Καρδιοκατακτητής
του Laurent Tirard. Με τους Jean Dujardin, Mélanie Laurent, Noémie Merlant, Féodor Atkine, Christian Bujeau, Évelyne Buyle, Christophe Montenez
Παπατζής Σωτήρας!
του zerVo (@moviesltd) 
Παπατζήδες. Αναγκαία η ύπαρξη τους! Του λόγου το αληθές άλλωστε το αποδεικνύει και η τάση του κοινού να επιλέγει για τα πόστα της διοίκησης του, τους πιο γλυκομίλητους, μοστράτους, άριστους χειριστές της γλώσσας, που μοιράζουν με τα λόγια τους όραμα κι ελπίδες, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από στυγνοί και ανελέητοι παραμυθατζήδες. Καλή ώρα... Ο κοσμάκης όμως που ταλαιπωρείται ολημερίς από την πραγματικότητα της ανέχειας, της μιζέριας, της θλίψης και της σκοτεινιάς, την χρειάζεται στην ψυχή του ετούτη την παραμύθα, την απαιτεί, την αποζητά, η ύπαρξη της θα τον ανανεώσει, θα του δώσει ζωντάνια και ανανέωση. Συνεπώς κάτι τέτοιοι κανάγιες, όπως ο βασικός ήρωας της Φραντσέζικης ρομαντζαδούρας Καρδιοκατακτητής, όχι μόνον επιβιώνουν στους αιώνες των αιώνων, αλλά πάντα στο φινάλε είναι κι εκείνοι που κλέβουν την δόξα, το χειροκρότημα, μα και το όμορφο κορίτσι...
Έτος 1809. Αποφασισμένος να εγκαταλείψει την εργένικη ζωή, ο φημισμένος λοχαγός του Γαλλικού στρατού, μεσήλικας πλέον, Σαρλ Γκρεγκουάρ Νεβίλ, θα ζητήσει το χέρι της μικρότερης θυγατέρας των αριστοκρατών Μπογκράν, Πολίν, δίνοντας της όρκο αιώνιας πίστης και αγάπης. Ατυχώς και για τους δύο, οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι που βρίσκονται σε εξέλιξη, θα χωρίσουν το ζευγάρι, με τον καπιταίν να αναχωρεί μονομιάς για το Αυστριακό μέτωπο, δίνοντας την υπόσχεση πως θα επικοινωνεί μέσω αλληλογραφίας με την αρραβωνιαστικιά του, επί καθημερινής βάσης. Ο καιρός θα κυλά όμως, δίχως το παραμικρό μαντάτο από τον γοητευτικό αξιωματικό, γεγονός που θα συντρίψει ψυχολογικά και σωματικά την ευαίσθητη Πολίν, προκαλώντας της ανεπανόρθωτες ζημιές στην υγεία της. Που δεν θα γειάνουν, αν δεν πάρει σύντομα ραβασάκι από τον καλό της, που πολεμά για την τιμή της πατρίδας τους στα χαρακώματα...
Λειτουργώντας ευφυώς και αποτελεσματικά, η μεγαλύτερη αδελφή της λογοδοσμένης, Ελιζαμπέθ, θα σκαρφιστεί την ιδέα να συντάξει η ίδια χειρόγραφες επιστολές, με την υπογραφή του ίδιου του Λοχαγού, στις οποίες μεταφέρει τον παθιασμένο έρωτα του στην μνηστή του, ακόμη κι αν έχει παρασυρθεί από την δίνη της μάχης. Λόγια φλογερά που θα αναζωογονήσουν την κατακερματισμένη δεσποινίδα, σε βαθμό που ακόμη και η (κατά φαντασίαν της αδελφής της) ανακοίνωση του ηρωικού θανάτου του Νεβίλ εν ώρα καθήκοντος, να μην την θλίψουν παρά να την οδηγήσουν ανέμελη κι ελεύθερη πια, στην αγκαλιά του συνομηλίκου φίλου της Νικολά, που με συνοπτικές διαδικασίες θα παντρευτεί!
Κι εκεί που τίποτα απολύτως δεν έδειχνε να αποκαλύπτει το ψευδές τέλος ενός πραγματικού ήρωα του πολέμου, τρία χρόνια κατοπινά, εκείνος θα επιστρέψει στην πόλη, ρακένδυτος, πεινασμένος, πάμφτωχος και βρωμερός, μια εικόνα αντίθετη πλήρως με εκείνη του παρασημοφορημένου ένστολου. Καταλαβαίνοντας την παρουσία του, που ενδεχόμενα να τίναζε στον αέρα ολόκληρο το κίβδηλο πλάνο της, η Ελιζαμπέθ, θα συνάψει με τον ατιμασμένο λιποτάκτη συμφωνία να του δώσει όσα ανταλλάγματα ζητά, αρκεί να μην μπει και πάλι στην ζωή της στεφανωμένης αδελφούλας της. Κοντράτο που ο Νεβίλ θα καταστρατηγήσει μονομιάς, γυρνώντας στο αρχοντικό των (πρώην) πεθερικών του, υποδυόμενος τον ήρωα που τα έβαλε με το σύνολο του αντίπαλου στρατού και όχι τον δειλό που λάκισε μπροστά στο ενδεχόμενο της πανωλεθρίας...
Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές δυνατότητες των τρικολόρ κινηματογραφιστών, είναι που καταφέρνουν χρησιμοποιώντας σαν βατήρα εξέλιξης της πλοκής τους, πραγματικές ιστορικές στιγμές, ενδεχόμενα μάλιστα και δυσάρεστες για τον τόπο τους, να στήσουν κινηματογραφικές αφηγήσεις, ανάλαφρες, ηλιόλουστες, γλαφυρές και εντέλει διασκεδαστικές, εν αντιθέσει με το αρχικώς διαφαινόμενο δράμα. Ο Laurent Tirard από την μεριά του, δε, έχει δείξει πως έχει την ικανότητα να προσαρμοστεί σκηνοθετικά στις απαιτήσεις του οποιουδήποτε φιλμικού είδους, είτε αυτό αφορά την κομεντί (Στάσου στο ύψος σου (Un homme à la hauteur)), είτε την νεανική περιπέτεια (Ο Μικρός Νικόλας), είτε την μεταφορά στο πανί του ζωγραφιστού σχεδίου (Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία). Όσο για την δυνατότητα του να αναπλάθει με τρόπο όμορφο την προ δύο αιώνων πραγματικότητα, ούτε αυτή αμφισβητείται από την εποχή που τον γνωρίσαμε διεθνώς, με τον πολύ αξιόλογο Μολιέρο του, το 2007...
Πάνω στα φαρσικά γραπτά του σπουδαίου Γάλλου κωμωδιογράφου, δείχνει να βρίσκει την ρότα του εδώ ο 50χρονος ντιρέκτορας και με την αρωγή του πλούτου της χώρας του σε καλοδιατηρημένα καστέλο, ως φυσικό ντεκόρ, πετυχαίνει να στήσει μια ρομ κομ εποχής, τύπου Jane Austin στο πολύ πιο χαλαρό της, με αξιοπρέπεια. Το σενάριο, που δεν αποφεύγει τις ακραίες συμπτώσεις και τις απιθανότητες, στην ουσία κτίζει την περσόνα του φανφαρόνου λαϊκιστή, που την παρουσία του έχει ανάγκη ο κόσμος όλος, μέσα από τα μάτια της μοναδικής προσγειωμένης στον ρεαλισμό προσωπικότητας, της μεγαλύτερης θυγατέρας των αριστοκρατόρων, που στην πορεία όμως κι εκείνη θα πέσει θύμα της άνεσης στον λόγο του απατεώνα Λοχαγού. Που στο διάβα του δεν θα αφήσει ούτε ένα κουτορνίθι να μην το γελάσει με τις ψευτιές του, ανεβαίνοντας σταδιακά επίπεδα κύρους και αναγνώρισης στην μικρή, ανώριμη και φοβισμένη κοινωνία. Διαχρονική η αξία αυτών των λαοπλάνων, αυτή είναι η κεντρική ιδέα, αυτό είναι το βασικό νόημα που προκύπτει στην ανάγνωση του Le Retour De Heros...
Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του πρώτου φραντσέζου που στεφανώθηκε Οσκαρούχος, είναι ο ρόλος του λαμπερού λαμόγιου. Ο γνώριμος αέρας και η άνεση που κινείται στο εκράν ο Jean Dujardin, είναι τα βασικότερα απαιτητά χαρακτηριστικά για την ανάπτυξη της εικόνας του δοξασμένου μπαγαπόντη, συνεπώς η επιλογή στο πρόσωπο του, μοιάζει το λιγότερο ιδανική. Ομοίως εξαιρετική είναι και η προσφορά στο συνολικό πακέτο, της επίσης ακολουθούσας διεθνή καριέρα, Melanie Laurent, που με την διαπεραστική της ουράνια ματιά, δίνει υπόσταση στην πανέξυπνη συγγραφέα των ψεύτικων κειμένων και κατοπινή, κατ ανάγκη, ιμπρεσάριο του αγύρτη, που μοιάζει φαινομενικά δυνατή να αντεπεξέλθει στην σαγήνη της αίγλης του, εντέλει όμως κι εκείνη μια ανάγκη για παραμύθι, φαίνεται να την έχει.
Συνεπώς το επιδερμικών σοσιολογικών προεκτάσεων κωμωδιάκι, μια χαρά προχωρά και εξελίσσεται στην ολοκλήρωση του, με μικρο εκπλήξεις και ανατροπές, ειδικά στις στιγμές που ο (αντι)ήρωας μας δείχνει να εγκλωβίζεται στα σχοινιά των ψεμμάτων που έχει εκστομίσει. Ποιος από όλους τους παπατζήδες την πάτησε ποτέ όμως, για να την πληρώσει ο παρασημοφορημένα δοξασμένος λοχαγός μας?
Λειτουργώντας ευφυώς και αποτελεσματικά, η μεγαλύτερη αδελφή της λογοδοσμένης, Ελιζαμπέθ, θα σκαρφιστεί την ιδέα να συντάξει η ίδια χειρόγραφες επιστολές, με την υπογραφή του ίδιου του Λοχαγού, στις οποίες μεταφέρει τον παθιασμένο έρωτα του στην μνηστή του, ακόμη κι αν έχει παρασυρθεί από την δίνη της μάχης. Λόγια φλογερά που θα αναζωογονήσουν την κατακερματισμένη δεσποινίδα, σε βαθμό που ακόμη και η (κατά φαντασίαν της αδελφής της) ανακοίνωση του ηρωικού θανάτου του Νεβίλ εν ώρα καθήκοντος, να μην την θλίψουν παρά να την οδηγήσουν ανέμελη κι ελεύθερη πια, στην αγκαλιά του συνομηλίκου φίλου της Νικολά, που με συνοπτικές διαδικασίες θα παντρευτεί!
Κι εκεί που τίποτα απολύτως δεν έδειχνε να αποκαλύπτει το ψευδές τέλος ενός πραγματικού ήρωα του πολέμου, τρία χρόνια κατοπινά, εκείνος θα επιστρέψει στην πόλη, ρακένδυτος, πεινασμένος, πάμφτωχος και βρωμερός, μια εικόνα αντίθετη πλήρως με εκείνη του παρασημοφορημένου ένστολου. Καταλαβαίνοντας την παρουσία του, που ενδεχόμενα να τίναζε στον αέρα ολόκληρο το κίβδηλο πλάνο της, η Ελιζαμπέθ, θα συνάψει με τον ατιμασμένο λιποτάκτη συμφωνία να του δώσει όσα ανταλλάγματα ζητά, αρκεί να μην μπει και πάλι στην ζωή της στεφανωμένης αδελφούλας της. Κοντράτο που ο Νεβίλ θα καταστρατηγήσει μονομιάς, γυρνώντας στο αρχοντικό των (πρώην) πεθερικών του, υποδυόμενος τον ήρωα που τα έβαλε με το σύνολο του αντίπαλου στρατού και όχι τον δειλό που λάκισε μπροστά στο ενδεχόμενο της πανωλεθρίας...
Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές δυνατότητες των τρικολόρ κινηματογραφιστών, είναι που καταφέρνουν χρησιμοποιώντας σαν βατήρα εξέλιξης της πλοκής τους, πραγματικές ιστορικές στιγμές, ενδεχόμενα μάλιστα και δυσάρεστες για τον τόπο τους, να στήσουν κινηματογραφικές αφηγήσεις, ανάλαφρες, ηλιόλουστες, γλαφυρές και εντέλει διασκεδαστικές, εν αντιθέσει με το αρχικώς διαφαινόμενο δράμα. Ο Laurent Tirard από την μεριά του, δε, έχει δείξει πως έχει την ικανότητα να προσαρμοστεί σκηνοθετικά στις απαιτήσεις του οποιουδήποτε φιλμικού είδους, είτε αυτό αφορά την κομεντί (Στάσου στο ύψος σου (Un homme à la hauteur)), είτε την νεανική περιπέτεια (Ο Μικρός Νικόλας), είτε την μεταφορά στο πανί του ζωγραφιστού σχεδίου (Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία). Όσο για την δυνατότητα του να αναπλάθει με τρόπο όμορφο την προ δύο αιώνων πραγματικότητα, ούτε αυτή αμφισβητείται από την εποχή που τον γνωρίσαμε διεθνώς, με τον πολύ αξιόλογο Μολιέρο του, το 2007...
Πάνω στα φαρσικά γραπτά του σπουδαίου Γάλλου κωμωδιογράφου, δείχνει να βρίσκει την ρότα του εδώ ο 50χρονος ντιρέκτορας και με την αρωγή του πλούτου της χώρας του σε καλοδιατηρημένα καστέλο, ως φυσικό ντεκόρ, πετυχαίνει να στήσει μια ρομ κομ εποχής, τύπου Jane Austin στο πολύ πιο χαλαρό της, με αξιοπρέπεια. Το σενάριο, που δεν αποφεύγει τις ακραίες συμπτώσεις και τις απιθανότητες, στην ουσία κτίζει την περσόνα του φανφαρόνου λαϊκιστή, που την παρουσία του έχει ανάγκη ο κόσμος όλος, μέσα από τα μάτια της μοναδικής προσγειωμένης στον ρεαλισμό προσωπικότητας, της μεγαλύτερης θυγατέρας των αριστοκρατόρων, που στην πορεία όμως κι εκείνη θα πέσει θύμα της άνεσης στον λόγο του απατεώνα Λοχαγού. Που στο διάβα του δεν θα αφήσει ούτε ένα κουτορνίθι να μην το γελάσει με τις ψευτιές του, ανεβαίνοντας σταδιακά επίπεδα κύρους και αναγνώρισης στην μικρή, ανώριμη και φοβισμένη κοινωνία. Διαχρονική η αξία αυτών των λαοπλάνων, αυτή είναι η κεντρική ιδέα, αυτό είναι το βασικό νόημα που προκύπτει στην ανάγνωση του Le Retour De Heros...
Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του πρώτου φραντσέζου που στεφανώθηκε Οσκαρούχος, είναι ο ρόλος του λαμπερού λαμόγιου. Ο γνώριμος αέρας και η άνεση που κινείται στο εκράν ο Jean Dujardin, είναι τα βασικότερα απαιτητά χαρακτηριστικά για την ανάπτυξη της εικόνας του δοξασμένου μπαγαπόντη, συνεπώς η επιλογή στο πρόσωπο του, μοιάζει το λιγότερο ιδανική. Ομοίως εξαιρετική είναι και η προσφορά στο συνολικό πακέτο, της επίσης ακολουθούσας διεθνή καριέρα, Melanie Laurent, που με την διαπεραστική της ουράνια ματιά, δίνει υπόσταση στην πανέξυπνη συγγραφέα των ψεύτικων κειμένων και κατοπινή, κατ ανάγκη, ιμπρεσάριο του αγύρτη, που μοιάζει φαινομενικά δυνατή να αντεπεξέλθει στην σαγήνη της αίγλης του, εντέλει όμως κι εκείνη μια ανάγκη για παραμύθι, φαίνεται να την έχει.
Συνεπώς το επιδερμικών σοσιολογικών προεκτάσεων κωμωδιάκι, μια χαρά προχωρά και εξελίσσεται στην ολοκλήρωση του, με μικρο εκπλήξεις και ανατροπές, ειδικά στις στιγμές που ο (αντι)ήρωας μας δείχνει να εγκλωβίζεται στα σχοινιά των ψεμμάτων που έχει εκστομίσει. Ποιος από όλους τους παπατζήδες την πάτησε ποτέ όμως, για να την πληρώσει ο παρασημοφορημένα δοξασμένος λοχαγός μας?
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Feelgood Ent.!
1 σχόλια:
Le retour du héros (2018) turned out far better than I had expected. Director Laurent Tirard is an unknown to me, but he does a competent job and the film generally flows, punctuated by some exceedingly funny moments, and others which reflect keen observation of human nature. In addition, despite its palaces and smartly dressed people, the action and dialogue are firmly 21st Century. One of the highlights is the returning hero, played by Jean Dujardin, looking dirty and fallen from grace, accidentally spits on a passing baby. Dujardin, an Oscar winner with THE ARTIST, is in good form but it is Mélanie Laurent who steals the show with her intelligent eyes, beautiful face, and impeccably timed delivery, at times delightfully dry, at others quite ebullient.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική