Το Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας
της Emer Reynolds
I'm wishing on a star, To follow where you are
του zerVo (@moviesltd) 
Τα πάντα έχουν την βάση τους στην ακατάπαυστη ανάγκη του ανθρώπου για νέες ανακαλύψεις, που ενώ θα δώσουν απαντήσεις σε βασικά ερωτηματικά, ταυτόχρονα θα σημάνουν και την απαρχή για την δημιουργία καινούργιων αποριών, ολοκαίνουργων απαιτήσεων για γνώση και για μάθηση. Όπως ακριβώς οι πολύ μακρινοί μας πρόγονοι, μια φορά κι έναν καιρό, καβάλησαν τα καράβια τους και τράβηξαν την ρότα προς τον θαλασσινό ορίζοντα, ανοίγοντας καινούργιους δρόμους προς εξερεύνηση, έτσι ακριβώς συνέβη και με τους αντίστοιχους σκαπανείς της επιστήμης στους πιο πρόσφατους καιρούς. Με την μοναδική διαφορά πως ο ωκεανός τους, πια, δεν θα ήταν υδάτινος, αλλά ουράνιος. Και αυτό το ταξίδεμα, αποξαρχής ήταν γνωστό, πως δεν θα είχε τελειωμό, δεν θα διέθετε κατάληξη, μα για δεκαετίες θα ακολουθούσε ένα μονοπάτι χωρίς τέρμα. Το αέναο και θεοσκότεινο μονοπάτι του Σύμπαντος!
Η απόφαση για την οργάνωση του διαστημικού [προγράμματος είχε παρθεί ήδη πριν ακόμη εκπνεύσει η (μοναδική στα χρονικά) αποτυχημένη θητεία του Προέδρου Νίξον, μολονότι οι επιστήμονες είδαν την πρόταση τους για τέσσερις αποστολές στα άστρα να περικόπτωνται στις δύο. Και πραγματικά, καθώς το ημερολόγιο σημάδευε την 5η Σεπτεμβρίου 1977, το πρώτο μη επανδρωμένο σκάφος με την επωνυμία Voyager 1, θα απογειωνόταν από το Κανάβεραλ, προκειμένου να εκμεταλλευτεί την συγκυρία της ευθυγράμμισης των τεσσάρων προς μελέτη πλανητών, ξεκινώντας το μακρύ του, μοναχικό, ερευνητικό ταξίδι. Δεκαπέντε ακριβώς ημέρες μετά, ένα δίδυμο αστρόπλοιο θα ξεκινούσε κι εκείνο την βόλτα του προς το αχανές διάστημα, φορτωμένο με τις ίδιες επακριβώς εντολές με τον συνοδοιπόρο του: Να έρθουν όσο το δυνατόν κοντύτερα στα γιγάντια άστρα του ηλιακού μας συστήματος, κατά σειρά στον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Και μέσα από τις φωτογραφικές λήψεις που θα τραβήξουν να στείλουν πίσω στους επιστήμονες τις πληροφορίες που απαιτούν για να προχωρήσουν το ερευνητικό τους έργο.
Με αφορμή την πεντηκονταετία που συμπληρώθηκε από εκείνη την σπουδαία για την ανθρωπότητα ημέρα, Βρετανοί (κυρίως Ιρλανδοί) κινηματογραφιστές, υπό την μπαγκέτα της πεπειραμένης Emer Reynolds κι έχοντας την πλήρη υποστήριξη του κραταιού και έγκυρου BBC, επιχείρησαν να ρίξουν με όσο πιο απλοϊκά λόγια γίνεται, φως σε αυτό το μοναδικό ανθρώπινο επίτευγμα. Διδύμου περιπατητών του διαστήματος, που αφού, ταξιδεύοντας με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 11 μιλίων το δευτερόλεπτο, ολοκλήρωσε στα 1989 το αρχικό στάδιο της μελέτης του, στον τελευταίο σταθμό της αποστολής, έλαβε την εντολή να σφαλίσει την ματιά του, να απενεργοποιήσει τις κάμερες και να βάλει πρόσω ολοταχώς για τα αχαρτοιράφητα διαγαλαξιακά νερά. Στις 25 του Αυγούστου του 2012 μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης, η NASA ανακοίνωσε πως ο πρώτος Jupiter, επέστρεψε σήμα, για πρώτη φορά από το Interstellar, γινόμενο έτσι το πρώτο και μοναδικό έως τα τώρα ανθρώπινο δημιούργημα που έχει ταξιδέψει τόσο μακρυά!
Παρακολουθώντας, σχεδόν με την αναπνοή κομμένη, παρότι ενδεχόμενα κάποιος να είναι και άμεσος γνώστης του σπουδαίου αυτού πρότζεκτ, το χρονικό του εγχειρήματος, από την οργάνωση του, την υλοποίηση του και τελικώς την διατήρηση του σε συνεχή λειτουργία ωσότου οι ενεργειακές του πηγές, σωμένες πλέον, το παύσουν, δεν μπορείς παρά να νιώσεις δέος. Διπλό! Τόσο για το τι κατάφεραν με τα πρωτόγονα σε σχέση με το σήμερα, τεχνολογικά μέσα της εποχής μισού αιώνα πριν, οι μεγαλοφυείς αστροφυσικοί, κυρίως όμως για ασύλληπτο μέγεθος του Όλου που μας περιβάλλει. Η ύστατη φωτογραφία του Voyager 1, κάπως σαν σέλφι θα έλεγε κανείς, την στιγμή που αποχαιρετά για πάντα τον Νεπτούνα και χάνεται στην απεραντοσύνη, με φόντο ξωπίσω του τα άστρα που συνάντησε στο διάβα του, είναι η πιο χαρακτηριστική για να κατανοήσει ακόμη και ο πιο αδαής το πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας συγκριτικά με το Σύμπαν. Ούτε καν μια αμυδρή ημίφωτη κουκκίδα, κάπου στο πολύ βάθος, σαν γρατσουνιά σε κάποιον απειροελάχιστο κόκκο του κάδρου. Ανατριχίλα!
Από αυτό το μαγευτικό ριγιούνιον που έστησε η Ιρλανδέζα σκηνοθέτις δεν απουσιάζει ούτε ένας από τους εν ζωή συμμετέχοντες σε οποιαδήποτε πτυχή του πειράματος. Με βασικότερη απουσία εκείνη του εμπνευστή και σχεδιαστή του, αστρονόμου Καρλ Σαγκάν, που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια από το 1996, όλοι οι σύντροφοί του δηλώνουν το παρόν προκειμένου ο καθένας από την μεριά του να πει κι από μια υπέροχη ιστορία, μια ανάμνηση από τις ώρες αγωνίας που κύλησαν όσο τα δίδυμα αστρόπλοια ταξίδευαν στους ουρανούς. Κι εκεί που νομίζεις πως οι όροι που θα χρησιμοποιήσουν θα σε ορίσουν ξένο, λιγοστό, σχεδόν μηδενικό μπροστά στην ατελείωτη γνώση τους, οι πραγματικοί αυτοί υπεράνθρωποι, μιλούν σε γλώσσα απλή, καθημερινή, λειτουργική, περνώντας ακόμη και στον πιο άμαθο νου, όλη εκείνη την πληροφορία που χρειάζεται για να κατανοήσει το κατόρθωμα του Σχεδίου Βόγιατζερ!
Ξεχωριστή θέση στο όλο ντοκουμέντο, που εννοείται πέραν των δεκάδων συνεντεύξεων διανθίζεται από από επίκαιρα και αληθινά πλάνα της εποχής, όπως και από τα αποτελέσματα που έστειλαν πίσω στην Γη τα σκάφη, κρατά η βινιέτα της αποστολής εντός του κελύφους των σκαφών, των φημισμένων Χρυσών Δίσκων, που στις δύο πλευρές τους είναι καταχωρημένες όλες οι πληροφορίες που μπορεί να διαβάσει ο εξωγήινος κόσμος, ερχόμενος σε επαφή μαζί τους. Χαιρετισμοί φιλικοί γραμμένοι σε κάθε γνωστή ανθρώπινη διάλεκτο, φωτογραφίες που απεικονίζουν σε όλο τους το εύρος το ανθρώπινο είδος, αλλά και μελωδίες συνοδευτικές που θα προτάξουν την κουλτούρα της φύσης μας, από αριστουργήματα της κλασσικής μουσικής του Μπαχ και του Μπετόβεν, μέχρι και το Johnny B Good του μοναδικού Chuck Berry.
Παρότι δίωρο σε χρονική διάρκεια, στοιχείο που ενδεχόμενα στην σκέψη και μόνο να προκαλέσει κόπωση διάθεσης σε όποιον επιθυμήσει να παρακολουθήσει το The Farthest, εντούτοις καταπίνεται μονορούφι, σχεδόν σαν ποίημα, σαν λυρικό έπος, που βασικά υπόσχεται μα κυρίως πραγματοποιεί τον στόχο του: Να αναδείξει έστω και μόνο ως ιδέα την έννοια του απέραντου, μέσα από ένα κατόρθωμα ανεπανάληπτο! Που φορτίζεται δραματικά από τις λέξεις των ίδιων του των σχεδιαστών, που τονίζεται λαϊκά από τους στίχους των Floyd και των Carpenters, που εντέλει ζωγραφίζει το μεγαλειώδες δίχως φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Ανθρώπινο! Σε όλα του!
Με αφορμή την πεντηκονταετία που συμπληρώθηκε από εκείνη την σπουδαία για την ανθρωπότητα ημέρα, Βρετανοί (κυρίως Ιρλανδοί) κινηματογραφιστές, υπό την μπαγκέτα της πεπειραμένης Emer Reynolds κι έχοντας την πλήρη υποστήριξη του κραταιού και έγκυρου BBC, επιχείρησαν να ρίξουν με όσο πιο απλοϊκά λόγια γίνεται, φως σε αυτό το μοναδικό ανθρώπινο επίτευγμα. Διδύμου περιπατητών του διαστήματος, που αφού, ταξιδεύοντας με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 11 μιλίων το δευτερόλεπτο, ολοκλήρωσε στα 1989 το αρχικό στάδιο της μελέτης του, στον τελευταίο σταθμό της αποστολής, έλαβε την εντολή να σφαλίσει την ματιά του, να απενεργοποιήσει τις κάμερες και να βάλει πρόσω ολοταχώς για τα αχαρτοιράφητα διαγαλαξιακά νερά. Στις 25 του Αυγούστου του 2012 μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης, η NASA ανακοίνωσε πως ο πρώτος Jupiter, επέστρεψε σήμα, για πρώτη φορά από το Interstellar, γινόμενο έτσι το πρώτο και μοναδικό έως τα τώρα ανθρώπινο δημιούργημα που έχει ταξιδέψει τόσο μακρυά!
Παρακολουθώντας, σχεδόν με την αναπνοή κομμένη, παρότι ενδεχόμενα κάποιος να είναι και άμεσος γνώστης του σπουδαίου αυτού πρότζεκτ, το χρονικό του εγχειρήματος, από την οργάνωση του, την υλοποίηση του και τελικώς την διατήρηση του σε συνεχή λειτουργία ωσότου οι ενεργειακές του πηγές, σωμένες πλέον, το παύσουν, δεν μπορείς παρά να νιώσεις δέος. Διπλό! Τόσο για το τι κατάφεραν με τα πρωτόγονα σε σχέση με το σήμερα, τεχνολογικά μέσα της εποχής μισού αιώνα πριν, οι μεγαλοφυείς αστροφυσικοί, κυρίως όμως για ασύλληπτο μέγεθος του Όλου που μας περιβάλλει. Η ύστατη φωτογραφία του Voyager 1, κάπως σαν σέλφι θα έλεγε κανείς, την στιγμή που αποχαιρετά για πάντα τον Νεπτούνα και χάνεται στην απεραντοσύνη, με φόντο ξωπίσω του τα άστρα που συνάντησε στο διάβα του, είναι η πιο χαρακτηριστική για να κατανοήσει ακόμη και ο πιο αδαής το πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας συγκριτικά με το Σύμπαν. Ούτε καν μια αμυδρή ημίφωτη κουκκίδα, κάπου στο πολύ βάθος, σαν γρατσουνιά σε κάποιον απειροελάχιστο κόκκο του κάδρου. Ανατριχίλα!
Από αυτό το μαγευτικό ριγιούνιον που έστησε η Ιρλανδέζα σκηνοθέτις δεν απουσιάζει ούτε ένας από τους εν ζωή συμμετέχοντες σε οποιαδήποτε πτυχή του πειράματος. Με βασικότερη απουσία εκείνη του εμπνευστή και σχεδιαστή του, αστρονόμου Καρλ Σαγκάν, που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια από το 1996, όλοι οι σύντροφοί του δηλώνουν το παρόν προκειμένου ο καθένας από την μεριά του να πει κι από μια υπέροχη ιστορία, μια ανάμνηση από τις ώρες αγωνίας που κύλησαν όσο τα δίδυμα αστρόπλοια ταξίδευαν στους ουρανούς. Κι εκεί που νομίζεις πως οι όροι που θα χρησιμοποιήσουν θα σε ορίσουν ξένο, λιγοστό, σχεδόν μηδενικό μπροστά στην ατελείωτη γνώση τους, οι πραγματικοί αυτοί υπεράνθρωποι, μιλούν σε γλώσσα απλή, καθημερινή, λειτουργική, περνώντας ακόμη και στον πιο άμαθο νου, όλη εκείνη την πληροφορία που χρειάζεται για να κατανοήσει το κατόρθωμα του Σχεδίου Βόγιατζερ!
Ξεχωριστή θέση στο όλο ντοκουμέντο, που εννοείται πέραν των δεκάδων συνεντεύξεων διανθίζεται από από επίκαιρα και αληθινά πλάνα της εποχής, όπως και από τα αποτελέσματα που έστειλαν πίσω στην Γη τα σκάφη, κρατά η βινιέτα της αποστολής εντός του κελύφους των σκαφών, των φημισμένων Χρυσών Δίσκων, που στις δύο πλευρές τους είναι καταχωρημένες όλες οι πληροφορίες που μπορεί να διαβάσει ο εξωγήινος κόσμος, ερχόμενος σε επαφή μαζί τους. Χαιρετισμοί φιλικοί γραμμένοι σε κάθε γνωστή ανθρώπινη διάλεκτο, φωτογραφίες που απεικονίζουν σε όλο τους το εύρος το ανθρώπινο είδος, αλλά και μελωδίες συνοδευτικές που θα προτάξουν την κουλτούρα της φύσης μας, από αριστουργήματα της κλασσικής μουσικής του Μπαχ και του Μπετόβεν, μέχρι και το Johnny B Good του μοναδικού Chuck Berry.
Παρότι δίωρο σε χρονική διάρκεια, στοιχείο που ενδεχόμενα στην σκέψη και μόνο να προκαλέσει κόπωση διάθεσης σε όποιον επιθυμήσει να παρακολουθήσει το The Farthest, εντούτοις καταπίνεται μονορούφι, σχεδόν σαν ποίημα, σαν λυρικό έπος, που βασικά υπόσχεται μα κυρίως πραγματοποιεί τον στόχο του: Να αναδείξει έστω και μόνο ως ιδέα την έννοια του απέραντου, μέσα από ένα κατόρθωμα ανεπανάληπτο! Που φορτίζεται δραματικά από τις λέξεις των ίδιων του των σχεδιαστών, που τονίζεται λαϊκά από τους στίχους των Floyd και των Carpenters, που εντέλει ζωγραφίζει το μεγαλειώδες δίχως φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Ανθρώπινο! Σε όλα του!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2018 από την Filmtrade!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική