Απαγωγή
της Mar Targarona. Με τους Blanca Portillo, Antonio Dechent, Vicente Romero, Andrés Herrera, José Coronado, Macarena Gómez
Μπούλινγκ κι άλλες ιστορίες για αγρίους
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Της… εξαπάτησης το κάγκελο!
Ρε κάτι παράξενα πράγματα: αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η 65χρονη Mar Targarona. Την πρώτη της μεγάλου μήκους τη γύρισε 22 χρόνια πριν! Το 1996 λοιπόν υπογράφει σκηνοθετικά την ταινία «Mor, vida meva». Ξέρετε ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής; Ο Γιώργος Χωραφάς!!! Στις 26 Οκτωβρίου θα βγει στις ισπανικές κινηματογραφικές αίθουσες και η τρίτη της ταινία, με τίτλο «El fotógrafo de Mauthausen», βασισμένη σε πραγματική ιστορία και με πρωταγωνιστή τον Mario Casas! Μαζί με τον σύζυγό της έχει δημιουργήσει την καταλανική εταιρία παραγωγής Rodar y Rodar η οποία ευθύνεται για μια σειρά από ενδιαφέροντα, εμπορικά θρίλερ, που έχουμε δει και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.
Το σενάριο της ταινίας Απαγωγή (Secuestro) το υπογράφει ο Oriol Paulo. Κι αυτή είναι η τέταρτη ταινία που έχουμε δει και στη χώρα μας, με σενάριο του Paulo. Και οι τέσσερις σε παραγωγής της εταιρίας Rodar y Rodar. Με χρονολογική σειρά, οι ταινίες είναι οι εξής: Τα Μάτια της Τζούλια (Los Ojos De Julia) (2010) σε σκηνοθεσία του Guillem Morales (την ταινία την είδαμε στην Ελλάδα το 2011), Το Σώμα (El Cuerpo) (2012) σε σκηνοθεσία του ίδιου του Paulo (την ταινία την είδαμε στην Ελλάδα το 2016!!!), «Απαγωγή» (Secuestro, 2016 – άρα στη χώρα μας έρχεται με δύο χρόνια καθυστέρηση) και Αόρατος επισκέπτης (Contratiempo) (2016) σε σκηνοθεσία και πάλι του ίδιου του Paulo (ταινία που είδαμε στη χώρα μας πέρσι, με έναν χρόνο καθυστέρηση). Άρα, ο Paulo έχει σκηνοθετήσει δύο από τα τέσσερα σενάριά του. Σκηνοθετεί και το πέμπτο του με τίτλο «Mirage», με ημερομηνία εξόδου στην Ισπανία 30 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους. Λογικά θα τη δούμε αυτήν το ερχόμενο καλοκαίρι στη χώρα μας...
Η υπόθεση: Η Πατρίτσια ντε Λούκας είναι μια πολύ ικανή και πολύ επιτυχημένη δικηγόρος. Ο Βίκτορ είναι ο πιτσιρικάς (και με προβλήματα ακοής) γιος της. Πατέρας δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα: η Πατρίτσια έχει αποκρύψει επιμελώς και με επιτυχία την ταυτότητά του. Μια μέρα, μετά από άλλη μια νικηφόρα παρουσία της στα δικαστήρια, την καλούν στην αστυνομία. Εκεί την ενημερώνουν πως βρήκαν τον Βίκτορ με ματωμένο το πρόσωπο, να περιφέρεται μόνος του στο παρακείμενο από το σχολείο του δάσος. Ο Βίκτορ ισχυρίζεται πως κατάφερε να δραπετεύσει από έναν άντρα, που τον είχε απαγάγει!
Η αστυνομία κινητοποιείται κι αφού δείξει φωτογραφίες υπόπτων στον μικρό Βίκτορ, ο κύριος ύποπτος συλλαμβάνεται μετά από δική του υπόδειξη. Ωστόσο, τα αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι ακλόνητα και ο υποτιθέμενος απαγωγέας αφήνεται ελεύθερος από την αστυνομία. Η Πατρίτσια, νιώθοντας φόβο για την ασφάλεια του γιου της, παρασύρεται και υποκύπτει, ως μητέρα, σε κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ πριν: παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια της. Η κατάσταση κλιμακώνεται εκτός ελέγχου και οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες...
Η άποψή μας: Oriol Paulo ρε φίλε. Ο άνθρωπος που θέλει κατά πως φαίνεται να γίνει ο Ισπανός… Agatha Christie για τον 21ο αιώνα. Τα σενάριά του είναι πολύ χαρακτηριστικά. Ξεκινούν με κάτι που είναι απίθανο να συμβεί κι όμως συνέβη και μετά, ακολουθώντας μια αλληλουχία ανατροπών (όσο πιο απίθανων, τόσο το καλύτερο!) καταλήγουμε στην αποκάλυψη της αλήθειας που, ναι, καλά το καταλάβατε, είναι… απίθανη! Στα τρία προηγούμενα σενάριά του (τα οποία αναφέρουμε στον πρόλογο) όλο αυτό το… απίθανο οικοδόμημα, με κάποιον τρόπο, κατόρθωνε κι έμενε όρθιο, παρά το γεγονός ότι ερχόταν σε αντίθεση με κάθε νόμο, με κάθε γραμματική, με κάθε συντακτικό της κινηματογραφικής ιστορίας. Ο μέσος θεατής έχει την καλή διάθεση και εντέλει πείθεται να κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στο βιασμό της λογικής. Τον ελκύει η ίντριγκα και βρίσκει συναρπαστικό όλο αυτό το παρά φύσιν οικοδόμημα, το οποίο το βιώνει ως οργασμικό mindfuck!
Το βλέπω και στο βιντεοκλάμπ όπου εργάζομαι: άνθρωποι που βλέπουν ταινίες ωσάν να καταναλώνουν πασατέμπο και δεν θέλουν και να το πολυκουράσουν και τους αρέσουν τα θρίλερ αλλά τρομάζουν στην ιδέα ότι θα δουν κάτι σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από τα αγγλικά, επιστρέφουν εκστασιασμένοι από τη στιγμή που δοκιμάσουν λίγο Oriol Paulo, και κάνουν όπως η Kirsten Dunst στο «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα», αφού έχει πιει για πρώτη φορά αίμα και λέει το περίφημο «I want some more»!!! Ιδίως ο «Αόρατος επισκέπτης» γνωρίζει τρομερές πιένες! Ε, λοιπόν, στη συγκεκριμένη ταινία το όλο οικοδόμημα καταρρέει κάτω από το βάρος των… απιθανοτήτων! Είναι το πρώτο σενάριο του Paulo στο οποίο ο θεατής αντί να μένει με το στόμα ανοιχτό και σε συνολικό mood «γουάου», από ένα σημείο και μετά είναι σε κατάσταση «wtf» με την κακή έννοια όμως!
Η αρχή έχει μπόλικο μυστήριο. Γιατί βρίσκεται το παιδάκι με ματωμένο κεφάλι στη μέση του πουθενά; Ποιο είναι αυτό το παιδάκι; Ποιοι οι γονείς του; Όταν μισή ώρα μέσα στην ταινία λύνεται αυτό το μυστήριο το οποίο λειτουργεί ουσιαστικά ως έναυσμα για να προχωρήσει η δικηγόρος μητέρα σε mood «αμάρτησα για το παιδί μου», το πράγμα χάνει κάθε ενδιαφέρον. Γιατί αυτό που ακολουθεί δεν στέκεται με καμία κυβέρνηση, ούτε καν με αυτήν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ! Η δε τελική λύση της ταινίας είναι τόσο άκυρη που θαρρείς πως γράφτηκε στο πόδι, στο στυλ «απόψε αυτοσχεδιάζουμε»! Χωρίς να σποϊλεριάζουμε, η δικηγόρος την πατάει από τον άνθρωπο που εμπιστεύεται περισσότερο, ως μη όφειλε! Κι αυτός βρε παιδί μου, πότε πρόλαβε και έστησε το κόλπο, το οποίο δεν θα στηνόταν αν δεν έμπαινε η δικηγόρος στο πλάνο, ε, ποτέ. Το σενάριο λοιπόν εδώ αποφάσισε να γίνει ακόμα πιο απίθανο και ο Oriol Paulo την πάτησε.
Οι νύξεις για σοβαρά πράγματα, όπως το μπούλινγκ (που είναι τραγικά επίκαιρο αυτές τις μέρες στη χώρα μας, εξ αφορμής της αυτοκτονίας του νεαρού εφήβου πριν λίγες ημέρες) λειτουργούν ως ντεσού, ως παραγέμισμα, ως ντεκόρ, ως απλά ένα εύρημα. Δεν υπάρχει ουσιαστική ασχολία με το θέμα: είναι το τρικ που χρησιμοποιεί ο σεναριογράφος για να μας μπάσει απλά στο μεγάλο κόλπο. Πέρα από το προβληματικό σενάριο, όμως, εδώ δεν βοηθούν ούτε η σκηνοθεσία ούτε οι ερμηνείες, που θα μπορούσαν να σώσουν κάπως την κατάσταση. Ακόμα και η αφίσα είναι… παραπλανητική: το πρόσωπο της δικηγόρου σχηματίζεται από κλαδιά δέντρων από ένα δάσος, παραπέμποντας σε μάγισσα ή σε κάτι μεταφυσικό τέλος πάντων.
Καμία σχέση. Τίποτα μεταφυσικό σε αυτήν την ταινία. Αλλά και τίποτα… φυσικό. Κρίμα.
Η υπόθεση: Η Πατρίτσια ντε Λούκας είναι μια πολύ ικανή και πολύ επιτυχημένη δικηγόρος. Ο Βίκτορ είναι ο πιτσιρικάς (και με προβλήματα ακοής) γιος της. Πατέρας δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα: η Πατρίτσια έχει αποκρύψει επιμελώς και με επιτυχία την ταυτότητά του. Μια μέρα, μετά από άλλη μια νικηφόρα παρουσία της στα δικαστήρια, την καλούν στην αστυνομία. Εκεί την ενημερώνουν πως βρήκαν τον Βίκτορ με ματωμένο το πρόσωπο, να περιφέρεται μόνος του στο παρακείμενο από το σχολείο του δάσος. Ο Βίκτορ ισχυρίζεται πως κατάφερε να δραπετεύσει από έναν άντρα, που τον είχε απαγάγει!
Η αστυνομία κινητοποιείται κι αφού δείξει φωτογραφίες υπόπτων στον μικρό Βίκτορ, ο κύριος ύποπτος συλλαμβάνεται μετά από δική του υπόδειξη. Ωστόσο, τα αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι ακλόνητα και ο υποτιθέμενος απαγωγέας αφήνεται ελεύθερος από την αστυνομία. Η Πατρίτσια, νιώθοντας φόβο για την ασφάλεια του γιου της, παρασύρεται και υποκύπτει, ως μητέρα, σε κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ πριν: παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια της. Η κατάσταση κλιμακώνεται εκτός ελέγχου και οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες...
Η άποψή μας: Oriol Paulo ρε φίλε. Ο άνθρωπος που θέλει κατά πως φαίνεται να γίνει ο Ισπανός… Agatha Christie για τον 21ο αιώνα. Τα σενάριά του είναι πολύ χαρακτηριστικά. Ξεκινούν με κάτι που είναι απίθανο να συμβεί κι όμως συνέβη και μετά, ακολουθώντας μια αλληλουχία ανατροπών (όσο πιο απίθανων, τόσο το καλύτερο!) καταλήγουμε στην αποκάλυψη της αλήθειας που, ναι, καλά το καταλάβατε, είναι… απίθανη! Στα τρία προηγούμενα σενάριά του (τα οποία αναφέρουμε στον πρόλογο) όλο αυτό το… απίθανο οικοδόμημα, με κάποιον τρόπο, κατόρθωνε κι έμενε όρθιο, παρά το γεγονός ότι ερχόταν σε αντίθεση με κάθε νόμο, με κάθε γραμματική, με κάθε συντακτικό της κινηματογραφικής ιστορίας. Ο μέσος θεατής έχει την καλή διάθεση και εντέλει πείθεται να κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στο βιασμό της λογικής. Τον ελκύει η ίντριγκα και βρίσκει συναρπαστικό όλο αυτό το παρά φύσιν οικοδόμημα, το οποίο το βιώνει ως οργασμικό mindfuck!
Το βλέπω και στο βιντεοκλάμπ όπου εργάζομαι: άνθρωποι που βλέπουν ταινίες ωσάν να καταναλώνουν πασατέμπο και δεν θέλουν και να το πολυκουράσουν και τους αρέσουν τα θρίλερ αλλά τρομάζουν στην ιδέα ότι θα δουν κάτι σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από τα αγγλικά, επιστρέφουν εκστασιασμένοι από τη στιγμή που δοκιμάσουν λίγο Oriol Paulo, και κάνουν όπως η Kirsten Dunst στο «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα», αφού έχει πιει για πρώτη φορά αίμα και λέει το περίφημο «I want some more»!!! Ιδίως ο «Αόρατος επισκέπτης» γνωρίζει τρομερές πιένες! Ε, λοιπόν, στη συγκεκριμένη ταινία το όλο οικοδόμημα καταρρέει κάτω από το βάρος των… απιθανοτήτων! Είναι το πρώτο σενάριο του Paulo στο οποίο ο θεατής αντί να μένει με το στόμα ανοιχτό και σε συνολικό mood «γουάου», από ένα σημείο και μετά είναι σε κατάσταση «wtf» με την κακή έννοια όμως!
Η αρχή έχει μπόλικο μυστήριο. Γιατί βρίσκεται το παιδάκι με ματωμένο κεφάλι στη μέση του πουθενά; Ποιο είναι αυτό το παιδάκι; Ποιοι οι γονείς του; Όταν μισή ώρα μέσα στην ταινία λύνεται αυτό το μυστήριο το οποίο λειτουργεί ουσιαστικά ως έναυσμα για να προχωρήσει η δικηγόρος μητέρα σε mood «αμάρτησα για το παιδί μου», το πράγμα χάνει κάθε ενδιαφέρον. Γιατί αυτό που ακολουθεί δεν στέκεται με καμία κυβέρνηση, ούτε καν με αυτήν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ! Η δε τελική λύση της ταινίας είναι τόσο άκυρη που θαρρείς πως γράφτηκε στο πόδι, στο στυλ «απόψε αυτοσχεδιάζουμε»! Χωρίς να σποϊλεριάζουμε, η δικηγόρος την πατάει από τον άνθρωπο που εμπιστεύεται περισσότερο, ως μη όφειλε! Κι αυτός βρε παιδί μου, πότε πρόλαβε και έστησε το κόλπο, το οποίο δεν θα στηνόταν αν δεν έμπαινε η δικηγόρος στο πλάνο, ε, ποτέ. Το σενάριο λοιπόν εδώ αποφάσισε να γίνει ακόμα πιο απίθανο και ο Oriol Paulo την πάτησε.
Οι νύξεις για σοβαρά πράγματα, όπως το μπούλινγκ (που είναι τραγικά επίκαιρο αυτές τις μέρες στη χώρα μας, εξ αφορμής της αυτοκτονίας του νεαρού εφήβου πριν λίγες ημέρες) λειτουργούν ως ντεσού, ως παραγέμισμα, ως ντεκόρ, ως απλά ένα εύρημα. Δεν υπάρχει ουσιαστική ασχολία με το θέμα: είναι το τρικ που χρησιμοποιεί ο σεναριογράφος για να μας μπάσει απλά στο μεγάλο κόλπο. Πέρα από το προβληματικό σενάριο, όμως, εδώ δεν βοηθούν ούτε η σκηνοθεσία ούτε οι ερμηνείες, που θα μπορούσαν να σώσουν κάπως την κατάσταση. Ακόμα και η αφίσα είναι… παραπλανητική: το πρόσωπο της δικηγόρου σχηματίζεται από κλαδιά δέντρων από ένα δάσος, παραπέμποντας σε μάγισσα ή σε κάτι μεταφυσικό τέλος πάντων.
Καμία σχέση. Τίποτα μεταφυσικό σε αυτήν την ταινία. Αλλά και τίποτα… φυσικό. Κρίμα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Tanweer!
1 σχόλια:
Θλιβερή στα αλήθεια κριτική, που απαξιώνει ένα ολόκληρο κοινό στο οποίο αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες. Κακογραμμένη με εξυπνακίστικη διάθεση και χαζοσχολιάκια σαν αυτό με την Κίρστεν Ντανστ και καλά για να μείνουμε εντυπωσιασμένοι από τη γραφή. ( Παγώσαμε....). Έχετε κάθε δικαίωμα να μην σας αρέσει η ταινία. Δεν έχετε όμως κανένα δικαίωμα να μειώνετε τον κόσμο που του αρέσουν αυτές οι ταινίες. Οι Ισπανοί έχουν φτιάξει αυτή τη στιγμή ολόκληρη σχολή στο είδος και ούτε καν αναγνωρίζεται η συνεισφορά τους απλά και μόνο επειδή κάποιοι που δεν έχουν ιδέα από σινεμά πάνε να το παίξουν έξυπνοι. Περιοριστείτε στα βίντεο κλαμπ καλύτερα και αφήστε τις κριτικές σε αυτούς που μπορούν να τις γράψουν.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική