Black Panther
του Ryan Coogler. Με τους Chadwick Boseman, Michael B. Jordan, Lupita Nyong’o, Danai Gurira, Martin Freeman, Daniel Kaluuya, Letitia Wright, Winston Duke, Angela Bassett, Forest Whitaker, Andy Serkis
Ο βασιλιάς απέθανε! Ζήτω ο βασιλιάς!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Κάτι παραπάνω πια από μια απλή, κόμικ ταινία
Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1986 (!!!) Ryan Coogler. Προηγήθηκαν τα φιλμ «Μια στάση πριν το τέλος» (Fruitvale Station, 2013) και «Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου» (Creed, 2015). Και στις τρεις ταινίες πρωταγωνιστής είναι ο Michael B. Jordan, που εδώ τον βλέπουμε στο ρόλο του Erik Killmonger. Οι δυο τους θα συνεργαστούν εκ νέου και στη τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που ετοιμάζει ο Coogler με τίτλο «Wrong Answer».
Η πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο χαρακτήρας του Black Panther ήταν στο κόμικ της Marvel «Fantastic Four Vol. 1» το 1966. Και αυτή είναι η πρώτη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο συγκεκριμένος ήρωας, ο οποίος όμως εμφανίστηκε κινηματογραφικά για πρώτη φορά το 2016 στην ταινία «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος». Η ταινία στοίχισε περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια για να ολοκληρωθεί. Οι εισπράξεις της παγκοσμίως αυτήν τη στιγμή φτάνουν τα 1,18 δισεκατομμύρια δολάρια!!! Είναι η πρώτη ταινία μετά το «Avatar» που κατόρθωσε να παραμείνει στο Νο1 του αμερικάνικου box office για πέντε συνεχόμενες εβδομάδες! Την επόμενη εβδομάδα οι εισπράξεις της ταινίας στις ΗΠΑ θα την έχουν καταστήσει την πέμπτη πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών για τις ΗΠΑ!
Η υπόθεση: Η Γουακάντα είναι μια φτωχή, αφρικανική χώρα. Τουλάχιστον, αυτό είναι που επιδιώκουν οι ηγέτες της χώρας να πιστέψει ο υπόλοιπος κόσμος. Εντωμεταξύ, όχι μόνον είναι πολύ πλούσια αλλά και τεχνολογικά πάρα πολύ μπροστά! Κι όλα αυτά εξαιτίας του γεγονότος ότι διαθέτει βιμπράνιο, το πιο ανθεκτικό μέταλλο στον κόσμο, το μέταλλο από το οποίο είναι κατασκευασμένη η ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα! Μετά το θάνατο του βασιλιά Τ'Τσάκα σε τρομοκρατική ενέργεια, ο γιος του, ο Τ'Τσάλα είναι έτοιμος να γίνει ο νέος βασιλιάς – κάτι που συνεπακόλουθα σημαίνει πως θα γίνει και ο νέος Μαύρος Πάνθηρας, ένας υπερήρωας δηλαδή, ένας από την ομάδα των Εκδικητών. Κι όντως ανεβαίνει τελετουργικά στην εξουσία. Αμέσως, όμως, καλείται να αντιμετωπίσει την πρώτη μεγάλη κρίση.
Ο Ουλίσες Κλο, όντας ένας διάσημος λαθρέμπορος όπλων, κλέβει βιμπράνιο και είναι έτοιμος να το μοσχοπουλήσει, κάτι που θα οδηγήσει σε παραγωγή πανίσχυρων όπλων και αυτό είναι το μόνο πράγμα, που δεν επιθυμεί κανείς στην Γουακάντα. Στην υπόθεση εμπλέκεται ο υψηλόβαθμος πράκτορας της CIA, Έβερετ Ρος κι ένας παράξενος τύπος, ονόματι Έρικ Κιλμόνγκερ. Ο Κιλμόνγκερ έχει σχέση με την Γουακάντα. Τα σκοτεινά του κίνητρα έχουν να κάνουν με κάτι άσχημο που συνέβη κατά το παρελθόν και τον έχει στιγματίσει για πάντα. Είναι δυνατός, έχει σχέδιο, υπομονή και ευκαιρία να πραγματοποιήσει το καταστροφικό του όραμα. Θα καταφέρει ο Τ'Τσάλα να τον σταματήσει;
Η άποψή μας: Αυτό το... αιλουροειδές ξάφνιασε πολλούς. Η εντυπωσιακή εισπρακτική (και καλλιτεχνική, γιατί όχι;) επιτυχία μιας ταινίας βασισμένης σε κόμικ ήρωα, ενός μπλοκμπάστερ με κυρίαρχο το Αφροαμερικάνικο καστ (οι μόνοι λευκοί είναι οι Martin Freeman και Andy Serkis – εντάξει, παίζουν και κάποιοι άγνωστοι Απωανατολίτες ηθοποιοί, στις σκηνές τις γυρισμένες στην Κορέα) έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Καταρχάς, να δούμε τα πράγματα ψυχρά, υπολογιστικά και... χολιγουντιανά: απεδείχθη περίτρανα πως εκεί έξω υπάρχουν Αφροαμερικάνοι έτοιμοι να συρρεύσουν αθρόα στις κινηματογραφικές αίθουσες για να δουν ταινίες με υπερήρωες δικούς τους ανθρώπους! Θεατές που θα πληρώσουν το αντίτιμο του εισιτηρίου στο box office ενώ ως τώρα αδιαφορούσαν για τα έργα που προβάλλονταν στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Οπότε, πιο εύκολα πλέον θα παίρνουν το πράσινο φως για να γυριστούν ταινίες με μαύρους (υπερ)ήρωες. Κάτι ανάλογο έγινε πέρσι με την τρελή εισπρακτική πορεία της «Wonder Woman» (DC Comics εκεί, Marvel Comics εδώ). Ναι, μια ταινία με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα σε ρόλο υπερηρωίδας μπορεί να γίνει τρομερή οικονομική επιτυχία, καθώς προσελκύει κι ένα κοινό που αδιαφορούσε (λογικά) μέχρι πρότινος για το είδος. Εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ των δύο ταινιών: το «Black Panther» το σκηνοθέτησε μαύρος σκηνοθέτης, το «Wonder Woman» το σκηνοθέτησε γυναίκα σκηνοθέτιδα. Και κάτι πάρα πολύ σημαντικό: και οι δύο είναι πάρα πολύ καλές ταινίες – κι όχι μόνον για το είδος τους! Και οι δύο είναι ταινίες που εννοείται πως έχουν τη δράση, την περιπέτεια, το θέαμα σε πρώτο πλάνο, δεν κωλώνουν όμως να μιλήσουν και βαθύτερα, για πράγματα σημαντικά, με ωραίο, εύληπτο, λαϊκό μα όχι λαϊκίστικο τρόπο. Να πουσάρουν μια ατζέντα καθόλου δημοφιλή μέχρι πρότινος στους λευκούς χαρτογιακάδες που κάνουν τα κουμάντα στους λόφους πάνω από το Λος Άντζελες. Αν και πάντα όταν γίνονται τομές, όταν συμβαίνουν ριζικές αλλαγές, υπάρχουν και... παρενέργειες. Πχ, υπάρχουν πλέον άνθρωποι που θέλουν να πάνε διακοπές στην... Γουακάντα!
Σε ένα μη υπαρκτό, φανταστικό μέρος, δημιουργημένο από τη φαντασία ανθρώπων όπως ο Stan Lee (και πάλι κάνει cameo εμφάνιση ο παππούς!) - ήτοι, εν έτη 2018, υπάρχουν άνθρωποι στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο που αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία! Μικρό το κακό: έτσι κι αλλιώς μικρόνοες και ηλίθιοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν εις τους αιωνες των αιώνων, αμήν... Γιατί είναι σημαντική αυτή η ταινία; Μα γιατί μιλάει εντελώς ρεαλιστικά για το πρόβλημα του ρατσισμού. Και μέσω του χαρακτήρα του Killmonger μας παραπέμπει στη δράση των... Μαύρων Πάνθηρων, της ριζοσπαστικής εκείνης οργάνωσης που πάλευε για να αποκτήσουν οι μαύροι όλα όσα δικαιωματικά τους ανήκαν, μέσω της βίας. Της ένοπλης πάλης. Προσέξτε τώρα: ο Killmonger είναι ο... κακός της ιστορίας. Και η ταινία πριμοδοτεί τη θέση πως η ενδυνάμωση (το περίφημο empowerement) των Αφροαμερικάνων είναι γραφτό να γίνει και θα γίνει. Αλλά δεν θα γίνει μέσω της βίας αλλά μέσω της μόρφωσης.
Ο Killmonger, παιδί του κινήματος των Μαύρων Πάνθηρων, υποστηρίζει τη βία. Είπαμε, είναι ο κακός της ιστορίας. Όμως, του δίνονται δεκάδες ελαφρυντικά. Και ο θεατής εντέλει δεν τον μισεί. Ίσα – ίσα: αυτός είναι ένας «κακός» που ο θεατής συμπαθεί. Και κατανοεί τα επιχειρήματά του. Και νιώθει την αγανάκτησή του. Και αντιλαμβάνεται τον ιερό θυμό του. Τόσα χρόνια καταπίεσης, κακομεταχείρισης, περιθωριοποίησης κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να απαντηθούν. Το θέμα είναι: πως θα δοθεί αυτή η απάντηση. Εντάξει, λειαίνει τις γωνίες ο σκηνοθέτης, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό το γεγονός ότι αναπτύσσονται και οι δύο τάσεις που αφορούν το emporewement. Από εκεί και πέρα και το στοιχείο της περιπέτειας είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό, και τα ειδικά εφέ κάνουν παπάδες και μπόλικος φεμινισμός υπάρχει (με τις εντυπωσιακές γυναίκες πολεμίστριες), και υπάρχει χώρος και για χιούμορ, και σασπένς, και ανατροπές.
Δεν θα μετανιώσετε αν τελικά αποφασίσετε να πάτε να δείτε την ταινία. Θα περάσετε εξαιρετικά και μετά το πέρας της ταινίας και θα έχετε ψυχαγωγηθεί και θα έχετε μάθει πέντε, έξι πράγματα σχετικά με το φυλετικό πρόβλημα στις ΗΠΑ και κατ' επέκταση το ρατσιστικό πρόβλημα παντού στον κόσμο. Δεν είναι και λίγο. Αρκεί να μην πάρετε κι εσείς κάποιον χάρτη της Αφρικής κι αρχίσετε να ψάχνετε απελπισμένα για την Γουακάντα...
Η υπόθεση: Η Γουακάντα είναι μια φτωχή, αφρικανική χώρα. Τουλάχιστον, αυτό είναι που επιδιώκουν οι ηγέτες της χώρας να πιστέψει ο υπόλοιπος κόσμος. Εντωμεταξύ, όχι μόνον είναι πολύ πλούσια αλλά και τεχνολογικά πάρα πολύ μπροστά! Κι όλα αυτά εξαιτίας του γεγονότος ότι διαθέτει βιμπράνιο, το πιο ανθεκτικό μέταλλο στον κόσμο, το μέταλλο από το οποίο είναι κατασκευασμένη η ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα! Μετά το θάνατο του βασιλιά Τ'Τσάκα σε τρομοκρατική ενέργεια, ο γιος του, ο Τ'Τσάλα είναι έτοιμος να γίνει ο νέος βασιλιάς – κάτι που συνεπακόλουθα σημαίνει πως θα γίνει και ο νέος Μαύρος Πάνθηρας, ένας υπερήρωας δηλαδή, ένας από την ομάδα των Εκδικητών. Κι όντως ανεβαίνει τελετουργικά στην εξουσία. Αμέσως, όμως, καλείται να αντιμετωπίσει την πρώτη μεγάλη κρίση.
Ο Ουλίσες Κλο, όντας ένας διάσημος λαθρέμπορος όπλων, κλέβει βιμπράνιο και είναι έτοιμος να το μοσχοπουλήσει, κάτι που θα οδηγήσει σε παραγωγή πανίσχυρων όπλων και αυτό είναι το μόνο πράγμα, που δεν επιθυμεί κανείς στην Γουακάντα. Στην υπόθεση εμπλέκεται ο υψηλόβαθμος πράκτορας της CIA, Έβερετ Ρος κι ένας παράξενος τύπος, ονόματι Έρικ Κιλμόνγκερ. Ο Κιλμόνγκερ έχει σχέση με την Γουακάντα. Τα σκοτεινά του κίνητρα έχουν να κάνουν με κάτι άσχημο που συνέβη κατά το παρελθόν και τον έχει στιγματίσει για πάντα. Είναι δυνατός, έχει σχέδιο, υπομονή και ευκαιρία να πραγματοποιήσει το καταστροφικό του όραμα. Θα καταφέρει ο Τ'Τσάλα να τον σταματήσει;
Η άποψή μας: Αυτό το... αιλουροειδές ξάφνιασε πολλούς. Η εντυπωσιακή εισπρακτική (και καλλιτεχνική, γιατί όχι;) επιτυχία μιας ταινίας βασισμένης σε κόμικ ήρωα, ενός μπλοκμπάστερ με κυρίαρχο το Αφροαμερικάνικο καστ (οι μόνοι λευκοί είναι οι Martin Freeman και Andy Serkis – εντάξει, παίζουν και κάποιοι άγνωστοι Απωανατολίτες ηθοποιοί, στις σκηνές τις γυρισμένες στην Κορέα) έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Καταρχάς, να δούμε τα πράγματα ψυχρά, υπολογιστικά και... χολιγουντιανά: απεδείχθη περίτρανα πως εκεί έξω υπάρχουν Αφροαμερικάνοι έτοιμοι να συρρεύσουν αθρόα στις κινηματογραφικές αίθουσες για να δουν ταινίες με υπερήρωες δικούς τους ανθρώπους! Θεατές που θα πληρώσουν το αντίτιμο του εισιτηρίου στο box office ενώ ως τώρα αδιαφορούσαν για τα έργα που προβάλλονταν στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Οπότε, πιο εύκολα πλέον θα παίρνουν το πράσινο φως για να γυριστούν ταινίες με μαύρους (υπερ)ήρωες. Κάτι ανάλογο έγινε πέρσι με την τρελή εισπρακτική πορεία της «Wonder Woman» (DC Comics εκεί, Marvel Comics εδώ). Ναι, μια ταινία με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα σε ρόλο υπερηρωίδας μπορεί να γίνει τρομερή οικονομική επιτυχία, καθώς προσελκύει κι ένα κοινό που αδιαφορούσε (λογικά) μέχρι πρότινος για το είδος. Εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ των δύο ταινιών: το «Black Panther» το σκηνοθέτησε μαύρος σκηνοθέτης, το «Wonder Woman» το σκηνοθέτησε γυναίκα σκηνοθέτιδα. Και κάτι πάρα πολύ σημαντικό: και οι δύο είναι πάρα πολύ καλές ταινίες – κι όχι μόνον για το είδος τους! Και οι δύο είναι ταινίες που εννοείται πως έχουν τη δράση, την περιπέτεια, το θέαμα σε πρώτο πλάνο, δεν κωλώνουν όμως να μιλήσουν και βαθύτερα, για πράγματα σημαντικά, με ωραίο, εύληπτο, λαϊκό μα όχι λαϊκίστικο τρόπο. Να πουσάρουν μια ατζέντα καθόλου δημοφιλή μέχρι πρότινος στους λευκούς χαρτογιακάδες που κάνουν τα κουμάντα στους λόφους πάνω από το Λος Άντζελες. Αν και πάντα όταν γίνονται τομές, όταν συμβαίνουν ριζικές αλλαγές, υπάρχουν και... παρενέργειες. Πχ, υπάρχουν πλέον άνθρωποι που θέλουν να πάνε διακοπές στην... Γουακάντα!
Σε ένα μη υπαρκτό, φανταστικό μέρος, δημιουργημένο από τη φαντασία ανθρώπων όπως ο Stan Lee (και πάλι κάνει cameo εμφάνιση ο παππούς!) - ήτοι, εν έτη 2018, υπάρχουν άνθρωποι στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο που αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία! Μικρό το κακό: έτσι κι αλλιώς μικρόνοες και ηλίθιοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν εις τους αιωνες των αιώνων, αμήν... Γιατί είναι σημαντική αυτή η ταινία; Μα γιατί μιλάει εντελώς ρεαλιστικά για το πρόβλημα του ρατσισμού. Και μέσω του χαρακτήρα του Killmonger μας παραπέμπει στη δράση των... Μαύρων Πάνθηρων, της ριζοσπαστικής εκείνης οργάνωσης που πάλευε για να αποκτήσουν οι μαύροι όλα όσα δικαιωματικά τους ανήκαν, μέσω της βίας. Της ένοπλης πάλης. Προσέξτε τώρα: ο Killmonger είναι ο... κακός της ιστορίας. Και η ταινία πριμοδοτεί τη θέση πως η ενδυνάμωση (το περίφημο empowerement) των Αφροαμερικάνων είναι γραφτό να γίνει και θα γίνει. Αλλά δεν θα γίνει μέσω της βίας αλλά μέσω της μόρφωσης.
Ο Killmonger, παιδί του κινήματος των Μαύρων Πάνθηρων, υποστηρίζει τη βία. Είπαμε, είναι ο κακός της ιστορίας. Όμως, του δίνονται δεκάδες ελαφρυντικά. Και ο θεατής εντέλει δεν τον μισεί. Ίσα – ίσα: αυτός είναι ένας «κακός» που ο θεατής συμπαθεί. Και κατανοεί τα επιχειρήματά του. Και νιώθει την αγανάκτησή του. Και αντιλαμβάνεται τον ιερό θυμό του. Τόσα χρόνια καταπίεσης, κακομεταχείρισης, περιθωριοποίησης κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να απαντηθούν. Το θέμα είναι: πως θα δοθεί αυτή η απάντηση. Εντάξει, λειαίνει τις γωνίες ο σκηνοθέτης, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό το γεγονός ότι αναπτύσσονται και οι δύο τάσεις που αφορούν το emporewement. Από εκεί και πέρα και το στοιχείο της περιπέτειας είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό, και τα ειδικά εφέ κάνουν παπάδες και μπόλικος φεμινισμός υπάρχει (με τις εντυπωσιακές γυναίκες πολεμίστριες), και υπάρχει χώρος και για χιούμορ, και σασπένς, και ανατροπές.
Δεν θα μετανιώσετε αν τελικά αποφασίσετε να πάτε να δείτε την ταινία. Θα περάσετε εξαιρετικά και μετά το πέρας της ταινίας και θα έχετε ψυχαγωγηθεί και θα έχετε μάθει πέντε, έξι πράγματα σχετικά με το φυλετικό πρόβλημα στις ΗΠΑ και κατ' επέκταση το ρατσιστικό πρόβλημα παντού στον κόσμο. Δεν είναι και λίγο. Αρκεί να μην πάρετε κι εσείς κάποιον χάρτη της Αφρικής κι αρχίσετε να ψάχνετε απελπισμένα για την Γουακάντα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 από την Feelgood Entertainment
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική