Ληστεία
του Géla Babluani. Με τους George Babluani, Vincent Rottiers, Charlotte Van Bervesseles, Louis-Do de Lencquesaing, Benoît Magimel, Olivier Rabourdin
Ο κλέψας του κλέψαντος και πάλι από την αρχή!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Όταν όλα μπορούν να πάνε στραβά σε μια ληστεία, θα πάνε!
O Géla Babluani είναι ένας Γεωργιανός σκηνοθέτης, που γεννήθηκε το 1979 στην Τιφλίδα αλλά από τα 17 του χρόνια ζει στη Γαλλία. Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του και η φιλμογραφία του έχει το ενδιαφέρον της. Η ταινία που τον έκανε γνωστό ήταν η πρώτη του, το «13 Tzameti» (2005), ένα ασπρόμαυρο κοινωνικό θρίλερ με πολύ έξυπνο κόνσεπτ. Ο ίδιος γύρισε και το αγγλόφωνο ριμέικ τούτης της ταινίας, το «13» (σκέτο) το 2010, με πρωταγωνιστές μεταξύ των άλλων τους Sam Riley, Jason Statham, Ray Winstone και Mickey Rourke! Ενδιαμέσως, γύρισε το «L'héritage» (2006), σε συνσκηνοθεσία μαζί με τον – επίσης σκηνοθέτη – πατέρα του, Temur Babluani. Και πλέον, επτά χρόνια από την προηγούμενη ταινία του, επιστρέφει με την τελευταία του.
Σε όλες του τις ταινίες ο Babluani υπογράφει και το σενάριο. Και σε όλες του τις γαλλόφωνες ταινίες, πρωταγωνιστής είναι ο αδελφός του, George Babluani! Και στη συγκεκριμένη ταινία τα γυρίσματα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2015 στη Νορμανδία για να συνεχίσουν το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς στη Γεωργία.
Η υπόθεση: Οι καιροί είναι δύσκολοι για τον Ντανίς και τον Ερίκ, δύο φίλους που δουλεύουν στο λιμάνι της Χάβρης, στις αποβάθρες, για να βγάλουν τα προς το ζην. Ιδίως για τον Ντανίς τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως ζόρικα: είναι Σέρβος μετανάστης, που χρωστάει χρήματα στον τοπικό τοκογλύφο και που μεγαλώνει μαζί με τη μητέρα του το μωρό παιδί του, μιας που η σύζυγός του έχει σκοτωθεί σε τροχαίο. Ένα απόγευμα, η Άλεξ, η αδελφή του Ερίκ, παρακολουθεί τυχαία την παράδοση μιας βαλίτσας γεμάτης χαρτονομίσματα κι αποφασίζει να ακολουθήσει τον άντρα που την παρέλαβε μέχρι το σπίτι του. Η Άλεξ πείθει τον Ερίκ και τον Ντανίς πως αυτή η βαλίτσα με τα χρήματα μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή.
Έτσι, οι τρεις φίλοι αποφασίζουν να πάνε στο εν λόγω σπίτι και να κλέψουν τη βαλίτσα. Όταν, όμως, φτάνουν εκεί, ανακαλύπτουν έναν άντρα που ετοιμάζεται να κρεμαστεί, για τον οποίο δεν γνωρίζουν τίποτα: ούτε ποιος είναι, ούτε πόσο σημαντικός είναι. Εκμεταλλευόμενοι την τύχη τους, θα κάνουν τη βαλίτσα και τα χρήματα που περιέχει, δικά τους με μεγάλη ευκολία. Η απληστία του Ερίκ, όμως, και η αλλαγή κάποιων δεδομένων θα οδηγήσει σε ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό! Και η νύχτα τους θα μετατραπεί σε κόλαση...
Η άποψή μας: Βλέπεις την ταινία και σκέφτεσαι: «ρε τον μπαγάσα, λίγα χρήματα παραπάνω να είχε, θα έφτιαχνε ένα αριστούργημα»! Πραγματικά, οι επιδόσεις του Babluani σ' αυτό το ιδιαίτερα αγχώδες και ενδιαφέρον νεονουάρ είναι αξιοζήλευτες! Αναμένουμε το αμερικάνικο ριμέικ άμεσα! Όχι πάλι από τον ίδιο! Θα γούσταρα να το γυρίσει ένας Tarantino. Ή ο δικός μας, ο Οικονομίδης!!! Όμως, για να λειτουργήσει το όποιο ριμέικ, θα πρέπει πρώτα να... διορθωθούν αρκετά πράγματα για να λειτουργήσει καλύτερα το όλον και όντως να φτάσουμε σε υψηλά επίπεδα. Το (μικρό παρ' όλα αυτά) πρόβλημα είναι κυρίως σεναριακό.
Ο παρ' ολίγον αυτόχειρας, που κλέβουν οι τρεις φίλοι είναι σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, και προαλείφεται για Υπουργός στη Γαλλία! Όσο... λούμπεν κι αν είναι οι τρεις τους, δεν μπορεί να μην τον γνωρίζουν. Επίσης, ένα τόσο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο, δεν μπορεί να μένει σε ένα σπίτι (έστω, σπιταρώνα), στο οποίο κάποιος μπορεί άνετα να μπει πηδώντας τον μαντρότοιχο! Επίσης, ο τύπος που εκβιάζει τον Υπουργό με φωτογραφίες που τον εκθέτουν, δεν μπορεί να του υπόσχεται ότι θα τις καταστρέψει κι εκείνος να το πιστεύει! Είναι η εποχή που το ψηφιακό ίχνος είναι αδύνατον (σχεδόν) να σβηστεί! Επίσης, το σενάριο δεν ασχολείται και πολύ με το πως παγιδεύεται ο τύπος – εδώ, είναι κακογραμμένο και φαίνεται λίγο σαν ξεπέτα! Επίσης, ο τρόπος που βλέπει το όλο σκηνικό η κοπέλα, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Και τα τονίζω όλα αυτά γιατί αν ήταν μια ταινία που σου ζητούσε να κάνεις ένα leap of faith που λένε και οι Αμερικάνοι ή ακόμα καλύτερα ένα suspension of disbelief, θα δεχόμουν όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, χωρίς διάθεση να τις μεγεθύνω.
Όμως, ο δημιουργός ποντάρει στον ρεαλισμό. Ας πούμε, η σκηνή με τον τοκογλύφο που πηγαίνει τον Ντανίς σπίτι του, και ανακαλύπτει ότι ο Ντανίς του έχει πει ψέματα, είναι ρεαλιστική. Ο Ντανίς δεν είναι μεγαλοκακοποιός. Όταν χρειάζεται να πει ένα ψέμα, λέει ότι πήγε στη μάνα του. Αυτό σκέφτεται. Η μάνα του είναι όμως σπίτι. Ο τοκογλύφος τη βλέπει και... τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Ρεαλιστικό. Σούπερ. Γιατί πέρα όλων των άλλων μας δείχνει ότι ο Ντανίς είναι μεν στη λάθος (;) πλευρά του νόμου, αλλά δεν έχει εκπαιδευτεί να λέει ψέματα. Τέλος πάντων, καταλάβατε (;;;;;). Παραβλέποντας αυτό με το σενάριο και κανά δυο τρεις λήψεις, που εμφανώς δείχνουν ένα ελάχιστο μπάτζετ που είχε στα χέρια του ο Babluani, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα δημιουργία. Που έχει ρυθμό, που έχει σασπένς, που θίγει κοινωνικά ζητήματα, που επισημαίνει την διαφθορά στα ανώτατα επίπεδα, χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτική ή καταγγελτική, έτσι, για τη φάση.
Κυρίως, μιλάει για την ανθρώπινη πλεονεξία. Εντάξει, δεν είναι ο «Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε» αλλά μια χαρά τα πάει. Άπληστος ο μελλοντικός υπουργός, άπληστα τα μέλη της μαφίας των ναρκωτικών που πρώτα τον εκβιάζουν, άπληστο το τσιράκι της μαφίας που τον εκβιάζει μετά, άπληστος και ο Ερίκ. Η απληστία λοιπόν σε πρώτο πλάνο: χαρακτηριστικό που ξεπερνά κοινωνικές τάξεις και μορφωσιακό επίπεδο. Και ο φτωχός άπληστος και ο πλούσιος άπληστος. Μια χαρά b-movie, απολύτως κινηματογραφικό κι ενδιαφέρον. Λίγη προσοχή να έδειχνε παραπάνω ο σκηνοθέτης και λίγα χρήματα ακόμα να είχε, ω, ρε μάνα, τι θα βλέπαμε!
Η υπόθεση: Οι καιροί είναι δύσκολοι για τον Ντανίς και τον Ερίκ, δύο φίλους που δουλεύουν στο λιμάνι της Χάβρης, στις αποβάθρες, για να βγάλουν τα προς το ζην. Ιδίως για τον Ντανίς τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως ζόρικα: είναι Σέρβος μετανάστης, που χρωστάει χρήματα στον τοπικό τοκογλύφο και που μεγαλώνει μαζί με τη μητέρα του το μωρό παιδί του, μιας που η σύζυγός του έχει σκοτωθεί σε τροχαίο. Ένα απόγευμα, η Άλεξ, η αδελφή του Ερίκ, παρακολουθεί τυχαία την παράδοση μιας βαλίτσας γεμάτης χαρτονομίσματα κι αποφασίζει να ακολουθήσει τον άντρα που την παρέλαβε μέχρι το σπίτι του. Η Άλεξ πείθει τον Ερίκ και τον Ντανίς πως αυτή η βαλίτσα με τα χρήματα μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή.
Έτσι, οι τρεις φίλοι αποφασίζουν να πάνε στο εν λόγω σπίτι και να κλέψουν τη βαλίτσα. Όταν, όμως, φτάνουν εκεί, ανακαλύπτουν έναν άντρα που ετοιμάζεται να κρεμαστεί, για τον οποίο δεν γνωρίζουν τίποτα: ούτε ποιος είναι, ούτε πόσο σημαντικός είναι. Εκμεταλλευόμενοι την τύχη τους, θα κάνουν τη βαλίτσα και τα χρήματα που περιέχει, δικά τους με μεγάλη ευκολία. Η απληστία του Ερίκ, όμως, και η αλλαγή κάποιων δεδομένων θα οδηγήσει σε ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό! Και η νύχτα τους θα μετατραπεί σε κόλαση...
Η άποψή μας: Βλέπεις την ταινία και σκέφτεσαι: «ρε τον μπαγάσα, λίγα χρήματα παραπάνω να είχε, θα έφτιαχνε ένα αριστούργημα»! Πραγματικά, οι επιδόσεις του Babluani σ' αυτό το ιδιαίτερα αγχώδες και ενδιαφέρον νεονουάρ είναι αξιοζήλευτες! Αναμένουμε το αμερικάνικο ριμέικ άμεσα! Όχι πάλι από τον ίδιο! Θα γούσταρα να το γυρίσει ένας Tarantino. Ή ο δικός μας, ο Οικονομίδης!!! Όμως, για να λειτουργήσει το όποιο ριμέικ, θα πρέπει πρώτα να... διορθωθούν αρκετά πράγματα για να λειτουργήσει καλύτερα το όλον και όντως να φτάσουμε σε υψηλά επίπεδα. Το (μικρό παρ' όλα αυτά) πρόβλημα είναι κυρίως σεναριακό.
Ο παρ' ολίγον αυτόχειρας, που κλέβουν οι τρεις φίλοι είναι σημαίνον πολιτικό πρόσωπο, και προαλείφεται για Υπουργός στη Γαλλία! Όσο... λούμπεν κι αν είναι οι τρεις τους, δεν μπορεί να μην τον γνωρίζουν. Επίσης, ένα τόσο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο, δεν μπορεί να μένει σε ένα σπίτι (έστω, σπιταρώνα), στο οποίο κάποιος μπορεί άνετα να μπει πηδώντας τον μαντρότοιχο! Επίσης, ο τύπος που εκβιάζει τον Υπουργό με φωτογραφίες που τον εκθέτουν, δεν μπορεί να του υπόσχεται ότι θα τις καταστρέψει κι εκείνος να το πιστεύει! Είναι η εποχή που το ψηφιακό ίχνος είναι αδύνατον (σχεδόν) να σβηστεί! Επίσης, το σενάριο δεν ασχολείται και πολύ με το πως παγιδεύεται ο τύπος – εδώ, είναι κακογραμμένο και φαίνεται λίγο σαν ξεπέτα! Επίσης, ο τρόπος που βλέπει το όλο σκηνικό η κοπέλα, είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Και τα τονίζω όλα αυτά γιατί αν ήταν μια ταινία που σου ζητούσε να κάνεις ένα leap of faith που λένε και οι Αμερικάνοι ή ακόμα καλύτερα ένα suspension of disbelief, θα δεχόμουν όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, χωρίς διάθεση να τις μεγεθύνω.
Όμως, ο δημιουργός ποντάρει στον ρεαλισμό. Ας πούμε, η σκηνή με τον τοκογλύφο που πηγαίνει τον Ντανίς σπίτι του, και ανακαλύπτει ότι ο Ντανίς του έχει πει ψέματα, είναι ρεαλιστική. Ο Ντανίς δεν είναι μεγαλοκακοποιός. Όταν χρειάζεται να πει ένα ψέμα, λέει ότι πήγε στη μάνα του. Αυτό σκέφτεται. Η μάνα του είναι όμως σπίτι. Ο τοκογλύφος τη βλέπει και... τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Ρεαλιστικό. Σούπερ. Γιατί πέρα όλων των άλλων μας δείχνει ότι ο Ντανίς είναι μεν στη λάθος (;) πλευρά του νόμου, αλλά δεν έχει εκπαιδευτεί να λέει ψέματα. Τέλος πάντων, καταλάβατε (;;;;;). Παραβλέποντας αυτό με το σενάριο και κανά δυο τρεις λήψεις, που εμφανώς δείχνουν ένα ελάχιστο μπάτζετ που είχε στα χέρια του ο Babluani, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα δημιουργία. Που έχει ρυθμό, που έχει σασπένς, που θίγει κοινωνικά ζητήματα, που επισημαίνει την διαφθορά στα ανώτατα επίπεδα, χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτική ή καταγγελτική, έτσι, για τη φάση.
Κυρίως, μιλάει για την ανθρώπινη πλεονεξία. Εντάξει, δεν είναι ο «Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε» αλλά μια χαρά τα πάει. Άπληστος ο μελλοντικός υπουργός, άπληστα τα μέλη της μαφίας των ναρκωτικών που πρώτα τον εκβιάζουν, άπληστο το τσιράκι της μαφίας που τον εκβιάζει μετά, άπληστος και ο Ερίκ. Η απληστία λοιπόν σε πρώτο πλάνο: χαρακτηριστικό που ξεπερνά κοινωνικές τάξεις και μορφωσιακό επίπεδο. Και ο φτωχός άπληστος και ο πλούσιος άπληστος. Μια χαρά b-movie, απολύτως κινηματογραφικό κι ενδιαφέρον. Λίγη προσοχή να έδειχνε παραπάνω ο σκηνοθέτης και λίγα χρήματα ακόμα να είχε, ω, ρε μάνα, τι θα βλέπαμε!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική