βλέπει στα μάτια του!
Τρεις μέρες πένθιμης πορείας λοιπόν σε ένα βανάκι ζωγραφισμένο μάλιστα στις αποχρώσεις των εχθρικών κόκκινων και μπλε, μαζί με πρόσωπα που απεχθάνεται, για τον κονσερβαρισμένο φιλοβασιλικό, μοιάζουν με εφιάλτης, αλλά τι να κάνει από την στιγμή που αυτή ήταν η έσχατη εντολή της γυναικός του? Η οποία μάλιστα δεν έχει ακόμη αποχαιρετήσει ολοσχερώς, αλλά επιστρέφει ως ζωντανό πνεύμα, πάνω στην τεφροδόχο και του μιλάει διαρκώς, δίνοντας του συμβουλές για το πως πρέπει να έρθει κοντύτερα στα τζιέρια του, να τα αγαπήσει, να τα φέρι κοντά του, να νιώσουν και πάλι σαν οικογένεια. Εννοείται βεβαίως πως μετά από ένα 90λεπτο πλήρους σαχλαμαρίστικης σεναριακής φαφλατοσύνης, η λογική πρυτανεύει και η φαμίλια γίνεται ένα, ως μια άλλη Ισπανία δηλαδή, έτσι για να περάσει και το συμφιλιωτικό μήνυμα προς όλους τους επίδοξους αποσχιστές από την αγκάλη της.
Μέχρι τότε βέβαια, η κομεντί που βαδίζει πιστότατα στα χνάρια του τεράστιου εμπορικού χιτ Ocho Appelidos Bascos, έχοντας ξεπατικώσει στην πλοκή της ολάκερη την αντίστοιχη φραντσέζικη ιδέα του Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?) δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να αναλώνεται σε χοντράδες και άθλια ανέκδοτα, γύρω από τις συνήθειες των άλλων, που έχει εξ ορισμού στήσει απέναντι του ιδεολογικά ο Γρηγόρης: Ξένους, μετανάστες, γκέι, φοροφυγάδες, έγχρωμους, αριστεριστές, αντισυμβατικούς και φιλελεύθερους. Δεν πα να είναι παιδιά του, ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, όχι στον δικό του, δεν τους θέλει σιμά του, δεν τους κάνει κέφι βρε αδελφέ. Δεν είναι τυχαίο, που με τους μόνους που ταιριάζει χνώτα - πριν επέλθει το χάπι εντ - είναι οι μπάτσοι. Η ίδια μούρη που λέμε...
Με σκριπτ που φαντάζει πλήρως ερασιτεχνικό, όπως και οι ερμηνείες του όχι ιδιαίτερα γνωστού καστ (μόνη διασημότης η Rossy de Palma ως συγχωρεμένη, για την οποία δεν θα επαναλάβω τον τίτλο που της έχει αποδοθεί ως Μούσας του Pedro, το τρικ αυτό το έχω σιχαθεί πια) με ανέκδοτα τρίτης διαλογής και σαχλή κινηματογράφηση που σίγουρα δεν τιμά το σπανιόλικο σινεμά, η κωμωδία με την πανηλίθια εγχώρια μαρκίζα Κηδεία Είναι, θα Περάσει, πιο πολύ με ταλαιπωρία δείχνει, παρά με με διασκέδαση. Δεν κατανοώ δε τον λόγο, την ώρα που άπαντες αναζητούν στον τίτλο τους την πιασάρικη έκφραση "Θε Μου" που ορίτζιναλ ετούτη τον διαθέτει (Señor, Dame Paciencia) πως η διανομή πήγε και σκαρφίστηκε μια κουταμάρα στην αφίσα της, για να την προωθήσει...
Μια κατάσταση που θα αλλάξει άρδην, την ημέρα που θα χάσει εντελώς αναπάντεχα σε τροχαίο, την σύζυγό του Μαρία και θα κληθεί να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία. Να μεταφέρει τις στάχτες της καύσης της, στο Ανδαλουσιανό χωριουδάκι Σανλουκάρ, προκειμένου να τις σκορπίσει στις όχθες του χιλιοτραγουδισμένου Γουαδαλκιβίρ! Μια εκδρομή διάρκειας τριών ημερών, που υποχρεωτικά θα πρέπει να πραγματοποιήσει συνοδεία των απομακρυσμένων τέκνων του. Της μεγάλης του κόρης Σάντρα, που του κρύβει επιμελώς την εγκυμοσύνη της, αλλά και το ότι σύντομα θα μετακομίσει στην (μισητή) Βαρκελώνη, μαζί με τον Καταλανό σύζυγό της Ζόρντι, βαμμένο μπλαουγκράνα και φανατικό οπαδό της (αχώνευτης) Μπάρτσα. Του γιου του Κάρλος, που έχει να του μιλήσει για έξι μήνες, από τον καιρό δηλαδή που δημοσιοποίησε τις σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες, αλλά και τον δεσμό του με τον Βάσκο και μαύρο με Σενεγαλέζικες ρίζες Ενέκο. Και της αναποφάσιστης μικρής του θυγατέρας Αλίσια, που διατηρεί σχέση (δεν την λες κιόλας) με τον Λέο, έναν αναρχοαυτόνομο χίπη, που ούτε θέλει να τον βλέπει στα μάτια του!
Τρεις μέρες πένθιμης πορείας λοιπόν σε ένα βανάκι ζωγραφισμένο μάλιστα στις αποχρώσεις των εχθρικών κόκκινων και μπλε, μαζί με πρόσωπα που απεχθάνεται, για τον κονσερβαρισμένο φιλοβασιλικό, μοιάζουν με εφιάλτης, αλλά τι να κάνει από την στιγμή που αυτή ήταν η έσχατη εντολή της γυναικός του? Η οποία μάλιστα δεν έχει ακόμη αποχαιρετήσει ολοσχερώς, αλλά επιστρέφει ως ζωντανό πνεύμα, πάνω στην τεφροδόχο και του μιλάει διαρκώς, δίνοντας του συμβουλές για το πως πρέπει να έρθει κοντύτερα στα τζιέρια του, να τα αγαπήσει, να τα φέρι κοντά του, να νιώσουν και πάλι σαν οικογένεια. Εννοείται βεβαίως πως μετά από ένα 90λεπτο πλήρους σαχλαμαρίστικης σεναριακής φαφλατοσύνης, η λογική πρυτανεύει και η φαμίλια γίνεται ένα, ως μια άλλη Ισπανία δηλαδή, έτσι για να περάσει και το συμφιλιωτικό μήνυμα προς όλους τους επίδοξους αποσχιστές από την αγκάλη της.
Μέχρι τότε βέβαια, η κομεντί που βαδίζει πιστότατα στα χνάρια του τεράστιου εμπορικού χιτ Ocho Appelidos Bascos, έχοντας ξεπατικώσει στην πλοκή της ολάκερη την αντίστοιχη φραντσέζικη ιδέα του Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?) δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να αναλώνεται σε χοντράδες και άθλια ανέκδοτα, γύρω από τις συνήθειες των άλλων, που έχει εξ ορισμού στήσει απέναντι του ιδεολογικά ο Γρηγόρης: Ξένους, μετανάστες, γκέι, φοροφυγάδες, έγχρωμους, αριστεριστές, αντισυμβατικούς και φιλελεύθερους. Δεν πα να είναι παιδιά του, ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, όχι στον δικό του, δεν τους θέλει σιμά του, δεν τους κάνει κέφι βρε αδελφέ. Δεν είναι τυχαίο, που με τους μόνους που ταιριάζει χνώτα - πριν επέλθει το χάπι εντ - είναι οι μπάτσοι. Η ίδια μούρη που λέμε...
Με σκριπτ που φαντάζει πλήρως ερασιτεχνικό, όπως και οι ερμηνείες του όχι ιδιαίτερα γνωστού καστ (μόνη διασημότης η Rossy de Palma ως συγχωρεμένη, για την οποία δεν θα επαναλάβω τον τίτλο που της έχει αποδοθεί ως Μούσας του Pedro, το τρικ αυτό το έχω σιχαθεί πια) με ανέκδοτα τρίτης διαλογής και σαχλή κινηματογράφηση που σίγουρα δεν τιμά το σπανιόλικο σινεμά, η κωμωδία με την πανηλίθια εγχώρια μαρκίζα Κηδεία Είναι, θα Περάσει, πιο πολύ με ταλαιπωρία δείχνει, παρά με με διασκέδαση. Δεν κατανοώ δε τον λόγο, την ώρα που άπαντες αναζητούν στον τίτλο τους την πιασάρικη έκφραση "Θε Μου" που ορίτζιναλ ετούτη τον διαθέτει (Señor, Dame Paciencia) πως η διανομή πήγε και σκαρφίστηκε μια κουταμάρα στην αφίσα της, για να την προωθήσει...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική