Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα στην κινηματογραφική προσέγγιση της ανθρώπινης αντίδρασης στο κέρατο, είτε το πλησίασμα είναι δραματικό, είτε συνηθέστερα κωμικό, εκτιμώ πως έχουν ειπωθεί τα πάντα. Δεν υπάρχει ούτε μισό εύρημα ανείπωτο από τους απανταχού σκηνοθέτες, με συνέπεια πλέον να δοκιμάζουν να σκιτσάρουν στο πανί, παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα. Υπάρχει κι ένα ξέχωρο είδος όμως, το φραντσέζικο μπουλβάρ κομεντί, που παίζει ακατάπαυστα το ίδιο τροπάρι από την πρώτη ημέρα της ύπαρξης του, ως προέκταση της θεατρικής του φόρμας: Η Κυρά που της τα φορά ο Κύρης και το Τρίτο Πρόσωπο που περιφέρεται ολόγυρα τους σε ένα υποτιθέμενα διασκεδαστικό γαϊτανάκι. Ποτέ μου δεν το συμπάθησα το κόλπο αυτό, κυρίως γιατί δεν πετύχαινε να μου ζωγραφίσει ούτε μισό χαμόγελο στα χείλη. Η περίπτωση, δε, του Garde Alternée, μάλλον δημιούργησε μέσα μου και εξοργιστικές διαθέσεις...

Την γη κάτω από τα πόδια της θα χάσει μια συνηθισμένη νυχτιά, η Σαντρίν, μια μεσήλικη δασκάλα μουσικής, αντιλαμβανόμενη πως ο νυμφίος της, εδώ και μια δεκαπενταετία, Ζαν, διατηρεί κρυφή εξωσυζυγική σχέση με ξανθούλα πωλήτρια βιβλιοπωλείου, ονόματι Βιρζινί. Η αρχική της βίαιη και εχθρική προς τον καθηγητή του Παρισινού πανεπιστημίου, σύζυγό της, αντίδραση, σύντομα θα καταλαγιάσει, σκεπτόμενη πιο ξεκάθαρα και λογικά και ρίχνοντας στο τραπέζι μια συμβιβαστική πρόταση που θα τους αφήσει όλους ικανοποιημένους. Να μοιράζει ο ερωτύλος  πενηντάρης τον καιρό του εκ περιτροπής, μια στο σπίτι της γυναίκας του και μια στην γκαρσονιέρα του αισθήματος του, ούτως ώστε κανείς να μην βγει χαμένος από αυτό το αμαρτωλό παιχνίδι.

Και εκείνος να μην βρεθεί μπροστά στην δύσκολη θέση να αποφασίσει ποια από τις δύο προτιμά και εκείνες να μην χάσουν το κελεπούρι, αποσπώντας έστω και μισή μισή, την λατρεμένη και λάγνα αγκαλιά του. Μόνο που σταδιακά ο μπουλούκος, θα αρχίσει να εξαντλείται, προσφέροντας απλόχερα και με δημοσιοποιημένη υπερηφάνεια τους ερωτικούς τους χυμούς, ικανοποιώντας αμφότερες τις ερωτικές τους συντρόφους, σε βαθμό που να μην μπορεί πλέον να πάρει τα πόδια του. Μέρος κι αυτό του σχεδίου, που έχει θέσει σε λειτουργία η καθεμιά από τις αγαπημένες του, στην ατομική της προσπάθεια να αποσπάσει την αγκάλη του, προς αποκλειστικότητα της.

Στην πραγματικότητα, υποτίθεται, εδώ λαμβάνει χώρα το όνειρο του κάθε ανδρός, ο οποίος συλλαμβάνεται επ αυτοφώρω ως τσιλιμπουρδιστής και αντί για τον συνήθη ντροπιαστικό χαμό που ακολουθεί την αποκάλυψη, να διατηρεί αναλλοίωτα τα ερωτικά δικαιώματα του, τόσο στην οφίσιαλ όσο και στην γκόμενα. Ψιλοεπιστημονικής φαντασίας δηλαδή το σενάριο που επεξεργάζεται η Alexandra Leclere, συνεχίζοντας την πορεία της πάνω στον ίδιο, κατ εκείνη αστείο, καμβά που χάραξε με κομεντί επιπέδου Όλοι οι Καλοί Χωράνε (Le Grand Partage). Μόνο που εδώ η χοντράδα κτυπάει κόκκινο, σε σημείο που να απορεί κανείς με το πως γίνεται μια γυναίκα (κιόλας) σκηνοθέτις, να ρίχνει σε τόσο χαμηλό επίπεδο την θηλυκή υπόσταση, έστω κι αν αυτός ο υποβιβασμός χρησιμοποιείται, σύμφωνα με την διάταξη και μόνο, για να βγάλει το γέλιο.

Και σιγά τον γαλανομάτη, μελαχρινό, μπρατσαρά και δίμετρο μορφονιό, δηλαδή, για να πέσουν στα πατώματα οι μεγαλοκοπέλες του στόρι. Ένας χοντρομπαλάς, ασούμπαλος, στρογγυλομούρης, κοντοπίθαρος, είναι, που μου θέλει και έρωτες, αντί να κοιτάξει εκεί πέρα να μαζέψει καμιά δεκάρα για τα γεράματα του και να φροντίσει κανένα από τα παιδιά του, που τον έχουν πάρει και στο ψιλό. Γνωστή η περιορισμένη χιουμοριστική ευρύτητα και το πενιχρό ερμηνευτικό τάλαντο του Didier Bourdon, δεν δίνει την παραμικρή ένταση στην απόδοση του γκομενιάρη, ούτε καν στις ώρες που η εξάντληση από τις ολονυχτίες τον έχει τσακίσει. Ντακόρ, δεν παίζουν και μεγάλες απαιτήσεις εδώ, το μεγάλο πρόβλημα στην διανομή, αλλού έχει την ρίζα του.

Η Isabelle Carre, στην κομεντί μπορεί να μην το διαθέτει, είχα την εντύπωση μέχρι στιγμής όμως πως πρόκειται για μια εκπρόσωπο σοβαρή της φραντσέζας σκηνής, που έχει δείξει ψήγματα δυνατοτήτων σε όχι και λίγες αξιόλογες παραγωγές. Τραγωδία! Δεν μπορώ να θυμηθώ πρόσφατα πιο αποτυχημένη εκδοχή ερωμένης. Καμία χάρη, κανένα δείγμα ερωτισμού, μάλλον προς το πολύ εκνευριστικό οδηγεί η προσωπικότητα της, ειδικά ενόσω αντιλαμβάνεται πως χάνει το παιχνίδι. Παρόμοια αρνητικό το συναίσθημα και για την σχεδόν αποκλειστικά γλαφυρής μόστρας Valerie Bonneton, που ετούτη - ως η απατημένη - κι αν καταστρέφει υπερηφάνεια και είναι ολάκερο, βάζοντας το αμέτι μοχαμέτι να κερδίσει την κόντρα με το "τσουλί που της έφαγε τον άντρα". Προσωπικά τις γυναίκες τις έχω πολύ πιο έξυπνες, ορθολογικές και μαγκιώρες, στην αντιμετώπιση ενός - σοβαρού, δεν αντιλέγω - τέτοιου ζητήματος που θα τους προκύψει, από ετούτες εδώ τις εγωιστικά μηδενιστικές.

Που προβαίνουν σε πάσης φύσης παλαβομάρες, σεξιστικού περιεχομένου, λες κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για να ρίξει ένα σερνικό την ματιά του σε άλλη γυναίκα, αδιάφορες, ανούσιες και τελικά απαράδεκτες, οδηγώντας ένα εξαρχής μέτριας ποιότητας κωμωδιάκι στον πάτο. Δημιουργώντας συνάμα προβληματισμό, για το πόσες ακόμη κινούμενες στην σφαίρα του πιπεράτου αλλά και πενιχρής ψυχαγωγικής προσφοράς μπουλβάρ, ταινίες, θα συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στις κοντά τετρακόσιες, της ετήσιας made in France κοπής.