Ξυπόλητοι στο Παρίσι
των Dominique Abel, Fiona Gordon. Με τους Fiona Gordon, Dominque Abel, Emmanuelle Riva, Pierre Richard, Fred Meert, Philippe Martz, Olivier Parenty
Desperately seekin' Martha!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Έχοντας τον Μπάστερ Κίτον ως οδηγό!
Αυτή είναι η πρώτη ταινία που γυρίζουν ως δίδυμο οι Dominique Abel και Fiona Gordon. Έχουν γυρίσει άλλες τρεις, αλλά ως… τρίδυμο: στις προηγούμενες συμμετείχε τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία ο Bruno Romy. Και στις τέσσερις ταινίες, οι δύο πρώτοι πρωταγωνιστούν και ο Romy έχει δεύτερο ρόλο. Οι προηγούμενες ταινίες της δημιουργικής αυτής ομάδας είναι οι: «L'iceberg» (2005), «Rumba» (2008) και «La fée» (2011). Η μοναδική έως τώρα ταινία τους που είχαμε δει εμπορικά στην Ελλάδα ήταν η «Rumba». Η τελευταία ταινία τους έρχεται στη χώρα μας δύο χρόνια αφότου ξεκίνησε τη φεστιβαλική της πορεία, τον Σεπτέμβριο του 2016.
Τα γυρίσματα του Ξυπόλητοι στο Παρίσι (Paris pieds nus) κράτησαν 10 βδομάδες κι έλαβαν χώρα στο Παρίσι. Και σε αυτήν την ταινία έμελλε να παίξει τον τελευταίο της ρόλο η σπουδαία Emmanuelle Riva, η οποία πέθανε δύο μόλις μήνες πριν βγει η ταινία εμπορικά στις γαλλικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Η υπόθεση: Η ήρεμη ζωή της Φιόνα, που εργάζεται ως βιβλιοθηκάριος σε μια ήσυχη μικρή πόλη στον Καναδά, αναστατώνεται όταν λαμβάνει ένα αγωνιώδες γράμμα από την 88χρονη θεία της, τη Μαρτά, που ζει στο Παρίσι. Η Μαρτά δεν θέλει να πάει σε γηροκομείο και ζητάει τη βοήθεια της Φιόνα για να τα καταφέρει. Παρά το γεγονός ότι η Μαρτά είναι μεγάλη σε ηλικία και δείχνει σημάδια γεροντικής άνοιας. Μικρά... Η Φιόνα παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για να την συναντήσει, αλλά μόλις φτάνει στο Παρίσι, ανακαλύπτει ότι η θεία της έχει εξαφανιστεί. Μετά από μία αλυσίδα κυνηγητών και μικρών καταστροφών, συναντά τον Ντομ, έναν παράδοξο και ελκυστικό άστεγο, που δεν την αφήνει σε ησυχία. Θα καταφέρει να βρει τη θεία της; Και πώς θα προχωρήσει η σχέση της με τον Ντομ;
Η άποψή μας: Ένας Βέλγος και μια Αυστραλέζα δομούν το παράξενο αυτό δίδυμο, που γράφει τη μικρή, δική του ιστορία στα σύγχρονα κινηματογραφικά πράγματα. Ένα δίδυμο, που λατρεύει τον βωβό κινηματογράφο γενικότερα και τον Μπάστερ Κίτον ειδικότερα, τη σωματική έκφραση στο χιούμορ και μια ιδιαίτερη, θεατράλε αισθητική. Η λογική με την οποία χτίζουν τις ταινίες τους είναι η ίδια ακριβώς – και εννοείται ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στις προσεχείς τους κινηματογραφικές προσπάθειες. Αυτή η φόρμα τους βολεύει για να εκφραστούν καλύτερα, αυτήν και χρησιμοποιούν. Με διαφοροποιήσεις σε ότι αφορά το σενάριο αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο καταγραφής και παρουσίασης. Ένα σινεμά γλυκό, νοσταλγικό, καλοσυνάτο, μικρών επιδιώξεων αλλά καίριου αντίκτυπου στους θεατές, που επιτρέπουν στον εαυτό τους να δοκιμάσει κάτι παραπάνω από τα κλασικά, πολύ εμπορικά κατασκευάσματα.
Ειδικά σε αυτήν την ταινία οι δημιουργοί έχουν την τύχη να διαθέτουν στο καστ τους δύο ιερά τέρατα του γαλλικού σινεμά. Η Emmanuelle Riva (του «Χιροσίμα αγάπη μου» και του «Αγάπη») είναι απολαυστική στο ρόλο της θείας Μαρτά, που ρίχνει το γράμμα στα σκουπίδια αντί για το γραμματοκιβώτιο, που για να κρυφτεί από την υπάλληλο του γηροκομείου φιλάει στο στόμα τον κατά δεκάδες χρόνια νεώτερο γείτονά της, που... κάνει τσιγάρο μετά το σεξ (!!!) και που μπερδεύει το Παρίσι με τη Νέα Υόρκη λόγω της ρέπλικας από το Άγαλμα της Ελευθερίας, που υπάρχει στημένη σε ένα νησάκι στον Σηκουάνα. Η σκηνή δε όπου χορεύουν μαζί με τον έτερο σπουδαίο, της κωμωδίας αυτός, τον Pierre Richard, κουνώντας μόνον τα πόδια τους ενώ κάθονται στο παγκάκι, παραπέμπει στην σκηνή ανθολογίας από τον «Χρυσοθήρα» του Charlie Chaplin – εκείνος βεβαίως χρησιμοποιεί βρασμένες πατάτες και πιρούνια για τη δική του χορογραφία – ας είναι!
Η ταινία είναι χωρισμένη σε τρία μέρη, το καθένα από τα οποία έχει το όνομα ενός από τους πρωταγωνιστές: Fiona, Dom και Martha. Έτσι, υπάρχουν κάποιες σκηνές τις οποίες τις βλέπουμε ίδιες μεν, από άλλη οπτική γωνία δε, ανάλογα με το ποιος είναι ο πρωταγωνιστής την κάθε φορά. Κι εντάξει, είπαμε σκρούμπολ κωμωδία, ναι, και ρομαντική κωμωδία, ναι, και ελάχιστος λόγος, ναι, αλλά υπάρχουν πολύ αστείες σκηνές, που βασίζονται στο λόγο, όπως εκείνη στον επικήδειο της... άλλης Μαρτά! Το δημιουργικό ζεύγος, που είναι ζευγάρι και στη ζωή, είναι απολύτως συμβατοί (ή αυτό πετυχαίνουν να δείχνουν) επί της μεγάλης οθόνης! Κι εδώ υπάρχει απολαυστική σκηνή χορού (μέσα στη βάρκα – εστιατόριο). Κι εδώ υπάρχει σκηνή φαντασίωσης σεξ εξαιρετική (το πως καταλήγει, έχει κι αυτό την πλάκα του, μα ίσως κάνει πολλούς συντηρητικούς να γκρινιάξουν). Κι εδώ υπάρχει σκηνή στον Πύργο του Άιφελ που παραπέμπει στις ασπρόμαυρες βωβές κωμωδίες, όπου υπάρχει ο τρόμος του κενού: ξέρετε, τύποι να περπατάνε πάνω σε πολύ στενά περιθώρια, σε ουρανοξύστες, και να κινδυνεύουν να πέσουν στο κενό ανά πάσα στιγμή).
Μια χαρά ταινία κάνει το δίδυμο. Απλή μα γεμάτη. Κι ας «ξεχειλώνει» κάποιες στιγμές. Το τελικό αποτέλεσμα το δικαιώνει.
Η υπόθεση: Η ήρεμη ζωή της Φιόνα, που εργάζεται ως βιβλιοθηκάριος σε μια ήσυχη μικρή πόλη στον Καναδά, αναστατώνεται όταν λαμβάνει ένα αγωνιώδες γράμμα από την 88χρονη θεία της, τη Μαρτά, που ζει στο Παρίσι. Η Μαρτά δεν θέλει να πάει σε γηροκομείο και ζητάει τη βοήθεια της Φιόνα για να τα καταφέρει. Παρά το γεγονός ότι η Μαρτά είναι μεγάλη σε ηλικία και δείχνει σημάδια γεροντικής άνοιας. Μικρά... Η Φιόνα παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για να την συναντήσει, αλλά μόλις φτάνει στο Παρίσι, ανακαλύπτει ότι η θεία της έχει εξαφανιστεί. Μετά από μία αλυσίδα κυνηγητών και μικρών καταστροφών, συναντά τον Ντομ, έναν παράδοξο και ελκυστικό άστεγο, που δεν την αφήνει σε ησυχία. Θα καταφέρει να βρει τη θεία της; Και πώς θα προχωρήσει η σχέση της με τον Ντομ;
Η άποψή μας: Ένας Βέλγος και μια Αυστραλέζα δομούν το παράξενο αυτό δίδυμο, που γράφει τη μικρή, δική του ιστορία στα σύγχρονα κινηματογραφικά πράγματα. Ένα δίδυμο, που λατρεύει τον βωβό κινηματογράφο γενικότερα και τον Μπάστερ Κίτον ειδικότερα, τη σωματική έκφραση στο χιούμορ και μια ιδιαίτερη, θεατράλε αισθητική. Η λογική με την οποία χτίζουν τις ταινίες τους είναι η ίδια ακριβώς – και εννοείται ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στις προσεχείς τους κινηματογραφικές προσπάθειες. Αυτή η φόρμα τους βολεύει για να εκφραστούν καλύτερα, αυτήν και χρησιμοποιούν. Με διαφοροποιήσεις σε ότι αφορά το σενάριο αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο καταγραφής και παρουσίασης. Ένα σινεμά γλυκό, νοσταλγικό, καλοσυνάτο, μικρών επιδιώξεων αλλά καίριου αντίκτυπου στους θεατές, που επιτρέπουν στον εαυτό τους να δοκιμάσει κάτι παραπάνω από τα κλασικά, πολύ εμπορικά κατασκευάσματα.
Ειδικά σε αυτήν την ταινία οι δημιουργοί έχουν την τύχη να διαθέτουν στο καστ τους δύο ιερά τέρατα του γαλλικού σινεμά. Η Emmanuelle Riva (του «Χιροσίμα αγάπη μου» και του «Αγάπη») είναι απολαυστική στο ρόλο της θείας Μαρτά, που ρίχνει το γράμμα στα σκουπίδια αντί για το γραμματοκιβώτιο, που για να κρυφτεί από την υπάλληλο του γηροκομείου φιλάει στο στόμα τον κατά δεκάδες χρόνια νεώτερο γείτονά της, που... κάνει τσιγάρο μετά το σεξ (!!!) και που μπερδεύει το Παρίσι με τη Νέα Υόρκη λόγω της ρέπλικας από το Άγαλμα της Ελευθερίας, που υπάρχει στημένη σε ένα νησάκι στον Σηκουάνα. Η σκηνή δε όπου χορεύουν μαζί με τον έτερο σπουδαίο, της κωμωδίας αυτός, τον Pierre Richard, κουνώντας μόνον τα πόδια τους ενώ κάθονται στο παγκάκι, παραπέμπει στην σκηνή ανθολογίας από τον «Χρυσοθήρα» του Charlie Chaplin – εκείνος βεβαίως χρησιμοποιεί βρασμένες πατάτες και πιρούνια για τη δική του χορογραφία – ας είναι!
Η ταινία είναι χωρισμένη σε τρία μέρη, το καθένα από τα οποία έχει το όνομα ενός από τους πρωταγωνιστές: Fiona, Dom και Martha. Έτσι, υπάρχουν κάποιες σκηνές τις οποίες τις βλέπουμε ίδιες μεν, από άλλη οπτική γωνία δε, ανάλογα με το ποιος είναι ο πρωταγωνιστής την κάθε φορά. Κι εντάξει, είπαμε σκρούμπολ κωμωδία, ναι, και ρομαντική κωμωδία, ναι, και ελάχιστος λόγος, ναι, αλλά υπάρχουν πολύ αστείες σκηνές, που βασίζονται στο λόγο, όπως εκείνη στον επικήδειο της... άλλης Μαρτά! Το δημιουργικό ζεύγος, που είναι ζευγάρι και στη ζωή, είναι απολύτως συμβατοί (ή αυτό πετυχαίνουν να δείχνουν) επί της μεγάλης οθόνης! Κι εδώ υπάρχει απολαυστική σκηνή χορού (μέσα στη βάρκα – εστιατόριο). Κι εδώ υπάρχει σκηνή φαντασίωσης σεξ εξαιρετική (το πως καταλήγει, έχει κι αυτό την πλάκα του, μα ίσως κάνει πολλούς συντηρητικούς να γκρινιάξουν). Κι εδώ υπάρχει σκηνή στον Πύργο του Άιφελ που παραπέμπει στις ασπρόμαυρες βωβές κωμωδίες, όπου υπάρχει ο τρόμος του κενού: ξέρετε, τύποι να περπατάνε πάνω σε πολύ στενά περιθώρια, σε ουρανοξύστες, και να κινδυνεύουν να πέσουν στο κενό ανά πάσα στιγμή).
Μια χαρά ταινία κάνει το δίδυμο. Απλή μα γεμάτη. Κι ας «ξεχειλώνει» κάποιες στιγμές. Το τελικό αποτέλεσμα το δικαιώνει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2018 από την Mikrokosmos!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική