10 μέρες χωρίς τη μαμά
του Ariel Winograd. Με τους Diego Peretti, Carla Peterson, Martín Lacour, Agustina Cabo, Martín Piroyansky
Πρόσεχε τι εύχεσαι!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Δύσκολοι καιροί για όλους – ιδίως για πατεράδες που δεν προλαβαίνουν...
Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του Αργεντινού σκηνοθέτη Ariel Winograd και η δεύτερη που βλέπουμε στη χώρα μας, μετά το Χωρίς παιδιά (Sin hijos, 2015), όπου και πάλι πρωταγωνιστής ήταν ο έχων τρομερά μεγάλη μύτη, Diego Peretti!
Η ταινία 10 μέρες χωρίς τη μαμά (Mamá se fue de viaje) αποτέλεσε το πιο εμπορικό φιλμ made in Argentina για το 2017. Η ταινία έκοψε πάνω από 2,5 εκατομμύρια εισιτήρια στην Αργεντινή.
Η υπόθεση: Ο Βίκτορ και η Βέρα είναι ένα απολύτως φυσιολογικό ζευγάρι. Είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια κι έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά: τον Μπρούνο (14 ετών), τη Λάρα (12 ετών), τον Τάτο (8 ετών) και τον Λόλο (2 ετών). Όμως, ο Βίκτορ, απορροφημένος από τη δουλειά του, δεν ασχολείται καθόλου με την καθημερινότητα της οικογένειάς του. Κι όχι μόνον αυτό: φτάνει σε σημείο να δηλώνει πως… ζηλεύει τη ζωή της γυναίκας του. Πιστεύει πραγματικά ότι η Βέρα διαθέτει άφθονο ελεύθερο χρόνο στα χέρια της για να κάνει ό,τι θέλει. Η έρημη Βέρα παράτησε την καριέρα της ως δικηγόρου για να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της.
Νιώθοντας όμως εξουθενωμένη από τις χιλιάδες δουλειές που έχει καθημερινά και συνειδητοποιώντας την αδιαφορία του άντρα της, αποφασίζει να κάνει ένα γενναίο διάλειμμα μακριά από όλους κι από όλα. Φεύγει διακοπές στο Μάτσου Πίτσου, για 10 ημέρες. Ο Βίκτορ αλλά και τα παιδιά μάλλον την έχουν... πατήσει για τα καλά. Κι όσο οι μέρες χωρίς τη μαμά περνούν, η κατάσταση αγριεύει. Ο Βίκτορ δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση, ενώ βιώνει τρομερή πίεση στη δουλειά. Θα πάρει το μάθημά του;
Η άποψή μας: «Έχω βαρεθεί να ακούω για το μέλλον. Νομίζω πως το μέλλον είναι η χειρότερη εφεύρεση που έχει υπάρξει». Τις δύο αυτές προτάσεις, τις τόσο ενδιαφέρουσες, τις εκστομίζει ένας περιφερειακός χαρακτήρας, η παρουσία του οποίου στην ταινία, πάντως, είναι καταλυτική. Είναι μια γυναίκα, όχι στην πρώτη της νιότη, με ανήλικο παιδί, το οποίο μεγαλώνει η μητέρα και η γιαγιά της, μια γυναίκα η οποία απολύεται επειδή κλέβει τρεις βίδες (!!!) από μια επιχείρηση τύπου IKEA, στην οποία δουλεύει «μαύρα»! Ο καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Ρίχνει τις βολές του ο σκηνοθέτης σχετικά με το νόμο της ζούγκλας, τον καλυμμένο με χαμόγελο στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, όπου η επίδειξη... πυγμής δηλώνει καλύτερη εξυπηρέτηση στα αφεντικά, άρα και μεγαλύτερες πιθανότητες προαγωγής. Και επιτυχίας. Και χρημάτων. Και φτου κι από την αρχή.
Κι ας είναι η επίδειξη πυγμής εντέλει μια εκδήλωση απόλυτης απανθρωπιάς. Μόνο που στο... μίξερ που βάζει τα επιμέρους εύγευστα υλικά της η ταινία, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας άνοστος χυλός και οι βολές καταλήγουν να είναι με... άσφαιρα! Οι προθέσεις των δημιουργών δείχνουν να είναι καλές (σε περισσότερα από ένα σημεία), η ανάγκη όμως για εμπορική επιτυχία ομογενοποιεί το μείγμα και στρογγυλεύει τις αιχμές. Στο επίκεντρο του στόρι που παρουσιάζει η ταινία βρίσκεται ένα από τα πολλά προβλήματα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών: η ουσιαστική απουσία του πατέρα από την οικογένειά του. Θα μου πείτε, έτσι μάθαμε από παιδιά. Πάντοτε έτσι λειτουργούσε το σχήμα: ο μπαμπάς ήταν σε ταξίδι για δουλειές και τα παιδιά μεγάλωναν με την αποκλειστική σχεδόν φροντίδα της μητέρας. Θα μου πείτε και η πρόοδος; Οι φεμινιστικές κατακτήσεις; Η κατακτημένη ισότητα των δύο φύλων; Αυτή δεν βελτίωσε την κατάσταση; Προφανώς όχι.
Το μοντέλο στο οποίο διαμορφώνονται πλέον οι οικογένειες είναι να δουλεύουν και οι δύο γονείς, και πάλι όμως την σχεδόν αποκλειστική ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών να την έχει η μητέρα. Οι πατεράδες βοηθούν όσο μπορούν αλλά είναι λίγο, τόσο λίγο. Περιπτώσεις όπως αυτή που παρουσιάζει η ταινία, να έχει παρατήσει δηλαδή την καριέρα της η μητέρα για να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της σπανίζουν. Και εννοείται πως μεγεθύνουν την ουσιαστική απουσία του πατέρα. Κατά μία έννοια η ταινία ασχολείται με τα ίδια πράγματα με το Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία; που είδαμε πρόσφατα, με το φόκους όμως να πέφτει στον μπαμπά. Τον μπαμπά που αναγκάζεται να γίνει πιο ενεργός – τώρα που το σκέφτομαι, το «πιο» δεν έχει θέση στην πρόταση – στην ανατροφή των παιδιών του.
Και ο Αργεντίνος σκηνοθέτης το βλέπει το όλο θέμα με πιο κωμική σκοπιά και λιγότερο «μαύρης κωμωδίας» σε σχέση με τον Αμερικάνο συνάδελφό του. Απλά, όπως συμβαίνει σε πάμπολλες ανάλογες περιπτώσεις, κύρια έγνοια του είναι να μην ενοχλήσει. Να θέσει τα κακώς κείμενα αλλά να τα προσπεράσει για να ικανοποιήσει τους θεατές. Θα μπορούσε η ταινία να φτάσει σε πολύ ψηλά όρια σλάπστικ κωμωδίας. Εντέλει, εννοείται πως στο τελευταίο τρίτο της η ταινία σοβαρεύει άκυρα. Μωρέ γάμα την καριέρα: η οικογένεια πάνω από όλα. Και πωπωπω, δεν ξέρουμε τα παιδιά μας! Και τα παιδιά μπορούν να αντιδράσουν. Κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια ενός αγώνα τένις. Μωρ' τι μας λες. Στο τέλος εννοείται ότι ο πατέρας και θα έχει συνειδητοποιήσει τα φάουλ του και θα έρθει πιο κοντά στα παιδιά του και εντελώς χαλαρά θα φύγει (θα τον φύγουν η αλήθεια είναι) από τη δουλειά του και θα δείξει στη γυναίκα του πως αυτό το κάνει πιο καλά το... μεγάλωμα. Έλα τώρα!
Πάντως, εμπορικές δυνατότητες έχει μεγάλες η ταινία. Να τα λέμε κι αυτά!
Η υπόθεση: Ο Βίκτορ και η Βέρα είναι ένα απολύτως φυσιολογικό ζευγάρι. Είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια κι έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά: τον Μπρούνο (14 ετών), τη Λάρα (12 ετών), τον Τάτο (8 ετών) και τον Λόλο (2 ετών). Όμως, ο Βίκτορ, απορροφημένος από τη δουλειά του, δεν ασχολείται καθόλου με την καθημερινότητα της οικογένειάς του. Κι όχι μόνον αυτό: φτάνει σε σημείο να δηλώνει πως… ζηλεύει τη ζωή της γυναίκας του. Πιστεύει πραγματικά ότι η Βέρα διαθέτει άφθονο ελεύθερο χρόνο στα χέρια της για να κάνει ό,τι θέλει. Η έρημη Βέρα παράτησε την καριέρα της ως δικηγόρου για να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της.
Νιώθοντας όμως εξουθενωμένη από τις χιλιάδες δουλειές που έχει καθημερινά και συνειδητοποιώντας την αδιαφορία του άντρα της, αποφασίζει να κάνει ένα γενναίο διάλειμμα μακριά από όλους κι από όλα. Φεύγει διακοπές στο Μάτσου Πίτσου, για 10 ημέρες. Ο Βίκτορ αλλά και τα παιδιά μάλλον την έχουν... πατήσει για τα καλά. Κι όσο οι μέρες χωρίς τη μαμά περνούν, η κατάσταση αγριεύει. Ο Βίκτορ δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση, ενώ βιώνει τρομερή πίεση στη δουλειά. Θα πάρει το μάθημά του;
Η άποψή μας: «Έχω βαρεθεί να ακούω για το μέλλον. Νομίζω πως το μέλλον είναι η χειρότερη εφεύρεση που έχει υπάρξει». Τις δύο αυτές προτάσεις, τις τόσο ενδιαφέρουσες, τις εκστομίζει ένας περιφερειακός χαρακτήρας, η παρουσία του οποίου στην ταινία, πάντως, είναι καταλυτική. Είναι μια γυναίκα, όχι στην πρώτη της νιότη, με ανήλικο παιδί, το οποίο μεγαλώνει η μητέρα και η γιαγιά της, μια γυναίκα η οποία απολύεται επειδή κλέβει τρεις βίδες (!!!) από μια επιχείρηση τύπου IKEA, στην οποία δουλεύει «μαύρα»! Ο καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Ρίχνει τις βολές του ο σκηνοθέτης σχετικά με το νόμο της ζούγκλας, τον καλυμμένο με χαμόγελο στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, όπου η επίδειξη... πυγμής δηλώνει καλύτερη εξυπηρέτηση στα αφεντικά, άρα και μεγαλύτερες πιθανότητες προαγωγής. Και επιτυχίας. Και χρημάτων. Και φτου κι από την αρχή.
Κι ας είναι η επίδειξη πυγμής εντέλει μια εκδήλωση απόλυτης απανθρωπιάς. Μόνο που στο... μίξερ που βάζει τα επιμέρους εύγευστα υλικά της η ταινία, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας άνοστος χυλός και οι βολές καταλήγουν να είναι με... άσφαιρα! Οι προθέσεις των δημιουργών δείχνουν να είναι καλές (σε περισσότερα από ένα σημεία), η ανάγκη όμως για εμπορική επιτυχία ομογενοποιεί το μείγμα και στρογγυλεύει τις αιχμές. Στο επίκεντρο του στόρι που παρουσιάζει η ταινία βρίσκεται ένα από τα πολλά προβλήματα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών: η ουσιαστική απουσία του πατέρα από την οικογένειά του. Θα μου πείτε, έτσι μάθαμε από παιδιά. Πάντοτε έτσι λειτουργούσε το σχήμα: ο μπαμπάς ήταν σε ταξίδι για δουλειές και τα παιδιά μεγάλωναν με την αποκλειστική σχεδόν φροντίδα της μητέρας. Θα μου πείτε και η πρόοδος; Οι φεμινιστικές κατακτήσεις; Η κατακτημένη ισότητα των δύο φύλων; Αυτή δεν βελτίωσε την κατάσταση; Προφανώς όχι.
Το μοντέλο στο οποίο διαμορφώνονται πλέον οι οικογένειες είναι να δουλεύουν και οι δύο γονείς, και πάλι όμως την σχεδόν αποκλειστική ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών να την έχει η μητέρα. Οι πατεράδες βοηθούν όσο μπορούν αλλά είναι λίγο, τόσο λίγο. Περιπτώσεις όπως αυτή που παρουσιάζει η ταινία, να έχει παρατήσει δηλαδή την καριέρα της η μητέρα για να μεγαλώσει η ίδια τα παιδιά της σπανίζουν. Και εννοείται πως μεγεθύνουν την ουσιαστική απουσία του πατέρα. Κατά μία έννοια η ταινία ασχολείται με τα ίδια πράγματα με το Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία; που είδαμε πρόσφατα, με το φόκους όμως να πέφτει στον μπαμπά. Τον μπαμπά που αναγκάζεται να γίνει πιο ενεργός – τώρα που το σκέφτομαι, το «πιο» δεν έχει θέση στην πρόταση – στην ανατροφή των παιδιών του.
Και ο Αργεντίνος σκηνοθέτης το βλέπει το όλο θέμα με πιο κωμική σκοπιά και λιγότερο «μαύρης κωμωδίας» σε σχέση με τον Αμερικάνο συνάδελφό του. Απλά, όπως συμβαίνει σε πάμπολλες ανάλογες περιπτώσεις, κύρια έγνοια του είναι να μην ενοχλήσει. Να θέσει τα κακώς κείμενα αλλά να τα προσπεράσει για να ικανοποιήσει τους θεατές. Θα μπορούσε η ταινία να φτάσει σε πολύ ψηλά όρια σλάπστικ κωμωδίας. Εντέλει, εννοείται πως στο τελευταίο τρίτο της η ταινία σοβαρεύει άκυρα. Μωρέ γάμα την καριέρα: η οικογένεια πάνω από όλα. Και πωπωπω, δεν ξέρουμε τα παιδιά μας! Και τα παιδιά μπορούν να αντιδράσουν. Κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια ενός αγώνα τένις. Μωρ' τι μας λες. Στο τέλος εννοείται ότι ο πατέρας και θα έχει συνειδητοποιήσει τα φάουλ του και θα έρθει πιο κοντά στα παιδιά του και εντελώς χαλαρά θα φύγει (θα τον φύγουν η αλήθεια είναι) από τη δουλειά του και θα δείξει στη γυναίκα του πως αυτό το κάνει πιο καλά το... μεγάλωμα. Έλα τώρα!
Πάντως, εμπορικές δυνατότητες έχει μεγάλες η ταινία. Να τα λέμε κι αυτά!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2018 από την Neo Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική