Στρίγγλες
του Άγγελου Κοβότσου
Τεντώστε τ' αυτιά σας!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Είναι από τη Θεσσαλονίκη και μας αρέσουν!
Οι StringLESS είναι ένα φωνητικό σχήμα με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το όνομά τους είναι ένα λογοπαίγνιο με διττή ανάγνωση: μία στα αγγλικά με την έννοια «without strings» (χωρίς έγχορδα) και μία στα ελληνικά, «στρίγγλες», τα μυθικά πλάσματα της ελληνικής παράδοσης. Στο ρεπερτόριό τους ακούγονται παραδοσιακά τραγούδια από τα Βαλκάνια, την Ήπειρο, τον Πόντο, τη Μακεδονία, την νεότερη αστική μουσική της Σμύρνης, τα ρετρό του 30 και τα ρεμπέτικα. Η πολυφωνική ενορχήστρωση είναι το ζητούμενο ακόμα και σε κομμάτια που δεν είναι από τη φύση τους πολυφωνικά. Όλες οι ενορχηστρώσεις γίνονται από το γκρουπ δημιουργώντας άλλοτε μια εντελώς πρωτότυπη και διαφορετική πρόταση για κάποιο τραγούδι, άλλοτε είναι απλώς μια μεταγραφή των μουσικών οργάνων που συνοδεύουν μια μελωδία σε ήχο που μπορεί να παράγει το ανθρώπινο σώμα, είτε σαν πνευστό είτε σαν κρουστό. Τις StringLESS την ώρα που ολοκληρώθηκε το ντοκιμαντέρ αποτελούσαν οι: Αλμπένα Ιβάνοβα Κούτοβα, Βασιλική Αλεξίου, Δωροθέα Μιχαήλ, Έλσα Μουρατίδου και Κατερίνα Μαυροφρύδου. Από το αρχικό σχήμα λείπουν οι Ελιόνα Σινιάρι και η Αλεξία Χρυσομάλλη. Στο ντοκιμαντέρ δεν εμφανίζεται καθόλου η Στέλλα Γιαλτζή. Τέλος, μάνατζερ του συγκροτήματος είναι η Χριστίνα Κωστάκη.
Η ταινία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο κοινό της Θεσσαλονίκης, στη διάρκεια του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τιμήθηκε με την μαζική προσέλευση του κοινού (sold out και στις δυο προβολές) και με το Βραβείο Κοινού για ελληνική παραγωγή μεγάλου μήκους.
Η υπόθεση: Μια ορχήστρα αποτελείται από: μία κιθάρα, ένα μπάσο, ένα πιάνο και τύμπανα. Α! Και μία φωνή! Σωστά; Λάθος! Μια ορχήστρα μπορεί να αποτελείται από φωνές που κάνουν τα πάντα! Έξι γυναίκες! Έξι ζωές σε μια δημιουργική πορεία αλλά και σε μια δύσκολη καθημερινότητα, αγωνίζονται να επιβιώσουν στο σύνθετο καλλιτεχνικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης. Προσπαθούν να κρατηθούν ενωμένες δημιουργώντας μια μουσική εναλλακτική με γυναικεία ταυτότητα... Θα τα καταφέρουν;
Το κουβάρι της ιστορίας των «Στριγγλών» ξετυλίγεται στη διάρκεια τριών χρόνων. Οι δυσκολίες, τα εμπόδια, οι έριδες, οι γέννες, ακόμη και οι θάνατοι σημάδεψαν την ύπαρξη αυτού του σχήματος, που ενώ έχει τη λογική και την πειθαρχία της ομάδας, ταυτόχρονα ακτινοβολεί και την προσωπικότητα της κάθε μιας από τις γυναίκες - μέλη του. Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί, εισχωρώντας στη καθημερινή ζωή τους και παρακολουθώντας την προσωπική διαδρομή της κάθε μιας, να αναδείξει το ζήτημα της γυναικείας ταυτότητας με όχημα τη μουσική.
Η άποψή μας: Εντάξει, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι πάρα πολύ καλό. Εντελώς κινηματογραφικό. Και με προφανή... μουσικότητα, όχι μόνον εξαιτίας του θέματος, αλλά κυρίως εξαιτίας και του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζεται το υλικό του ο δημιουργός. Τι καταφέρνει το ντοκιμαντέρ; Να μας κάνει να νοιαστούμε γι' αυτές τις γυναίκες. Όχι σαν κουτσομπόληδες ή κουτσομπόλες (που λένε και οι ίδιες, διασκευάζοντας το κομμάτι του Κραουνάκη, σε δημόσια εμφάνισή τους στην Αθήνα): όχι, δεν μας νοιάζει «ποια άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα». Μας νοιάζει όμως η καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί. Βρε παιδί μου, τελειώνει το ντοκιμαντέρ και τις βλέπεις τις κοπέλες σαν φίλες, ότι ήρθαν και σου κράτησαν δυο ώρες σπουδαία παρέα και σκέφτεσαι πού θα τις ξαναβρείς για να τα... πείτε. Έτσι, να μην χανόμαστε! Να δεις, τι κάνει τώρα η τρελιάρα η Αλμπένα με τη γιόγκα της; Η γλυκύτατη Έλσα με την κορούλα της; Η νέα δύναμη Δωροθέα με τα... αισθηματικά της; Η ευαίσθητη Βασιλική με τις... κουπ της; Και το πουλέν μου, η Κατερίνα, με τα παιδάκια που διδάσκει;
Εντάξει, την Κατερίνα την γνώρισα καλύτερα και από τη συμμετοχή μας στον ραδιοφωνικό σταθμό ΜΗΝΥΜΑ 107,7, όπου βεβαίως συνεχίζει να κάνει τη φοβερή και τρομερή εκπομπή «Βούτυρο στο ψωμί μας» κάθε Σάββατο και Κυριακή, 11.00 με 13.00, με τη... διόσκουρή της, την Μαρία Ζαμπέτη! Οπότε, μια αδυναμία την έχουμε περισσότερο στη φλογερού ταμπεραμέντου κοκκινομάλλα μας! Πέρα από τα πορτρέτα των σύγχρονων αυτών γυναικών, παρακολουθούμε κι όλο αυτό το «πόσο δύσκολο είναι να μπορείς να δημιουργείς στην Ελλάδα της κρίσης, του 21ου αιώνα». Αλλά και πως, ναι, τελικά, ιστορία γράφουν οι παρέες. Με τις αντιθέσεις και τις κουβέντες τους. Με τη δυναμική και τους εγωισμούς τους. Με τα πάθη και τα λάθη τους. Με τον αυθορμητισμό και τις υποχωρήσεις τους. Με τους θριάμβους και τις ήττες τους. Με τα αστεία και τις λύπες τους. Όλα τα έχει το ντοκιμαντέρ. Όλα. Και ίσως προσωπικά να με άγγιξε πιο πολύ από άλλους συναδέλφους γιατί με έφερε αντιμέτωπο και με την πονεμένη ιστορία, που κάποτε λέγονταν «εξώστης», μετά έγινε «φιλμ νουάρ»...
Μια ιστορία που ξεκίνησε ο Τάσος Μιχαηλίδης, όπου, όπως και στις Stringless, κόσμος έμπαινε και κόσμος έβγαινε, με κοινή την αγάπη για το σινεμά και τη γραφή κειμένων. Τον αγαπήσαμε με πάθος τον «εξώστη», νομίζω όλοι όσοι γίναμε μέλη του. Όπως τα κορίτσια τις Stringless. Και κάποια στιγμή ήρθε η πραγματικότητα και τα ρήμαξε όλα. Τα φράγκα. Η δυσκολία επιβίωσης. Κι εκεί, δυστυχώς, έρχεται η στιγμή που ζυγίζεις τα πράγματα. Θα συνεχίσεις να είσαι ρομαντικός ή θα γίνεις ρεαλιστής; Ελπίζω τα κορίτσια να αντέξουν τους κραδασμούς και να φτάσει η στιγμή να απολαύσουν την επιτυχία που τους αξίζει. Στο ντοκιμαντέρ είναι κι εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Η μπλούζα της Έλσας με το «SOS Χαλκιδική», ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Το μάθημα της Κατερίνας στα παιδιά, στο Δενδροπόταμο. Η συγκίνηση της συναυλίας για τον Ψοφογιώργο. Γιατί είπαμε, το ντοκιμαντέρ τα έχει όλα: και γέλια και δάκρυ. Οι φοβερές εναέριες λήψεις του διευθυντή φωτογραφίας, με drones παρακαλώ, που μου θύμισαν τις ανάλογες από το επίσης πολύ καλό ντοκιμαντέρ «Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης».
Και βεβαίως, τα τραγούδια! Γούσταρα τρελά όλα τα έθνικ, τα παραδοσιακά, τα λυπημένα τους: το ποντιακό «Της Τρίχας το γιοφύρι», το ηπειρώτικο «Αλησμονώ και χαίρομαι», το βουλγάρικο «Tim tiri babo», το ουγγαρέζικο «Kis ketche laniom», το σλάβικο «Karai maicho» και κυρίως το τούρκικο «Dostum» (το μόνο – έχει σημασία αυτό – που βλέπουμε τους στίχους του να αποδίδονται στα ελληνικά). Μετανάστευση, ανεργία, δημιουργία, γυναίκες σε κρίση, γυναίκες με έμπνευση, στρίγκλες. Με την καλή έννοια. Με την καλύτερη. Δείτε την ταινία. Ωραία πράγματα!
ΥΓ: Τελικά, Κατερίνα, όντως, πολύ καθυστέρησα να τη δω την ταινία. Τέλος καλό, όλα καλά!!!!
Η υπόθεση: Μια ορχήστρα αποτελείται από: μία κιθάρα, ένα μπάσο, ένα πιάνο και τύμπανα. Α! Και μία φωνή! Σωστά; Λάθος! Μια ορχήστρα μπορεί να αποτελείται από φωνές που κάνουν τα πάντα! Έξι γυναίκες! Έξι ζωές σε μια δημιουργική πορεία αλλά και σε μια δύσκολη καθημερινότητα, αγωνίζονται να επιβιώσουν στο σύνθετο καλλιτεχνικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης. Προσπαθούν να κρατηθούν ενωμένες δημιουργώντας μια μουσική εναλλακτική με γυναικεία ταυτότητα... Θα τα καταφέρουν;
Το κουβάρι της ιστορίας των «Στριγγλών» ξετυλίγεται στη διάρκεια τριών χρόνων. Οι δυσκολίες, τα εμπόδια, οι έριδες, οι γέννες, ακόμη και οι θάνατοι σημάδεψαν την ύπαρξη αυτού του σχήματος, που ενώ έχει τη λογική και την πειθαρχία της ομάδας, ταυτόχρονα ακτινοβολεί και την προσωπικότητα της κάθε μιας από τις γυναίκες - μέλη του. Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί, εισχωρώντας στη καθημερινή ζωή τους και παρακολουθώντας την προσωπική διαδρομή της κάθε μιας, να αναδείξει το ζήτημα της γυναικείας ταυτότητας με όχημα τη μουσική.
Η άποψή μας: Εντάξει, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι πάρα πολύ καλό. Εντελώς κινηματογραφικό. Και με προφανή... μουσικότητα, όχι μόνον εξαιτίας του θέματος, αλλά κυρίως εξαιτίας και του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζεται το υλικό του ο δημιουργός. Τι καταφέρνει το ντοκιμαντέρ; Να μας κάνει να νοιαστούμε γι' αυτές τις γυναίκες. Όχι σαν κουτσομπόληδες ή κουτσομπόλες (που λένε και οι ίδιες, διασκευάζοντας το κομμάτι του Κραουνάκη, σε δημόσια εμφάνισή τους στην Αθήνα): όχι, δεν μας νοιάζει «ποια άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα». Μας νοιάζει όμως η καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί. Βρε παιδί μου, τελειώνει το ντοκιμαντέρ και τις βλέπεις τις κοπέλες σαν φίλες, ότι ήρθαν και σου κράτησαν δυο ώρες σπουδαία παρέα και σκέφτεσαι πού θα τις ξαναβρείς για να τα... πείτε. Έτσι, να μην χανόμαστε! Να δεις, τι κάνει τώρα η τρελιάρα η Αλμπένα με τη γιόγκα της; Η γλυκύτατη Έλσα με την κορούλα της; Η νέα δύναμη Δωροθέα με τα... αισθηματικά της; Η ευαίσθητη Βασιλική με τις... κουπ της; Και το πουλέν μου, η Κατερίνα, με τα παιδάκια που διδάσκει;
Εντάξει, την Κατερίνα την γνώρισα καλύτερα και από τη συμμετοχή μας στον ραδιοφωνικό σταθμό ΜΗΝΥΜΑ 107,7, όπου βεβαίως συνεχίζει να κάνει τη φοβερή και τρομερή εκπομπή «Βούτυρο στο ψωμί μας» κάθε Σάββατο και Κυριακή, 11.00 με 13.00, με τη... διόσκουρή της, την Μαρία Ζαμπέτη! Οπότε, μια αδυναμία την έχουμε περισσότερο στη φλογερού ταμπεραμέντου κοκκινομάλλα μας! Πέρα από τα πορτρέτα των σύγχρονων αυτών γυναικών, παρακολουθούμε κι όλο αυτό το «πόσο δύσκολο είναι να μπορείς να δημιουργείς στην Ελλάδα της κρίσης, του 21ου αιώνα». Αλλά και πως, ναι, τελικά, ιστορία γράφουν οι παρέες. Με τις αντιθέσεις και τις κουβέντες τους. Με τη δυναμική και τους εγωισμούς τους. Με τα πάθη και τα λάθη τους. Με τον αυθορμητισμό και τις υποχωρήσεις τους. Με τους θριάμβους και τις ήττες τους. Με τα αστεία και τις λύπες τους. Όλα τα έχει το ντοκιμαντέρ. Όλα. Και ίσως προσωπικά να με άγγιξε πιο πολύ από άλλους συναδέλφους γιατί με έφερε αντιμέτωπο και με την πονεμένη ιστορία, που κάποτε λέγονταν «εξώστης», μετά έγινε «φιλμ νουάρ»...
Μια ιστορία που ξεκίνησε ο Τάσος Μιχαηλίδης, όπου, όπως και στις Stringless, κόσμος έμπαινε και κόσμος έβγαινε, με κοινή την αγάπη για το σινεμά και τη γραφή κειμένων. Τον αγαπήσαμε με πάθος τον «εξώστη», νομίζω όλοι όσοι γίναμε μέλη του. Όπως τα κορίτσια τις Stringless. Και κάποια στιγμή ήρθε η πραγματικότητα και τα ρήμαξε όλα. Τα φράγκα. Η δυσκολία επιβίωσης. Κι εκεί, δυστυχώς, έρχεται η στιγμή που ζυγίζεις τα πράγματα. Θα συνεχίσεις να είσαι ρομαντικός ή θα γίνεις ρεαλιστής; Ελπίζω τα κορίτσια να αντέξουν τους κραδασμούς και να φτάσει η στιγμή να απολαύσουν την επιτυχία που τους αξίζει. Στο ντοκιμαντέρ είναι κι εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Η μπλούζα της Έλσας με το «SOS Χαλκιδική», ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Το μάθημα της Κατερίνας στα παιδιά, στο Δενδροπόταμο. Η συγκίνηση της συναυλίας για τον Ψοφογιώργο. Γιατί είπαμε, το ντοκιμαντέρ τα έχει όλα: και γέλια και δάκρυ. Οι φοβερές εναέριες λήψεις του διευθυντή φωτογραφίας, με drones παρακαλώ, που μου θύμισαν τις ανάλογες από το επίσης πολύ καλό ντοκιμαντέρ «Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης».
Και βεβαίως, τα τραγούδια! Γούσταρα τρελά όλα τα έθνικ, τα παραδοσιακά, τα λυπημένα τους: το ποντιακό «Της Τρίχας το γιοφύρι», το ηπειρώτικο «Αλησμονώ και χαίρομαι», το βουλγάρικο «Tim tiri babo», το ουγγαρέζικο «Kis ketche laniom», το σλάβικο «Karai maicho» και κυρίως το τούρκικο «Dostum» (το μόνο – έχει σημασία αυτό – που βλέπουμε τους στίχους του να αποδίδονται στα ελληνικά). Μετανάστευση, ανεργία, δημιουργία, γυναίκες σε κρίση, γυναίκες με έμπνευση, στρίγκλες. Με την καλή έννοια. Με την καλύτερη. Δείτε την ταινία. Ωραία πράγματα!
ΥΓ: Τελικά, Κατερίνα, όντως, πολύ καθυστέρησα να τη δω την ταινία. Τέλος καλό, όλα καλά!!!!
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Μαρτίου 2018 από την New Star
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική