Movies Ltd

Όταν η φιλοδοξία δεν έχει όρια

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, σωστά;

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 38χρονος Αργεντίνος Santiago Mitre. Τον γνωρίσαμε μέσω του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου είδαμε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του «Ο φοιτητής: Η ιστορία μιας εξεγερμένης γενιάς» (El estudiante, 2011) η οποία παίχτηκε στο εμπορικό κύκλωμα το 2013. Τον περασμένο Σεπτέμβρη είδαμε σε εμπορική διανομή στη χώρα μας και την προηγούμενη ταινία του, το Paulina (παραγωγής 2015), με πρωταγωνίστρια τη σύντροφό του, την πανέμορφη Dolores Fonzi, που και σε τούτη την ταινία έχει βασικό ρόλο (υποδύεται την κόρη του Προέδρου). Το έχει η... μοίρα του, πάντως, του Mitre, να βλέπουμε τις ταινίες του με μιιιιιικρή καθυστέρηση: η τελευταία του ταινία, λοιπόν, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό (κι όχι στο περασμένο) φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα».

Όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Προέδρου γράφτηκε ειδικά για τον Ricardo Darín. Πίσω από την παραγωγή της ταινίας βρίσκονται οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για το Ιστορίες για αγρίους (Relatos salvajes, 2014). Γυρίσματα για την ταινία Ο Πρόεδρος (La Cordillera) έγιναν τόσο στο γραφείο της Casa Rosada, της επίσημης κατοικίας του προέδρου της Αργεντινής, αλλά και στο προεδρικό αεροπλάνο.

Η υπόθεση: Ο Ερνάν Μπλάνκο δεν έχει πολύ καιρό που κέρδισε την εξουσία στην Αργεντινή. Ο λαός τον ψήφισε και τον ανέδειξε Πρόεδρο, καθώς τον θεώρησε ως έναν από αυτούς. Ο Μπλάνκο (δηλαδή λευκός, δηλαδή καθαρός) ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά της εξουσίας και πλέον βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της σύντομης πολιτικής του καριέρας. Ενώ στην Αργεντινή τον κατηγορούν ότι είναι ο εξαφανισμένος Πρόεδρος καλείται να πάρει μέρος σε μια σύνοδο κορυφής στη Χιλή. Στόχος τη συνόδου είναι να δημιουργήσουν τα κράτη της Λατινικής Αμερικής έναν οργανισμό τύπου ΟΠΕΚ, που θα χειρίζεται σε κρατικό επίπεδο αλλά και από κοινού, τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της περιοχής.

Ο Ερνάν υποστηρίζει τον στρατηγικό σύμμαχο της Αργεντινής, τη Βραζιλία, και δεν θέλει επ' ουδενί να μπουν «στο κόλπο» οι «σατανάδες» των ΗΠΑ. Καθώς όμως καλείται να αντιμετωπίσει μια κρίση στην οικογενειακή του ζωή, που έχει να κάνει με τον πρώην σύζυγο της εύθραυστη κόρης του, ο οποίος απειλεί πως θα βγάλει τα άπλυτα του Μπλάνκο στη φόρα, οι συμμαχίες θα αλλάξουν, και οι εξαγορές κάτω από το τραπέζι δίνουν και παίρνουν...

Η άποψή μας: Στιβαρό πολιτικό θρίλερ είναι τούτο εδώ. Και πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Βεβαίως, δεν έχει δράση The American Way, αλλά διαθέτει ένταση, σασπένς και λέει και δύο, τρεις αλήθειες για το πως παίζεται η πολιτική τη σήμερον ημέρα – και μάλλον έτσι παιζόταν όλες τις ημέρες από απαρχής του κόσμου! Οι εκάστοτε ισχυροί πάντοτε επιδιώκουν να ελέγχουν τα πράγματα - κι όταν δεν μπορούν να τα καταφέρουν με ευθύ τρόπο, δεν κωλώνουν να προχωρήσουν στον άλλον, τον πλάγιο τρόπο. Και υπάρχει πιο προφανής τρόπος από την εξαγορά; Money makes the world go round, και ακόμα και οι πιο άσπιλοι (φαινομενικά) πολιτικοί, έχουν την... τιμή τους για να ενδώσουν και να υποκύψουν, πολλές φορές μάλιστα δίνοντας την εντύπωση ότι αγωνίζονται και ότι κινούνται από πατριωτικά και εθνικά κίνητρα.

Δεν ξέρω αν αυτό που θα πω εδώ είναι λαϊκίστικο ή χοντράδα, αλλά κάπως έτσι φαντάζομαι και τις συνελεύσεις του Eurogroup. Βλέποντας την ταινία πέρσι στο φεστιβάλ των Καννών (σημείωση: από τότε έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι είναι η αλήθεια...) φανταζόμουν τον Αλέξη Τσίπρα να συμμετέχει στις απανωτές «κρίσιμες» συνόδους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να καλείται να παλέψει για τη χώρα του, ενδεχομένως με αγνά κίνητρα αρχικά, αλλά τελικά να ενδίδει, έστω και με... έρπη! Η αποδόμηση του αγνού και άσπιλου πολιτικού, που κέρδισε την εξουσία ως «ένας από εμάς» γίνεται πολύ έξυπνα στην ταινία: χωρίς υστερίες, χωρίς κραυγές, χωρίς in your face καταγγελτικό τόνο, διδακτικώ τω τρόπω.

Ο Mitre δείχνει σιγά σιγά την πραγματική εικόνα πίσω από τη δημόσια εικόνα. Και ευθέως το λέει ξεκάθαρα (δεν αφήνει δηλαδή καμία αμφιβολία για το αντίθετο) πως ο κύριος Μπλάνκο έχει πολλά... βρώμικα ρούχα στην ντουλάπα του. Ακόμα και το «εμπόδιο» του γαμπρού του μάλλον το ξεπερνάει με έναν τρυφερό και συνηθισμένο σ' αυτές τις περιπτώσεις τρόπο! Ακόμα και τη σχέση του με την κόρη του την διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να τη βγάλει... τρελή, φροντίζοντας να αλλάξει τις μνήμες της, μνήμες που τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Καλό κουμάσι ο δικός μας.

Το πολύ ενδιαφέρον πέρα από τα ωραία που μας λέει ο Mitre, είναι πως διαθέτει ένα εξαιρετικό καστ. Όποτε βλέπετε σε ταινία να πρωταγωνιστεί ο Ricardo Darín, να είστε σίγουροι ότι είναι καλή ταινία. Ο άνθρωπος είναι εγγύηση και είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός εδώ ως ο φιλόδοξος και εντέλει κυνικός πρόεδρος της Αργεντινής. Η Elena Anaya υποδύεται μια δημοσιογράφο, ο θεούλης Alfredo Castro (που επίσης αποτελεί εγγύηση η παρουσία του σε μια ταινία) υποδύεται έναν Χιλιανό ψυχολόγο – ψυχίατρο, που καλείται να κουράρει την κόρη του Μπλάνκο, η επίσης θεάρα Paulina García υποδύεται την Πρόεδρο της Χιλής, την οικοδέσποινα της συνόδου δηλαδή (για την Fonzi τα λέμε στην εισαγωγή) και ο Christian Slater δίνει ρέστα ως ο Γιάνκης που έρχεται στη σύνοδο κρυφίως για να κάνει μια πρόταση στον Μπλάνκο του στιλ «I'm gonna make him an offer he can't refuse» αλά «Νονός».

Σαφώς μια ταινία που ξεφεύγει από τον σωρό και αξίζει της προσοχής σας. Ρε τι γίνεται στην οροσειρά των Άνδεων, στην Κορντιγιέρα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2018 από την Weird Wave!