Barbara
του Mathieu Amalric. Με τους Jeanne Balibar, Mathieu Amalric, Vincent Peirani, Fanny Imber, Aurore Clément, Grégoire Colin, Marc Bodnar
Όταν μπερδεύοντας τα όρια, μπερδεύεσαι και ο ίδιος...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Αυτοαναφορικότητα: αυτή η μάστιγα
Θα ξεκινήσω με το εισαγωγικό κομμάτι της ανταπόκρισης από τις Κάννες όπου είδα τη συγκεκριμένη ταινία: Την Πέμπτη 18 Μαΐου ήταν και η επίσημη έναρξη όλων των παράλληλων προγραμμάτων – μεταξύ αυτών και του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα». Οπότε, πολύς κόσμος στην αίθουσα Debussy, πολλοί επίσημοι, με την κριτική επιτροπή του τμήματος παρούσα – και ναι, η Uma Thurman, πρόεδρος της επιτροπής, μάζεψε όλο το χειροκρότημα όντας απαστράπτουσα. Εκεί ήταν και o Gilles Jacob, που έχει συνδέσει το όνομά του με το φεστιβάλ των Καννών και ο Arnaud Desplechin, του οποίου η νέα ταινία «Les fantômes d'Ismaël» αποτέλεσε την ταινία έναρξης του επίσημου προγράμματος, και δεν ακούσαμε και τα καλύτερα λόγια απ' όσους την είδαν, παρά το φοβερό καστ: Mathieu Amalric, Marion Cotillard, Charlotte Gainsbourg. Τι έκπληξη: ο Desplechin μπορεί να είναι και ο πιο υπερτιμημένος Γάλλος σκηνοθέτης των τελευταίων χρόνων! Ο Mathieu Amalric βρισκόταν επίσης στην τελετή έναρξης καθώς είναι ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής της ταινίας Barbara. Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο ιδιαίτερος ηθοποιός. Και τα κάνει λίγο... κουλουβάχατα. Μαζί του στη σκηνή ανέβηκε και η πρωταγωνίστριά του, Jeanne Balibar.
Για να συμπληρώσουμε και κάποια ακόμα πράγματα. Στις Κάννες η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Ποιητικής Αφήγησης (!!!). Η ταινία ήταν υποψήφια για εννέα βραβεία Cesar (τα γαλλικά Όσκαρ) από τα οποία τελικά κέρδισε τα δύο: καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Jeanne Balibar και ήχου. Τέλος, η Jeanne Balibar και ο Mathieu Amalric ήταν παντρεμένοι κι έχουν αποκτήσει μαζί δύο παιδιά.
Η υπόθεση: Η Monique Andrée Serf (γεννημένη στις 9 Ιουνίου του 1930 – απεβίωσε στις 24 Νοεμβρίου του 1997), ήταν μια διάσημη Γαλλίδα τραγουδίστρια γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Barbara. Το ψευδώνυμό της το πήρε από τη γιαγιά της, μια Ρωσίδα από την Οδησσό. Το τραγούδι της «L'Aigle noir» πούλησε ένα εκατομμύριο κόπιες μέσα σε 12 ώρες! Ήταν γνωστή για τη σχέση της με τον Jacques Brel. Ο Ιβ είναι ένας σκηνοθέτης τρελαμένος με την Barbara και αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία για τη ζωή της.
Προσλαμβάνει την Μπριζίτ, μια ηθοποιό – τραγουδίστρια κι αρχίζουν οι πρόβες και τα γυρίσματα. Η Μπριζίτ δουλεύει τον χαρακτήρα, τη φωνή, τα τραγούδια, τις παρτιτούρες, τις χειρονομίες, το... πλέξιμο, μπαίνει στο πετσί του ρόλου. Σύντομα, θα αρχίσει να ζηλεύει τον χαρακτήρα που θα ενσαρκώσει όσο αυτός μεγαλώνει μέσα της και την καταλαμβάνει, μέχρι που κανείς δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει πια την ηθοποιό από τον ρόλο. Και ο Ιβ, μαγεμένος από το ίνδαλμά του, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στη συγκίνηση που νιώθει καθώς κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.
Η άποψή μας: Κάτι σαν τη Dalida, έτσι; Καμία σχέση! Η Dalida και πιο γνωστή τραγουδίστρια ήταν από την Barbara και η κινηματογραφική βιογραφία που της επιφύλαξε η Lisa Azuelos είχε ολοφάνερα το βλέμμα στραμμένο στο κοινό μεν, χωρίς να κάνει συμβιβασμούς δε. Ήταν μια ταινία που είτε σου άρεσε είτε δεν σου άρεσε, μπορούσες τουλάχιστον να την παρακολουθήσεις. Ο Amalric κάνει κάτι τόσο μπερδεμένο, τόσο διανοουμενίστικο, τόσο επιτηδευμένο, τόσο... βαρετό εντέλει, που είναι να απορείς. Πάει χαράμι η παρουσία και η ερμηνεία της για άλλη μια φορά εξαιρετικής Jeanne Balibar.
Βλέπουμε ολόκληρες σκηνές και φαίνεται ότι είναι σκηνές από γυρίσματα, από τα γυρίσματα της ταινίας (ταινία μέσα στην ταινία δηλαδή). Αυτοσχεδιασμοί, αδιάφορες σεκάνς, μοντάζ ότι να'ναι, και καλά στο όνομα μιας προχωρημενιάς. Κι αν δεν ανατρέξεις τελικά στη wikipedia ή αλλαχού διαδικτυακώς, δεν βγαίνεις σοφότερος σχετικά με το ποια ήταν η Barbara! Θέλω να πω: είναι κάποιος θεατής και πάει να δει αυτήν την ταινία με τον τίτλο Barbara. Δεν γνώριζε πριν δει την ταινία ποια ήταν η Barbara. Ε, μετά το πέρας της θα συνεχίζει να μην γνωρίζει ποια ήταν η Barbara! Επομένως, σε ποιους απευθύνεται ο Amalric; Μόνο σε όσους γνώριζαν την Barbara; Της γυναίκας με τα μαύρα; Και οι υπόλοιποι; Χμ... Αποσπασματικότητα και το γνωστό πχια τι είναι ζωή και τι αναπαράσταση και πόσο το σινεμά μπορεί να «συλλάβει» την αλήθεια. Να κλείσει τη ζωή ενός ανθρώπου σε κάτι κοντά στις δύο ώρες μιας ταινίας.
Ωραία όλα αυτά αλλά τελικά... μηδέν εις το πηλίκον! Ας γυρίσει κάποιος μια... κανονική βιογραφία για τη γυναίκα, που φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα και ως προσωπικότητα και ως βίος (ομολογώ πως δεν την γνώριζα). Μέχρι και με το Aids τα έβαλε. Αλλά ο Amalric το λέει χαρακτηριστικά σε μια από τις ειλικρινείς σκηνές της ταινίας. Όχι τις... ποιητικές. Όταν τον ρωτάει η Balibar «τελικά αυτή η ταινία είναι για την Barbara ή για εσάς;» εκείνος απαντάει: «το ίδιο δεν είναι;». Ε, όχι ρε φίλε μου, δεν είναι το ίδιο...
Η υπόθεση: Η Monique Andrée Serf (γεννημένη στις 9 Ιουνίου του 1930 – απεβίωσε στις 24 Νοεμβρίου του 1997), ήταν μια διάσημη Γαλλίδα τραγουδίστρια γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Barbara. Το ψευδώνυμό της το πήρε από τη γιαγιά της, μια Ρωσίδα από την Οδησσό. Το τραγούδι της «L'Aigle noir» πούλησε ένα εκατομμύριο κόπιες μέσα σε 12 ώρες! Ήταν γνωστή για τη σχέση της με τον Jacques Brel. Ο Ιβ είναι ένας σκηνοθέτης τρελαμένος με την Barbara και αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία για τη ζωή της.
Προσλαμβάνει την Μπριζίτ, μια ηθοποιό – τραγουδίστρια κι αρχίζουν οι πρόβες και τα γυρίσματα. Η Μπριζίτ δουλεύει τον χαρακτήρα, τη φωνή, τα τραγούδια, τις παρτιτούρες, τις χειρονομίες, το... πλέξιμο, μπαίνει στο πετσί του ρόλου. Σύντομα, θα αρχίσει να ζηλεύει τον χαρακτήρα που θα ενσαρκώσει όσο αυτός μεγαλώνει μέσα της και την καταλαμβάνει, μέχρι που κανείς δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει πια την ηθοποιό από τον ρόλο. Και ο Ιβ, μαγεμένος από το ίνδαλμά του, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στη συγκίνηση που νιώθει καθώς κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.
Η άποψή μας: Κάτι σαν τη Dalida, έτσι; Καμία σχέση! Η Dalida και πιο γνωστή τραγουδίστρια ήταν από την Barbara και η κινηματογραφική βιογραφία που της επιφύλαξε η Lisa Azuelos είχε ολοφάνερα το βλέμμα στραμμένο στο κοινό μεν, χωρίς να κάνει συμβιβασμούς δε. Ήταν μια ταινία που είτε σου άρεσε είτε δεν σου άρεσε, μπορούσες τουλάχιστον να την παρακολουθήσεις. Ο Amalric κάνει κάτι τόσο μπερδεμένο, τόσο διανοουμενίστικο, τόσο επιτηδευμένο, τόσο... βαρετό εντέλει, που είναι να απορείς. Πάει χαράμι η παρουσία και η ερμηνεία της για άλλη μια φορά εξαιρετικής Jeanne Balibar.
Βλέπουμε ολόκληρες σκηνές και φαίνεται ότι είναι σκηνές από γυρίσματα, από τα γυρίσματα της ταινίας (ταινία μέσα στην ταινία δηλαδή). Αυτοσχεδιασμοί, αδιάφορες σεκάνς, μοντάζ ότι να'ναι, και καλά στο όνομα μιας προχωρημενιάς. Κι αν δεν ανατρέξεις τελικά στη wikipedia ή αλλαχού διαδικτυακώς, δεν βγαίνεις σοφότερος σχετικά με το ποια ήταν η Barbara! Θέλω να πω: είναι κάποιος θεατής και πάει να δει αυτήν την ταινία με τον τίτλο Barbara. Δεν γνώριζε πριν δει την ταινία ποια ήταν η Barbara. Ε, μετά το πέρας της θα συνεχίζει να μην γνωρίζει ποια ήταν η Barbara! Επομένως, σε ποιους απευθύνεται ο Amalric; Μόνο σε όσους γνώριζαν την Barbara; Της γυναίκας με τα μαύρα; Και οι υπόλοιποι; Χμ... Αποσπασματικότητα και το γνωστό πχια τι είναι ζωή και τι αναπαράσταση και πόσο το σινεμά μπορεί να «συλλάβει» την αλήθεια. Να κλείσει τη ζωή ενός ανθρώπου σε κάτι κοντά στις δύο ώρες μιας ταινίας.
Ωραία όλα αυτά αλλά τελικά... μηδέν εις το πηλίκον! Ας γυρίσει κάποιος μια... κανονική βιογραφία για τη γυναίκα, που φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα και ως προσωπικότητα και ως βίος (ομολογώ πως δεν την γνώριζα). Μέχρι και με το Aids τα έβαλε. Αλλά ο Amalric το λέει χαρακτηριστικά σε μια από τις ειλικρινείς σκηνές της ταινίας. Όχι τις... ποιητικές. Όταν τον ρωτάει η Balibar «τελικά αυτή η ταινία είναι για την Barbara ή για εσάς;» εκείνος απαντάει: «το ίδιο δεν είναι;». Ε, όχι ρε φίλε μου, δεν είναι το ίδιο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Απριλίου 2018 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική