Το Τέλος της Ανωνυμίας
του Andrew Niccol. Με τους Clive Owen, Amanda Seyfried, Colm Feore, Sonya Walger, Mark O'Brien, Joe Pingue
Ταυτότητα παρακαλώ!
του zerVo (@moviesltd) 
Συνήθως οι συνόψεις των φιλμς αυτού του κινηματογραφικού είδους, που εσαεί στέκει κάτω από την ομπρέλα των ιδεών του πρωτοπόρου Philip K, Dick, συνοδεύονται από την εισαγωγική φράση "Στο κοντινό μέλλον...". Εκεί ενδεχόμενα να εντοπίζω και το βασικό ρόλο που εμπορικά δεν έχουν πετύχει και κανέναν σπουδαίο στόχο - ας πούμε για παράδειγμα, η εκπληκτική προσέγγιση του Spielberg στο Artificial Intelligence, καταγράφηκε ως μια από τις λιγότερο προσοδοφόρες στιγμές της καριέρας του - μιας και δεν υπάρχει μια συγκεκριμενοποίηση του πότε, έστω στο περίπου, να καρτερούμε εμείς οι κοινοί θνητοί, όσα λαμβάνουν χώρα στο πανί, να μεταφερθούν και στην πραγματικότητα. Προκειμένου δηλαδή να κλείσει εντελώς ο κύκλος ύπαρξης των συγκεκριμένων sci-fi που κατά κάποιο τρόπο λειτουργούν προειδοποιητικά για το πόσο έχουν εισβάλλει στις ζωές μας η εξέλιξη της τεχνολογίας. Ειδάλλως αν είναι απλά και μόνο να το δούμε το πόνημα με την ρηχή του όψη, αποκλειστικά και μόνο της μυθοπλασίας, δεν έχει και λόγο να το κουβεντιάζουμε περαιτέρω. Απλά θα μείνουμε με τον αρχικό εντυπωσιασμό, του hi tech παραμυθιού και that's all. Δεν μου φτάνει...
Μέλλον. Χάρη στην δυνατότητα της καταγραφής των σκέψεων, των ιδεών και βεβαίως των πράξεων των μόνιμα παρακολουθούμενων από ένα αόρατο μάτι, πολιτών, η εγκληματικότητα έχει περιοριστεί στο ελάχιστο. Με το ψηφιακό αποτύπωμα του καθενός, δοσμένο αποκλειστικά και μόνο μέσα από την προσωπική του point of view, να καταχωρείται αυτόματα στον ηλεκτρονικό του φάκελο, είναι πανεύκολο για τις αρχές να έχουν πρόσβαση στις συνήθειες, τα ήθη, τα πάθη, την παραμικρή τους ενέργεια. Και ένας τέτοιος αναγνώστης της καθημερινότητας όλων των πολιτών, λειτουργώντας προς το συμφέρον της κοινωνικής ασφάλειας, είναι ο επιθεωρητής της αστυνομίας Σαλ Φρίλαντ, που ολημερίς εξαντλείται, αυτός και οι συνάδελφοι του, στην παρακολούθηση άυλων βίντεος, που ενδεχόμενα πίσω τους να κρύβουν παραβατικές συμπεριφορές.
Λιγομίλητος και απόμακρος, χαροκαμένος από τον τραγικό θάνατο του μόλις δέκα χρονών λατρεμένου του γιου, γεγονός που κατέστρεψε ολοκληρωτικά τον κάποτε ευτυχισμένο του γάμο, ο ντέτεκτιβ θα βρεθεί μπροστά σε μια πρωτοφανή για τα χρονικά του τμήματος του υπόθεση: Την στυγερή δολοφονία μιας σειράς ατόμων, από έναν μυστηριώδη φονιά, που ελάχιστες στιγμές πριν πατήσει την σκανδάλη, έχει καταφέρει να χακάρει τις εγγραφές και να αποδώσει το φονικό, σαδιστικά και άρρωστα, μέσα από την δική του οπτική γωνία. Και φυσικά δίχως ποτέ να αποκαλύπτεται ο ίδιος. Ο Φρίλαντ προκειμένου να διαλευκάνει το αίνιγμα, θα αναζητήσει υπόπτους μέσα από τις καταχωρήσεις των ηλεκτρονικών φακέλων των σεσημασμένων, εκεί που θα αντιληφθεί πως μια νεαρή γυναίκα, με το ψευδώνυμο Άνον, παραμένει ακαταχώρητη στα αρχεία, ως ένα φάντασμα που δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει, αφού δεν αφήνει πίσω του το παραμικρό στοιχείο!
Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά το γνώριμο κινηματογραφικό τρικ του δολώματος, στολή που ντύνεται το καλό παλικάρι της πλοκής που ψάχνει και για άλλο μονοπάτι ώστε να αποκαλύψει την ταυτότητα της κοπελιάς έξπερτ του στρίβειν δια της ανωνυμίας, που έχει καταφέρει να περνά απαρατήρητη από τα ραντάρ που έχει στήσει αυτή η δικτατορικού τύπου πολιτική άκρατης παρακολούθησης των πάντων. Τι δηλαδή? Να το παίξει στενοχωρημένος φοβισμένος τσιλιμπουρδιστής, που δεν επιθυμεί η καλή του να διαβάσει τα πιπεράτα πεπραγμένα του και ζητώντας να τα διαγράψει μονομιάς από τον σκληρό του δίσκο, θα ζητήσει την αρωγή της απόλυτης γνώστριας επί τούτου. Όπερ και εγένετο, το Κοριτσόπουλο δίχως όνομα, ζωή, σπίτι, παρελθόν και φυσικά παρόν, δεν θα αρνηθεί να του κάνει την χάρη, αγνοώντας πως στο τσεπάκι του έχει μεταλλικό σήμα μπάτσου! Αν όμως το πληροφορηθεί χάρη στις ικανότητες της?
Ούτε για πλάκα δεν είναι η πρώτη φορά που στο εκράν παίζει μια εναλλακτική φόρμα της θεωρητικής (και σίγουρα κάποια, όχι μακρινή, στιγμή και ολοκληρωτικά πρακτικής) έννοιας του Μεγάλο Αδελφού, που ίσως στην ανάγνωση της να μοιάζει κάπως ενδιαφέρουσα. Ιδέα που χαλαρώνει κύρους από την πρώτη κιόλας σεκάνς, την εισαγωγική που το πουλέν της αστυνομίας βαδίζει τους δρόμους της (επίσης ανώνυμης) μητρόπολης και σιμά στον κάθε περαστικό, όπως τους θωρεί, εμφανίζονται τα στοιχεία του ID του και το κυριότερο αν πρόκειται για friend or enemy. Για επικίνδυνο πρόσωπο, άρα και θα σημάνει το σχετικό καμπανάκι ή για ακίνδυνο, όπως η συντριπτική πλειοψηφία, άρα και ένα ασήμαντο έως και μηδενικό παζλάκι, ετούτης της πολτοποιημένης σοσιετέ. Πως συνέβη πριν από καμιά χιλιοστή χρόνια με τον Terminator? Ε κάπως έτσι, πάνω σε αυτό το μοτίβο φαντάστηκε να κτίσει την καινούργια του, φουτουρολογική περιπέτεια ο αξιότιμος Κύριος Andrew Niccol. Ευφάνταστος γραφιάς, αν αναλογιστούμε πως το σενάριο του Truman Show ξεπήδησε από την ιδιαίτερη λογική του, αλλά και σκηνοθέτης πειραγμένης επιστημονικής φαντασίας θρίλερ, που δεν αποτέλεσαν ποτέ κάτι σπουδαίο, σίγουρα υποκίνησαν πολύωρες κουβέντες μεταξύ των σινεφίλ που τις παρακολούθησαν: Gattaca, In Time, S1m0ne...
Στο σύνηθες μελλοντολογικό τοπίο, με την γκρίζα μεταλλική όψη, στήνει o Νεοζηλανδός μια αφήγηση που πρέπει να αφεθείς πάρα πολύ στην αγκάλη του "Ας το δεχτούμε χωρίς να το Ψάχνουμε", έστω για να καταφέρεις να το παρακολουθήσεις. Αν απεναντίας είχες την δυνατότητα του FF και του REW - που την δίνει νομίζω το κανάλι Netflix, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε το φιλμ στους δέκτες του - τότε τα πράγματα γέρνουν υπερβολικά εις βάρος του Anon, που αφήνει έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών προς τον θεατή του ανεξήγητων. Συνεπώς από ένα σημείο και μετά, η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον σιωπηλό undercover cop (καμένο χαρτί πια ο Clive Owen) και την μελαγχολική αόρατη δεσποινίδα (η συνήθης άοσμη Amanda Seyfried, που δεν αφήνει και πολλά στην φαντασία), μάλλον πέφτει θύμα των υπερβολικών ματαιοδοξιών του πρόχειρου εγχειρήματος, που στήθηκε, οργανώθηκε και εκτελέστηκε ως τηλεοπτικό προϊόν, εξού και παγιδεύτηκε αποξαρχής στην απομόνωση της μικράς οθόνης!
Λιγομίλητος και απόμακρος, χαροκαμένος από τον τραγικό θάνατο του μόλις δέκα χρονών λατρεμένου του γιου, γεγονός που κατέστρεψε ολοκληρωτικά τον κάποτε ευτυχισμένο του γάμο, ο ντέτεκτιβ θα βρεθεί μπροστά σε μια πρωτοφανή για τα χρονικά του τμήματος του υπόθεση: Την στυγερή δολοφονία μιας σειράς ατόμων, από έναν μυστηριώδη φονιά, που ελάχιστες στιγμές πριν πατήσει την σκανδάλη, έχει καταφέρει να χακάρει τις εγγραφές και να αποδώσει το φονικό, σαδιστικά και άρρωστα, μέσα από την δική του οπτική γωνία. Και φυσικά δίχως ποτέ να αποκαλύπτεται ο ίδιος. Ο Φρίλαντ προκειμένου να διαλευκάνει το αίνιγμα, θα αναζητήσει υπόπτους μέσα από τις καταχωρήσεις των ηλεκτρονικών φακέλων των σεσημασμένων, εκεί που θα αντιληφθεί πως μια νεαρή γυναίκα, με το ψευδώνυμο Άνον, παραμένει ακαταχώρητη στα αρχεία, ως ένα φάντασμα που δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει, αφού δεν αφήνει πίσω του το παραμικρό στοιχείο!
Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά το γνώριμο κινηματογραφικό τρικ του δολώματος, στολή που ντύνεται το καλό παλικάρι της πλοκής που ψάχνει και για άλλο μονοπάτι ώστε να αποκαλύψει την ταυτότητα της κοπελιάς έξπερτ του στρίβειν δια της ανωνυμίας, που έχει καταφέρει να περνά απαρατήρητη από τα ραντάρ που έχει στήσει αυτή η δικτατορικού τύπου πολιτική άκρατης παρακολούθησης των πάντων. Τι δηλαδή? Να το παίξει στενοχωρημένος φοβισμένος τσιλιμπουρδιστής, που δεν επιθυμεί η καλή του να διαβάσει τα πιπεράτα πεπραγμένα του και ζητώντας να τα διαγράψει μονομιάς από τον σκληρό του δίσκο, θα ζητήσει την αρωγή της απόλυτης γνώστριας επί τούτου. Όπερ και εγένετο, το Κοριτσόπουλο δίχως όνομα, ζωή, σπίτι, παρελθόν και φυσικά παρόν, δεν θα αρνηθεί να του κάνει την χάρη, αγνοώντας πως στο τσεπάκι του έχει μεταλλικό σήμα μπάτσου! Αν όμως το πληροφορηθεί χάρη στις ικανότητες της?
Ούτε για πλάκα δεν είναι η πρώτη φορά που στο εκράν παίζει μια εναλλακτική φόρμα της θεωρητικής (και σίγουρα κάποια, όχι μακρινή, στιγμή και ολοκληρωτικά πρακτικής) έννοιας του Μεγάλο Αδελφού, που ίσως στην ανάγνωση της να μοιάζει κάπως ενδιαφέρουσα. Ιδέα που χαλαρώνει κύρους από την πρώτη κιόλας σεκάνς, την εισαγωγική που το πουλέν της αστυνομίας βαδίζει τους δρόμους της (επίσης ανώνυμης) μητρόπολης και σιμά στον κάθε περαστικό, όπως τους θωρεί, εμφανίζονται τα στοιχεία του ID του και το κυριότερο αν πρόκειται για friend or enemy. Για επικίνδυνο πρόσωπο, άρα και θα σημάνει το σχετικό καμπανάκι ή για ακίνδυνο, όπως η συντριπτική πλειοψηφία, άρα και ένα ασήμαντο έως και μηδενικό παζλάκι, ετούτης της πολτοποιημένης σοσιετέ. Πως συνέβη πριν από καμιά χιλιοστή χρόνια με τον Terminator? Ε κάπως έτσι, πάνω σε αυτό το μοτίβο φαντάστηκε να κτίσει την καινούργια του, φουτουρολογική περιπέτεια ο αξιότιμος Κύριος Andrew Niccol. Ευφάνταστος γραφιάς, αν αναλογιστούμε πως το σενάριο του Truman Show ξεπήδησε από την ιδιαίτερη λογική του, αλλά και σκηνοθέτης πειραγμένης επιστημονικής φαντασίας θρίλερ, που δεν αποτέλεσαν ποτέ κάτι σπουδαίο, σίγουρα υποκίνησαν πολύωρες κουβέντες μεταξύ των σινεφίλ που τις παρακολούθησαν: Gattaca, In Time, S1m0ne...
Στο σύνηθες μελλοντολογικό τοπίο, με την γκρίζα μεταλλική όψη, στήνει o Νεοζηλανδός μια αφήγηση που πρέπει να αφεθείς πάρα πολύ στην αγκάλη του "Ας το δεχτούμε χωρίς να το Ψάχνουμε", έστω για να καταφέρεις να το παρακολουθήσεις. Αν απεναντίας είχες την δυνατότητα του FF και του REW - που την δίνει νομίζω το κανάλι Netflix, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε το φιλμ στους δέκτες του - τότε τα πράγματα γέρνουν υπερβολικά εις βάρος του Anon, που αφήνει έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών προς τον θεατή του ανεξήγητων. Συνεπώς από ένα σημείο και μετά, η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον σιωπηλό undercover cop (καμένο χαρτί πια ο Clive Owen) και την μελαγχολική αόρατη δεσποινίδα (η συνήθης άοσμη Amanda Seyfried, που δεν αφήνει και πολλά στην φαντασία), μάλλον πέφτει θύμα των υπερβολικών ματαιοδοξιών του πρόχειρου εγχειρήματος, που στήθηκε, οργανώθηκε και εκτελέστηκε ως τηλεοπτικό προϊόν, εξού και παγιδεύτηκε αποξαρχής στην απομόνωση της μικράς οθόνης!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαΐου 2018 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική