Ο γιατρός βλάπτει σοβαρά την υγεία
της Lorraine Lévy. Με τους Omar Sy, Alex Lutz, Ana Girardot, Sabine Azéma, Pascal Elbé, Audrey Dana, Michel Vuillermoz, Hélène Vincent, Andréa Ferréol, Rufus, Nicolas Marié, Yves Pignot
Θεός? Ή Τσαρλατάνος?
του zerVo (@moviesltd) 
Την υγεία μας να έχουμε πάνω από όλα. Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που αναγκαστικά, για ένα μικρό ή μεγαλύτερο ζοράκι, αναγκαστικά θα κτυπήσεις την πόρτα του, για να τον συμβουλευτείς, να πάρεις την γνώμη του μοναδικού, κατά πως θα έπρεπε, ως επιστήμονα, ειδικού. Και τότε κυριολεκτικά κρέμεσαι από τα χείλια του, ειδικά αν διαθέτει και επικοινωνιακό χάρισμα, ώστε να γίνει πρωτίστως φίλος που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη σου και κατόπιν θεραπευτής, προκειμένου να ακούσεις τα "μαντάτα" που συνήθως συνοδεύονται από ένα λευκό χαρτάκι με κάτι καρικατούρες για γράμματα, που ορίζουν την απαρχή εξετάσεων και θεραπείας. Κι αν τύχει και δεν γιάνεις. Κεραυνοί και κατάρες, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αν γίνεις καλά και σταθείς ξανά στα πόδια σου? "Ο Θεός είναι ο καλύτερος γιατρός!" Ή μήπως, ο γιατρός είναι Θεός? Μπερδεύτηκα...
Με το σπαθί του θα κερδίσει την δεύτερη ευκαιρία για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, ο σωματώδης Νοκ, που κυνηγημένος από ομοίους του, μικροκακοποιούς, θα βρει απάγκιο κι απανέμι σε διερχόμενο κρουαζιερόπλοιο, εκεί που για ένα φεγγάρι θα ντυθεί την λευκή ιατρική ποδιά, έστω κι αν δεν σκαμπάζει γρι από αγωγές και θεραπείες. Η επιμονή του όμως, να ακολουθήσει το λειτούργημα που πάντα ονειρευόταν θα τον οδηγήσουν μέχρι την ιατρική σχολή, από εκεί που τρία χρόνια κατοπινά θα αποφοιτήσει, έστω και σε ηλικία κομματάκι προχωρημένη, παίρνοντας με κάθε επισημότητα το πτυχίο του παθολόγου.
Η μοίρα θα τον στείλει να κάνει το αγροτικό του, στο ορεινό κι απόμερο χωριουδάκι των Άλπεων, Σεντ Μορίς, εκεί που συμβαίνει το εξής εκπληκτικό: Ουδείς εκ των μόνιμων κατοίκων του, έχει εμφανίσει ποτέ, συμπτώματα της παραμικρής πάθησης, γεγονός που θεωρεί ως επίτευγμα του ο απερχόμενος προς συνταξιοδότηση δόκτορ Παρπαλέ! Για τον δαιμόνιο Νοκ όμως, που θα στήσει γύρω από το μικρό καμαράκι - ιατρείο του μια ολόκληρη κερδοφόρα επιχείρηση, θα σημάνει αφετηρία αγωνιστική, ώστε ακόμη κι ο τελευταίος συγχωριανός του, μετά από την πρώτη δωρεάν (φυσικά) εξέταση, να αποκτήσει μια μικρή ή ελαφρώς σοβαρότερη ασθένεια...
Με σύμμαχο τον ντόπιο φαρμακοποιό, που μέχρι τα χθες βαρούσε μύγες και πλέον έχει θησαυρίσει, ο ντυμένος στην πένα, έγχρωμος ντόκτορ, θα κερδίσει την συμπάθεια όλων των συντοπιτών του - εξαιρουμένου του δύσπιστου για τα κίνητρα του, ιερέα - που θεωρώντας τον, το λιγότερο Άγιο, ευχαριστούν τον Θεό, που ήρθε στα μέρη τους για να τους σώσει. Από τις (κατά φαντασίαν στο σύνολο τους) αρρώστιες που λίγες μόνο ώρες πριν, δεν ήξεραν πως έκρυβαν μέσα τους! Ελέω της πλημμελούς εξέτασης τους από τον πρώην γιατρό τους, που μάλλον δεν έκανε και τόσο καλά την δουλειά του! Μόνο που οι μέρες των παχιών αγελάδων δεν θα κρατήσουν πολύ για τον χαμογελαστό, ευφυή και πειστικό κανάγια, μιας και το άσχημο παρελθόν του, θα επιστρέψει την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Είναι η τέταρτη φορά που το φημισμένο θεατρικό έργο του Jules Romains, το οποίο συνέγραψε στις αρχές του περασμένου αιώνα, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, με τις προηγούμενες να έχουν κάνει την εμφάνιση τους, στα 1925, 1933 και 1951 η πιο πρόσφατη, με πρωταγωνιστή τον Louis Jouvet. Βασικό χαρακτηριστικό της κωμωδίας, με τις δραματικές προεκτάσεις, είναι οι φαρσικοί διάλογοι, που ζωντανεύουν στο εκράν την ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα στον κατεργάρη γιατρό και τους προβληματισμένους (εύπορους κατά βάση) ασθενείς του. Που όλοι τους τον θωρούν σαν μάγο, σαν την μοναδική ελπίδα για να ξεπεράσουν τα (ανύπαρκτα) προβλήματα υγείας τους και να επιβιώσουν, εκτοξεύοντας συνάμα στα ύψη την ανάγκη τους για μια κάποια αναστάτωση στο βαλτώδες τους σύμπαν!!! Και ποιος είναι ο πλέον ενδεικνυόμενος για να καταφέρει να πουλήσει παπατζιλίκι, από τον παραμυθά ντοτόρο, που με ένα θεραπευτικό σμπάρο ρίχνει κάτω δυο τρυγόνια? Αφού και την τσέπη του γεμίζει και την κοινωνική ιεραρχία σκαρφαλώνει, όπως ονειρευόταν, έχοντας εκκινήσει από το απόλυτο μηδέν.
Τοποθετημένη χρονικά λίγο μετά το πέρας του δεύτερου μεγάλου πολέμου, από την σκηνοθέτιδα Lorraine Levy, τυλιγμένη εικαστικά με μια όμορφη Αλπική γραφικότητα, η πλοκή, εκμεταλλεύεται σε σημαντικό βαθμό την σοσιολογική αβεβαιότητα της μπερδεμένης περιόδου, όπου δίχως ντοκουμέντα στα χέρια, ο καθείς δήλωνε ότι επιθυμούσε και κανείς δεν γινόταν να τον αμφισβητήσει. Ειδικά από την ώρα, που με την παρουσία του, θα ζωντάνευε (οικονομικά, εμπορικά, μα το κυριότερο πρακτικά) έναν οικισμό, άνευρο, νηνεμικό, δίχως ψυχή και ελπίδα, απλώς και μόνο σκορπώντας στον αέρα συνταγές με φαρμακευτικές υποδείξεις. Έξυπνο, αν μη τι άλλο.
Ο πανύψηλος Αφρο-Γάλλος Omar Sy, ο υπ αριθμόν ένα σούπερ σταρ του τόπου του στις μέρες μας, μοιάζει ως αξιόλογη επιλογή, για να αποδώσει τον (για πρώτη φορά, μαύρης επιδερμίδας) Όσιο Κομπογιαννίτη. Διαθέτει μια έμφυτη ικανότητα ο γιγάντιος αστέρας, με το διαπεραστικό βλέμμα, να συνδυάζει στην έκφραση του τόσο το γλαφυρό, όχι σπαρταριστό, μα ευχάριστο πνεύμα, όσο όμως και το εύθραυστο και ανθρώπινο, σαν κι εκείνο που προβάλλει στην τελική πράξη του Knock. Που αδυναμίες διαθέτει μπόλικες, στην ανάπτυξη του δράματος, αλλά και της αφηγηματικής συνοχής, μα που εντέλει, με τον γνώριμο φραντσέζικο, σχετικά επίπεδο τρόπο, πετυχαίνει να αναδείξει τα όρια της ανθρώπινης μεγαλομανίας. Που υπό άλλες συνθήκες, μη κινηματογραφικές, δεν μένουν και τόσο ατιμώρητα...
Η μοίρα θα τον στείλει να κάνει το αγροτικό του, στο ορεινό κι απόμερο χωριουδάκι των Άλπεων, Σεντ Μορίς, εκεί που συμβαίνει το εξής εκπληκτικό: Ουδείς εκ των μόνιμων κατοίκων του, έχει εμφανίσει ποτέ, συμπτώματα της παραμικρής πάθησης, γεγονός που θεωρεί ως επίτευγμα του ο απερχόμενος προς συνταξιοδότηση δόκτορ Παρπαλέ! Για τον δαιμόνιο Νοκ όμως, που θα στήσει γύρω από το μικρό καμαράκι - ιατρείο του μια ολόκληρη κερδοφόρα επιχείρηση, θα σημάνει αφετηρία αγωνιστική, ώστε ακόμη κι ο τελευταίος συγχωριανός του, μετά από την πρώτη δωρεάν (φυσικά) εξέταση, να αποκτήσει μια μικρή ή ελαφρώς σοβαρότερη ασθένεια...
Με σύμμαχο τον ντόπιο φαρμακοποιό, που μέχρι τα χθες βαρούσε μύγες και πλέον έχει θησαυρίσει, ο ντυμένος στην πένα, έγχρωμος ντόκτορ, θα κερδίσει την συμπάθεια όλων των συντοπιτών του - εξαιρουμένου του δύσπιστου για τα κίνητρα του, ιερέα - που θεωρώντας τον, το λιγότερο Άγιο, ευχαριστούν τον Θεό, που ήρθε στα μέρη τους για να τους σώσει. Από τις (κατά φαντασίαν στο σύνολο τους) αρρώστιες που λίγες μόνο ώρες πριν, δεν ήξεραν πως έκρυβαν μέσα τους! Ελέω της πλημμελούς εξέτασης τους από τον πρώην γιατρό τους, που μάλλον δεν έκανε και τόσο καλά την δουλειά του! Μόνο που οι μέρες των παχιών αγελάδων δεν θα κρατήσουν πολύ για τον χαμογελαστό, ευφυή και πειστικό κανάγια, μιας και το άσχημο παρελθόν του, θα επιστρέψει την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Είναι η τέταρτη φορά που το φημισμένο θεατρικό έργο του Jules Romains, το οποίο συνέγραψε στις αρχές του περασμένου αιώνα, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, με τις προηγούμενες να έχουν κάνει την εμφάνιση τους, στα 1925, 1933 και 1951 η πιο πρόσφατη, με πρωταγωνιστή τον Louis Jouvet. Βασικό χαρακτηριστικό της κωμωδίας, με τις δραματικές προεκτάσεις, είναι οι φαρσικοί διάλογοι, που ζωντανεύουν στο εκράν την ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα στον κατεργάρη γιατρό και τους προβληματισμένους (εύπορους κατά βάση) ασθενείς του. Που όλοι τους τον θωρούν σαν μάγο, σαν την μοναδική ελπίδα για να ξεπεράσουν τα (ανύπαρκτα) προβλήματα υγείας τους και να επιβιώσουν, εκτοξεύοντας συνάμα στα ύψη την ανάγκη τους για μια κάποια αναστάτωση στο βαλτώδες τους σύμπαν!!! Και ποιος είναι ο πλέον ενδεικνυόμενος για να καταφέρει να πουλήσει παπατζιλίκι, από τον παραμυθά ντοτόρο, που με ένα θεραπευτικό σμπάρο ρίχνει κάτω δυο τρυγόνια? Αφού και την τσέπη του γεμίζει και την κοινωνική ιεραρχία σκαρφαλώνει, όπως ονειρευόταν, έχοντας εκκινήσει από το απόλυτο μηδέν.
Τοποθετημένη χρονικά λίγο μετά το πέρας του δεύτερου μεγάλου πολέμου, από την σκηνοθέτιδα Lorraine Levy, τυλιγμένη εικαστικά με μια όμορφη Αλπική γραφικότητα, η πλοκή, εκμεταλλεύεται σε σημαντικό βαθμό την σοσιολογική αβεβαιότητα της μπερδεμένης περιόδου, όπου δίχως ντοκουμέντα στα χέρια, ο καθείς δήλωνε ότι επιθυμούσε και κανείς δεν γινόταν να τον αμφισβητήσει. Ειδικά από την ώρα, που με την παρουσία του, θα ζωντάνευε (οικονομικά, εμπορικά, μα το κυριότερο πρακτικά) έναν οικισμό, άνευρο, νηνεμικό, δίχως ψυχή και ελπίδα, απλώς και μόνο σκορπώντας στον αέρα συνταγές με φαρμακευτικές υποδείξεις. Έξυπνο, αν μη τι άλλο.
Ο πανύψηλος Αφρο-Γάλλος Omar Sy, ο υπ αριθμόν ένα σούπερ σταρ του τόπου του στις μέρες μας, μοιάζει ως αξιόλογη επιλογή, για να αποδώσει τον (για πρώτη φορά, μαύρης επιδερμίδας) Όσιο Κομπογιαννίτη. Διαθέτει μια έμφυτη ικανότητα ο γιγάντιος αστέρας, με το διαπεραστικό βλέμμα, να συνδυάζει στην έκφραση του τόσο το γλαφυρό, όχι σπαρταριστό, μα ευχάριστο πνεύμα, όσο όμως και το εύθραυστο και ανθρώπινο, σαν κι εκείνο που προβάλλει στην τελική πράξη του Knock. Που αδυναμίες διαθέτει μπόλικες, στην ανάπτυξη του δράματος, αλλά και της αφηγηματικής συνοχής, μα που εντέλει, με τον γνώριμο φραντσέζικο, σχετικά επίπεδο τρόπο, πετυχαίνει να αναδείξει τα όρια της ανθρώπινης μεγαλομανίας. Που υπό άλλες συνθήκες, μη κινηματογραφικές, δεν μένουν και τόσο ατιμώρητα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική