Mamma Mia! Here We Go Again
του Ol Parker. Με τους Lily James, Amanda Seyfried, Meryl Streep, Dominic Cooper, Pierce Brosnan, Stellan Skarsgård, Christine Baranski, Colin Firth, Cher, Julie Walters, Jeremy Irvine, Andy Garcia, Josh Dylan, Hugh Skinner
Having the time of your life!
του zerVo (@moviesltd) 
Λοιπόν, πάμε να βάλουμε σε μια τάξη τα δεδομένα, γιατί πολλά ανιστόρητα παπατζιλίκια ακούστηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αρέσει σε κάποιους ή όχι, στα παγκόσμια ελαφρά λαϊκά μουσικά χρονικά, δεν έχει υπάρξει, ούτε πρόκειται να συμβεί ξανά εις τους αιώνες των αιώνων, να γεννηθεί σύνολο ανάλογης ευφυίας, έμπνευσης, επίδρασης, διαχρονικότητας και φυσικά επιτυχίας, όπως οι ABBA.- Είναι αυτό που λέμε με την πολύ διαδεδομένη φράση εσχάτως once in a lifetime. Τυχεροί αναμφίβολα όσοι τους έζησαν, αν και η κληρονομιά που έχουν αφήσει αναμένεται να μείνει ζωντανή για πολλές γενιές ακόμα. Η περίπτωση της μεταφοράς των τραγουδιών τους σε ένα ολοκληρωμένο μιούζικαλ, όπως συνέβη με αφετηρία το θεατρικό σανίδι στο Mamma Mia, είναι μοναδικής σύλληψης, εξού και το γεγονός πως μέχρι ώρας το γυαλιστερό αυτό παραμύθι έχουν παρακολουθήσει παγκοσμίως γύρω στις 100 εκατομμύρια (!!!!) ψυχές. Νούμερο που δεν αγγίζεται από κανέναν, ρεκόρ που ουδέποτε θα σπάσει, για τον πολύ απλό λόγο που προαναφέραμε: Σαν τους Σουηδούς δεν θα υπάρξουν άλλοι, ποτέ!
Κι επειδή από διάφορους ασεβείς έχει διαρρεύσει έντονα, με αφορμή την κυκλοφορία του σίκουελ, η λέξη "αρπαχτή", να πούμε πως οι Ulvaeus και Anderson, σε καμία περίπτωση δεν θα ρίσκαραν τον μύθο τους, ποντάροντας σε κάποια δευτεράντζα. Οι παράδες τους, δε, που έχουν αποθηκεύσει στις μπάνκες, είναι τόσοι πολλοί, ώστε θα μπορούσαν να εξαγοράσουν αυθημερόν την Universal και να χρηματοδοτούν την φτιάξη ενός Mamma Mia κάθε μήνα. Με την ίδια επακριβώς σαρωτική επιτυχία. Τα αειθαλή τραγούδια τους να είναι καλά, να ανεβάζουν εσαεί το κέφι του διψασμένου για λιγουλάκι ψυχαγωγία κοσμάκη...
Μια δεκαετία έχει διαβεί από την στιγμή που η προβληματισμένη Σόφι, ανακάλυψε εντέλει ποιος από τις τρεις εραστές των νιάτων της μητέρας της, είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας της. Μόνο που πλέον η λατρεμένη της γυναίκα που την έφερε στον κόσμο, δεν βρίσκεται πια στην ζωή, γεγονός που - σε συνδυασμό με την μόνιμη απουσία σε επαγγελματικά ταξίδια, του καλού της Σκάι - την έχει βυθίσει σε μελαγχολία. Προκειμένου να τιμήσει την μνήμη της και να ζωντανέψει και πάλι το όνειρο της Ντόνας, η νεαρή κοπέλα, έχοντας την αμέριστη βοήθεια του μπαμπά Σαμ, θα επιχειρήσει να ανακαινίσει την πανσιόν της, στο ψηλότερο σημείο του αιγαιοπελαγίτικου βράχου Καλοκαίρι. Και τώρα πια, που έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες και ο ξενώνας είναι πανέτοιμος να ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό, πλησιάζει η ώρα των εγκαινίων. Ποια από όλα τα λατρεμένα της πρόσωπα, που τόσο πολύ αγάπησαν την μητέρα της, θα δώσουν το παρόν στην φιέστα, που με τόσο κόπο η συνεσταλμένη Σόφι έχει προετοιμάσει..?
Κι κάπως έτσι με την προϊστορία του μεθυστικού πρωτότυπου να τρέχει ολοζώντανη σαν να συνέβη μόλις χθες, με δυο νότες από το πιάνο του Benny κάτω από το καυτό καλοκαιρινό ήλιο, δίνεται ο κλώτσος στην ανέμη, για να τσουλήσει η δεμένη κόκκινη κλωστή. Που χρονικά γυρίζει μπόλικα χρονάκια πίσω, κοντά στα τριάντα, τον καιρό που η φιλόδοξη εικοσάχρονη Ντόνα, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από το κολέγιο, οραματίζεται να εγκαταλείψει την μουντή Βρετανία, για να γυρίσει τον κόσμο. Να αποδράσει σε μέρη φωτεινά, πολύχρωμα, γαλάζια και πράσινα μαζί, τόπους που όπως της έχουν ψιθυρίσει θα συναντήσει, αν σαλπάρει στην Μεσόγειο και ορίσει για τέρμα του προορισμού της την Chosen By The Gods Γη! Με ενδιάμεσο σταθμό την Πόλη του Φωτός, εκεί που θα γνωρίσει τον ντροπαλό Εγγλέζο Χάρι, θα καταλήξει στην Ελλάδα. Και αφού διασχίσει τις θάλασσες της πάνω στο σκάφος του Σκανδιναβού μορφονιού Μπιλ, θα φτάσει επιτέλους στην Ιθάκη της, εκεί που η μοίρα της επιφυλάσσει μια ακόμη ρομαντική έκπληξη, με το όνομα Σαμ. Τρία αγόρια που μονομιάς θα μπουν στην χίπικη καθημερινότητα της απελευθερωμένης νέας, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με την ίδια να ανοίγει την διόλου συντηρητική αγκάλη της προς όλους, χαρίζοντας τον έρωτα της.
Η συνέχεια του timeline, γνωστή σε όλους πια, βυθίζει τον θεατή σε ένα ταξιδάκι άμεσα αγκιστρωμένο στο ορίτζιναλ, που κινείται σε δύο χρονικές τροχιές, στο χθες της Ντόνας που αναζητά το ριζικό της και στο σήμερα της θυγατέρας της, που θα κάνει τα πάντα για να το εκπληρώσει ως φόρο τιμής σε Εκείνη που την καμαρώνει από ψηλά. Το επίτευγμα και σε ετούτη την περίπτωση φυσικά, έχει να κάνει με το γεγονός πως τα πάντα και πάλι, βαδίζουν στους παλμούς των χιτς του κορυφαίου ποπ κουαρτέτου, που εισβάλλουν εμβόλιμα, για να προχωρήσουν την πλοκή στο επόμενο τσάπτερ.
Ομολογώ πως μια ένσταση την είχα, πριν την παρακολούθηση του Here We Go Again για το πως θα εξελίξει το θέμα του, όταν στο πρώτο επεισόδιο είχαν ακουστεί τα πιο γνωστά σουξέ του γκρουπ. Η βασική αρχή του σκριπτ εδώ, ακολουθεί την προσταγή να μην επαναληφθούν κομμάτια που είχε παίξει η κασέτα στο πρώτο μέρος. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Του τραγουδιού που ορίζει την μαρκίζα δηλαδή, ακολούθως του Dancing Queen που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του πρότζεκτ, άντε και του Super Trooper που συνοδεύει τα τελικά κρέντιτς και δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιστορία. Μια ντουζίνα και παραπάνω διαμάντια από το δεύτερο best of των ABBA συνθέτουν το πρόγραμμα του Volume II, λιγότερο γνωστά σαφώς, όχι όμως και λιγότερο αγαπημένα. Και να φανταστεί κανείς πως η μελωδική τετράδα κυκλοφόρησε μόλις οκτώ LP στην ένδοξη πορεία του, παρόλο που ο κόσμος πιστεύει πως το νούμερο αυτό είναι πολλαπλάσιο...
Στα θετικά στοιχεία της συνέχειας, που είναι εξίσου ακριβή σε στήσιμο και οργάνωση, αλλά και πέντε φορές πιο πλούσια σε σενάριο από το μονοδιάστατο και σαν σε σκετσάκια δομημένο Mamma Mia!, είναι που επανέρχονται στους ρόλους τους άπαντες - άπαντες όμως - οι συμμετέχοντες σε εκείνο. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες περιπτώσεις καθολικής επαναφοράς του καστ, όποιο εύρος και αν είχε ο ρόλος τους στο ορίτζιναλ. Συνάμα με την Σόφι και τον καλό της, τους τρεις μπαμπάδες που επανακάμπτουν, τις σιτεμένες φιλενάδες που μαζί με την Ντόνα είχαν σχηματίσει το συγκρότημα των Ντάιναμος, ορίζεται ακόμη ένα επιπλέον υποκριτικό τιμ, των ίδιων προσώπων σε πολύ νεαρότερη ηλικία, ώστε να τσουλήσει την περίπτωση του πρίκουελ. Και αυτοί, οι καινούργιοι, ίσως και να παίρνουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής από τους παλιότερους, μιας και τα συνεχόμενα φλασμπάκ εμφανίζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ειδικά χάρη στην έντεχνη μέθοδο που εισέρχονται σαν καρτ ποστάλ στο παρόν.
Ηγέτιδα αυτής της νέας ομάδας, η ανερχόμενη Lily James, που μας είχε μαγέψει όλους στην πιο πρόσφατη Cinderella της Disney, ντύνεται την ολόσωμη πλουμιστή φόρμα της μόλις είκοσι Μαΐων Ντόνα και τα πηγαίνει εξαιρετικά. Στυλιζαρισμένη με ύφος 80s η ξανθούλα καίει καρδιές! Αεράτη, με κορμάκι φίνο, έκφραση και νάζι, κίνηση ντίσκο συναρπαστική, με κάνει να πιστεύω πως αν εμφανιζόταν στον χάρτη τριάντα χρονάκια πριν, κάτι ενζενί τύπου Elizabeth Shue και Meg Ryan θα ήσαν άνεργες. Άσε που το κορίτσι - που το έχουμε καμαρώσει στο εκράν και με τα ελάχιστα δυνατά ρουχαλάκια πάνω του - δεν σκορπά το ταλέντο του μόνο σε μουσικοχορευτικά κλιπς ή νεανικού στυλ χιτάκια, σαν το Baby Driver, αλλά έχει ήδη καταγράψει στο ενεργητικό του συμμετοχές και σε πιο καλλιτεχνικές παραγωγές, σαν το Darkest Hour ή το The Exception.
Στον αντίπερα πόλο, την ισορροπημένη ροή της αφήγησης υποστηρίζει η πρωτοφανέρωτη στο Mamma Mia! μα ήδη φημισμένο αστεράκι δέκα χρόνια κατοπινά, Amanda Seyfried, που αποτελεί και τον καταλύτη της συναισθηματικής πλημμύρας, όσο το φιλμ οδηγείται στην έκρηξη του φινάλε. Θα ακουστεί παράξενο για την φίλγκουντ προδιάθεση που σκορπά, μέσω της τρέιλερ προώθησης του, στον υποψήφιο θεατή του το Here We Go Again, αλλά οι δραματικές του σεκάνς, υπερισχύουν των πιο γλαφυρών. Συνέπεια τούτου είναι οι ματιές σε ουκ ολίγες στιγμές να βουρκώσουν - βλέπεις τα αποτελέσματα της απώλειας, του χωρισμού, της αδυναμίας και πάλι δοσμένα μέσα από τις μελωδίες των Μάγων - με φυσικό αποκορύφωμα, εννοείται το συγκλονιστικά δομημένο φίνις. Όπου προς προσωπική μου τέρψη (κι ενώ είχα αρχίσει να απογοητεύομαι που δεν έβρισκε θέση ούτε στο Greatest Hits II) ακούγεται το πιο όμορφο τραγούδι που συνέθεσαν ποτέ ο Bjorn κι ο Benni, σκηνή που δίνει το παρόν η μεγαλύτερη ηθοποιός της κινηματογραφικής ιστορίας.
Που, σύμφωνοι, δημιουργεί η La Streep μια χρονική ασυνέπεια, ως κόρη της συνομήλικης της γκεστ σταρ έκπληξη Cher, η οποία εδώ έρχεται από το πουθενά, μάλλον ως μια όχι και τόσο χρειαζούμενη προσθήκη σαν η σούπερσταρ γκραν γκραν μάδερ. Αν και όποτε αφήσει την χροιά της φωνής της να κελαηδήσει (τον επίλογο ύμνο Fernando, που ως μορφή τον παριστάνει ο αχώνευτος Andy Garcia) καταλαβαίνει κανείς πανεύκολα τον λόγο που βρίσκεται στο προσκήνιο του πενταγράμμου εδώ και 55 ολόκληρα χρόνια! Από όσους ξαναγύρισαν στο ελληνικό νησάκι (παγερά αδιάφορο που τα γυρίσματα έγιναν έξω, η χώρα μας αποκλειστικά διαφημίζεται και καμία Δαλματία, απλά ξεσήκωσαν λαϊκίστικο κουρνιαχτό οι συνήθεις 2-3 καλομαθημένοι κινηματογραφικοί ρεπόρτερς, που έχασαν την ευκαιρία τσάμπα βόλτας και διακοπών στην Σκόπελο) είναι εμφανές πως όλοι έχουν αρπάξει δέκα χρονάκια αβάντζο στην καμπούρα τους, αν και αυτό μοιάζει θετικό προς την εξέλιξη του στόρι. Και οι τρεις άρρενες, Brosnan, Skarsgård, Firth και η τσαχπίνα Julie Walters. Εξαίρεση ορίζει μόνο η Θεάρα Christine Baranski που δεν έχει καταγράψει ούτε μέρα στην θωριά της...
Αν και (υπερ)θετικά, όπως φαίνεται, προδιατεθειμένος, εξεπλάγην ακόμη περισσότερο από το πανέμορφο Here We Go Again, αν και δεν θα έπρεπε, στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του κυρίου που βάζει την υπογραφή στο σενάριο του. Ο ένας και μοναδικός Richard Curtis, που έχει φροντίσει την καλοπέραση των σινεφίλ από τον καιρό του Four Weddings And A Funeral και του Love Actually ίσαμε τις σπαρταριστές ημέρες της Bridget Jones, κάνει δώρο στον όχι έμπειρο δημιουργό Ol Parker μια ευρηματική ιστορία, που δεν απαιτεί ιδιαίτερες σκηνοθετικές επεμβάσεις για να ολοκληρωθεί. Έχοντας μάλιστα να αντιπαρέλθει στο γεγονός πως το νέο ετούτο επεισόδιο, φτιάχτηκε κατευθείαν για τον σινεμά και δεν έχει προϋπάρξει για πολλά πολλά χρόνια στο Μπρόντγουέι και τις Λονδρέζικες σκηνές. Το στοίχημα πια - τον εμπορικό του σάλο τον θεωρώ δεδομένο - είναι αν το σίκουελ θα ξεπεράσει τις ατομικές (μου) θεάσεις του αρχικού τσάπτερ, που φτάνουν πλέον σε νούμερο τριψήφιο. Μακάρι. Μέχρι να περάσει ευχάριστα ο καιρός, μήπως και δούμε στο εγγύς μέλλον και τρίτο επεισόδιο του Mamma Mia. Που το μαγειρεύω κατά νου, με υπoσημείωση Hasta Manana, ακόμη μια σπουδαία μελωδία, δηλαδή, που τραγούδησαν η ξανθιά Agnetha και η μελαχρινή Anna-Frida...
Κι κάπως έτσι με την προϊστορία του μεθυστικού πρωτότυπου να τρέχει ολοζώντανη σαν να συνέβη μόλις χθες, με δυο νότες από το πιάνο του Benny κάτω από το καυτό καλοκαιρινό ήλιο, δίνεται ο κλώτσος στην ανέμη, για να τσουλήσει η δεμένη κόκκινη κλωστή. Που χρονικά γυρίζει μπόλικα χρονάκια πίσω, κοντά στα τριάντα, τον καιρό που η φιλόδοξη εικοσάχρονη Ντόνα, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από το κολέγιο, οραματίζεται να εγκαταλείψει την μουντή Βρετανία, για να γυρίσει τον κόσμο. Να αποδράσει σε μέρη φωτεινά, πολύχρωμα, γαλάζια και πράσινα μαζί, τόπους που όπως της έχουν ψιθυρίσει θα συναντήσει, αν σαλπάρει στην Μεσόγειο και ορίσει για τέρμα του προορισμού της την Chosen By The Gods Γη! Με ενδιάμεσο σταθμό την Πόλη του Φωτός, εκεί που θα γνωρίσει τον ντροπαλό Εγγλέζο Χάρι, θα καταλήξει στην Ελλάδα. Και αφού διασχίσει τις θάλασσες της πάνω στο σκάφος του Σκανδιναβού μορφονιού Μπιλ, θα φτάσει επιτέλους στην Ιθάκη της, εκεί που η μοίρα της επιφυλάσσει μια ακόμη ρομαντική έκπληξη, με το όνομα Σαμ. Τρία αγόρια που μονομιάς θα μπουν στην χίπικη καθημερινότητα της απελευθερωμένης νέας, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με την ίδια να ανοίγει την διόλου συντηρητική αγκάλη της προς όλους, χαρίζοντας τον έρωτα της.
Η συνέχεια του timeline, γνωστή σε όλους πια, βυθίζει τον θεατή σε ένα ταξιδάκι άμεσα αγκιστρωμένο στο ορίτζιναλ, που κινείται σε δύο χρονικές τροχιές, στο χθες της Ντόνας που αναζητά το ριζικό της και στο σήμερα της θυγατέρας της, που θα κάνει τα πάντα για να το εκπληρώσει ως φόρο τιμής σε Εκείνη που την καμαρώνει από ψηλά. Το επίτευγμα και σε ετούτη την περίπτωση φυσικά, έχει να κάνει με το γεγονός πως τα πάντα και πάλι, βαδίζουν στους παλμούς των χιτς του κορυφαίου ποπ κουαρτέτου, που εισβάλλουν εμβόλιμα, για να προχωρήσουν την πλοκή στο επόμενο τσάπτερ.
Ομολογώ πως μια ένσταση την είχα, πριν την παρακολούθηση του Here We Go Again για το πως θα εξελίξει το θέμα του, όταν στο πρώτο επεισόδιο είχαν ακουστεί τα πιο γνωστά σουξέ του γκρουπ. Η βασική αρχή του σκριπτ εδώ, ακολουθεί την προσταγή να μην επαναληφθούν κομμάτια που είχε παίξει η κασέτα στο πρώτο μέρος. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Του τραγουδιού που ορίζει την μαρκίζα δηλαδή, ακολούθως του Dancing Queen που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του πρότζεκτ, άντε και του Super Trooper που συνοδεύει τα τελικά κρέντιτς και δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιστορία. Μια ντουζίνα και παραπάνω διαμάντια από το δεύτερο best of των ABBA συνθέτουν το πρόγραμμα του Volume II, λιγότερο γνωστά σαφώς, όχι όμως και λιγότερο αγαπημένα. Και να φανταστεί κανείς πως η μελωδική τετράδα κυκλοφόρησε μόλις οκτώ LP στην ένδοξη πορεία του, παρόλο που ο κόσμος πιστεύει πως το νούμερο αυτό είναι πολλαπλάσιο...
Στα θετικά στοιχεία της συνέχειας, που είναι εξίσου ακριβή σε στήσιμο και οργάνωση, αλλά και πέντε φορές πιο πλούσια σε σενάριο από το μονοδιάστατο και σαν σε σκετσάκια δομημένο Mamma Mia!, είναι που επανέρχονται στους ρόλους τους άπαντες - άπαντες όμως - οι συμμετέχοντες σε εκείνο. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες περιπτώσεις καθολικής επαναφοράς του καστ, όποιο εύρος και αν είχε ο ρόλος τους στο ορίτζιναλ. Συνάμα με την Σόφι και τον καλό της, τους τρεις μπαμπάδες που επανακάμπτουν, τις σιτεμένες φιλενάδες που μαζί με την Ντόνα είχαν σχηματίσει το συγκρότημα των Ντάιναμος, ορίζεται ακόμη ένα επιπλέον υποκριτικό τιμ, των ίδιων προσώπων σε πολύ νεαρότερη ηλικία, ώστε να τσουλήσει την περίπτωση του πρίκουελ. Και αυτοί, οι καινούργιοι, ίσως και να παίρνουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής από τους παλιότερους, μιας και τα συνεχόμενα φλασμπάκ εμφανίζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ειδικά χάρη στην έντεχνη μέθοδο που εισέρχονται σαν καρτ ποστάλ στο παρόν.
Ηγέτιδα αυτής της νέας ομάδας, η ανερχόμενη Lily James, που μας είχε μαγέψει όλους στην πιο πρόσφατη Cinderella της Disney, ντύνεται την ολόσωμη πλουμιστή φόρμα της μόλις είκοσι Μαΐων Ντόνα και τα πηγαίνει εξαιρετικά. Στυλιζαρισμένη με ύφος 80s η ξανθούλα καίει καρδιές! Αεράτη, με κορμάκι φίνο, έκφραση και νάζι, κίνηση ντίσκο συναρπαστική, με κάνει να πιστεύω πως αν εμφανιζόταν στον χάρτη τριάντα χρονάκια πριν, κάτι ενζενί τύπου Elizabeth Shue και Meg Ryan θα ήσαν άνεργες. Άσε που το κορίτσι - που το έχουμε καμαρώσει στο εκράν και με τα ελάχιστα δυνατά ρουχαλάκια πάνω του - δεν σκορπά το ταλέντο του μόνο σε μουσικοχορευτικά κλιπς ή νεανικού στυλ χιτάκια, σαν το Baby Driver, αλλά έχει ήδη καταγράψει στο ενεργητικό του συμμετοχές και σε πιο καλλιτεχνικές παραγωγές, σαν το Darkest Hour ή το The Exception.
Στον αντίπερα πόλο, την ισορροπημένη ροή της αφήγησης υποστηρίζει η πρωτοφανέρωτη στο Mamma Mia! μα ήδη φημισμένο αστεράκι δέκα χρόνια κατοπινά, Amanda Seyfried, που αποτελεί και τον καταλύτη της συναισθηματικής πλημμύρας, όσο το φιλμ οδηγείται στην έκρηξη του φινάλε. Θα ακουστεί παράξενο για την φίλγκουντ προδιάθεση που σκορπά, μέσω της τρέιλερ προώθησης του, στον υποψήφιο θεατή του το Here We Go Again, αλλά οι δραματικές του σεκάνς, υπερισχύουν των πιο γλαφυρών. Συνέπεια τούτου είναι οι ματιές σε ουκ ολίγες στιγμές να βουρκώσουν - βλέπεις τα αποτελέσματα της απώλειας, του χωρισμού, της αδυναμίας και πάλι δοσμένα μέσα από τις μελωδίες των Μάγων - με φυσικό αποκορύφωμα, εννοείται το συγκλονιστικά δομημένο φίνις. Όπου προς προσωπική μου τέρψη (κι ενώ είχα αρχίσει να απογοητεύομαι που δεν έβρισκε θέση ούτε στο Greatest Hits II) ακούγεται το πιο όμορφο τραγούδι που συνέθεσαν ποτέ ο Bjorn κι ο Benni, σκηνή που δίνει το παρόν η μεγαλύτερη ηθοποιός της κινηματογραφικής ιστορίας.
Που, σύμφωνοι, δημιουργεί η La Streep μια χρονική ασυνέπεια, ως κόρη της συνομήλικης της γκεστ σταρ έκπληξη Cher, η οποία εδώ έρχεται από το πουθενά, μάλλον ως μια όχι και τόσο χρειαζούμενη προσθήκη σαν η σούπερσταρ γκραν γκραν μάδερ. Αν και όποτε αφήσει την χροιά της φωνής της να κελαηδήσει (τον επίλογο ύμνο Fernando, που ως μορφή τον παριστάνει ο αχώνευτος Andy Garcia) καταλαβαίνει κανείς πανεύκολα τον λόγο που βρίσκεται στο προσκήνιο του πενταγράμμου εδώ και 55 ολόκληρα χρόνια! Από όσους ξαναγύρισαν στο ελληνικό νησάκι (παγερά αδιάφορο που τα γυρίσματα έγιναν έξω, η χώρα μας αποκλειστικά διαφημίζεται και καμία Δαλματία, απλά ξεσήκωσαν λαϊκίστικο κουρνιαχτό οι συνήθεις 2-3 καλομαθημένοι κινηματογραφικοί ρεπόρτερς, που έχασαν την ευκαιρία τσάμπα βόλτας και διακοπών στην Σκόπελο) είναι εμφανές πως όλοι έχουν αρπάξει δέκα χρονάκια αβάντζο στην καμπούρα τους, αν και αυτό μοιάζει θετικό προς την εξέλιξη του στόρι. Και οι τρεις άρρενες, Brosnan, Skarsgård, Firth και η τσαχπίνα Julie Walters. Εξαίρεση ορίζει μόνο η Θεάρα Christine Baranski που δεν έχει καταγράψει ούτε μέρα στην θωριά της...
Αν και (υπερ)θετικά, όπως φαίνεται, προδιατεθειμένος, εξεπλάγην ακόμη περισσότερο από το πανέμορφο Here We Go Again, αν και δεν θα έπρεπε, στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του κυρίου που βάζει την υπογραφή στο σενάριο του. Ο ένας και μοναδικός Richard Curtis, που έχει φροντίσει την καλοπέραση των σινεφίλ από τον καιρό του Four Weddings And A Funeral και του Love Actually ίσαμε τις σπαρταριστές ημέρες της Bridget Jones, κάνει δώρο στον όχι έμπειρο δημιουργό Ol Parker μια ευρηματική ιστορία, που δεν απαιτεί ιδιαίτερες σκηνοθετικές επεμβάσεις για να ολοκληρωθεί. Έχοντας μάλιστα να αντιπαρέλθει στο γεγονός πως το νέο ετούτο επεισόδιο, φτιάχτηκε κατευθείαν για τον σινεμά και δεν έχει προϋπάρξει για πολλά πολλά χρόνια στο Μπρόντγουέι και τις Λονδρέζικες σκηνές. Το στοίχημα πια - τον εμπορικό του σάλο τον θεωρώ δεδομένο - είναι αν το σίκουελ θα ξεπεράσει τις ατομικές (μου) θεάσεις του αρχικού τσάπτερ, που φτάνουν πλέον σε νούμερο τριψήφιο. Μακάρι. Μέχρι να περάσει ευχάριστα ο καιρός, μήπως και δούμε στο εγγύς μέλλον και τρίτο επεισόδιο του Mamma Mia. Που το μαγειρεύω κατά νου, με υπoσημείωση Hasta Manana, ακόμη μια σπουδαία μελωδία, δηλαδή, που τραγούδησαν η ξανθιά Agnetha και η μελαχρινή Anna-Frida...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2018 από την UIP!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική