Movies Ltd

Τα μυαλά μας πονάνε!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κόψτε την πλάκα ρε παιδιά!

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Giancarlo Fontana, Giuseppe Stasi από την Ιταλία, μετά το «Amore oggi» (2014). Το σκηνοθετικό δίδυμο αρχικά έγινε διάσημο (κι όχι μόνον στη χώρα του) χάρη σε ένα viral βίντεο για τον Μπερλουσκόνι στο διαδίκτυο. Το σενάριο τούτης της ταινίας Βάλε τη γιαγιά στο ψυγείο (Metti la nonna in freezer) είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα και οι εισπράξεις της στην Ιταλία κυμάνθηκαν στα 4 εκατομμύρια ευρώ.

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία στην οποία συμμετέχει η γεννημένη το 1985 στην Κατάνια της Σικελίας Miriam Leone, η οποία ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο και (κυρίως) την τηλεόραση από το 2010 και μετά. Κι αυτό αφού προηγουμένως είχε συμμετάσχει το 2008 σε διαγωνισμό ομορφιάς για τον τίτλο της «Μις Ιταλία». Η πιο γνωστή ταινία στην οποία την έχουμε δει είναι το «Όνειρα γλυκά» (Fai bei sogni, 2016) του Marco Bellocchio.

Η υπόθεση: Είναι αποδεκτό να κλέβουμε το κράτος όταν νιώθουμε ότι μας κλέβει κι εκείνο; Αυτό είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζει η Κλαούντια, μια νεαρή συντηρήτρια έργων τέχνης και αρχαιοτήτων, που καταφέρνει να τα βγάζει πέρα χάρη στη σύνταξη της γιαγιάς της, καθώς το τοπικό μουσείο καθυστερεί να την πληρώσει τα 160 χιλιάδες ευρώ που της χρωστάει για τις υπηρεσίες της για πάνω από έναν χρόνο. Όταν η γιαγιά της ξαφνικά εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο, η χρεοκοπία της χτυπάει την πόρτα, οπότε η Κλαούντια, με τη βοήθεια του προσωπικού της, «παγώνει» τη γιαγιά προκειμένου να συνεχίσει να εισπράττει τη σύνταξή της, μέχρις ότου το κράτος τής καταβάλει αυτά που της χρωστάει. Όταν η λύση για όλα τα προβλήματα της Κλαούντια αρχίζει να αχνοφαίνεται, ο Σιμόνε Ρέτσια, ο πιο αδιάφθορος - και ίσως λίγο αδέξιος - αξιωματικός της αστυνομίας οικονομικού εγκλήματος, την ερωτεύεται παράφορα. Κάπου ανάμεσα σε έξυπνες παρανοήσεις, μεταμφιέσεις και παρεξηγήσεις, η ιδιαίτερη απάτη της Κλαούντια θα αρχίσει να «λιώνει» κάθε λεπτό που περνάει σαν μια γιαγιά που ξεπαγώνει στον ήλιο!

Η άποψή μας: Αυτή η ταινία (ο Θεός να την κάνει) είναι από τους λεγόμενους εύκολους στόχους. Είναι από τις ταινίες που μας αρέσει εμάς τους γραφιάδες τους σχετικούς με τα κινηματογραφικά, να τις ξεσκίζουμε. Δεν χρειάζεται καν να κρατήσουμε τα προσχήματα: τόσο κακή είναι! Είναι τόσο κακή που οι ταινίες του Στράτου Μαρκίδη μπροστά της φαίνονται αριστουργήματα! Είναι τόσο κακή ώστε μετά τη θέασή της μπορείς να πεις για τον «Καζαντζάκη» του Σμαραγδή τα καλύτερα! Είναι τόσο κακή που δεν σε χαλάει μετά να δεις 800 φορές στο ριπίτ Τόνι Σφίνο και συγκεκριμένα την άθλια διαφήμιση με το «στάει;». Είναι τόσο κακή ώστε αφού καταφέρεις να τη δεις ολόκληρη, εύχεσαι να είχες ξαναδεί το πιο βαρετό παιχνίδι του Μουντιάλ που πέρασε (Παναμάς – Τυνησία ασούμε). Είναι τόσο κακή που πιστεύεις σε θεωρίες συνωμοσίας, ότι δηλαδή και στην Ιταλία τους ψεκάζουν! Είναι τόσο κακή που μετά πίνεις έναν τόνο αλκοόλ για να ξεχάσεις και παθαίνεις... ισχιαλγία σαν τον Γιουνγκέρ. Γιατί είναι τόσο κακή;

Από πού να ξεκινήσω ρε παιδιά. Λοιπόν, το βασικότερο πρόβλημα της ταινίας είναι πως διαχειρίζεται με εντελώς λάθος τρόπο το εν δυνάμει ενδιαφέρον θέμα της. Θέλω να πω, μια δραματική εκδοχή του «διατηρώ πεθαμένο στην κατάψυξη ή όπου αλλού και αποκρύπτω το θάνατό του, για να παίρνω τη σύνταξή του ή για να πληρώνομαι», το έχουμε δει στο πολύ σπουδαίο «Η ζωή που θα έρθει» (Amador, 2010) του Fernando León de Aranoa, του σκηνοθέτη του «Αγαπώντας τον Πάμπλο» δηλαδή. Ok, οι δύο Ιταλοί ήθελαν να φτιάξουν μια κωμωδία με βάση αυτό το μακάβριο αλλά τόσο ζουμερό θέμα, που θα μπορούσε να πει πολλά για την οικονομική κρίση σε πολλές σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Ε, ντιπ, τίποτα δεν διδάχτηκαν από τη σπουδαία παράδοση της Ιταλίας σε ότι αφορά την κωμωδία με κοινωνικά σημαινόμενα.

Δεν επιχειρούν μαύρη κωμωδία. Δεν διαλέγουν έστω τη βρετανική αντίστοιχη λογική. Όχι. Γυρίζουν την ταινία ως φάρσα. Και αποτυγχάνουν οικτρά βάζοντας στην εξίσωση και τον άβγαλτο και αδιάφθορο κυνηγό του οικονομικού εγκλήματος. Ρε παιδί μου, ακόμα και ο Zalone, που μας είχαν ζαλίσει τον έρωτα με την πάρτη του, στη μεγάλη του επιτυχία, το Που πάω Θεέ μου; (Quo vado?) (2016), τα πήγε μια χαρά καθώς και την κοινωνική κριτική περνούσε και τα χάλια της χώρας του στηλίτευε και απέφευγε (σεναριακά και σκηνοθετικά) τις κακοτοπιές. Εδώ, το σενάριο πάει να μας πείσει πως η καλλονή κουκλάρα (κακή ηθοποιός, όμως, να τα λέμε κι αυτά) ερωτεύεται τον κακομούτσουνο σπασαρχίδη, ο οποίος είναι άτεγκτος και προκαλεί δυσφορία ακόμα και στους συναδέλφους του! Οι σκηνές που οι δυο τους κάνουν σεξ πραγματικά κάνουν τα μάτια του θεατή να πονάνε! Τόσο αμήχανες και… απίστευτες είναι!

Οι αιχμές του σεναρίου είναι εκεί, αλλά δεν αξιοποιούνται σκηνοθετικά. Και οι παράλυτοι που, ω θαύμα, τρέχουν υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν τους κουμπάρους για να «παντελονιάσουν» χρήματα από γάμους νεαρών με γραιϊδια υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν το κατιτίς τους για να σπρώξουν μια υπόθεση που έχει κολλήσει στο δυσκίνητο δημόσιο υπάρχουν. Και; Είναι τόσο άθλια η σεναριακή αντιμετώπιση που όλα χάνονται στη χοάνη της αηδίας. Και οι δύο σκηνοθέτες πιστεύουν πως είναι και πολύ προχώ χρησιμοποιώντας αισθητική βιντεοκλίπ για να παρουσιάσουν τα δρώμενα. Αμ δε. Χάλια παιδιά, χάλια. Είπαμε, ούνα φάτσα ούνα ράτσα αλλά τούτοι εδώ το ξεσκίσανε! Κάπου νομίζω ότι διάβασα πως η ελληνική εταιρία διανομής της ταινίας είχε αγοράσει τα δικαιώματα για να γυρίσει την εγχώρια εκδοχή της ταινίας, όπως είχε κάνει με το Τέλειοι ξένοι, που ήταν ντάλε κουάλε ίδιο με το ιταλικό «Perfetti sconosciuti». Ελπίζω να μην γίνει κάτι τέτοιο. Είμαι σε μια δύσκολη ηλικία πχια, και δεν θα το αντέξω. Κι έτσι όπως με κόβω, δεν χωράω και σε freezer...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιουλίου 2018 από την Odeon!