Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ένα πολύ ιδιαίτερο κωμικό παρακλάδι, δημιούργησε με την τεράστια εμπορική του επιτυχία, κόβοντας περισσότερα από δέκα εκατομμύρια εισιτήρια στην κεντρική Ευρώπη, η ταινία Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?). Με απαρχή την γλαφυρά ανορθόδοξη προσέγγιση της γαμήλιας ζεύξης ανόμοιας ράτσας προσώπων, δημιουργήθηκε ένας όχι pollitically correct άξονας, που εστιάζει στις αντιδράσεις της επαφής ατόμων που θεωρούν εαυτόν "κανονικό", με αντίστοιχα άτομα που - κατ εκείνους - δεν έχουν ιδιαίτερο κοινωνικό ταίριασμα. Κάτι τέτοιο είδαμε πρόσφατα στην κομεντί Βρε καλώς τους! (À bras ouverts), όπου ένας πλούσιος, ντεμέκ ιδεαλιστής αναγκάζεται να συνυπάρξει στην καθημερινότητα του με μια πολυπληθή οικογένεια πάμφτωχων και φασαριόζων Ρομά. Με κάτι ανάλογο πορευόμαστε και στην περίπτωση του Μαμά από το Πουθενά (Momo) όπου ένα άτεκνο ανδρόγυνο, πρέπει να συμβιώσει με το από τον ουρανό ερχόμενο, ενήλικο παιδί τους, που όμως διαθέτει ένα σωματικό χάντικαπ. Γελάς με κάτι τέτοιο, έστω κι αν η τελική κατάληξη είναι υπέρ του? Εγώ δεν τα καταφέρνω...

Εύποροι εξηντάρηδες είναι οι Πριού. Η επιχείρηση οικιακού εξοπλισμού του μεσιέ Αντρέ πηγαίνει περίφημα, γεγονός που δίνει το δικαίωμα σε εκείνος και την αγαπημένη σύζυγό του, Λοράνς, να διαβιώνουν έχοντας όλες τις ανέσεις, ένα τεράστιο, πανάκριβο και ευρύχωρο σπίτι στα προάστια, δύο ακριβά αυτοκίνητα που τους διευκολύνουν στις μετακινήσεις τους, αρκετό χρόνο ελεύθερο για να βρίσκονται πάντα μονοιασμένοι ο ένας κοντά στον άλλο. Το μόνο πράγμα που αναγκάζει πολλές φορές εκείνη να μελαγχολεί, είναι που για να επιτύχουν επαγγελματικά, πλήρωσαν ως τίμημα το ποτέ να μην γίνουν γονείς. Κι αν στα νιάτα τους οι φιλοδοξίες συγκάλυπταν την έλλειψη ενός τέκνου, τώρα στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, μοιάζει πικρό που δεν έχουν ένα παιδί για να τους στηρίξει.

Η πιο πρόσφατη επίσκεψη τους στο τοπικό σούπερ μάρκετ, θα τους προκαλέσει μια έντονη και όχι ευχάριστη ανακατωσούρα, αφού ένας άγνωστος, νεότερος τους άντρας, με ακατάληπτη προσφορά, θα τους προσεγγίσει, λες και είναι γνωστοί από χρόνια. Μια έκπληξη που θα μεγεθυνθεί ακόμη περισσότερο, επιστρέφοντας στην κατοικία τους και καταλαβαίνοντας πως ο ίδιος ξένος, έχει εισβάλλει σε αυτό, συμπεριφερόμενος σαν να είναι δικό του. Και πως να μην το νιώθει κάτι τέτοιο, αφού μέσα σε μια κατάσταση αλαλούμ, θα τους συστηθεί ως ο Πατρίκ Πριού, ο χαμένος εδώ και σαράντα χρόνια γιος τους!

Ο Ποιος? Μα είναι δυνατόν να είχαν τεκνοποιήσει ποτέ και να μην το θυμόνταν οι μοναχικοί ετούτοι αστοί? Κι αν για τον Κύριο, η διάθεση που θα δείξει προς το πρόσωπο του αναπάντεχου εισβολέα στην ζωή του, θα είναι αποκλειστικά εχθρική, συν του γεγονότος πως είναι και κωφάλαλος, άρα δεν ταιριάζει καν και με τα άριστα γονίδια του, δεν θα συμβεί το ίδιο με την Κυρία, που στην ανοιχτή καρδιά του επικοινωνιακού, ακόμη κι αν η ομιλία του είναι άναρθρη, Πατρίκ θα συναντήσει το καμάρι που πάντοτε της έλειπε για να νιώσει γυναίκα ολοκληρωμένη. Συνεπώς οι δυο νεοσύστατοι, όσο κι αν αυτό φαντάζει οξύμωρο, γονείς, θα δείξουν εκ διαμέτρου αντίθετη στάση προς εκείνον που δηλώνει, δίχως σαφείς αποδείξεις, παρά μόνο μια ταυτότητα, τζιέρι τους.

Δισυπόστατη και η μορφολογία που προσεγγίζει το θέμα το σκηνοθετικό ντουέτο των Thiery και Lobelle, με τον πρώτο μάλιστα να είναι κι εκείνος που δίνει την μόστρα του στον Μομό της υπόθεσης, φράση που βγαίνει από την προφανή δυσκολία του να προφέρει σωστά την πρώτη λέξη π[ου μαθαίνουν όλοι (σχεδόν) οι άνθρωποι. Από την μια υπάρχει η πλάκα, όσο μπορεί κανείς πολιτικά ορθός να την αποδεχτεί και να διασκεδάσει με το μειονέκτημα κάποιου που δεν γεννήθηκε αρτιμελής. Αστείο που έχει να κάνει με τον τρόμο που σχηματίζεται στην μορφή του προσαρμοσμένου πλέον σε αυτή την απαίτηση Christian Clavier, που υποδύεται τον πατέρα. Φάτσα βγαλμένη από φάρσα, αναμφίβολα κωμική, που θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει πως δεν έχει παιδί ή ακριβέστερα δεν είναι δυνατόν το παιδί του να μην είναι τέλειο, άρτιο, μοναδικό, εξαιρετικό. Μέχρι και δυναμιτάκια θα χρησιμοποιήσει για να αποδείξει πως ο παράξενος άντρας δεν είναι παρά ένας κοινός απατεώνας που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί καταστάσεις. Όχι, δεν γελάς, γενικά καμία ανθρώπινη ευαισθησία σου δεν σε αφήνει να γελάσεις. Σου επιτρέπει όμως να συγκινηθείς, με την άλλη μεριά του νομίσματος, την δραματική, που είναι και η πιο όμορφα δομημένη του Momo.

Δηλαδή εκείνη που προσεγγίζει την ψυχοσύνθεση της γυναίκας που ποτέ της δεν πραγματοποίησε έναν από τους βασικότερους σκοπούς της ύπαρξης της, να φέρει στον κόσμο ένα μωρό, γι αυτό κι ευγνωμονεί την μοίρα που έστω και σε ηλικία προχωρημένη, μπορεί να νιώσει το συναίσθημα της μητρότητας. Το ζοράκι υγείας του γιου της δεν την αγγίζει καν, τον αναγνωρίζει από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζει, μια συμπάθεια που σύντομα εξελίσσεται σε στοργή, διαδικασία που δεν πέρασε στα νιάτα της και είναι ευτυχισμένη που έστω και αργά καταφέρνει να την βιώσει. Σε αυτό το πιο αγαπησιάρικο μονοπάτι, που ακολουθεί η (και μελαγχολική) κομεντί η Catherine Frot, ηθοποιός έξοχη και δοκιμασμένη σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, πιάνει τον αλληγορικό σφυγμό και οδηγεί το φιλμ με ασφάλεια μέχρι την χάπι εντ έξοδο του. Που τουλάχιστον για μια χαλαρής διάθεσης, κινηματογραφική καλοκαιρινή έξοδο, μια χαρά πρόταση ορίζει...