Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Πως περνάει έτσι ο ρημάδης ο χρόνος ε? Πότε έχεις εκείνη την ευχάριστη αγωνία, παρακολουθώντας το σπόρι σου στην ασπρόμαυρη οθόνη του υπέρηχου, πότε δέχεσαι τα συχαρίκια μέσα στην τρελή χαρά που το έφερες υγιές στον κόσμο, πότε το κρατάς από το τρεμάμενο χέρι, λίγο πριν διαβεί το κατώφλι του δημοτικού σχολειού, πότε - καλά νά'σαι - το συνοδεύεις αγκαζέ στην εκκλησιά, για να το παραδόσεις στην μοίρα του, κατά πως προστάζουν οι συνήθειες. Μια ανάσα είναι η ζωή, μια ξέχωρη σκέψη είναι τελικά το ντύμα του γονιού, φορεσιά που μόλις την ζωστείς, αλλάζει μονομιάς ο κόσμος σου ολάκερος. Και από εκεί που εσύ ως νέος, τα περνούσες φίνα, αδιαφορώντας, λογικά, για τα άγχη των δικών σου, μπαίνεις πλέον στην θέση τους, παίρνοντας συνάμα την σκυτάλη και ξενυχτώντας στα μπαλκόνια, καρτερώντας, πότε το βλαστάρι σου θα επιστρέψει από την νυχτερινή βόλτα του, μπας και κλείσεις και κανά μάτι, ήρεμος πια...

Κολλητή συντροφιά τις πρώτες τους σχολικές ημέρες, κάνουν τα τρία γειτονόπουλα, η Τζούλι, η Κέιλα και Σαμ, που πλέον έχουν μεγαλώσει, έχουν γίνει δεσποινίδες σωστές και όπου νάναι ετοιμάζονται για την μεγαλύτερη βραδιά της εφηβικής τους πορείας: Τον χορό της αποφοίτησης από το κολέγιο, που αυτόματα θα σημάνει και την έναρξη της πανεπιστημιακής τους καριέρας μακριά από τα σπίτια τους. Μια βραδιά που, παραδοσιακά, σημαίνει πολλά, τόσο για τα αγόρια, όσο και για τα κορίτσια, καθώς για την πλειοψηφία των νεαρών μαθητών, είναι και η εκείνη που σηματοδοτεί το πέρασμα τους στην ενηλικίωση, που θα εξελιχθούν σε άντρες και γυναίκες, αντίστοιχα.

Κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά οι τρεις (υπέρ)προστατευτικοί τους γονείς, η τρομοκρατημένη για το τι περιμένει το κοριτσάκι της Λίζα, ο γεμάτος ευθύνες και φόβους για τον ίδιο λόγο Μίτσελ και ο για καιρό εξαφανισμένος, πιο προχώ, αν και εκείνος σχετικά ψυλλιασμένος, Χάντερ, που αντιλαμβανόμενοι τα πιπεράτα πλάνα των θυγατέρων τους, δεν θα αφήσουν την κατάσταση στην τύχη και θα αποφασίσουν να επέμβουν δραστικά. Στήνοντας, έτσι, χωρίς σχέδιο και με οδηγό το γονικό τους προαίσθημα, μια άτυπη ομάδα πρόληψης του ανεπανόρθωτου!

Διότι όπως πολύ σωστά έχουν καταλάβει, τα καμάρια τους, δεκαεπτάχρονα πλέον, έχουν βάλει σαν στόχο ετούτη την όμορφη ανοιξιάτικη νύχτα να χάσουν το πολυτιμότερο τους αγαθό, όπως μας το έμαθαν, μια φορά κι έναν καιρό, να το αποκαλούμε, οι νεανικού, παρόμοιου τύπου ταινιούλες που παρακολουθούσαμε κι εμείς ως τινέιτζερς. Με την διαφορά πως στις μέρες μας η παρακολούθηση των πιτσιρίκων, χάρη στα ηλεκτρονικά χνάρια που αφήνουν στις ονλάιν επικοινωνίες τους, καθίσταται σαφέστατα πιο ολοκληρωμένη, σε σύγκριση με το τότε που η "εξαφάνιση", απόντων τάμπλετς και κινητών, έμοιαζε με ολοκληρωτική! Εννοείται πως για να μπορέσει κάποιος θεατής να παρακολουθήσει το παρόν παρακλάδι του ενός και μοναδικού American Pie, θα πρέπει να εισαχθεί σε έναν πιο αμερικάνικο τρόπο σκέψης, μιας και ως γνωστόν, prom nights στον τόπο μας δεν παίζουν, εξόν και διαθέτει Βου Που καταγωγή, οπότε όλα όσα μας αφηγείται το φιλμ, όλο και σε κάποιο Ντιρί θα τα έχει ματαδεί.

Επί της αρχής πάντως, το Blockers, δεν είναι ιδωμένο μέσα από τα μάτια των παιδιών, που καλώ ή κακώς, θα πράξουν όπως προστάζει η φύση τους, όποιον μπαμπά - μπαμπούλα κι αν διαθέτουν. Αλλά παρουσιάζεται μέσα από την σκοπιά των γονέων, που περιέργως και ιδιόμορφα, δεν προβάλλονται από το σενάριο κατά ζεύγη, μα κατά μόνας. Και χωρίς να είναι άπαντες διαζευγμένοι, δηλαδή single parents επί το ελληνικότερον. Έχοντας καταφέρει να εισέλθουν στο chat room των κοριτσιών τους, οι τρεις ετερόκλητοι γονείς, θα κάνουν τα πάντα, προκειμένου να διώξουν μακρυά το "Κακό" (λέγε με δηλαδή ορεξάτα αγοράκια) και να κτίσουν την πιο αξέχαστη βραδιά της ζωής τους, κατά πως εκείνοι θα επιθυμούσαν. Αμ, δε! τα πάντα θα τσουλήσουν όπως ορίζουν οι κανόνες του ξέχωρου ετούτου μαθητικού σουαρέ, που αποτελεί παράδοση, τουλάχιστον στην φιλοσοφία των Γιάνκηδων...

Εννοείται πως το ιδιόρρυθμο χιουμοριστικό πνεύμα του Apatow, παρούσης μάλιστα της Κυράς του, Leslie Mann, ως κατόχου του βασικού μητρικού ρόλου, είναι διάχυτο, γεγονός που βεβαίως σημαίνει πως εδώ θα βρει κανείς τόσο κάποιες αρκετά αστείες στιγμές, όπως όμως και κάποια παρατραβηγμένα σούργελα, που μάλλον λειτουργούν αηδιαστικά. Με τις πιο αβανταδόρικες στιγμές να ανήκουν στο ντουέτο των ντάντηδων, του μπρατσαρά John Cena δηλαδή και του πιο λιμπεράλ Ike Barinholtz, το κωμωδιάκι με την πανηλίθια εγχώρια μαρκίζα Κοκομπλόκο (δεν είμαστε καλά) τσουλάει δίχως την παραμικρή έκπληξη ίσαμε το φινάλε του. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, ούτε κάτι που δεν έχουμε ματαδεί, ούτε όμως και καμιά αισχρή και απορριπτέα σαχλαμάρα που θα μας χαλάσει την χαλαρούλα σινεφίλ μας έξοδο...