Tα Αστέρια δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ
του Paul McGuigan. Με τους Annette Bening, Jamie Bell, Vanessa Redgrave, Julie Walters, Kenneth Cranham, Stephen Graham, Frances Barber, Leanne Best
All the leaves are brown and the sky is grey...
του zerVo (@moviesltd) 
Στην ματιά των πιο παρατηρητικών σινεφίλ, κυρίως εκείνων που ειδικεύονται στην κινηματογραφία των μέσων και προς τα πίσω του περασμένου αιώνα, η μορφή της ούτε ξένη, ούτε άγνωστη μπορεί να είναι. Κατάξανθη με εκείνο το φωτεινό πλατινέ χρώμα στην κώμη, που χαρακτήρισε την χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, όμορφη σε σημείο που να μην μπορείς να την προσπεράσεις εύκολα, όχι ποτέ το πρώτο όνομα στην μαρκίζα, αλλά ρολίστα περιοπής, η Γκλόρια Γκράχαμ, διάνυσε στο εκράν μια πορεία μεγαλύτερη των τριών δεκαετιών, που κράτησε από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ίσαμε τα τέλη των 70s. Διαδρομή που στεφανώθηκε με δόξες και τιμές, επιβεβαιώνοντας έτσι την υποκριτική της ικανότητα, έχοντας σαν αποκορύφωμα την ύψιστη Ακαδημαϊκή διάκριση, του Όσκαρ γυναικείας υποστηρικτικής ερμηνείας το 1952, για τον ρόλο της μοιραίας γυναίκας στην Ωραία και το Κτήνος (The Bad And The Beautiful) του μετρ Vincente Minelli, δίπλα στον Kirk Douglas και την Lana Turner. Στο δραματικό Film Stars Don't Die In Liverpool, παρακολουθούμε τους ύστατους μήνες ζωής της χαρισματικής καρατερίστας, που άφησε την τελευταία της πνοή, κτυπημένη από την επάρατη νόσο, μόλις στα 57 της χρόνια, το 1981. Στην Νέα Υόρκη. Όχι στο Λίβερπουλ...
Λονδίνο, 1979. Καριέρα ηθοποιού επιθυμεί να ακολουθήσει ο φιλόδοξος νεαρός Πίτερ Τέρνερ, που έχει αφήσει πίσω του το πατρικό του σπίτι στο Μέρσισάιντ κι έχει εγκατασταθεί στο Πρίμρόουζ Χιλ, την καλλιτεχνική γειτονιά της πρωτεύουσας. Δύσκολο το διάβα που διάλεξε να πάρει, εκείνος όμως δεν απογοητεύεται, έχοντας καταφέρει να πάρει προς το παρόν ένα περιφερειακό ρολάκι, σε ένα δημοφιλές θεατρικό σχήμα της πόλης. Μια ευχάριστη για εκείνον ρουτίνα, που θα σπάσει μονομιάς η γνωριμία του με την κατά τριάντα ολόκληρα χρόνια μεγαλύτερη του, Γκλόρια, την νέα συγκάτοικο στην πολυκατοικία που διαμένει, που έχει επισκεφτεί εκτάκτως την Αγγλία, ερχόμενη από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, για να λάβει μέρος κι εκείνη ως πρωταγωνίστρια, σε μια ελάχιστων εμφανίσεων παράσταση.
Τολμηρός ο νέος, εκδηλωτικός μπροστά στην ακτινοβολία της Αμερικανίδας, δεν θα αργήσει να της εκφράσει την ερωτική του επιθυμία, κίνηση που θα βρει ανταπόκριση από την κλασσάτη μεσήλικα, που δίχως ποτέ της να κρύψει το ανάστατο παρελθόν της, θα νιώσει ανανεωμένη, μετά από τέσσερις αποτυχημένες γαμήλιες απόπειρες. Για εκείνο που δεν είναι επ ουδενί προετοιμασμένος ο ενθουσιώδης Πίτερ, είναι για το γεγονός πως η ασύμμετρη ηλικιακά ερωμένη του, έχει υπάρξει κάποτε, την εποχή του ασπρόμαυρου σινεμά, ένα από τα λαμπερότερα αστέρια της μεγάλης οθόνης, έχοντας συνυπάρξει στο ίδιο σετ με θρύλους όπως ο Μπόγκαρντ, ο Μίτσαμ, ο Τζέιμς Στιούαρτ!
Δημοφιλία προς το πρόσωπο της αγαπημένης του, που ο ερωτοκτυπημένος νέος, θα γνωρίσει και από πρώτο χέρι ακολουθώντας την μέχρι και την έδρα της, την Νέα Υόρκη, εκεί που το πάθος του ζευγαριού θα φουντώσει, δίνοντας του ελπίδες πως θα περάσουν μαζί ένα ονειρεμένο μέλλον. Σχέδιο που η μοίρα θα ζηλέψει, διαλύοντας το μονομιάς, από την στιγμή που η αναγνωρισμένη, αλλά και ξεπεσμένη πλέον, σταρ, θα πληροφορηθεί πως ο καρκίνος στο στήθος της, που είχε γενναία πολεμήσει καιρό πριν, επέστρεψε με ακόμη πιο άγριες διαθέσεις.
Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε τα πραγματικά περιστατικά, όπως τα κατέγραψε στα απομνημονεύματα του ο ίδιος ο Τέρνερ, στο ομότιτλο βιβλίο του, περιγράφοντας ουσιαστικά τους μήνες που πέρασε στο πλευρό της Γκράχαμ, από την πρώτη τους συνάντηση, μέχρι την στιγμή του τελειωτικού αποχαιρετισμού. Ένα ρομάντζο όμορφα ξετυλιγμένο στο εκράν, ανάμεσα σε δύο προσωπικότητες εντελώς διαφορετικές, από άλλους κόσμους, με αλλιώτικη ματιά για την ζωή, παραπλήρωμα που τις διατήρησε όμως τόσο στενά δεμένες ως ένα, ώστε να βιώσουν το κατά κοινή τους ομολογία, την κορύφωση του ερωτικού τους ονείρου. Αυτός μπατίρης, από φαμίλια εργατική, που αναπνέει για την ώρα που θα ανέβουν στην Κυβέρνηση οι Labours (...), που έχει μεγαλώσει μέσα στην στενόχωρη μιζέρια του τούβλινου διαμερίσματος των 40 - 50 τετραγωνικών, χωρίς ανέσεις και κομφόρ. Κι εκείνη υπέρλαμπρη, αναγνωρίσιμη, εύπορη χάρη στα τσεκ των διατροφών που κόβουν κάθε μήνα οι πρώην της, δεν μοιάζει να ανησυχεί που πια δεν παίζει για πρώτο όνομα, παρά μόνο για το αν θα της δινόταν ποτέ η μία και μοναδική ευκαιρία να παίξει την Ιουλιέτα! Στα 55 της? Που να φανταζόταν κι αυτή πως το όραμα θα γινόταν αλήθεια μέσα στην ίδια της την καθημερινότητα?
Έχοντας την ικανότητα να διευθύνει φιλμικά το (και με ανατροπές στην εξέλιξη του) romance, ο Paul McGuigan, σκηνοθέτης γνωστός από το παρελθόν με ταινίες υπογραφής του σαν τα Lucky Number Slevin και Wicker Park, με άνεση, ειδικά στον έλεγχο του ρυθμού, στήνει την αφήγηση του, που εξελίσσεται σε δύο χρόνους. Στο χθες, στις μαργαριταρένιες δηλαδή ημέρες που διανύει το ετερόκλητο ζεύγος, αγκαλιασμένο, παθιασμένο, παθιασμένο πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια και στο σήμερα, ούτε καν δυο χρόνια κατοπινά, όταν η Γκλόρια, ταλαιπωρημένη από τα φάρμακα και αρνούμενη να ακολουθήσει ειδική αγωγή, γνωρίζοντας πως το τέλος πλησιάζει, θα εκλιπαρίσει τον αγαπημένο της, να την φιλοξενήσει στο δωμάτιο του, στο φτωχικό διαμέρισμα του Λίβερπουλ, πέρα από τα φώτα, την βουή, τον θόρυβο της μεγαλούπολης. Όμορφα μιξαρισμένες οι εικόνες, βοηθούμενες και από το εξαιρετικά δομημένο σενάριο (υποψηφιότητα BAFTA στα adapted), με λογική χρονική επιβάρυνση στις πιο φωτεινές στιγμές του ντουέτου, ουδέποτε προκαλούν σύγχυση στην ματιά του θεατή, με τα αλλεπάλληλα φλαςμπάκς.
Ταινία που εκτιμώ θα ήταν αλλιώς, δίχως την παρουσία της πολύ σπουδαίας Annette Bening στον κεντρικό ρόλο της Γκλόρια, που καλείται να την αποδώσει με δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα. Το ιλουστρασιόν της χολιγουντιανής, ηλικιωμένης πλην ελκυστικά σέξι, ντίβας, που δεν της καίγεται καρφί για το τι λέει ο περίγυρος, ενόσω εκείνη βρίσκεται βουτηγμένη μέσα σε έναν κόσμο σκανδάλων και καταχρήσεων. Και το κατακερματισμένο, της φουκαριάρας εξηντάχρονης, που το μικρόβιο μέσα της την έχει σαπίσει και θλιμμένη αναπολεί τις υπέροχες εκείνες στιγμές του χθες, πλάι στο μοναδικό πρόσωπο, από τα μυριάδες που γνώρισε στην ζωή της και μπορεί να εμπιστευτεί. Συγκλονιστική στις εκφράσεις της η Κυρία Beatty, απόλυτα ταιριαστή και ηλικιακά με την Γκράχαμ, δεν αφήνει δευτερόλεπτο να σκεφτεί κανείς, πως θα γινόταν άλλη να την αποδώσει ορθότερα. Κύρος που μεταλαμπαδεύει η τετράκις οσκαρική υποψήφια (ριγμένη ασυζητητί, άπαντες το γνωρίζουν, ειδικότερα για την περίπτωση της αδικίας του American Beauty) και στον χαρισματικό Εγγλεζάκο Jamie Bell, ο οποίος αν μη τι άλλο, κλείνει σχεδόν είκοσι χρόνια διαδρομής, από τον καιρό που μας συστήθηκε στον Billy Elliott, έχοντας να επιδείξει αποκλειστικά και μόνο, προσεγμένες επιλογές στο παλμαρέ του.
Κομμάτι αυτού του ιδιαίτερου, σχεδόν αποκλειστικά βρεταννικής κοπής υπο-είδους της κατηγορίας Ρομαντικό Δράμα, αποτελεί το Film Stars Don't Die In Liverpool, όπου κοινοί θνητοί άρρενες, συνυπάρχουν ερωτικά με άπιαστα είδωλα, που δεν θα τα συναντούσαν ποτέ, ούτε καν στα πιο τρελά τους όνειρα. Αν όμως οι περιπτώσεις όπως του ξέφρενου Notting Hill ή του πιο ανάλαφρου My Week With Marilyn, έτειναν σημαντικά προς το γλαφυρό και το happyendίστικο, εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να συμβεί το ίδιο και εδώ, όπου το βούρκωμα των οφθαλμών με την ρίψη των τελικών credits, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο...
Τολμηρός ο νέος, εκδηλωτικός μπροστά στην ακτινοβολία της Αμερικανίδας, δεν θα αργήσει να της εκφράσει την ερωτική του επιθυμία, κίνηση που θα βρει ανταπόκριση από την κλασσάτη μεσήλικα, που δίχως ποτέ της να κρύψει το ανάστατο παρελθόν της, θα νιώσει ανανεωμένη, μετά από τέσσερις αποτυχημένες γαμήλιες απόπειρες. Για εκείνο που δεν είναι επ ουδενί προετοιμασμένος ο ενθουσιώδης Πίτερ, είναι για το γεγονός πως η ασύμμετρη ηλικιακά ερωμένη του, έχει υπάρξει κάποτε, την εποχή του ασπρόμαυρου σινεμά, ένα από τα λαμπερότερα αστέρια της μεγάλης οθόνης, έχοντας συνυπάρξει στο ίδιο σετ με θρύλους όπως ο Μπόγκαρντ, ο Μίτσαμ, ο Τζέιμς Στιούαρτ!
Δημοφιλία προς το πρόσωπο της αγαπημένης του, που ο ερωτοκτυπημένος νέος, θα γνωρίσει και από πρώτο χέρι ακολουθώντας την μέχρι και την έδρα της, την Νέα Υόρκη, εκεί που το πάθος του ζευγαριού θα φουντώσει, δίνοντας του ελπίδες πως θα περάσουν μαζί ένα ονειρεμένο μέλλον. Σχέδιο που η μοίρα θα ζηλέψει, διαλύοντας το μονομιάς, από την στιγμή που η αναγνωρισμένη, αλλά και ξεπεσμένη πλέον, σταρ, θα πληροφορηθεί πως ο καρκίνος στο στήθος της, που είχε γενναία πολεμήσει καιρό πριν, επέστρεψε με ακόμη πιο άγριες διαθέσεις.
Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε τα πραγματικά περιστατικά, όπως τα κατέγραψε στα απομνημονεύματα του ο ίδιος ο Τέρνερ, στο ομότιτλο βιβλίο του, περιγράφοντας ουσιαστικά τους μήνες που πέρασε στο πλευρό της Γκράχαμ, από την πρώτη τους συνάντηση, μέχρι την στιγμή του τελειωτικού αποχαιρετισμού. Ένα ρομάντζο όμορφα ξετυλιγμένο στο εκράν, ανάμεσα σε δύο προσωπικότητες εντελώς διαφορετικές, από άλλους κόσμους, με αλλιώτικη ματιά για την ζωή, παραπλήρωμα που τις διατήρησε όμως τόσο στενά δεμένες ως ένα, ώστε να βιώσουν το κατά κοινή τους ομολογία, την κορύφωση του ερωτικού τους ονείρου. Αυτός μπατίρης, από φαμίλια εργατική, που αναπνέει για την ώρα που θα ανέβουν στην Κυβέρνηση οι Labours (...), που έχει μεγαλώσει μέσα στην στενόχωρη μιζέρια του τούβλινου διαμερίσματος των 40 - 50 τετραγωνικών, χωρίς ανέσεις και κομφόρ. Κι εκείνη υπέρλαμπρη, αναγνωρίσιμη, εύπορη χάρη στα τσεκ των διατροφών που κόβουν κάθε μήνα οι πρώην της, δεν μοιάζει να ανησυχεί που πια δεν παίζει για πρώτο όνομα, παρά μόνο για το αν θα της δινόταν ποτέ η μία και μοναδική ευκαιρία να παίξει την Ιουλιέτα! Στα 55 της? Που να φανταζόταν κι αυτή πως το όραμα θα γινόταν αλήθεια μέσα στην ίδια της την καθημερινότητα?
Έχοντας την ικανότητα να διευθύνει φιλμικά το (και με ανατροπές στην εξέλιξη του) romance, ο Paul McGuigan, σκηνοθέτης γνωστός από το παρελθόν με ταινίες υπογραφής του σαν τα Lucky Number Slevin και Wicker Park, με άνεση, ειδικά στον έλεγχο του ρυθμού, στήνει την αφήγηση του, που εξελίσσεται σε δύο χρόνους. Στο χθες, στις μαργαριταρένιες δηλαδή ημέρες που διανύει το ετερόκλητο ζεύγος, αγκαλιασμένο, παθιασμένο, παθιασμένο πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια και στο σήμερα, ούτε καν δυο χρόνια κατοπινά, όταν η Γκλόρια, ταλαιπωρημένη από τα φάρμακα και αρνούμενη να ακολουθήσει ειδική αγωγή, γνωρίζοντας πως το τέλος πλησιάζει, θα εκλιπαρίσει τον αγαπημένο της, να την φιλοξενήσει στο δωμάτιο του, στο φτωχικό διαμέρισμα του Λίβερπουλ, πέρα από τα φώτα, την βουή, τον θόρυβο της μεγαλούπολης. Όμορφα μιξαρισμένες οι εικόνες, βοηθούμενες και από το εξαιρετικά δομημένο σενάριο (υποψηφιότητα BAFTA στα adapted), με λογική χρονική επιβάρυνση στις πιο φωτεινές στιγμές του ντουέτου, ουδέποτε προκαλούν σύγχυση στην ματιά του θεατή, με τα αλλεπάλληλα φλαςμπάκς.
Ταινία που εκτιμώ θα ήταν αλλιώς, δίχως την παρουσία της πολύ σπουδαίας Annette Bening στον κεντρικό ρόλο της Γκλόρια, που καλείται να την αποδώσει με δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα. Το ιλουστρασιόν της χολιγουντιανής, ηλικιωμένης πλην ελκυστικά σέξι, ντίβας, που δεν της καίγεται καρφί για το τι λέει ο περίγυρος, ενόσω εκείνη βρίσκεται βουτηγμένη μέσα σε έναν κόσμο σκανδάλων και καταχρήσεων. Και το κατακερματισμένο, της φουκαριάρας εξηντάχρονης, που το μικρόβιο μέσα της την έχει σαπίσει και θλιμμένη αναπολεί τις υπέροχες εκείνες στιγμές του χθες, πλάι στο μοναδικό πρόσωπο, από τα μυριάδες που γνώρισε στην ζωή της και μπορεί να εμπιστευτεί. Συγκλονιστική στις εκφράσεις της η Κυρία Beatty, απόλυτα ταιριαστή και ηλικιακά με την Γκράχαμ, δεν αφήνει δευτερόλεπτο να σκεφτεί κανείς, πως θα γινόταν άλλη να την αποδώσει ορθότερα. Κύρος που μεταλαμπαδεύει η τετράκις οσκαρική υποψήφια (ριγμένη ασυζητητί, άπαντες το γνωρίζουν, ειδικότερα για την περίπτωση της αδικίας του American Beauty) και στον χαρισματικό Εγγλεζάκο Jamie Bell, ο οποίος αν μη τι άλλο, κλείνει σχεδόν είκοσι χρόνια διαδρομής, από τον καιρό που μας συστήθηκε στον Billy Elliott, έχοντας να επιδείξει αποκλειστικά και μόνο, προσεγμένες επιλογές στο παλμαρέ του.
Κομμάτι αυτού του ιδιαίτερου, σχεδόν αποκλειστικά βρεταννικής κοπής υπο-είδους της κατηγορίας Ρομαντικό Δράμα, αποτελεί το Film Stars Don't Die In Liverpool, όπου κοινοί θνητοί άρρενες, συνυπάρχουν ερωτικά με άπιαστα είδωλα, που δεν θα τα συναντούσαν ποτέ, ούτε καν στα πιο τρελά τους όνειρα. Αν όμως οι περιπτώσεις όπως του ξέφρενου Notting Hill ή του πιο ανάλαφρου My Week With Marilyn, έτειναν σημαντικά προς το γλαφυρό και το happyendίστικο, εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να συμβεί το ίδιο και εδώ, όπου το βούρκωμα των οφθαλμών με την ρίψη των τελικών credits, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική