Επιχείρηση: Μαμά
του Esben Toft Jacobsen. Με τις φωνές των Edvin Ryding, Tuva Novotny, Gustaf Hammarsten, Lennart Jähkel, Sissela Kyle, Leif Andrée
Can't you feel my heart, Can't you feel my heart
του zerVo (@moviesltd) 
Έχοντας επιλέξει να ακολουθήσουν δημιουργικά μονοπάτια διαφορετικά από εκείνα της πιο εμπορικής, ονομαστής, διαφημισμένης animation τακτικής, οι βορειοευρωπαίοι τις τελευταίες δεκαετίες έχουν πραγματοποιήσει άλματα στον χώρο του κινουμένου σχεδίου, με συνέπεια πλέον να συγκαταλέγονται μεταξύ των πλέον ελπιδοφόρων σχολών του είδους. Ακόμη μια απόδειξη για το εναλλακτικό μοτίβο δράσης που έχουν τραβήξει οι Σκανδιναβοί σχεδιαστές, ορίζει και η περίπτωση του Beyond Beyond, που παρόλο τον πιασάρικο ελληνικό, πεντακάθαρα στημένο για να τραβήξει το βλέμμα των σινεφίλ μπόμπιρων, τίτλο του, κατά κύριο λόγο απευθύνεται σε κοινό πιο ενήλικο, έμπειρο και ικανό να αποκωδικοποιήσει τις δυναμικά σουρεαλιστικές εικόνες που απλόχερα προσφέρει.
Οι εφιάλτες που στριφογυρνούν στο άμαθο μυαλουδάκι του νεαρού κούνελου Τζόνα, από την ημέρα που η λατρεμένη του μητέρα χάθηκε για πάντα, δεν λένε να καταλαγιάσουν, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αγωνία στην ψυχή του για το που ακριβώς μπορεί να βρίσκεται. Έχοντας αποτραβηχτεί συντροφιά με τον μονάκριβο πατέρα του που πλέον έχει αναλάβει ολοκληρωτικά την προστασία του, πάνω σε μια μαούνα καταμεσίς του πελάγους, δεν αφήνει ούτε μια στιγμή που να μην σκεφτεί την πιθανότητα να συναντήσει και πάλι εκείνη που τον έφερε στον κόσμο, έχοντας δώσει όρκο να κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει.
Η τελευταία ανάμνηση από εκείνη, άλλωστε, να χάνεται στον ορίζοντα, γαντζωμένη στα νύχια του αρπακτικού Φτερωτού Βασιλιά, έχει δημιουργήσει στο μυαλό του το σχέδιο αναζήτησης του ιπτάμενου γίγαντα που την έκλεψε. Παρακούοντας τις εντολές του πατέρα του, να παραμείνει ήσυχος ενόσω εκείνος απουσιάζει για να μαζέψει προμήθειες, ο ολομόναχος, αδύναμος αλλά και με άγνοια κινδύνου Τζόνα θα πέσει με το πλοιάριο στο μάτι μιας θαλάσσιας τρικυμίας, που θα τον παρασύρει στο σκοτεινό βυθό του ωκεανού της απεραντοσύνης, εκεί που θα αντιληφθεί την ύπαρξη ενός άλλου, καινούργιου, διαφορετικού κόσμου. Εκεί που ένα κρυφό προαίσθημα μέσα του, τον κάνει να πιστεύει ακράδαντα πως θα βρει και πάλι την λατρεμένη του μητέρα.
Με τις δραματικές συνέπειες της απώλειας και με το πως την αντιλαμβάνεται κάποιος που δεν έχει προετοιμαστεί γι αυτήν, την βιώνει μα δεν καταφέρνει ποτέ του να την εξηγήσει και το κυριότερο να την αποδεχτεί, ασχολείται το πιο πρόσφατο κινούμενο σχέδιο, υπογραφής του Esben Toft Jacobsen, που ήδη έχει αποκτήσει διεθνές κοινό χάρη στο πολυβραβευμένο του The Great Bear. Το μονοπάτι που διαλέγει να ακολουθήσει παρέα με το CGI πενάκι του ο Σουηδός, λογικότατα πολύχρωμο, ρυθμικό και με φειδώ στο να μην ξεφύγει χρονικά πάνω από το 90λεπτο, δεν είναι όμοιο με καμίας Disney, Pixar, Dreamworks, μιας και τα πλάνα του δεν συμμαχούν με τον ρεαλισμό και την γραμμικότητα στην σκέψη. Πιο πολύ μοιάζει να είναι ένας πανάξιος μαθητής της σχολής Miyazaki ο καλλιτέχνης, που στην δικής του αλληγορικής σύλληψης περιπλάνηση του ορφανού (κι ας μην το ξέρει) πιτσιρίκου σε έναν κόσμο άγριο, αδυσώπητο και εχθρικό, αποτίνει φόρο τιμής στην αριστουργηματική Chihiro.
Με τον μικρούλη και άμαθο κουνελάκο να τα βάζει με κάθε λογής αντιξοότητες, προκειμένου να βρει ξανά μπροστά του την λατρεμένη του μητέρα - κύματα, καταιγίδες, έναν γλαφυρό μουσάτο δειλό κόπρο που ορίζει τον αστείο κομπανιέρο του, μέχρι και με το θαλάσσιο Κράκεν, που διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στον εδώ και τον άλλο κόσμο - το φιλμ οδηγείται στο λυτρωτικό, μα όχι και happy end, φινάλε του, εκεί που μέσα σε συγκινησιακή φόρτιση αντιλαμβάνονται όλοι, πως καμία αγαπημένη μορφή δεν σβήνει, αν η μνήμη του διατηρηθεί για πάντα ζωντανή. Όπως ακριβώς το περιέγραψε προ καιρού, στον οσκαρούχο πλέον Coco της η Pixar.
Που σύμφωνοι, εδώ στην Επιχείρηση: Μαμά, δεν διακρίνουμε ανάλογη σχεδιαστική αρτιότητα, ούτε εφάμιλλη σεναριακή έμπνευση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ιστορία που περιγράφει δεν είναι γλυκιά, τρυφερή, ανθρώπινη και ζεστή, δοσμένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ώστε να την ξανασυναντήσει ως ανάμνηση, η θωριά του ενήλικα, που την έχει αποθηκευμένη κάπου στο βάθος της θύμησης του. Αξιόλογη προσπάθεια. Που δικαιούται αναγνώρισης.
Η τελευταία ανάμνηση από εκείνη, άλλωστε, να χάνεται στον ορίζοντα, γαντζωμένη στα νύχια του αρπακτικού Φτερωτού Βασιλιά, έχει δημιουργήσει στο μυαλό του το σχέδιο αναζήτησης του ιπτάμενου γίγαντα που την έκλεψε. Παρακούοντας τις εντολές του πατέρα του, να παραμείνει ήσυχος ενόσω εκείνος απουσιάζει για να μαζέψει προμήθειες, ο ολομόναχος, αδύναμος αλλά και με άγνοια κινδύνου Τζόνα θα πέσει με το πλοιάριο στο μάτι μιας θαλάσσιας τρικυμίας, που θα τον παρασύρει στο σκοτεινό βυθό του ωκεανού της απεραντοσύνης, εκεί που θα αντιληφθεί την ύπαρξη ενός άλλου, καινούργιου, διαφορετικού κόσμου. Εκεί που ένα κρυφό προαίσθημα μέσα του, τον κάνει να πιστεύει ακράδαντα πως θα βρει και πάλι την λατρεμένη του μητέρα.
Με τις δραματικές συνέπειες της απώλειας και με το πως την αντιλαμβάνεται κάποιος που δεν έχει προετοιμαστεί γι αυτήν, την βιώνει μα δεν καταφέρνει ποτέ του να την εξηγήσει και το κυριότερο να την αποδεχτεί, ασχολείται το πιο πρόσφατο κινούμενο σχέδιο, υπογραφής του Esben Toft Jacobsen, που ήδη έχει αποκτήσει διεθνές κοινό χάρη στο πολυβραβευμένο του The Great Bear. Το μονοπάτι που διαλέγει να ακολουθήσει παρέα με το CGI πενάκι του ο Σουηδός, λογικότατα πολύχρωμο, ρυθμικό και με φειδώ στο να μην ξεφύγει χρονικά πάνω από το 90λεπτο, δεν είναι όμοιο με καμίας Disney, Pixar, Dreamworks, μιας και τα πλάνα του δεν συμμαχούν με τον ρεαλισμό και την γραμμικότητα στην σκέψη. Πιο πολύ μοιάζει να είναι ένας πανάξιος μαθητής της σχολής Miyazaki ο καλλιτέχνης, που στην δικής του αλληγορικής σύλληψης περιπλάνηση του ορφανού (κι ας μην το ξέρει) πιτσιρίκου σε έναν κόσμο άγριο, αδυσώπητο και εχθρικό, αποτίνει φόρο τιμής στην αριστουργηματική Chihiro.
Με τον μικρούλη και άμαθο κουνελάκο να τα βάζει με κάθε λογής αντιξοότητες, προκειμένου να βρει ξανά μπροστά του την λατρεμένη του μητέρα - κύματα, καταιγίδες, έναν γλαφυρό μουσάτο δειλό κόπρο που ορίζει τον αστείο κομπανιέρο του, μέχρι και με το θαλάσσιο Κράκεν, που διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στον εδώ και τον άλλο κόσμο - το φιλμ οδηγείται στο λυτρωτικό, μα όχι και happy end, φινάλε του, εκεί που μέσα σε συγκινησιακή φόρτιση αντιλαμβάνονται όλοι, πως καμία αγαπημένη μορφή δεν σβήνει, αν η μνήμη του διατηρηθεί για πάντα ζωντανή. Όπως ακριβώς το περιέγραψε προ καιρού, στον οσκαρούχο πλέον Coco της η Pixar.
Που σύμφωνοι, εδώ στην Επιχείρηση: Μαμά, δεν διακρίνουμε ανάλογη σχεδιαστική αρτιότητα, ούτε εφάμιλλη σεναριακή έμπνευση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ιστορία που περιγράφει δεν είναι γλυκιά, τρυφερή, ανθρώπινη και ζεστή, δοσμένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ώστε να την ξανασυναντήσει ως ανάμνηση, η θωριά του ενήλικα, που την έχει αποθηκευμένη κάπου στο βάθος της θύμησης του. Αξιόλογη προσπάθεια. Που δικαιούται αναγνώρισης.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική