19ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
20 - 28 Μαρτίου 2018 Αθήνα / 29 Μαρτίου - 4 Απριλίου 2018 Θεσσαλονίκη
Episode I - Quelle Ministre!
Μετά από δεκαοκτώ παρουσίες σε πρεμιέρες του συγκεκριμένου φεστιβάλ, άντε να έχω χάσει το πολύ μια ή δυο, είμαι απόλυτα προετοιμασμένος για το ποιους πρόκειται να συναντήσω εισερχόμενος στην αίθουσα. Η γιορτή αυτή του σινεμά άλλωστε ξεχωρίζει από κάθε άλλη στα μέρη μας, εφόσον αφορά σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό και τα μέλη μιας κοινότητας φιλοξενούμενης στα μέρη μας, εν προκειμένης της Γαλλικής. Συνεπώς σε κάθε λαμπερή ουβερτίρ του FFF, σε όποιο σινεμέγαρο κι αν διεξαχθεί, είμαι βέβαιος πως θα δω ξανά στο ανοιξιάτικο ραντεβού μας, τα ίδια αγαπημένα πρόσωπα του τμήματος επικοινωνίας του IFG στην ρεσεψιόν, τους σχεδόν ίδιους πρεσβευτές των συναφών χωρών στα επίσημα, περίπου τους ίδιους προσκεκλημένους στην πλατεία που θέλγονται από τα πλούτη του γαλλικού (και συνολικά γαλλόφωνου) σινεμά, τον ίδιο παρουσιαστή που θα αναλάβει να βάλει σε μια τάξη το τελετουργικό. Όμορφη πάντα η διοργάνωση,.δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως είναι η μοναδική από τις ξενόγλωσσες που αποπειράθηκαν να ευδοκιμήσουν στην Ελλάδα, που εδώ και πολύ καιρό αποτελεί θεσμό. Για ένα πράγμα μόνο δεν ήμουν έτοιμος, πρέπει να ομολογήσω...
Για την ώρα που ο πρεζεντατέρ, στην προσφώνηση του, ανέφερε τον όρο "Αξιότιμη Κυρία Υπουργέ"! Ωπ! Νάτο το πρόβλημα που με έπιασε αδιάβαστο. Ποια είναι η Υπουργός μας του Πολιτισμού? Με την έννοια του ποια είναι σε όνομα και όχι ως χαρακτηρισμός. Για ώρα μπλοκαρισμένος στις σκέψεις μου δεν μπορώ καν να φέρω την εικόνα της στο μυαλό μου. Ντροπή? Έ, όχι δα... Λειτουργία αφαιρετική, θα παίξω με την απαγωγή εις άτοπον για να την θυμηθώ, αν την ξέρω κιόλας. Η Τόλαινα με τα ωραία μάτια (και όχι μόνο) αποκλείεται να είναι, έχουν περάσει πολλά χρόνια απόταν έδινε το παρόν σε τέτοιες δεξιώσεις, άσε που νομίζω πως έχει αλλάξει και η κυβέρνηση και δεν μας διοικεί η Δεξιά. Ποια είναι φίλε η Υπουργός, δεν ανεβαίνει και στο πόντιουμ για να την δούμε? Έχω την ιδέα πως αν δεν το λύσω γρήγορα το ερωτηματικό δεν θα καταφέρω να παρακολουθήσω με την ησυχία μου την ταινία. Και πάνω που είχα την εντύπωση πως δεν με καρτερούσε καμία έκπληξη στην πρεμιέρα αυτή...
Πρεμιέρα που για φέτος έχει την τιμή και την χαρά να φιλοξενεί το ριμέικ της ταινίας του Jules Dassin από το 1970 La Promesse De L'Aube, Που στην τωρινή του εκδοχή υπογράφει ο αξιόλογος Φραντσέζος σκηνοθέτης Eric Barbier, στο έκτο μεγάλου μήκους δημιουργικό του βήμα, με γνωστότερο στο παρελθόν, το Le Serpent με τον Yvan Attal, που επίσης είχε προβληθεί στα πλαίσια του ανοιξιάτικου φεστιβάλ. Στην ουσία πρόκειται για το αυτοβιογραφικό δράμα της πορείας ζωής του σπουδαίου Γάλλου λογοτέχνη Ρομαίν Γκαρί, από τα πολύ παιδικά του χρόνια, στην Πολωνική επαρχία, με ενδιάμεσο σταθμό την ενηλικίωση του στο τουριστικό θέρετρο της Κυανής Ακτής και κατάληξη στις ημέρες που έχει αρχίσει να κτίζει την διεθνή του φήμη, ενόσω κάνουν την εμφάνιση τους διαφόρων ειδών ψυχολογικά ζητήματα.
Προβλήματα που έχουν την βάση τους στην μοιραία σχέση του λογοτέχνη με την καταπιεστική μητέρα του, Νίνα Κατσέβ, που οραματίζομενη ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της, τον Ρομάν, μετανάστευσε από την επαναστατημένη Ρωσία προς την Δύση στις αρχές της δεκαετία του 20'. Αυταρχισμός που πίσω του έκρυβε μια ανυπολόγιστου μεγέθους φιλοδοξία για την εξέλιξη του γιου, με την βεβαιότητα πως όταν θα μεγαλώσει θα εξελιχθεί σε κάποιον σπουδαίο, μεγάλο και τρανό, που θα είναι ξακουστός σε όλο τον κόσμο και κανείς δεν θα μπορεί να τον λοιδορεί για την ταπεινή του καταγωγή. Από το φτωχικό ραφτάδικο στην Βίλνα, μέχρι την πανσιόν της Νίκαιας, εκεί που με κόπους και βάσανα, κτίστηκε η ιδιόμορφα αριστοκρατική προσωπικότητα του λογοτέχνη από μια μάνα που του αφιέρωσε ολάκερο το είναι της, φτάνουμε μέχρι τις ημέρες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όπου ο Ρόμαν πολεμά στο πλευρό της Γαλλίας, δίχως όμως να μπορεί να πάρει βαθμό αξιωματικού ως μη γηγενής (και Εβραίος) και την κατοπινή αυτοεξορία του μέχρι το μακρινό Μεξικό. Εκεί που η τραγωδία της απώλειας, έχει κλονίσει για τα καλά την ψυχική του υγεία.
Εικαστικά μια Γαλλική ακριβή παραγωγή σαν και την Υπόσχεση της Αυγής δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει το άριστα, αφού ο σκηνοθέτης δεν φείδεται παράδων για να κτίσει το περιβάλλον που βιώνει ο συγγραφέας. Αξιοπρεπή για τα μέτρα ειδικά εφέ στις εικόνες του πολέμου, πάμπολλοι κομπάρσοι, προσεγμένα σκηνικά στήνουν το ντεκόρ της εξέλιξης μιας δαιδαλώδους (κι ας μην της φαίνεται) οικογενειακής ιστορίας. Εκεί που η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια του Barbier είναι όταν καλείται να πάρει απόφαση για το ποιες βινιέτες πρέπει να προσθέσει στην αφήγηση του, ούτως ώστε να μην χάσει την σειρά, αλλά ούτε και να σπαταλήσει κινηματογραφικό χρόνο μάταια. Ας πούμε πως το πρώτο το πετυχαίνει αναίμακτα, με ελάχιστα χρονικά πέρα δώθε να κάνουν την εμφάνιση τους. Στο δεύτερο κομμάτι όμως, το μέτρο ξεπερνιέται και μάλιστα πολύ, καθώς ο μετρ δεν σκέφτεται ποτέ οικονομικά, δεν κόβει σχεδόν τίποτα στο μοντάζ και έτσι το σύνολο μάλλον βαραίνει αγγίζοντας το δυομισάωρο.
Οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου πάντως, είναι πολύ υψηλού επιπέδου, καθώς καλούνται να αποδώσουν στην έκφραση τους ένα εύρος ηλικιακό περίπου είκοσι χρόνων (συν μια δεκαετία πιότερη η μάνα) και χάρη και στην αρωγή του μακιγιάζ τα καταφέρνουν περίφημα. Εκτίμηση μου είναι, παρότι μόνιμα κινούνται ως ντουέτο, συγχρονισμός που ειδικά στο πλάνο του ταγκό αριστεύει, πως ο εκλεκτικός και εξαίσιος σε ότι κι αν έχει αναλάβει έως τώρα, Pierre Niney, βρίσκεται μισό σκαλοπάτι πιο πάνω ως δέσιμο με τον χαρακτήρα του, σε σχέση με την Charlotte Gainsbourg, μολονότι θα πίστευε κανείς περί του αντιθέτου. Ο σταδιακά εξελισσόμενος σε σούπερ αστέρα του Γαλλικού σινεμά πρωταγωνιστής, εκμεταλλεύεται με πιο σαφήνεια τις αβανταδόρικες στιγμές του σεναρίου από την κόρη του Serge, η οποία ειδικά στις σεκάνς των στερνών της - και των πλήρως μη λογικών της - παίζει σε πολύ δεύτερο πλάνο.
Με τις θετικές αναμνήσεις από μια άξια για πρεμιέρα Φεστιβάλ Φρανκοφωνίας, με τις συγκρίσεις μέσα μου σε σχέση με το ορίτζιναλ πόνημα του Τζούλη να παίζουν ανάμεικτες, αποχαιρέτησα το λαμπερό και χλιδάτο ελέω και της βραδιάς, Παλλάς, κατευθυνόμενος προς τον νυχτερινό συρμό. Με την μορφή της Μελίνας να μου έρχεται διαρκώς στο μυαλό από το μακρινό 70, στον ίδιο ακριβώς ρόλο της Νίνα, έφτασα στην στάση Ακρόπολη, εκεί που την αντίκρισα μπρος μου, αγέρωχη και χαμογελαστή, να χαιρετά με την γνωστή της παλικαριά, μπροστά στους στύλους του Παρθενώνα. Και ξέρεις το ίδιο ένθερμο γέλιο, ζωντανό θα βρίσκεται εκεί για τα επόμενα τρεις χιλιάδες χρόνια, ωσότου ισοφαρίσει σε αιωνιότητα τα ιστορικά μάρμαρα. Εντέλει, σκέφτηκα, αν έχουμε σαν λαός τους Υπουργούς Πολιτισμού που μας αξίζουν, την Μερκούρη δεν την δικαιούμαστε ποτέ...
20 - 28 Μαρτίου 2018 Αθήνα / 29 Μαρτίου - 4 Απριλίου 2018 Θεσσαλονίκη
Episode I - Quelle Ministre!
Μετά από δεκαοκτώ παρουσίες σε πρεμιέρες του συγκεκριμένου φεστιβάλ, άντε να έχω χάσει το πολύ μια ή δυο, είμαι απόλυτα προετοιμασμένος για το ποιους πρόκειται να συναντήσω εισερχόμενος στην αίθουσα. Η γιορτή αυτή του σινεμά άλλωστε ξεχωρίζει από κάθε άλλη στα μέρη μας, εφόσον αφορά σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό και τα μέλη μιας κοινότητας φιλοξενούμενης στα μέρη μας, εν προκειμένης της Γαλλικής. Συνεπώς σε κάθε λαμπερή ουβερτίρ του FFF, σε όποιο σινεμέγαρο κι αν διεξαχθεί, είμαι βέβαιος πως θα δω ξανά στο ανοιξιάτικο ραντεβού μας, τα ίδια αγαπημένα πρόσωπα του τμήματος επικοινωνίας του IFG στην ρεσεψιόν, τους σχεδόν ίδιους πρεσβευτές των συναφών χωρών στα επίσημα, περίπου τους ίδιους προσκεκλημένους στην πλατεία που θέλγονται από τα πλούτη του γαλλικού (και συνολικά γαλλόφωνου) σινεμά, τον ίδιο παρουσιαστή που θα αναλάβει να βάλει σε μια τάξη το τελετουργικό. Όμορφη πάντα η διοργάνωση,.δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως είναι η μοναδική από τις ξενόγλωσσες που αποπειράθηκαν να ευδοκιμήσουν στην Ελλάδα, που εδώ και πολύ καιρό αποτελεί θεσμό. Για ένα πράγμα μόνο δεν ήμουν έτοιμος, πρέπει να ομολογήσω...
Για την ώρα που ο πρεζεντατέρ, στην προσφώνηση του, ανέφερε τον όρο "Αξιότιμη Κυρία Υπουργέ"! Ωπ! Νάτο το πρόβλημα που με έπιασε αδιάβαστο. Ποια είναι η Υπουργός μας του Πολιτισμού? Με την έννοια του ποια είναι σε όνομα και όχι ως χαρακτηρισμός. Για ώρα μπλοκαρισμένος στις σκέψεις μου δεν μπορώ καν να φέρω την εικόνα της στο μυαλό μου. Ντροπή? Έ, όχι δα... Λειτουργία αφαιρετική, θα παίξω με την απαγωγή εις άτοπον για να την θυμηθώ, αν την ξέρω κιόλας. Η Τόλαινα με τα ωραία μάτια (και όχι μόνο) αποκλείεται να είναι, έχουν περάσει πολλά χρόνια απόταν έδινε το παρόν σε τέτοιες δεξιώσεις, άσε που νομίζω πως έχει αλλάξει και η κυβέρνηση και δεν μας διοικεί η Δεξιά. Ποια είναι φίλε η Υπουργός, δεν ανεβαίνει και στο πόντιουμ για να την δούμε? Έχω την ιδέα πως αν δεν το λύσω γρήγορα το ερωτηματικό δεν θα καταφέρω να παρακολουθήσω με την ησυχία μου την ταινία. Και πάνω που είχα την εντύπωση πως δεν με καρτερούσε καμία έκπληξη στην πρεμιέρα αυτή...
Πρεμιέρα που για φέτος έχει την τιμή και την χαρά να φιλοξενεί το ριμέικ της ταινίας του Jules Dassin από το 1970 La Promesse De L'Aube, Που στην τωρινή του εκδοχή υπογράφει ο αξιόλογος Φραντσέζος σκηνοθέτης Eric Barbier, στο έκτο μεγάλου μήκους δημιουργικό του βήμα, με γνωστότερο στο παρελθόν, το Le Serpent με τον Yvan Attal, που επίσης είχε προβληθεί στα πλαίσια του ανοιξιάτικου φεστιβάλ. Στην ουσία πρόκειται για το αυτοβιογραφικό δράμα της πορείας ζωής του σπουδαίου Γάλλου λογοτέχνη Ρομαίν Γκαρί, από τα πολύ παιδικά του χρόνια, στην Πολωνική επαρχία, με ενδιάμεσο σταθμό την ενηλικίωση του στο τουριστικό θέρετρο της Κυανής Ακτής και κατάληξη στις ημέρες που έχει αρχίσει να κτίζει την διεθνή του φήμη, ενόσω κάνουν την εμφάνιση τους διαφόρων ειδών ψυχολογικά ζητήματα.
Προβλήματα που έχουν την βάση τους στην μοιραία σχέση του λογοτέχνη με την καταπιεστική μητέρα του, Νίνα Κατσέβ, που οραματίζομενη ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της, τον Ρομάν, μετανάστευσε από την επαναστατημένη Ρωσία προς την Δύση στις αρχές της δεκαετία του 20'. Αυταρχισμός που πίσω του έκρυβε μια ανυπολόγιστου μεγέθους φιλοδοξία για την εξέλιξη του γιου, με την βεβαιότητα πως όταν θα μεγαλώσει θα εξελιχθεί σε κάποιον σπουδαίο, μεγάλο και τρανό, που θα είναι ξακουστός σε όλο τον κόσμο και κανείς δεν θα μπορεί να τον λοιδορεί για την ταπεινή του καταγωγή. Από το φτωχικό ραφτάδικο στην Βίλνα, μέχρι την πανσιόν της Νίκαιας, εκεί που με κόπους και βάσανα, κτίστηκε η ιδιόμορφα αριστοκρατική προσωπικότητα του λογοτέχνη από μια μάνα που του αφιέρωσε ολάκερο το είναι της, φτάνουμε μέχρι τις ημέρες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όπου ο Ρόμαν πολεμά στο πλευρό της Γαλλίας, δίχως όμως να μπορεί να πάρει βαθμό αξιωματικού ως μη γηγενής (και Εβραίος) και την κατοπινή αυτοεξορία του μέχρι το μακρινό Μεξικό. Εκεί που η τραγωδία της απώλειας, έχει κλονίσει για τα καλά την ψυχική του υγεία.
Εικαστικά μια Γαλλική ακριβή παραγωγή σαν και την Υπόσχεση της Αυγής δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει το άριστα, αφού ο σκηνοθέτης δεν φείδεται παράδων για να κτίσει το περιβάλλον που βιώνει ο συγγραφέας. Αξιοπρεπή για τα μέτρα ειδικά εφέ στις εικόνες του πολέμου, πάμπολλοι κομπάρσοι, προσεγμένα σκηνικά στήνουν το ντεκόρ της εξέλιξης μιας δαιδαλώδους (κι ας μην της φαίνεται) οικογενειακής ιστορίας. Εκεί που η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια του Barbier είναι όταν καλείται να πάρει απόφαση για το ποιες βινιέτες πρέπει να προσθέσει στην αφήγηση του, ούτως ώστε να μην χάσει την σειρά, αλλά ούτε και να σπαταλήσει κινηματογραφικό χρόνο μάταια. Ας πούμε πως το πρώτο το πετυχαίνει αναίμακτα, με ελάχιστα χρονικά πέρα δώθε να κάνουν την εμφάνιση τους. Στο δεύτερο κομμάτι όμως, το μέτρο ξεπερνιέται και μάλιστα πολύ, καθώς ο μετρ δεν σκέφτεται ποτέ οικονομικά, δεν κόβει σχεδόν τίποτα στο μοντάζ και έτσι το σύνολο μάλλον βαραίνει αγγίζοντας το δυομισάωρο.
Οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου πάντως, είναι πολύ υψηλού επιπέδου, καθώς καλούνται να αποδώσουν στην έκφραση τους ένα εύρος ηλικιακό περίπου είκοσι χρόνων (συν μια δεκαετία πιότερη η μάνα) και χάρη και στην αρωγή του μακιγιάζ τα καταφέρνουν περίφημα. Εκτίμηση μου είναι, παρότι μόνιμα κινούνται ως ντουέτο, συγχρονισμός που ειδικά στο πλάνο του ταγκό αριστεύει, πως ο εκλεκτικός και εξαίσιος σε ότι κι αν έχει αναλάβει έως τώρα, Pierre Niney, βρίσκεται μισό σκαλοπάτι πιο πάνω ως δέσιμο με τον χαρακτήρα του, σε σχέση με την Charlotte Gainsbourg, μολονότι θα πίστευε κανείς περί του αντιθέτου. Ο σταδιακά εξελισσόμενος σε σούπερ αστέρα του Γαλλικού σινεμά πρωταγωνιστής, εκμεταλλεύεται με πιο σαφήνεια τις αβανταδόρικες στιγμές του σεναρίου από την κόρη του Serge, η οποία ειδικά στις σεκάνς των στερνών της - και των πλήρως μη λογικών της - παίζει σε πολύ δεύτερο πλάνο.
Με τις θετικές αναμνήσεις από μια άξια για πρεμιέρα Φεστιβάλ Φρανκοφωνίας, με τις συγκρίσεις μέσα μου σε σχέση με το ορίτζιναλ πόνημα του Τζούλη να παίζουν ανάμεικτες, αποχαιρέτησα το λαμπερό και χλιδάτο ελέω και της βραδιάς, Παλλάς, κατευθυνόμενος προς τον νυχτερινό συρμό. Με την μορφή της Μελίνας να μου έρχεται διαρκώς στο μυαλό από το μακρινό 70, στον ίδιο ακριβώς ρόλο της Νίνα, έφτασα στην στάση Ακρόπολη, εκεί που την αντίκρισα μπρος μου, αγέρωχη και χαμογελαστή, να χαιρετά με την γνωστή της παλικαριά, μπροστά στους στύλους του Παρθενώνα. Και ξέρεις το ίδιο ένθερμο γέλιο, ζωντανό θα βρίσκεται εκεί για τα επόμενα τρεις χιλιάδες χρόνια, ωσότου ισοφαρίσει σε αιωνιότητα τα ιστορικά μάρμαρα. Εντέλει, σκέφτηκα, αν έχουμε σαν λαός τους Υπουργούς Πολιτισμού που μας αξίζουν, την Μερκούρη δεν την δικαιούμαστε ποτέ...
zerVo
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική