Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα να αποτελεί και την μεγαλύτερη παγίδα, σε πιθανό τεστ γνώσεων γεωγραφίας, στο ερώτημα για το "ποια είναι η πρωτεύουσα της Πολιτείας της Καλιφόρνια". Ο νους των συντριπτικά περισσοτέρων θα βαδίσει προς τις μητροπόλεις του Λος Άντζελες, του Σαν Ντιέγκο και του Σαν Φραντσίσκο, άντε να ποντάρει στα αουτσάιντερς του Όκλαντ ή του Φρέσνο, αγνοώντας πως η capital city της Γκόλντεν Στέιτ είναι το, όχι παραλιακό, Σακραμέντο. Μια πόλη που στεγάζει κοντά στο μισό εκατομμύριο ψυχές, με ιδιαίτερη καλλιτεχνική κουλτούρα, υπερηφάνεια για το ιστορικό παρελθόν της γενέτειράς τους, έντονη φιλοδοξία για εμπορική και οικονομική πρόοδο της, μα και ένα σημαντικό μισμάτς: Την άμεση σύγκριση με όλη αυτή την λαμπερή βιτρίνα που εδρεύει σιμά τους, στοιχείο που κάπου στα ψυχικά τους βάθη, δημιουργεί το συναίσθημα του κοντο-επαρχιώτη.

Την τελευταία της χρονιά στο σχετικά αυστηρών αρχών χριστιανικό κολέγιο που φοιτά, διανύει η ευαίσθητη και συνεσταλμένη Κριστίν, μια δεκαεπτάχρονη που ξυπνητή οραματίζεται την στιγμή που θα καταφέρει να αποδράσει από το μουντό Σακραμέντο, για να ξεφύγει μακρυά από την ρουτίνα του, προς τόπους πιο ενδιαφέροντες, ρυθμικούς και ζωντανούς, όπως φαντάζουν στην νεανική της αντίληψη. Τροχοπέδη στις φιλοδοξίες της, μοιάζει να στέκεται η στάση της ίδιας της, της υπερπροστατευτικής της φαμίλιας, μιας νοσοκόμας μάνας που ούτε καν διανοείται πως το κορίτσι της ενδέχεται να ξεμυτίσει από την εστία, ενός πατέρα που ελάχιστα πριν την σύνταξη έχασε την εργασία του κι ενός αλλοπρόσαλλου αδελφού, που μπορεί να έχει καταφέρει να πάρει πτυχίο πανεπιστημιακών σπουδών, μα το ξοδεύει πίσω από τον πάγκο του ταχυφαγείου, που του αποδίδει ένα πενιχρό μεροκάματο.

Ακόμη σκληρότερη θα είναι η αντιμετώπιση από το ίδιο το λύκειο της προβληματισμένης νεαρής - που η επιθυμία της είναι ο περίγυρος να την αποκαλεί Λέιντι Μπερντ, όχι σαν παρατσούκλι, μα σαν το κανονικό της όνομα - που μεθοδικά θα ψαλιδίσει τα φτερά της για το επικείμενο άλμα προς στο γιουνιβέρσιτυ της Νέας Υόρκης, πείθοντας την πως ούτε το μαθησιακό, ούτε το οικονομικό υπόβαθρο διαθέτει για ένα τέτοιο ταξίδι. Και καθώς ο καιρός περνά, οι ημέρες της αποφοίτησης πλησιάζουν, όπως και η διορία για να πάρει απάντηση από τα ιδρύματα, παρέα με τα άγχη της ενηλικίωσης και τα πρώτα δυνατά ερωτικά σκιρτήματα, η Πασχαλίτσα θα καταλάβει, πως μόνο αν στηριχτεί στις ολόδικες της δυνάμεις, θα καταφέρει να πραγματοποιήσει την τεράστια υπέρβαση.

Με την κλεψύδρα να αδειάζει εις βάρος της, ενόσω τα μαντάτα που μαζεύει τριγύρω της δεν μοιάζουν και τόσο ενθαρρυντικά, με τους οικογενειακούς τσακωμούς να ορίζουν αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας και τα ζόρια με τους δεσμούς που μοχθεί για να διατηρήσει ζωντανούς, ερωτικούς τε και φιλικούς, η εύστροφη τινέιτζερ, με όπλο την, σταδιακά και διαρκώς εξελίξιμη,  αποφασιστικότητα της, θα κληθεί να πάρει γενναίες αποφάσεις. Ποιους θα κάνει πέρα και ποιους θα κρατήσει στον κύκλο της, που ολοένα και στενεύει. Ποιοι δικαιούνται την αγάπη της και ποιοι την εκμεταλλεύονται, με τα φαινόμενα εκ πρώτης όψης να απατούν και ελλείψει εμπειρίας να της δίνουν λανθασμένες εντυπώσεις. Ποιοι, τέλος, είναι εκείνοι που ακόμη κι αν δεν το δείχνουν, συμμαχούν με το οπτιμιστικό της πλάνο, που θα σπάσει τα Σακραμέντια δεσμά και ποιοι της στήνουν παγίδες ώστε να παραμείνει το αιώνιο βλαχάκι.

Εμφανώς με παρμένα στοιχεία από προσωπικά βιώματα των νεανικών της χρόνων στην Καλιφορνέζικη γενέτειρα της και με το ανεξάρτητο δημιουργικό πνεύμα του καλού της Noah Baumbach διάχυτο σε κάθε της φιλμική άρθρωση, η indie screen queen της τελευταίας δεκαετίας, Greta Gerwig, πραγματοποιεί το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, με ένα φιλμ αντάξιο των προσδοκιών που άφησε να διαφανούν. Τοποθετώντας το στόρι, πίσω στα 2003, για να σημάνει την αναπαράσταση της δικής της ζόρικης εφηβικής περιόδου, στιγμές που η αγωνία κτυπούσε κόκκινο για το αν θα πετύχει εντέλει το μεγαλεπήβολο πλάνο της, η χαριτωμένη ξανθομάλλα ντιρέκτορας, γραπώνει με άνεση στον γλαφυρό φακό της, την θολής λογικής πραγματικότητα που τυλίγει διαχρονικά τους σε εσωτερική ανισορροπία νέους των μοντέρνων δυτικών κοινωνιών, καθώς βρίσκονται μπροστά στο κρίσιμο ερώτημα ζωής: Και τώρα τι?

Προσωπικά εκτιμώ πως τα δραματικά, φορτισμένα συγκινησιακά στοιχεία του Lady Bird, υπερτερούν των χιουμοριστικών, αν και η δόσεις που σερβίρονται αμφότερα είναι τόσο όμορφα μελετημένες, που τα όρια μεταξύ τους, εντέχνως δυσδιάκριτα, φωτογραφίζουν ουσιαστικά τον ψυχικό κόσμο των 18άρηδων, που δεν πιάνουν μονομιάς αν κάτι στο διάβα τους συμβαίνει για καλό ή για κακό τους. Ελπιδοφόρα φωτισμένη ατμόσφαιρα, θερμή, έντονα χρωματισμένη και ξάστερη, αποξαρχής δημιουργεί κλίμα για το λυτρωτικά αναμενόμενο happy end, ώρα που η θυγάτηρ, επιτέλους θα αποτινάξει από πάνω της την ασπίδα προστασίας του nickname, για να προχωρήσει μπροστά, με πυγμή και πάθος, με ηθικές αρχές και πίστη στις δυνάμεις της, για να επιτύχει τον μεγάλη της σκοπό.

Ακόμη μια σπουδαία πρωταγωνιστική στιγμή, για την, δεν την λες και κούκλα, σίγουρα την αποκαλείς εκφραστικότατη όμως, Saoirse Ronan, μια ολόκληρη δεκαετία μετά την σύσταση της στο εξαιρετικό Atonement, που της χαρίζει την τρίτη Οσκαρική της nod, ελάχιστο καιρό μετά από αυτή στο επίσης αβανταδόρικο ρολιστικά Brooklyn. Κι όλα αυτά η κουκλίτσα από το Μπρονξ, τα έχει επιτύχει πριν καν συμπληρώσει τα 25 της έτη, στοιχείο που δείχνει πως το μέλλον, με τόσες πολλές και προσεγμένες επιλογές, ολοκληρωτικά της ανήκει. Όπως ανήκει και στην μέντορα της εδώ, που της δάνεισε το ντύμα των αναμνήσεων της, ώστε να την αναπαραστήσει, καθρεφτίζοντας στην μορφή της Lady Bird τόσες και τόσες μυριάδες αδύναμες εντομούλες, που κάθε άνοιξη ονειρεύονται να εξελιχθούν σε Sacramento Queens. Χαρά στην νιότη τους, ενάντια σε όποια αντιξοότητα, ποτέ να μην το βάλουν χάμω!